De bibliotheek

"Zo erg is het niet, ik weet namelijk zeker dat ze iets achterhoud." antwoorden ik. Ik doelde niet op de algemene informatie die achter was gehouden, maar ik geloofde niet dat mijn vader minstens vier jaar met mijn moeder is omgegaan om dan ineens er niet meer tegen te kunnen. Dat kon gewoon niet. Even dacht ik erover te zeggen dat mensen altijd dingen achter hielden, toch deed ik het niet. "Pfoee, lang." Ze zou geen precies aantal kunnen noemen, ze was slecht in dat soort dingen. "Het zou me niets verbazen als we elkaar al 10 jaar kennen, al voor High School in ieder geval." Als ze elkaar van deze school zouden moeten kennen, waren ze lang niet zo bevriend als nu. "En jij dan?" vroeg ze terug."Eigenlijk gek dat we elkaar nooit eerder ontmoet hebben," voegde ze haar gedachte toe.

'Sinds high school, dus nog maar vier of vijf jaar. Hij zit een jaar lager dan ik, dus echt in de gangen hebben we elkaar niet leren kennen. Hij was heel goed in football, nu nog steeds, en kwam dus al snel bij me in het team. Toen zijn we naar elkaar gegroeid, en nu zijn we beste vrienden,' vertelde ik met een glimlach. 'En ik daar heel blij mee, want nu heb ik jou ook leren kennen. Wel weird dat we elkaar nooit ontmoet hebben. Nou ja, ik heb je wel in de gangen zien lopen, maar nog nooit mee gesproken. Sinds nu dan.'

Ik voelde hoe er een glimlach op mijn gezicht krulden terwijl hij aan het spreken was. "Uhu" stemde ze met hem in "Hoewel aan de andere kant, ik ga op school niet heel veel met Dan om, ook al zitten we in dezelfde klas." Ik richtte mijn blik even op het inmiddels lege glas in mijn hand. "Uhm, waar moet ik deze laten?" zei ik bedenkt dat het niet erg handig zijn om vaat op de tafel te laten staan.

'Hmm, ik dacht dat jullie juist veel op school met elkaar omgingen. Ik zie hem ook nooit in de gangen, omdat ik hier altijd zit,' grinnik ik en neem haar glas over. Ik maak hem droog met een jurk die uit de kast hangt en zet hem weer bij de glazen. 'Doe ik altijd,' glimlach ik. Ik maak mijn eigen glas ook droog en zet hem er ook bij. Ik kijk in een kastje en pak er een doos koekjes uit. 'Wil je er een?'

"Hmm, nee ik zit eigenlijk altijd buiten, of in de bieb," Eigenlijk vond ik het wel fijn om niet op school continu met Daniël om te gaan, met z'n tweeën was gezelliger, daarbij kon ik dan helemaal mezelf doen. Niet van alles verzwijgen en gewoon over alles zeuren. Heerlijk. "En dat merkt ze niet?" vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen toen Teoh met een glimlach de glazen aan een of andere jurk afdroogde. Het was niet mijn keus geweest, maar waarschijnlijk zou ik hier ook niet in mijn eentje gaan zitten. Eigenlijk wist ik dat wel zeker. Ik keek naar de doos koekjes in Teoh's hand waardoor ik even glimlachte. "Daar kan ik toch geen nee tegen zeggen?" Ik stond op om een koekje uit de doos te pakken en hier vervolgens een hap uit te nemen.

Ik schudde lachend mijn hoofd. 'Al zou ik stokstijf in haar kamer staan, dan zou ze nog denken dat ik een beeld was. Die vrouw heeft helemaal niets door, behalve...' Ik wees kort op de boekenkast. 'Als je iets met haar boeken doet. Dan merkt ze het wel. Vraag maar niet hoe ik dat weet.' Ik pakte ook een koekje en zette de bus weer terug. Ik plofte weer op de bank en keek toen op mijn horloge. 'We moeten er zo weer uit, want ze komt zometeen.'

