De bibliotheek

'Je hoeft niets te beloven Igraine, want ik ga je ook een keer in de steek laten. Ik ben er niet voor altijd.' Haar lippen waren nog zachter dan hij zich ooit had kunnen voorstellen. Morgen zou hij ze missen met pijn in zijn hart, maar het moest nou eenmaal zo zijn. Zijn hand gleed over haar smalle heupen en rug terwijl hij haar teder kuste.

Ze kuste zijn lippen om hem over dat vreselijke onderwerp te laten zwijgen. Ze had geen idee hoe ze verder moest als haar beste vriend zou overlijden. Rillingen van genot trokken over haar lichaam bij zijn aanrakingen. Met trillende handen maakte ze de knoopjes van zijn overhemd los. Als ze dit deden, moesten ze het ook goed doen. Ze zou pas morgen bedenken of dit een goed idee was geweest; nu wou ze niet nadenken over goed en kwaad, en volgde ze gewoon haar hart. Ze liet het overhemd over zijn schouders naar beneden glijden en kuste hem weer met een glimlach.

Bij de tweede kus van Igraine had Arthur al besloten vooral níet na te denken maar gewoon zijn gevoelens te laten spreken. Soms kon hij gewoon beter zijn mond houden. Hij keek Igraine vragend aan, maar ze leek er zo zeker van dat hij het ook was. Het overhemd ging uit en met dat gebaar verdwenen ook zijn twijfels. Arthur drukte zijn lippen hartstochtelijk op die van Igraine en zijn handen vonden een weg onder haar shirt.

Ze glimlachte geruststellend naar hem en streelde met haar handen over zijn borst. Zijn handen op haar blote huid leken wel te branden en in een snelle beweging had ze ook haar shirt uit. Ze drukte zichzelf weer tegen hem aan en trok haar rok een stuk omhoog om beter op zijn schoot te kunnen zitten. Haar lippen zochten de zijne op en ze zoog zachtjes op zijn onderlip om toegang tot zijn mond te krijgen. Hoe vaak had ze wel niet bedacht hoe zijn lippen proefden in de tijd dat ze smoorverliefd op hem was.

Arthur keek Igraine liefdevol aan en met diezelfde blik gleden zijn ogen over haar lichaam. Met Eleanor was hij misschien onhandig, stuntelig en nerveus geweest, maar het leek nu allemaal zo simpel te gaan. Zijn hand plaatste hij op haar bovenbeen en langzaam kuste hij haar nek en hals en vervolgens weer haar prachtige lippen. Zonder het zelf echt erkend te hebben, verlangde hij hier al zo lang naar. Met een glimlach pakte hij Igraine voorzichtig vast en legde haar met haar rug op de bank zodat hij nu boven haar hing.

Ze trok hem op haar en glimlachte gelukzalig naar hem. 'Arthur,' fluisterde ze en kuste hem daarna weer. Haar handen gleden langs de rand van zijn broek en na zijn riem opengemaakt te hebben, trok ze deze naar beneden. Haar vingers gleden langs zijn ruggengraat omhoog, weer richting zijn borst, en omrandde toen zijn gezicht. Ze had hier geen woorden voor, ze kon enkel glimlachen en hem weer kussen. Ze schopte haar schoenen uit en wikkelde haar benen om zijn middel.

'Igraine.' prevelde hij als reactie terug en legde zijn vingers kort op haar lippen. Hij ontdeed zich van zijn broek en trapte zijn schoenen uit. Alles belandde op de grond en hij voelde zich intens gelukkig in Igraine's armen. Met een behendige beweging had hij Igraine's BH los gemaakt en slingerde deze ook de kamer rond. Hij was waarschijnlijk nog nooit eerder zo brutaal en spontaan geweest.

