De bibliotheek

In mijn hoofd ging ik het rijtje boeken af die me misschien zouden kunnen helpen met de kruiden die ik in de tuin had gevonden. Ze waren geen eetbare plantjes, maar in een of andere toverdrank konden ze misschien nuttig zijn, dus kwam ik bij de afdeling tuinieren uit en zocht het oudste boek dat er tussen stond. Toen ik het uit het rek trok en het opensloeg, hoorde ik een 'verdomme' en zag twee knieeën door een leeg stuk in de boekenkast. 'God zal je straffen.' zei ik afwezig, niet echt bedoeld om gehoord te worden.

Ik had zin om de persoon die dat zei door de boekenkast een trap te geven, maar ik hield mezelf in. 'Heeft ie allang gedaan,' mompelde ik zuur en zette mijn voet op een boekenplank. Het boeide me ook niet meer, ik wou dat boek er gewoon inkrijgen. Het zou ook echt iets voor me zijn dat nu die hele boekenplank op me zou vallen. Ik zette nog een stap op de boekenplank en wist dat ik soms slechte ideeën had, maar deze? Kom op Iggie.

'Wellicht terecht.' antwoordde ik terug, verbaasd dat iemand ook echt reageerde op mijn uitgesproken gedachte. 'Maar we moeten ons niet uit het veld laten slaan, maar ons juist laten leiden door deze straffen.' preekte ik verder terwijl ik het boek verwonderd doorbladerde. Er stond informatie in over helende werkingen van bepaalde planten, deze bleken altijd uiterst handig te zijn voor spreuken en middeltjes. Of gewoon wanneer ik mijzelf in mijn vingers sneed tijdens het eten koken.

'Het is niet terecht, ik ben een hartstikke onschuldig persoon. Ik ben dan geen maagd meer, en doe alles wat God heeft verboden, maar ik klim nu ook in een boekenkast met gevaar voor eigen leven om een boek weg te zetten. Wedden dat als deze boekenkast gaat omvallen, hij precies mijn kant opvalt? Dat is toch oneerlijk? Alleen omdat jij tegen mensen zegt dat God ze zal straffen,' murmelde ik. Ik fronste en zette toen eindelijk het boek op een boekenplank. Ik klom naar beneden en zuchtte even blij dat het was gelukt.

'God biedt ons de beginselen. Wat je er mee doet is ieders eigen keuze, de Heer wijst er alleen op dat we de goede keuzes moeten maken. Bovendien is hij niet oppermachtig, hij kan de zwaartekracht niet regelen, dat is belachelijk.' constateerde ik en bladerde rustig verder. Even keek ik op, om te zien of de boekenkast misschien wankelde, maar dat bleek niet het geval, dus las ik rustig verder.

Ik werd echt gek van zijn gepreek, alsof hij de vader zelf was. Ik klom naar beneden en ving toen eindelijk het gezicht van de persoon op. Al viel ik wel half van het trappetje af toen ik zag dat het Arthur was. 'O fuck,' stamelde ik en probeerde me nog te verstoppen, maar ik stond in een open ruimte. Ik keek even naar mijn hand en zag dat ik die gesneden had. 'Wat heb ik toch vandaag?' riep ik door de bieb, om een orkest van gessst terug te krijgen.

Ik dacht dat de persoon aan de andere kant misschien toch gevallen was nadat ik gevloek hoorde, dus klapte ik het boek dicht en liep met deze onder mijn arm naar de andere rij. Daar zag ik dat het Igraine was en grinnikend keek ik naar haar toen ze door de bieb riep. 'God zal je zeker straffen omdat je de regels van een bibliotheek schendt.' zei ik droogjes en liep naar haar toe.

Ik hield mijn hand achter mijn rug, zodat hij snel kon genezen, zonder dat Arthur het zou zien. Ik lachte zachtjes en keek naar mijn voeten. 'Oeps,' zei ik glimlachend en keek hem aandachtig aan. 'Was jij dat met wie ik zo'n.. interessant gesprek had?' Ik moest opnieuw lachen en keek even stiekem naar achteren, om te zien dat de sneed al aan het verdwijnen was.

