Het geschiedenis lokaal.

Ik had inmiddels mijn hoofd op mijn armen gelegd, die weer op het stencil lagen, en mijn ogen dicht gedaan. Ik wist dat ik de volle laag van Davis zat uit te lokken, maar het maakte me niet zoveel uit. 'Elisa, waarschijnlijk slaap ik zometeen. Als hij vraagt wat ik doe, moet je maar gewoon zeggen dat ik het stencil van dichterbij bekijk omdat mijn ogen zo slecht zijn.' Ik gaapte nog even, ging beter liggen en sloot mijn ogen opnieuw.

Met mijn pen tikte ik op de tafel van Teoh, die vooraan zat. De jongen kon school niet interesseren, maar hij wist dat ik het niet pikte. Leerlingen moesten opletten, dit was hun geschiedenis die hen nog wel eens kon beïnvloeden. 'Doornroosje, volgens mij is het tijd om wakker te worden.' Ik keek hem even aan. 'De stichters van Mystic Falls graag. Uit je hoofd.' Ik pakte het stencil van zijn tafel af en keek hem aan. Deze kennis zouden ze moeten hebben, tenminste mij is verteld dat ze dit bij hun vorige leraar, ene Alaric Saltzman, dit ook al eens hadden gehad.

Ik schoot omhoog toen ik de pen voor mijn gezicht hoorde tikken en keek hem een beetje wazig aan. 'U was de prins, en u heeft me weer wakker gekust,' mompelde ik met een flauwe glimlach en schudde mijn hoofd toen even, om weer attent te zijn. 'Ay ay meneer. Maar het probleem is dat ik niet meer welkom in de les was bij de vorige leraar. En als u zich nu gaat afvragen waarom ik ooit over ben gegaan: ik zou het zelf ook niet weten.' Ik glimlachte en stak mijn hand uit om mijn stencil weer terug te vragen.

Hij stak zijn hand uit voor zijn stencil, maar ik nam het mee naar mijn bureau. Dan moest hij maar gewoon opletten. 'Salvatore, Lockwood, Fell, Gilbert, Forbes, Miller, Moore en Davis. De stichterfamilie’s van deze stad. Benjamin Lockwood, eerste burgemeester. Ik wil dat jullie voor de volgende les, alle namen weten van de stichters. Voor- én achternaam.'

Ik boog naar Elisa toe. 'Zei hij nou net serieus ''Elisa niet waar''? Jaja, draai er maar niet omheen, ik heb jullie wel gezien hoor bij het gala,' zei ik plagerig. Daarna mompelde ik even wat en probeerde de informatie in mijn hoofd te onthouden, maar wist dat ik het zometeen weer vergeten was. Ik moest toch eens een agenda kopen... '

Ik glimlachte even bij Liam's actie bij Teoh. 'Busted.' gaf ik toe toen Teoh over het gala begon. 'Ik denk dat Li- Meneer Davis stiekem hoopt dat al die meisjes die hem aanbidden dat blijven doen,' ik knipoogde even naar hem. Van mij mocht hij het best weten, hij was vast niet de enige die ons op het gala had gezien. Daarbij gingen er toch al meerdere roddels rond over zowel mij en Liam als over mij en Igraine. Eigenlijk gingen er hier over iedereen roddels rond. Ik had er ook al een paar opgevangen over Teoh.

'Is hij net zo streng bij jou als hier? Oké, slechte opmerking,' lachte ik en keek even op Davis oplette. Toen keerde me ik weer om naar Elisa. 'Jullie weten wel dat jullie één van de geliefdste roddelonderwerpen zijn nu op school? Ik ben aan het zakken in de ranglijst.' Ik wiebelde met mijn stoel en keek haar grijnzend aan. 'Maar gelukkig zijn we beiden niet zo van het roddelen en blijven deze geschiedenislessen gezellig.. Toch?'

