De bibliotheek

Arthur opende het blikje en nam zo nu en dan een slok terwijl hij naar Igraine luisterde. 'Gezellig, maar ik vraag een schema aan, zodat ik weet wanneer Sebastiaan er is en ik dus niet langs zal komen.' Hij draaide het blikje rond in zijn handen en keek met een speelse lach naar Igraine. 'Niet dat ik slecht zou willen spreken over je toekomstige man, maar hij is niet echt mijn type.'

Ze keek naar haar handen die ze opgevouwen in haar schoot had liggen en zuchtte zachtjes. 'Heel vaak is hij hier ook niet. Hij komt maar heel soms langs, dus kom gerust wanneer je maar wilt.' Ze glimlachte hem bemoedigend en moest toen geamuseerd lachen. Een hand haalde ze door haar haren en knikte glimlachend haar hoofd. 'Dat hoor ik wel vaker, ja. Wat heeft hij je aangedaan? Dingen over Eleanor gezegd?' Nieuwsgierig keek ze hem aan.

'Hij heeft me niets aangedaan, we liggen elkaar echter niet zo goed. Ik geloof dat we slechts botsende karakters hebben.' Arthur glimlachte zwakjes naar Igraine en stond uiteindelijk op. 'Maar ik zal je aanbod niet afslaan, ik kom een keer terug hierheen. Het ziet er zo gezellig uit.' Hij wierp een blik op zijn horloge en zuchtte toen. 'De pauze is bijna voorbij.' Hij wreef zijn overhemd glad en grijnsde. 'Dus ik zie je een volgende keer, Igraine Green.'

NEW
Igraine zat op de bank in haar kamertje en bladerde door wat bladmuziek. Ze zou met de muziekklas een groot stuk opvoeren en ze zat te bedenken welk stuk ze aan wie zou geven. Ze neuriede er zachtjes bij en glimlachte. Ze hield van die korte momentjes dat ze even alleen was en kon doen wat ze wou. Ze beet op haar pen en schreef wat aantekeningen op.

Arthur kwam de bibliotheek binnen en toen hij zo gauw niemand zag, klopte hij op de muur waarachter Igraine's kamertje schuil ging. Hijj had een aantal dagen gewacht totdat hij Igraine weer op zou zoeken, maar Arthur kon niet langer wachten. Hij ahd slecht geslapen, weinig gegeten en nu was hij uitgeput en moest hij zijn problemen kwijt. Het moest er uit. Nog meer opkroppen zou hem niet lukken.

Verbaasd keek ze op bij geklop. Snel ging ze na wie allemaal van dit kamertje wist; Eliza, Sebastiaan en Arthur. Benieuwd naar wie het was, stond ze op en opende de deur. 'Arthur!' zei ze met brede glimlach en knuffelde hem eens goed. Ze had hem een tijd niet meer gezien en ze moest eens goed bijpraten. Snel trok ze hem naar binnen en nam naast hem plaats op de bank. 'Hoe gaat het?' vroeg ze nieuwsgierig en bekeek hem eens goed. 'Wat zie je er slecht uit, Arthur.' Ze zei het zachtjes en streek even met haar duim over zijn wallen.

Arthur voelde haar tengere lichaam tegen hem aan en had moeite om niet meteen los te barsten. Hij ging op de bank zitten en keek naar Igraine. Arthur wist niet waar hij moest beginnen. Wat moest hij zeggen of doen? Hij was niet vaak sprakeloos, echt niet, maar nu duidelijk wel. Hoe hij zich voelde op dat moment kon hij niet in woorden uitdrukken. Een paar keer struikelde Arthur over zijn woorden, maar zuchtte toen luidruchtig, boog voorover en verborg zijn gezicht in zijn handen.

Ze schrok van zijn houding en hoe hij deed. Dit was sowieso niet de oude Arthur, er zat hem iets dwars, maar het kwam er bij hem niet. Maar Igraine had desnoods de hele dag de tijd, dus streek ze nu enkel met haar hand door zijn haren en pakte zijn hand vast. 'Wat is er Arthur? Is er iets ergs gebeurd?' Ze pakte haar eigen kop koffie en hield deze hem voor. 'Wil je wat drinken? Of juist wat te eten?' Eigenlijk wist ze niet zo goed wat ze moest doen.

Arthur schudde zijn hoofd. 'Nee, ik hoef niets, ik voel me nogal beroerd.' Zijn stem was schor, de leerlingen keken hem elk lesuur weer raar aan als hij begon te praten. Meneer Ivers die nooit ziek was, omdat hij - ook al wisten ze dat niet - zichzelf kon helen met zijn krachten, was voor het eerst echt ziek. En niet eens ziek vanwege een slechte gezondheid. Arthur wreef over zijn voorhoofd en zonder Igraine aan te kijken, lukte het hem toch te zeggen wat er aan de hand was. 'Eleanor heeft onze relatie beëindigd.' zei hij plechtig alsof het om een doodsoorzaak ging.