Ik knikte. 'Ja, dat was ik. Ik hang niet graag de vervelende man uit, sorry, maar zo denk ik er over.' Normaal had ik niet de neiging om te verontschuldigen over mijn geloof, maar tegenover Igraine had ik zo het idee dat het wel nodig was. Zwakjes glimlachte ik naar haar en keek rond. 'Werk je hier?' vroeg ik nieuwsgierig en ging nog wat dichter bij haar staan opdat we niet zo hard hoefden te praten.

Ik kon mijn hand weer laten zien en daarmee trekte ik mijn jurkje wat naar beneden, die toch behoorlijk omhoog was gekropen tijdens de val. 'Je hebt toch niet stiekem onder mijn jurk gekeken he, toen ik op het trapje stond, Arthur?' Ik stak plagerig mijn tong uit en legde toen mijn hand op zijn schouder om in zijn oor te fluisteren, voordat ik weer ''de biebregels schond''. 'Yup, ik doe alle stomme klusjes die mevrouw G allemaal niet meer kan. En als ik heel eerlijk ben, kan ik de helft van die taken ook niet.'

Ik hielp mijn handen grinnikend op en zei; 'Hee, je hebt me net gehoord, ik ben gelovig als de pest, dus zal niet snel onder rokjes en jurkjes kijken.' Glimlachend keek ik naar haar en knikte toen. 'Ach, dat zal best meevallen, als boekenkasten klimmen bij de baan inbegrepen is ben je daar in ieder geval een ster in.' Ik richtte mijn blik op de bovenste plank van de boekenkast, daar zou ik toch niet zomaar op klimmen.

Ik glimlachte om zijn woorden en keek hem toen even nieuwsgierig aan: 'Waar komt die passie voor je geloof eigenlijk vandaan?' Ik geloofde vroeger in God, voordat ik vampier werd. Daarna kon ik het gewoon niet meer, omdat ik het niet kon geloven dat God het zou toestaan om zulke beesten als vampieren te creeren. 'Nee, dat zijn gewoon mijn eigen gekke ideeen. Ik had natuurlijk ook een man kunnen vragen, ongeveer van jouw lengte, om me op te tillen,' zei ik lachend.

'Vanuit mijn jeugd. Mijn vader was de vroegere pastoor hier, het geloof was me met de paplepel in gegoten. Maar ik was juist erg ongelovig, kon er als kind maar niet bij dat één man dit alles had gemaakt. Toen ik hier naar school ging was ik ook steeds meer geneigd om het wetenschappelijke boven het gelovige te kiezen, maar tijdens mijn studie heb ik in gezien dat het prima te combineren valt.' vertelde ik Igraine op fluistertoon, omdat ik niet graag de regels van een bibliotheek schond.

Ik knikte, terwijl hij sprak. Dat geloof zat er wel dik ingestopt, zeg. 'Dus, deze vraag voelde je vast al aankomen. Geloof je dan ook in de mythes van Mystic Falls?' Ik trok vragend een wenkbrauw op en wachtte af. Het zou grappig zijn als hij nee zou zeggen, maar Arthur leek me wel een man om een goede mening te hebben hierover.

Grinnikend keek ik haar aan. 'Het is grappig dat mensen denken dat je alles gelooft als je ze verteld dat je een aanhanger van het christelijk geloof bent. Nee, ik geloof niet in de mythes, bovendien verwacht ik dat als er ook maar iets waar zou zijn, de mensen het sterk overdreven hebben.' Dit was altijd mijn argument geweest tegenover andere mensen, want natuurlijk geloofde ik wel in de mythes. Ik was er zelf deel van, maar dat hoefden zij niet te weten, ook Igraine niet.

'Ik weet het, ik ben hilarisch,' zei ik en leunde tegen de boekenkast aan. Ik haalde even mijn hand door mijn haar en probeerde het ongeinteresseerd te zeggen: 'Is het raar dat ik er wel in geloof? Misschien wel alleen, omdat dat het stadje nog spannend maakt. Om te bedenken dat jij misschien wel een heksje bent.' Ik grinnikte even, en duwde me van de kast af. 'Of een wolfje.' Ik pakte een boek uit mijn krat en zette hem op een plank. 'Oke, ik weet dat ik flauw ben. Sorry Arthur.' Ik keek even over mijn schouder en glimlachte verontschuldigend.