'Net zo streng, pfoe je moest eens weten,' zei ik overdreven. Dat was dan weer iets wat hem helemaal niets aan ging. Liam was ongelofelijk lief, maar dat zou hij toch niet geloven. 'Ja ik heb het gemerkt,' ik glimlachte even. 'Ahw heb ik je plek in gepikt?' ik moest even lachen. 'Hmm, de geschiedenislessen blijven vast wel gezellig, maar ik blijf een meisje die het leuk vind zo nu en dan een roddel op te vangen. Verspreiden doe ik dan weer niet,' ik richtte mijn blik koort op Liam waarna ik Teoh aankeek.

new.

Geschiedenis was saai. Wat maakte het uit wat er in het verleden gebeurd is, als je toch in het heden leeft? Ik zag het nut er niet van in, maar het was het enige vak waar ik nog een beetje goed in was zonder iets te doen. Met mijn potlood tikte ik op de tafel en gooide een propje richting Robbie, de sul die altijd op de eerste rij in de klas zat.

Ik moest al moeite doen om mijn concentratie hoog te houden, laat staan als ik les van Liam had. Het was moeilijk je hoofd bij de les te houden als er steeds in je hoofd beelden afspeelden van een vampier, die je toch in zekere zin bedreigd had. En liet er nou net iemand naast me zitten die me nog extra afleidde door met zijn potlood op tafel te tikken. Gefrustreerd probeerde ik mee te schrijven met alles wat Liam, sorry, meneer Davis, vertelde.

Ik opende mijn schrift waar enkele een paar tekeningetjes in stonden en bedacht me dat we morgen een SO zouden krijgen over de stof van deze week. 'Hé, pst! Frances,' Fluisterde ik. 'Frances, heb jij die aantekeningen van vorige week nog ergens?' Ik keek haar met een glimlach aan. Frances schreef altijd keurig netjes met alles mee, dus die had het vast wel.

Meneer Davis vertelde net iets wat hij als belangrijk had benadrukt en ik luisterde aandachtig toen ik mijn naam hoorde. Ik draaide mijn hoofd naar het geluid. 'Wát?' siste ik geirriteerd en rolde met mijn ogen toen hij naar mijn aantekeningen vroeg. 'Nee.' antwoordde ik kort en richtte me weer op Liam. Alsof ik mijn aantekeningen vrijwillig aan hem zou geven, hij deed geen zak, hij zocht het zelf maar uit.

Ik fronste mijn wenkbrauwen toen ze geïrriteerd antwoord gaf. 'Hebt ze niet, of wilt ze niet geven?' Ik keek haar nog steeds aan en keek af en toe op naar meneer Davis die geen aandacht aan ons leek te schenken. Hij was veel te druk met uitleggen over de weet-ik-veel-wat oorlog.

'Moet ik die vraag echt nog beantwoorden?' vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen. Ik zuchtte en draaide me weer om. Hij mocht misschien de les niet willen volgens, maar ik wel. Driftig schreef ik weer verder en probeerde me maar af te sluiten van alles. Die populaire gasten dacht echt alles zomaar voor elkaar te krijgen, dat was altijd al zo geweest en vaak lukte het ook nog eens.

'Jij bent samen met Logan toch? Hij is vast niet erg gesteld op zijn kleding, denk je wel?' Vroeg ik me af en grinnikte. Ik mocht Teoh niet, maar ik moest hem nageven dat die grap met de kleding ongelofelijk leuk was geweest. Zeker voor herhaling vatbaar.

'Kun je ook niet gewoon je mond houden over Logan? En eigenlijk over alles in het algemeen, ik probeer hier iets van op te steken, in tegenstelling tot andere mensen hier.' Ik kon het me niet veroorloven om niet op te letten, ik had het al moeilijk genoeg met mijn dyslexie en het overdoen van dit jaar. En alles wat er uit zijn mond kwam irriteerde me slechts.

Zo, is er hier eentje chagrijnig zeg. Ik begon te grijnzen en scheurde een leeg blaadje uit mijn schrift, die ik een paar keer doorscheurde en vervolgens verfrommelde tot propjes. Stuk voor stuk mikte ik ze in de capuchon van Robbie en grinnikte.