"Heb je enig idee hoe moeilijk het is te weerstaan dat te vragen?" vroeg ik lachend. Ik ging ondertussen weer op de bank zitten, met een knie op de bank en naar Teoh toe gekeerd met mijn gezicht zodat ik net wat lekkerder zat. "Hoelang is zometeen?" vroeg ik, me er in een keer weer heel bewust van, dat als ze binnen kwam ik waarschijnlijk een probleem had. Of ik moest met Teoh in de kast gaan zitten. Snel zette ik die gedachte weer uit mijn hoofd. Ter afleiding nam ik nog een hap van het koekje waarbij ik even naar de tafel keek in plaats van naar Teoh.

'Dat verhaal houd ik wel voor iets later. Want als je hoort wat er toen gebeurde, dan zou je nu meteen wegvluchten.' Ik keek op mijn horloge en glimlachte. 'Zometeen is eigenlijk nu. Want ze zal ongeveer over dertig seconden binnenkomen.' Ik grinnikte en zakte tegen de bank aan. Toen besefte ik me dat ik hier niet alleen was, en dat Alicia dan in de problemen zou kunnen komen. Ik pak haar zachtjes aan haar arm en trek haar de kamer door, om kort door de deur te kijken. 'Kust is veilig.'

Mijn wenkbrauwen gingen even omhoog toen hij zei dat ze over 30 seconden ongeveer binnen zou komen en hij nog even ging zitten alsof hij niet van plan was weg te gaan. Echter was hij wel, voor ik was opgestaan, al veranderd van houding om me vervolgens aan mijn arm mee te trekken door de deur. Er tussendoor glippend kwamen we weer in de bieb uit. Nu pas besefte ik dat ik daar misschien niet zo relaxed had gezeten als ik dacht. Ik gaf hem even een vriendschappelijke duw, "Jij was anders gewoon blijven zitten hé?" vroeg ik op fluistertoon.

Ik lachte en sloeg mijn arm om haar schouders. 'Inderdaad,' fluisterde ik in haar oor, omdat mevrouw K (?) kwam langslopen. Ik stak groetend mijn hand op en glimlachte. 'Hallootjes,' zei ik, en liep snel met Alicia weg. Ik stopte toen we tussen twee boekenkasten stonden. Ik pakte een boek en bladerde er afwezig doorheen. 'Dat was leuk,' zei ik glimlachend tegen Alicia. 'De volgende keer verstoppen we ons in de kast, dat is pas gaaf!'

Ik voelde mijn wangen rood worden toen hij een arm om mijn schouders sloeg. Damn it Alicia. Hopend dat het rood snel weg zou trekken hield ik een giechel in toen hij Mevrouw G. begroette. "Nee, please ik wil niet weten óf zien wat er in die kast ligt." lachte ik op fluistertoon. Te laat beseffend dat dat nergens voor nodig was gezien Teoh blijkbaar gelijk had en Mevrouw G. nu in die kamer zat. "Hmm ik ken je pas net en je hebt nu al een slechte invloed op me, doe je goed," het kwam er uit met een glimlach, maar het klopte wel. In zeker zin.

Ik wiebelde met mijn wenkbrauwen. 'Echt niet? Het is echt heel interessant. En ik kan het zeggen, want ik heb het vaak genoeg gezien.' Ik zette het boek terug en keerde me naar Alicia om. Ik grinnikte en keek naar de grond. 'Ik weet het, ik heb ook slechte invloed op mensen. En ik weet dat ik dat niet zou moeten doen, maar wat is nou leven zonder een beetje avontuur? Een saai leven.' Ik keek haar toen aan en glimlachte. 'Het is de vraag of jij de invloed accepteert.'

Er verscheen een beeld voor me met Teoh in een kast, met slipjes in maar xxl die beweerde dat het heel interessant was. Ik schudde mijn hoofd om het uit mijn gedachte te krijgen. "Oké, ik hoop heel erg dat het beeld wat ik nu heb niet klopt." Ik glimlachte bij deze woorden. "Hmm misschien dat ik na het over daken klimmen erover ga denken om in een kast te gaan zitten." mijn mondhoeken krulden even omhoog. "Hmm ik heb de invloed al toegelaten geloof ik." toch zou ik iets niet doen als het te ver ging, maar eerlijk was eerlijk, het was gezellig geweest. "Je zal zien dat ze dan ineens besluit iets anders aan te doen ofzo." eigenlIjk had ze nu min of meer al met hem ingestemd. Wat ben ik toch ook een hopeloos geval, eerst voornemen zo mogelijk met hem om te gaan en vervolgens afspreken met hem, ja in te breken eigenlijk, in het gemeentehuis. "Wie weten er eigenlijk allemaal van dat privévertrek?" vroeg ik me hardop af. Ik vroeg het me echt af, want dat ze het niet doorheeft bij een iemand snapte ik wel, maar bij hele groepen die minder "saai" waren als ik kan het bijna niet geheim of stil blijven.

