Het zuiderlijke bos.

Het bos aan de Zuidelijke kant van Mystic Falls is het bos dat wordt gezien als het bos vol mysterie. Verdwijningen en vreemde sporen geven aanleiding tot deze gedachten. Het is dan ook niet zo vreemd dat het bos niet vaak bezocht wordt door individuelen. Als mensen erheen gaan, gaan ze in groepen - maar of dat nou wel zo verstandig is, is natuurlijk het tweede. Het bos is namelijk een nummer één plek voor de weerwolven in deze tijd. Rond volle maan zijn zij hier om voorbereidingen te treffen.

Maximaal aantal personen: Onbeperkt.

Zwetend en puffend van de inspanning liep ik, op de maat van de muziek, door het zuiderlijk bos. Hoewel veel mensen hier weg bleven vanwege de rare verhalen die er de ronde deden in het dorp, vond ik het enkel rustiger dan het noordelijke bos. Daar was het me te druk en rumoerig. Verder maakten die verhalen mij helemaal niet bang, want de meesten waren zo belachelijk dat ze niet meer geloofwaardig overkwamen. Plus dat ik niet zo heel makkelijk te overvallen was, ik had zo mijn eigen verdedigingstechnieken.
Het deed me dan ook altijd goed om een stukje in deze natuur hard te lopen, zo kon ik mijn energie kwijt en rustig de heerlijke boslucht opsnuiven zonder dat er altijd iemand mij in de gaten hield. Soms was het vermoeiend om een dorp te wonen waar iedereen elkaar kent en maar al te graag al je geheimen wil weten.

Zuchtend liep ik door de bossen heen. De muziek van mijn iPod dreunde door mijn oortjes heen alsof ze wilde ontsnappen. Ik had al vaak genoeg gehoord dat ik ze niet zo hard moest zetten, maar het kon me gewoon even niets schelen. Het enige wat ik op dit moment wilde was weg uit dat vreselijke huis van mij - nou ja - van mevrouw Starling-Gard natuurlijk. Bij de gedachte aan haar naam rolde ik met mijn ogen en liep ik door. Hier was het tenminste rustig en stil. Hier kreeg ik geen vreemde of afkeurende blikken richting me, omdat ik weer eens iets had gedaan wat mevrouw niet tolereerde. Van mezelf wist ik dat ik een hoop kon hebben, maar nu had ik toch echt het gevoel dat ik knetter gek werd. Het is dat mijn vader het niet wil, anders was ik allang weggegaan - nee dat is niet waar. Ik zou mijn vader nooit in de steek laten.

Ik besloot na het aflopen van het huidige liedje een pauze te nemen en nam plek op een van de vele boomstronken. Terwijl ik mijn adem weer tot rust probeerde te brengen, leunde ik wat achterover en staarde naar het bladerdek dat het zonlicht tegenhield. Het was eerlijk gezegd een prachtige herfstdag, zeker om te hardlopen was het weer vandaag perfect. Zulke kleine dingen konden humeur altijd weer wat verbeteren. Ik keek daarom ook met een glimlach op mijn gezicht naar de bontgekleurde bladeren en nadat ik mijn ipod had uitgezet luisterde ik naar het loeien van de wind en het ritselen van de blaadjes. Een huis vol vrouwen was leuk en gezellig, maar deze rust gaf bijna net zo veel voldoening. Er vielen altijd zoveel zorgen van mijn schouders na wat flinke inspanning en het genieten van de natuur.

Toen mijn muziek stopte, bleef ik even stilstaan. Ik snoof de heerlijke geur van dennennaalden op en glimlachte. Ergens vond ik het bos toch wel fijn. Plots verstijfde ik, toen ik een eindje verderop wat gekraak hoorde. Ik was echt een held op sokken als het hierop aankwam, ondanks dat ik de verhalen niet geloofde: Diep van binnen voelde ik een angst opborrelen. Het kon natuurlijk ook gewoon een muis zijn, die ergens rondliep - of een ander vies beest. 'Niet aan denken Zoë' Zei ik tegen mezelf, toen ik had besloten om maar gewoon door te lopen. 'Gewoon doorlopen Zoë, niets aan de hand.'

Eenmaal weer op adem gekomen stond ik op van de boomstam en liep terug in de richting van het pad. Mijn oortjes bungelde vrolijk over de rand van mijn shirt en terwijl ik wat takken aan de kant schopte, kwam ik bij het gangbare pad aan. Het was altijd weer een uitdaging om recht door het bos te gaan lopen, in plaats van de paden aan te houden en hoewel mijn moeder het me vaak genoeg had afgeraden, kon ik het nooit laten om tussen de bomen te sprinten. Dat was al wel eens verkeerd uitgepakt, ik had dagenlang met krukken moeten lopen doordat ik, struikelend over een boomstronk, mijn voet had verzwikt. Maar daar trok ik me niet zo veel van aan, ik leerde mijn lesje niet zo snel en zou beter moeten weten dan mijzelf twee keer aan het zelfde vuur te branden, maar kon de verleiding en nieuwsgierigheid nooit weerstaan.