- inspiloos. sorry.

Samuel was uit mijn gezichtsveld en wonder boven wonder stil. Maar vanuit mijn ooghoeken zag ik propjes papier voorbij schieten. Ik beet op mijn lip en drukte hard met mijn pen in mijn schrift. Tegen dat soort gedrag kon ik dus echt niet. Vluchtig, toen meneer Davis naar een vraag van iemand anders luisterde, zei ik een spreuk in mijn hoofd op. Niet veel later viel Samuel's schrift van zijn bank gevolgd door zijn open etui. Onwillekeurig kon ik een glimlach niet onderdrukken.

Mijn wenkbrauw schoot omhoog toen mijn schrift en etui zonder pardon van de tafel afvielen. Geërgerd veegde ik het van de vloer af en deponeerde het met een luid kabaal op mijn tafel neer. Fijn. Meneer Davis die opkeek naar mij, keek vervolgens naar Frances en ging weer terug naar het bord. 'Samuel, kun je herhalen wat ik net zei?' Vroeg hij plots waarna ik mijn hoofd schudde. 'Nope, maar dat wist u al - dus tja. Vraag het maar aan Frances, zij weet het wel - toch?' Ik keek haar even aan.

Het amuseerde me nogal toen iedereen zich naar Samuel omdraaide om te kijken wat hij nou weer geflikt had. Nog leuker werd het toen Liam Samuel vroeg wat hij net had gezegd. Minder werd het toen Samuel de aandacht op mij richtte. Ik wierp hem een boze blik toe en keek toen naar mijn blaadje. 'Het ging over de driehoekspolitiek van Nixon en Kissinger. Het doel was om China en de Sovjet-Unie tegen elkaar uit te spelen en hen Vietnam onder druk te laten zetten.' Gelukkig had ik mijn antwoord klaar.

'Zie, ik zei toch dat ze het wel zou weten. Want Frances hier weet alles.' Het laatste zei ik zachter zodat alleen zij het kon horen, waarna ik haar schrift weggraaide van haar tafel. Kon het niet goedschiks, dan ging het kwaadschiks.

Ik negeerde Samuel en zijn operking, maar ik merkte dus ook te laat dat hij mijn schrift pakte. Ik wilde hem terugpakken, maar ik kon er niet bij zonder te veel aandacht te trekken. Boos keek ik hem aan. Moest hij nou echt zo'n zak zijn? 'Geef terug' siste ik.

Ik krabbelde de aantekeningen van de vorige les en deze les over en keek naar Frances. 'Moet je niet opletten?' Vroeg ik verbaast en bladerde wat door haar schrift heen, voordat ik het terug gaf. 'Bedankt voor de aantekeningen hè,' Zei ik triomfantelijk en grijnsde.

Ik had al andere lege vellen uit mijn tas gevist om Liam bij te kunnen houden, maar nu zou ik thuis alles weer over moeten schrijven. Ik hield er niet van om overal en nergens aantekeningen te hebben staan. Mijn kamer mocht misschien een chaos zijn, schoolwerk was netjes geordend. UIteindelijk kreeg ik de aantekeningen terug, ik griste het schrift uit zijn handen. 'Oh graag gedaan.' merkte ik sarcastisch op. OP dit soort momenten baalde ik er van dat ik niet openlijk mijn krachten kon gebruiken, Die jongen had echt een flinke uitbrander nodig.

Ik grinnikte bij haar sarcastische opmerking, pakte mijn potlood weer op en begon weer te tikken. De dingen die ik deze les niet op zou schrijven, zou ik wel overschrijven van iemand anders. Een triomfantelijke glimlach verscheen op mijn gezicht toen Meneer Davis Robbie aansprak. Die gast was ook zo verlegen als maar zijn kon en begon te stotteren. Uiterst vermakelijk als je het aan mij vroeg.