'Als het een erg beeld is, klopt het waarschijnlijk wel,' grinnik ik. 'En als het inbreken is gelukt, dan durf je alles. Zelfs in een kast zitten. En als ze besluit iets anders aan te doen, dan ga ik voor je staan en krijg ik de schuld. Ze pikken toch alles wat ik doe, en ik ben al een keer betrapt.' Ik grijns en leun tegen de kast. Ik dacht even na. 'Jij, ik, Daniel en verder niemand. O ja, en Zoe weet van het bestaan ervan, maar ze is er nog nooit geweest. Er komen niet zoveel mensen hier, die ik het kan laten zien. Ach, dat is maar beter ook.'

"Ja, als je het inbreken noemt ga ik echt makkelijker mee," lachte ik terwijl ik eigenlijk nog niet echt beseft had dat het dat eigenlijk wel is. Maar dat was net eigenlijk ook... Waar ben ik mee bezig? Ondanks dat verscheen er toch een welgemeende, smalle glimlach op haar gezicht bij zijn volgende woorden. "Ik voel me vereerd," voegde ik eraan toe. Natuurlijk moest ik weer Alicia zijn en me gelijk afvragen waarom hij mij het dan had laten zien, maar vragen ernaar deed ik niet. Dat kon ik misschien maar beter laten voor wat het was. Een kruisverhoor was niet bepaald dat waar ik hem aan wou onderwerpen.

Ik keek haar even serieus aan. 'Het is ook echt inbreken he? Ik wil het ook best alleen doen, dat vind ik echt geen probleem.' Ik hield mijn gezicht schuin en keek haar even bedachtzaam aan. Ik grijnste opnieuw. 'Dat moet je ook zijn,' lachte ik. 'Nee hoor, grapje. Ik hoop dat je het leuk vond en dat je weer een keer meegaat. Misschien wil Daniel ook wel een keer mee? En we gaan nog een keer in de kast zitten, dan ontplof je ongeveer van de adrenaline als ze binnen komt lopen!'

Ik dacht er even over na. Aan de ene kant zag ik het totaal niet zitten dat Teoh in mijn familie dossiers zat te zoeken, enkel omdat ik niet wist wat er in zat, maar aan de andere kant was inbreken ook iets wat me tegen stond. "Vind je het erg als ik er even over na denk?" vroeg ik hem na een korte stilte. "Hou toch op over die kast, straks raak je er mee vergroeit," lachte ik na zijn woorden. "Oké, Oké, ooit een keer zal ik de kast in gaan." gaf ik uiteindelijk toe. Tot nu toe had ik er eigenlijk totaal niet bij stil gestaan hoe een dubbele betekenis het in de kast zitten eigenlijk had.

Ik keek haar even aan en glimlachte. 'Natuurlijk niet, gekkie.' Ik ging naast haar staan en leunde tegen de boekenkast. Ik grinnikte zachtjes. 'Dat komt omdat je niet weet hoe leuk het is in die kast! Als je eruit komt, ben je een heel nieuw persoon.' Ik boog naar haar toe en sprak zachtjes tegen haar: 'Je weerlegt je grenzen dan.' Ik keek haar grijnzend aan en hield mijn gezicht schuin. 'En vergeet niet dat je nee mag zeggen he. Onthoud, ik word nooit boos, alleen als ik verlies met football.'

"Nu moet ik denken aan Narnia, ga je in de kast zitten en kom je vervolgens te recht in een besneeuwde wereld waar je een van de koningen en koninginnen blijkt te zijn, dat is dan wel weer leuk!" sprak ik mijn gedachte hardop uit. Ik beet even op de binnenkant van mijn lip. Ik kon prima nee zeggen, maar ergens was het toch wel aanlokkelijk om met Teoh in een kast te zitten. Een van mijn handen ging door mijn haar om een pluk uit mijn gezicht te halen, waarbij ik de lok even om mijn vinger draaiden en weer los liet. "Omdat je niet tegen je verlies kan, of omdat football zoveel voor je betekend?" vroeg ik nieuwsgierig.