Het was waarschijnlijk niets, ging er door me heen. Gewoon een vogeltje, of een muis - of iets dergelijks.. Een konijn. Ja, het was een konijn. Dat was tenminste hetgeen wat ik mezelf wijsmaakte. Toch vertrouwde ik het niet helemaal, dus - door mijn paranoïde kant - pakte ik een grote stok van de grond af en hield deze stevig in mijn handen. Als het een enge vieze man was, kon ik hem in ieder geval zijn hersens inslaan. Deze gedachte bracht een klein glimlachje op mijn gezicht, maar deze verdween als wolken voor de zon toen ik het gekraak weer hoorde. Dichterbij dit keer. 'Zoë, waarom moest je dan ook zo dom zijn om naar het bos te gaan?' Zei ik zachtjes tegen mezelf.

Toen ik het pad had bereikt stopte ik mijn oortjes weer in, strekte nog even mijn benen en begon weer met rennen. Soepel liep ik, weer op de maat van de muziek, en ik controleerde mijn ademhaling. Ik had iets te lang stil gezeten en voelde hoe mijn koud geworden benen maar moeizaam meegingen in het ritme. Zwoegend rende ik het pad over, mijn gedachten enkel en alleen gericht op de weg voor me en het ritme van de muziek. Niets om mij heen drong werkelijk tot mij door, geen gedachte verstoorde mijn concentratie. Normaal was ik snel afgeleid bij alles wat ik deed, maar bij zoveel inspanning kon ik niets anders dan mijn hoofd er bij houden. Op de een of andere manier kon ik me tijdens het hardlopen dan ook helemaal afsluiten van de buiten wereld.

Die stok werkte niet, dat was mijn conclusie toen het gekraak steeds harder werd. Ik gooide hem weer op de grond en keek om, toen zag ik dat mijn zorgen voor niets waren geweest. Het was gewoon een meisje dat aan het hardlopen was, en wel een meisje dat ik kende. Frances, ze zat bij mij in de klas bij geschiedenis. Ik had wel eens samengewerkt met haar, een aardig meisje. Verder ging ik niet echt veel met haar om. Een lach sierde mijn gezicht toen ik zag dat ze mij naderde, echter liep ik wel gewoon door. Het was raar als ik bleef wachten, alsof ik daar de hele tijd stond - wachtend tot dat er iemand aankwam.

Zo verstrengeld in mijn eigen wereldje, merkte ik niet eens op dat er nog iemand zich in het bos bevond. Ik was haar al voorbij gelopen toen het blonde haar tot me doordrong. Verward draaide ik me om en herkende Zoë in de gestalte. Heel goed kende ik haar niet, maar ik was haar al vaak tegengekomen en had al eens samen moeten werken met Zoë. Daarnaast kon je gewoon niet om haar heen, ze was cheerleader en blond, dus vanzelfsprekend wist iedereen wie ze was. Als ware van een begroeting glimlachte ik terug naar haar, maar stopte niet, ik had het niet zo op die cheerleadende typjes en stiekem voelde ik me te goed voor hen. Mijn glimlach trok weg, maar voor ik me weer op het hardlopen kon richten, had karma me al te pakken. Een uitstekende wortel nam me te grazen en natuurlijk viel ik met een grote smakkerd op de grond.

Geschrokken sloeg ik een hand voor mijn mond, toen Frances binnen een paar seconde de grond raakte met haar gezicht. Een uitstekende wortel was de boosdoener. Haastig liep ik naar haar toe en knielde ik bij haar neer. 'Gaat het een beetje?' Mijn gezicht stond volgens mij nog pijnlijker dan die van haarzelf. Uiteindelijk stak ik mijn hand maar uit om haar overeind te helpen. Ik mocht dan niet echt met haar omgaan, het was wel zo beleefd om haar even te helpen. Niemand verdiende het tenslotte om zo op zijn plaat te gaan waar andere bij waren. Zelf had ik het ook een keertje meegemaakt, het was echt niet mijn fout. Maar tijdens een van onze routine optredens, bedacht degene die mijn moest vangen opeens dat zijn vriendin in het publiek zat en zwaaide naar haar inplaats van mij op te vangen.

Voor ik door had dat mijn voet was blijven haken lag ik al lang uit op de grond. Met een gezicht zo rood als een tomaat hief ik mijn gezicht op van de vieze grond en schudde even mijn hoofd om alles weer helder en duidelijk te zien. Er werd een hand naar mij uitgestoken en als reactie kwam ik abrupt overeind. 'Het gaat prima.' zei ik abrupt, misschien zelfs bot. Mijn kleren afkloppend stond ik op en draaide voorzichtig mijn enkel heen en weer om te kijken of alles het nog deed. Daarna voelde ik pijnlijk aan mijn rode kaak en een grimas trok over mijn gezicht. Natuurlijk moest mij weer zoiets overkomen, recht voor de ogen van een cheerleadende blondine. De vooroordelen wonnen het nu van mijn redenerings vermogen.