Verbaasd trok ik een wenkbrauw op, ik had Igraine niet als iemand ingeschat die er in zou geloven. 'Nee, het is niet raar, maar onverwacht.' zei ik en bekeek de boeken die ze in het rek zette. Thrillers waren het, literaire thrillers, het soort dat ik graag las. Aandachtig bekeek ik de boeken terwijl Igraine verder praatte en glimlachte toen ze me een heks en vervolgens een wolf noemde. 'Ach, misschien in mijn dromen. En maak je niet druk, flauw is prima.' Glimlachend keek ik naar Igraine.

'Onverwacht dus,' zei ik even blij verrast en ging verder met de boeken op de plank zetten. Het waren niet de soort boeken waar ik van hield, maar Arthur leek ze interessant te vinden. Ik vond het stiekem jammer dat zijn aandacht zoveel naar anderen dingen ging, en niet alleen maar naar mij. Oké, ik gaf het toe, ik hield ervan om wel een beetje aandacht te krijgen. 'En wat doe jij hier eigenlijk in de bieb?'

Ik had een boek uit de kast getrokken en las de achterkant toen Igraine vroeg wat ik hier deed. 'Oh, zoals iedere biebbezoeker. Ik zocht een boek.' Ik zette het boek terug en liet haar toen het kruidenboek dat ik onder mijn arm had geklemd zien. 'En ik vond het.' vertelde ik glimlachend en bekeek het nog eens. Daarna richtte ik me op Igraine; 'Lees jij graag?'

Ik keek even naar het boek en het zag er interessant uit. 'Mag ik dat boek zometeen even zien?' Ik stopte de laatste boeken in de kast en kon me dus weer volledig op Arthur richten. Ik knikte vrolijk. 'Ik heb thuis een megaboekenkast, je moet hem echt eens zien.' Ik draaide een rondje in de gang en begon enthousiast te vertellen. 'Ik houd van medische boeken, klassiekers, literaire boeken, hele oude boeken. En liefdesverhalen,' giechelde ik met een knipoog naar hem.

'Natuurlijk, hier.' Ik gaf het boek aan haar en sloeg mijn armen over elkaar. 'Prima keuze, alhoewel ik meer van thrillers en breinbrekers houdt en mijn bijbel is ook al erg vaak opengeslagen.' Grinnikend keek ik naar mijn voeten. 'Een verleidelijk aanbod om de boekenkast te komen bekijken, ik zou er zomaar ja op kunnen zeggen.'

Ik pakte het boek van hem over en sloeg hem op een willekeurige bladzijde open. Ik pakte mijn bril uit mijn zak en deed hem op. Ik had natuurlijk geen bril nodig, maar ik vond dat die reuzebrillen gewoon heel gaaf en je leek er ook meteen slimmer door. Ik las even paar zinnen voor en klapte het boek weer dicht. 'Ik ken het boek al,' glimlachte ik en gaf het terug. Ik lachte even enthousiast en klapte in mijn handen. 'Afgesproken! Jaja, nu kom je er ook niet meer onderuit.'

Glimlachend keek ik toe hoe Igraine het boeken opensloeg, een bril pakte en verklaarde dat ze het boek kende. Logisch, ze zal de meeste boeken hier wel kennen, zo groot was het hier nou ook weer niet. Ik nam het weer terug aan en knikte toen. 'Prima, ik zou niet eens willen proberen om er onder uit te komen. Wanneer komt het, het beste voor je uit?' vroeg ik opgewekt.

Ik haalde mijn schouders op. 'Ik kan eigenlijk altijd. Ik heb nooit zoveel te doen na school, ik hoef toch geen proefwerken na te kijken of toetsen te maken.' Ik prikte even plagend in zijn borst. 'Dus het hangt er vanaf wanneer jij kan. Oh, en dan kan ik je meteen mijn nieuwe lied laten horen die ik voor de leerlingen heb voorbereid!' zei ik enthousiast.

Terwijl ik naar het plafond keek, dacht ik diep na en antwoordde toen; 'Wat dacht je van donderdag? Of komt vrijdag je misschien beter uit?' Die twee dagen waren eigenlijk de enigen waar ik niet veel op te doen had, ik was aardig druk de laatste tijd. 'Oh, dat zou ik erg euk vinden.' antwoordde ik vriendelijk en vervolgde toen; 'Is het teveel om te vragen of je blijft eten?' Ik hield van koken en al helemaal van koken voor anderen, plus dat ik niet graag alleen at, dat was zo, tjah, alleen.