Ze keek hem positief verrast aan en streek even met haar neus langs de zijne. Ze trok zichzelf tegen zijn borst aan en legde haar gezicht weer in dat plekje tegen zijn borst aan die wel leek alsof het speciaal voor haar gevormd was. Zo had hij de tijd om weer even op adem te komen. Alhoewel, veel tijd gaf ze hem ook niet, want in een snelle beweging zat ze op hem en keek ze hem speels aan. Haar rok trok ze ook uit en met haar vingers streek ze over zijn borst, waarna ze er kusjes op drukte, om weer bij zijn lippen te belanden.

Arthur zuchte gelukzalig en streek met zijn vingertoppen over de fluwelen huid van Igraine's rug. Hij lachte ademloos om haar speelse uitdrukking en liet zich gewillig door haar kussen. Zijn vingers verstrengelde hij in haar donkere haren, maar met één hand bleef hij haar stevig vast houden. Arthur zou haar op dit moment echt niet laten gaan, ze was als een deel van hem. Hij drukte een passievolle kus op haar mond en streek door haar lange lokken.

Ze hield van het gevoel alsof hij haar nooit meer los zou laten en draaide hen weer zo dat hij boven haar hing. Ze pakte de hand die door haar haren ging en drukte er op elke vinger een kus op. Daarna verstrengelde ze hem met haar eigen hand en legde het op haar hart, waar hij geen hartslag zou voelen. Toen pas realiseerde ze zich weer wat zij was en wat hij was, maar het maakte haar niet meer uit. Zij was gewoon Igraine en hij gewoon Arthur, verder niets speciaals. Ze trok zijn hoofd weer naar haar toe voor een lange, ademloze kus.

Als Arthur Igraine aankeek kon hij zijn ogen niet van haar afwenden. Ze was zo prachtig en het verbaasde hem dat hij daar nog steeds versteld om kon zijn. Met een zijn hand op haar hart glimlachte hij naar Igraine en genoot van de kus die volgde en eeuwig leek te duren. Wat hem betreft mocht hij werkelijk eeuwig duren. Toen die afgelopen was bekeek hij haar van een afstand, maar Arthur wilde geen ruimte tussen hen in en drukte haar tegen zich aan.

Zelfs zij leek even na de kus op adem te moeten komen en keek hem helemaal overdonderd aan. Ze wist echt niet dat hij dit allemaal in zich had. Haar handen gleden weer over zijn rug en eindigde bij de rand van zijn boxer. Ze wist niet of het een goed idee was, ook al leek het zo goed, ze vond het op de een of andere manier eng, alsof ze Arthur hiermee zou verliezen. Ze keek hem aan en hoopte dat hij voor hen kon kiezen. Met alles wat hij koos, zou ze instemmen. Ze haalde weer een hand door zijn krullen en glimlachte vrolijk. Ze wist nog de eerste dag dat ze hem zag, dat ze meteen al met haar handen door zijn haren had willen gaan.

Arthur zag haar blik van twijfel en pakte haar handen vast. Hij legde ze om zijn rug heen en keek haar met een glimlach aan. Hij had al zoveel meer gehad van Igraine dan hij verdiende en dan dat goed was. Zo goed als kon in de kleine bank ging hij op zijn zij naast haar liggen, maar hield haar dicht tegen zich aan. Als ze verder zouden gaan, dan zouden ze daar beiden heel veel spijt van gaan krijgen. Misschien niet nu, maar later wel en daarom nam Arthur genoegen met de stappen die ze al hadden gezet. Hij plaatste zijn voorhoofd tegen dat van haar en voelde hoe hun neuzen elkaar raakten.

Ze kroop tegen hem aan en legde haar hoofd tegen zijn borst aan. 'Dat was geweldig,' zei ze zachtjes in zijn oor en verstrengelde haar benen met de zijne. Hij voelde zo warm tegen haar eigen koude, levenloze lichaam aan. Ze glimlachte naar hem en drukte nog eens zacht haar lippen op de zijne. Ze wou dit voor de rest van haar leven kunnen onthouden, omdat ze wist dat er waarschijnlijk geen tweede keer zou komen. Haar armen lagen om zijn lichaam heen en zo trok ze zichzelf nog wat tegen hem aan.