'En natuurlijk niet te vergeten alle dieren die tegen je beginnen te praten, opeens komt de kerstman en een enge vrouw probeert je te doden door je in steen te veranderen en je turks fruit te voeren,' lachte ik. 'Ja, ik vind Narnia leuk!' Ik haalde ook even kort mijn hand door mijn haar, zodat het waarschijnlijk recht overeind stond. In gedachte haalde ik mijn schouders op. 'Nou, beiden. Ik kan heel slecht tegen mijn verlies. En football betekent heel veel voor me, het is iets dat me herinnert aan mijn vader.;

Ik lachte even om zijn woorden over Narnia. "Ik zie jou nu echt al als kleine Teoh voor me, die in een kast gaat zitten, in de hoop in Narnia te komen." Willekeurig glimlachte ik bij het haar van Teoh dat overeind was komen te staan toen hij zijn hand erdoor haalden. Bij zijn antwoord voelde ik me een beetje stom dat ik het had gevraagd. "Hmm ja, dat kan ook." zei ik alsof ik er niet bij stilgestaan had dat dat ook kon. Niet dat ik er echt over na had gedacht, maar meer om te voorkomen het over zijn vader te hebben. Ze hadden het net al over verdwenen vaders gehad, en dat was niet bepaald het gezelligste onderwerp.

Ik glimlachte even en schudde zachtjes mijn hoofd. 'Nee, ik zat vroeger in mijn eentje in mijn tuin met een football te gooien en net te doen alsof ik prof was en iedereen voor me klapte. En dan kwamen mijn ouders buiten en gingen ook echt voor mijn klappen en dan tilde mijn vader me op. Ook maakte ik vroeger podiums en maakte ik in mijn eentje toneelstukken, en dan nodigde ik de hele buurt uit, en dan trad ik op.' Ik pakte opnieuw een boek en bladerde er afwezig doorheen. 'Nu, de achttienjarige Teoh, zit in kasten en hoopt dan dat als hij eruit stapt, zijn vader er nog is en zijn moeder geen heks meer is.' Ik haalde mijn schouders even op en glimlachte afwezig. 'Ik geloof nog steeds dat wonderen bestaan.' Ik keek weg van het boek, weer naar Alicia. 'Als mensen er zo op aandringen dat sprookjes en wonderen niet bestaan, begin je er juist in te geloven.'

Er verscheen een glimlach op mijn gezicht bij het beeld van een kleine Teoh die al juichend rondjes renden. Bij zijn woorden verdween haar glimlach weer, niet zozeer omdat dat hij hoopte dat zijn vader er nog was, meer omdat hij zei dat z'n moeder een heks was. Nee, ik geloofde niet dat zijn moeder daadwerkelijk een heks was zoals ik dat was, maar toch werd ik er even mee geconfronteerd. Iets wat vaak ervoor zorgden dat ik gelijk een stuk serieuzer keek. "Ik hoop dat ze bestaan," zei ik uit de bodem van mijn hart. Doelend op de wonderen, want dat sprookjes bestaan wist ik inmiddels, maar dan wel de slechte kant ervan. De kwaadaardige heksen.

New

Ik strompelde tussen de lange rijen met boeken en las de ruggen van de afwisselend oude en nieuwe boeken. Met mijn vinger streek ik langs de kaften tot ik iets interressants had gevonden en een boek uit het rek trok. Aandachtig las ik de achterkant en stopte het terug toen het niet iets nuttigs bleek te zijn. Fronzend liep ik verder met mijn handen achter op mijn rug gevouwen.

Ik stond op een klein laddertje boeken in de boekenkast te stoppen. Ze waren allemaal muffig en stoffig, maar daar hield ik wel van. Dan wist je gewoon dat het boek een hele geschiedenis achter zich had, net zoals mezelf eigenlijk. Ik ging op mijn tenen staan om het boek op de bovenste plank te leggen, maar ik kwam er niet bij. 'Verdomme,' mompelde ik en probeerde nog meer op mijn tenen te staan.