Igraine was er eigenlijk niet eens verbaasd over. Vroeg of laat zou die relatie toch wel gestrand zijn. Dat hield niet in dat ze het vreselijk voor haar vriend vond. 'O Arthur toch,' zei ze zachtjes, 'wat vreselijk.' Ze streek met haar hand over zijn rug en keek hem aan. Ze zou hem eerst rustig laten worden, voordat ze door zou vragen. Ze opende haar armen en knuffelde hem voor een tijdje. Haar hart brak om hem zo te zien. 'Het komt allemaal wel goed, Arthur.'

Toen hij die eerste woorden had gezegd, kwamen ze ineens vanzelf. Het was alsof zijn keel dichtgeknepen was en nu eindelijk weer vrij was gelaten. 'Ze is vreemdgegaan. Met Teoh Gard. En ken je de geweldige Kole familie nog? Die Tommy, daar heeft ze ook nog vanalles mee uitgespookt. Ik snap het niet. Ik kan het gewoon echt niet begrijpen. En ze wilde toch beweren dat ze van me hield. Hoe-' Arthur had zijn handen tot vuisten gebald en keek Igraine aan. 'Ze zei dat het nooit lang had kunnen duren tussen ons, dus gaat ze maar gewoon vreemd met iedereen die interesse in haar toont?'

Ze luisterde fronsend naar zijn woorden. Dit had ze dan weer niet verwacht, dat Eleanor met allerlei mannen was geweest, terwijl ze een relatie met Arthur had. Ze legde haar handen op de zijne en probeerde ze zo te laten ontspannen. Ze wilde niet het risico nemen dat hij weer de controle verloor in haar bijzijn. 'Het is nog een jong meisje, Arthur, een gewild meisje. Ja, het was spannend voor haar om een relatie met een oudere man, leraar, te hebben, en ook spannend om iets te doen met vampiers. Zo was ik ook, zo was elk jong meisje.' Ze keek hem aan en glimlachte zwakjes. 'Het is maar goed dat ze het heeft toegegeven. Nu kan jij een echt leuk iemand zoeken.'

'Dat is het niet alleen, Igraine.' Arthur zuchtte geërgerd, maar verontschuldigde zich meteen omdat hij niet boos was op Igraine. 'Het is het feit dat ik dacht dat ze anders was, dat ik zo naïef was om er in mee te gaan. Soms denk ik dat ik zó ongelooflijk stom kan zijn hoe hoog mijn IQ dan wel niet mag zijn.' Hij keek haar kort aan en raasde verder: 'Het is het feit dat dit al het zoveelste is dat ik verlies. Ik dacht dat dit zou gaan werken, mijn leven hier, maar dat is alles behalve waar.' Arthur keek naar de grond en schudde zijn hoofd hopeloos.

Ze voelde zich geraakt en schuldig door zijn woorden. Zij was een van de dingen die hij had verloren, natuurlijk niet hun vriendschap, maar wel haar liefde en trouw. Ze voelde zich ook wanhopig door zijn woorden; ze wilde niet dat hij zich zo voelde en dat zijn leven zo bergafwaarts liep. 'Arthur, je hebt hier weer iets van geleerd, net zoals je van alle gebeurtenissen moet leren die je overkomen. Het spijt... Arthur, ik vind het vreselijk om je zo te zien,' zei ze eerlijk en sloeg haar ogen droevig neer. Ze voelde zich nog steeds altijd de aanstichtster van zijn verdriet.

Arthur stond op omdat hij niet kon blijven zitten, maar ook niet kon blijven staan. Hij ijsbeerde heen en weer, zo goed als dat kon in het kleine kamertje en sprak zijn gedachten hardop uit. 'Moet ik ervan leren dat mijn ouders verdwenen zijn? Dat mijn ouders mij sloegen en probeerden te vergeten omdat ik een heks ben? Dat ik niet kan hebben wat ik wíl en er steeds weer iets dwars zit dat me tegen houdt?' Hij stopte in het midden van de kamer en keek Igraine recht aan. 'Ik heb hier niets meer te zoeken.' zei Arthur als conclusie.

Igraine zuchtte vermoeid en sloeg haar benen over elkaar. Met haar hand wreef ze over haar voorhoofd en luisterde naar Arthurs woorden. De denkbeeldige klappen van hem raakten en raakten haar maar, zonder dat hij het door had. 'Maar blijf hier dan niet, Arthur. Ga op reis! Zoek een mooie stad om te wonen! Ik zorg er wel voor dat Sebas en ik dichtbij komen wonen. Maar als je hier niets te zoeken hebt, blijf hier dan ook niet!' Ze glimlachte bemoedigend naar hem.