'Inderdaad.' antwoordde Arthur lief terug en keek haar glimlachend aan. Dit zou waarschijnlijk hun enige moment ooit zijn op deze manier, maar dat maakte hem op dat moment niet uit. Hij was gewoon blij dat ze het moment hadden gedeeld en er beiden net zo blij mee leken te zijn. Zijn hand gleed over haar lichaam en eindigde op haar heup.

Ze giechelde vol geluk en legde haar hoofd weer tegen zijn borst aan. 'Pas maar op, ik zou zo in slaap kunnen vallen,' grinnikte ze en streelde de haartjes op zijn borst. Ze boog haar hoofd omhoog en drukte een kus op zijn kin. 'Moet jij zo nog les geven?' vroeg ze zachtjes en keek hem hoopvol aan. Het liefst bleef ze hier nog liggen tot de school zou sluiten. 'Ik namelijk niet.' Ze prikte plagerig in zijn buik en streek met haar hand langs zijn been.

'Doe dat maar niet, dan mis je dit geweldige moment.' Met één vinger prikte Arthur in Igraine's wang. 'Helaas wel, over een uurtje pas weer.' Hij had een lang tussenuur op die dag. Normaal vond hij dat erg vervelend, maar nu was hij blij met alle tijd die ze konden benutten. Arthur glimlachte naar Igraine en kuste nogmaals haar lippen, zacht en teder. Ook al was hij er van overtuigd dat ze niet verder moesten gaan, toch had hij moeite zich in te houden en met een verlangende blik keek hij naar haar.

Ze hield plagerig zijn vinger tussen haar tanden en kuste daarna zijn lippen weer. 'Dan zal ik het niet doen,' giechelde ze en drukte haarzelf weer tegen hem aan. Ze zag het verlangen in zijn ogen dat ze zo goed kende van Sebastiaan. Sebastiaan... Ze hield zoveel van hem, en dan deed ze dit... Maar ze kon zichzelf gewoon niet inhouden, het verlangen had er altijd bij haar ingezeten, en misschien als ze er eens naar luisterde, zou het bij Arthur en bij haar weggaan. Terwijl ze hem bleef aankijken, drukte ze haar duimen onder zijn boxer en schoof hem zo omlaag. Ze konden later nog stoppen, maar deze stap wilde ze nog maken.

Arthur hield haar met een schuldbewuste blik tegen. 'Nee, Igraine, dit gaat te ver.' Zijn geluk was op dat moment omgeslagen. Ze moest nu vast aan Sebastiaan denken en hij kon het hen niet aandoen door nu verder te gaan met Igraine. Arthur drukte een kus op Igraine's wang en kwam toen overeind. Het speet hem dat hij het zo abrupt af moest kappen, maar hij wist niet wat het met hun vriendschap zou doen of met haar relatie met Sebastiaan. Hij zat op het randje van de bank en keek naar Igraine. Zijn hand gleed over haar dijbeen, heupen en schouder, maar zocht uiteindelijk haar hand op om die stevig vast te houden.

Ze werd uit de trance en sfeer getrokken en keek hem geschrokken aan. Geschrokken door zijn plotselinge omslag, maar ook door haar eigen doen en laten. Zíj was steeds diegene geweest die het initiatief nam, zij had meer gewild met hem. Ze greep zijn hand vast met haar beiden hand om er kracht uit te trekken, want dat had ze nu nodig. Haar onderlip trilde en ze beet er boos op om hem te laten stoppen, maar het was al te laat. Ze ademde snel en knipperde met haar ogen om de tranen tegen te houden. Ze was zo blij dat ze dit met Arthur had gedaan, dat ze hem dat moment van geluk had gegeven, haar eigen verlangen voor eeuwig had bevredigd, maar dan was er dat ze Sebastiaan had bedrogen. Bedrogen. Terwijl ze zo onwijs, gestoord veel van hem hield, ze zouden gaan trouwen! Haar schouders schokten en ze verborg haar gezicht tegen zijn schouder.

Arthur had geen idee hoe ze zou reageren op wat ze hadden gedaan, maar het verbaasde hem ook niet wat haar daadwerkelijk reactie was. Hij nam Igraine in zijn armen en suste haar door zachtjes op haar in te spreken. 'Rustig maar, Igraine. Hij hoeft het niet te weten, we zijn niet verder gegaan en het was omdat ik het wilde. Je deed dit voor mij. Je leeft nog honderden jaren, je kan het goedmaken, dit was eenmalig.' Of zijn woorden het juiste effect hadden, dat wist Arthur niet, maar het weerhield hemzelf ervan in tranen uit te barsten. Hij had een vrouw lief die hem simpelweg niet lief kon hebben omdat ze met heel haar hart van een ander hield.

Ze sloeg haar armen om hem heen en huilde tegen zijn borst aan. Als Sebastiaan hier achter kwam... Hij zou Arthur waarschijnlijk proberen te vermoorden, hij zou haar links laten liggen. En het erge was ook nog, dat hij in dat tweede opzicht helemaal gelijk had. Ze had het inderdaad voor Arthur gedaan, maar genoot er zelf ook volop van. Zijn woorden kalmeerden haar en ze keek hem met een glimlach aan. Snel veegde ze de tranen weg en knikte. 'Ik... Ik weet niet wat ik moet doen. Of ik het hem moet vertellen, of niet.' Haar stem was weer normaal, ondanks misschien een kleine trilling van nervositeit, en ze keek hem afwachtend aan. Arthur was altijd zo wijs en slim, hij wist vast wel wat ze moesten doen. Ze streek met haar hand door zijn haren en glimlachte nogmaals.

Arthur streek over Igraine's schokkende rug en voelde hoe ze beiden weer koud begonnen aan te voelen. Dat zij voor hem dit had gedaan betekende zoveel voor Arthur, maar hij begreep hij conflicterend dit moest zijn voor Igraine. 'Vertel het hem niet, het is beter dat hij het niet weet.' Arthur wist dat Sebastiaan net zo veel van Igraine hield, maar iets zei hem dat hij dit niet aan zou kunnen. Hij had zo een afkeer van Arthur. 'Probeer je niet schuldig te voelen, Iggie. Ik had net zo goed een crush van 60 jaar geleden kunnen zijn, daar voel je je ook niet schuldig over toch?'

Ze knikte weer helemaal kalm en glimlachte nog naar hem. Ze hief een wenkbrauw op en prikte in zijn borst. 'Je hebt veel gesport, zo te zien,' giechelde ze en het klonk weer helemaal als vanouds, gewoon als vrienden. Ze knuffelde hem vriendschappelijk. 'Heel erg bedankt, Arthur, voor het gerust stellen.' Ze beet even op haar lip en keek hem aan. 'Als... Als hij erachter komt en boos op je wordt, kan je je dan wel beschermen? Beschermen, zodat je hem geen pijn doet,' verduidelijkte ze zichzelf.

'Niet echt.' mompelde Arthur verlegen en viste zijn blouse van de grond. De rillingen liepen over zijn rug van de kou. Hij zou nog kou vatten als hij niet uitkeek. 'Daar ben ik voor.' zei Arthur en glimlachte naar haar terwijl hij de knoopjes van zijn blouse dicht deed. 'Sebastiaan gaat er niet achter komen of hij komt er achter als ik allang onder de zoden lig.' Een grijns speelde op Arthur's lippen, maar vervolgens gaf hij een serieuzer antwoord: 'Ik hoop het.' Arthur had wel wat machtige spreuken in zijn scenario, maar hij was niet onoverwinnelijk.