Arthur keek naar Igraine en hield zich eerst stil omdat hij geen reactie wist. Hij had er nog helemaal niet zo over gedacht; dat hij zomaar weg kon gaan. Hij dacht, of beter gezegd hij hoopte, dat mensen hem hier nodig hadden en dat dat de reden was waarom hij nog niet weg was gegaan. Maar eigenlijk was hij makkelijk te vervangen door iemand die vast beter paste. 'Ja, misschien doe ik dat wel.' zei hij zachtjes.

Ze stond op en liep naar hem toe. Even bleef ze enkel voor hem staan en keek hem aan. Daarna glimlachte ze en sloeg haar armen om hem heen. Dat hij het enkel al gezegd had, maakte haar trots. 'En ik ga dan met je mee. Je zult nooit alleen hoeven zijn.' Ze begroef haar gezicht tegen zijn borst aan en slaakte een diepe zucht. Ze wou dat ze alles wat makkelijker voor hem kon maken. 'Het spijt me zo dat ik je ook zo'n pijn heb gedaan, Arthur.'

Arthur sloeg zijn armen automatisch ook om Igraine heen en hield haar tegen hem aan. Hij legde zijn kin op haar hoofd en zuchte. 'Igraine, je weet dat je daar Sebastiaan echt geen plezier meer gaat doen. Hij is je verloofde, ik ben maar een vriend, niets speciaals.' Hij streek met één hand over Igraine's rug en fronste toen ze zei dat zij hem pijn had gedaan. Arthur pakte haar voorzichtig bij haar schouders en keek haar doordringend aan. 'Igraine-' De rest van de woorden bleven steken in zijn keel.

Ze legde haar hoofd net op dat ene plekje waar haar wang precies inpaste. Ze lachte zacht en keek naar hem op. 'Je bent niet gewoon een vriend, Arthur, dat weet je zelf ook wel en dat weet Sebastiaan ook.' Toen hij haar recht aankeek, slikte ze even en keek hem ook aan. Ze wist niet wat het was, misschien Arthur zelf, misschien haar schuldgevoel, maar ze drukte zacht haar lippen kort op de zijne. 'Je bent niet zomaar iemand voor me, Arthur, onthoud dat alsjeblieft.'

Arthur schrok niet van haar kus. Eigenlijk verbaasde niets hem echt meer op het moment, maar dat betekende niet dat hij het niet fijn vond. Kort keek hij haar met een gelukzalige glimlach aan, maar meteen betrok zijn gezicht. Hij legde zijn hand op haar wang en keek haar serieus aan. 'Ik houd van je, zoveel dat ik misschien moet bekennen dat het beter is dat ik niet met Eleanor verder ga, maar jij hebt Sebastiaan en dat moet ik accepteren. Ik zal er altijd voor je zijn, Iggie, maar jij hoort er altijd voor Sebastiaan te zijn.'

De tranen sprongen in haar ogen en hulpeloos schudde ze haar hoofd. 'Waarom kan alles niet makkelijker zijn?' snikte ze en verborg haar gezicht weer in zijn shirt. 'Ik hou zo ongelofelijk veel van je, Arthur. Het doet zoveel pijn om te zien dat ik je niet gelukkig kan maken.' Opnieuw drukte ze haar lippen op de zijne; ze wou hem dat ene moment van geluk geven, en ook haar eigen geluk met hem, want ze wist dat het hierna nooit meer zou kunnen. Ze was dolgelukkig en smoorverliefd op Sebastiaan, hij was diegene waar ze mee zou trouwen, maar op dit moment kon ze even niets anders dan Arthur liefhebben.

Arthur voelde de tranen over zijn wangen lopen en hij haatte zichzelf daarom. Hij liet zijn gevoelens de overhand nemen en met beide handen in Igraine's nek kuste hij haar terug. Arthur dacht niet dat hij dit ooit nog eens zou kunnen doen. Enerzijds omdat het tegen zijn principes inging, anderzijds omdat hij nooit de moed zou vinden. Hij hield zielsveel van Igraine, maar ze konden nooit samen zijn. En juist daarom was dit moment hem zoveel waard. 'Ik ben gelukkig als jij dat bent, Igraine.'

Ze glimlachte door haar tranen heen en nam hem mee naar de bank. Ze kroop op zijn schoot en drukte weer een kus tegen zijn lippen. 'Ik ben dolgelukkig,' zei ze en sloeg haar armen om zijn nek, om zacht met haar hand door zijn zachte haren te gaan. 'Ik beloof je dat ik je nooit in de steek laat, wat er ook gebeurt, wat Sebastiaan ook maar wil, wat ik maar wil, ik zal je nooit alleen laten.' Ze drukte haar lippen in zijn nek en trok zo een lijn naar zijn lippen toe, om deze weer liefhebbend te kussen.