'Eh - oké?' Ik kwam weer overeind en keek haar eventjes aan. Het leek niet echt goed te gaan, maar waarschijnlijk wilde ze mijn hulp niet. Ik snapte het ergens wel, we kende elkaar helemaal niet zo goed. Ik zou ook niet van iedereen hulp aannemen. Kort bestudeerde ik haar eventjes, maar al snel wist ik niets meer te zeggen. Even keek ik naar mijn schoenen en daarna weer naar haar. 'Kom jij ook altijd tot rust in het bos?' Glimlachte ik, oké domme zin. Dat was de conclusie die ik trok, direct nadat ik het had gezegd.

'Niet als ik op de grond lig.' Vluchtig liet ik mijn blik over haar heen glijden, ik had ook wel door dat ik niet bepaald aardig bezig was. Het voelde alleen zo ongemakkelijk om hier in een verlaten bos een praatje te gaan houden met Zoë, iemand die ik vrijwel niet kende. Vanuit mijn ooghoeken peilde ik haar reactie terwijl ik wat zand en modder van mijn gezicht afpoetste met behulp van de mouw van mijn trui. Ik was al niet erg goed in het voeren van gesprekken en in deze omstandigheden had ik al helemaal geen idee wat ik moest zeggen.

Oké, ik zeg al niets meer. Ging er door me heen. 'Ik spreek je vast nog wel een keer.' Opperde ik. Een gesprek ging niet werken op deze manier, en ik had ook geen zin om er moeite voor te doen als zij er geen zin in had. Kort zwaaide ik aan haar, en zette mijn "tocht" weer verder. Ik ging echter niet echt snel, na een paar stappen stond ik alweer stil en draaide me om. 'Ik weet niet of ik iets verkeerd heb gedaan,' Ik keek haar even aan, 'maar als je me niet mag kan je dat ook gewoon zeggen.' Ik haalde mijn schouders even op. Als ze me niet mocht wilde ik het liever dat ze het in m'n gezicht zei.

Och, tuurlijk, het kan alleen aan mij liggen, natuurlijk niet aan jou want - Terwijl de gedachte door mijn hoofd schoot wist ik al dat ik hem nooit zou uitspreken, zelfs ik was in mijn buien niet zo gemeen. Ik perste mijn lippen op elkaar en staarde naar mijn schoenen. Ik vond het altijd verschrikkelijk om van die doordringende blikken te krijgen, die zo veel meer betekenen dan de woorden uiten. Mijn moeder en oma waren daar ook ontzettend goed in, ze hoefden mij maar aan te kijken of ik smeekte op mijn knieeën al om vergiffenis. Niet dat ik nu weer in de modder ging zitten, maar ik richtte toch mijn blik weer op en opende mijn mond. 'Sorry- ' Meer kwam er niet uit, hier moest ze het mee doen.

Ik knikte eventjes en viel vervolgens weer in mijn oude gewoonte - de stilte die mij overheerste. Nog steeds had ik niet echt het gevoel dat ze het nou zo leuk vond, maar ja - ik liet niet zomaar over me heen lopen. In ieder geval niet van buiten, van binnen wilde het nog wel eens anders zitten, maar daar praatte ik met niemand over. Niet met Eleanor, niet met m'n Pa en niet met Teoh. Alleen met mezelf. Vroeger was ik nog wel eens zo dat ik het in een dagboek opschreef, maar dat heb ik ook afgezworen. Stel je voor dat iemand het las, nou nooit niet.

De stilte werd steeds onaangenamer en zachtjes kuchend stak ik een losgekomen pluk haar achter mijn oor. Ondertussen probeerde ik driftig om niet gewoon weg te lopen, zonder nog iets te hoeven zeggen. En omdat ik zo graag daar weg wilde bereidde ik me voor om toch maar iets te zeggen. 'Gelukkig ben ik jou tegen gekomen en niet een of ander monster, en dankje voor je hulp die ik weigerde, maar toch, ja, bedankt.' Goh, wat was ik slecht in het voeren van gesprekken, ik stond hier mezelf alleen nog maar erger voor schut te zetten. Lichtelijk glimlachend maakte ik een zwaaiend gebaar, zei gedag en liep maar gewoon verder, want iedere minuut die ik hier langer spendeerde, maakte het alleen maar erger.

Frances out!

Ik knikte kort en zwaaide ook even, terwijl zij wegliep. Ik liep echter de andere kant op. Weer richting mijn huis, waar ik op de bank zou ploffen met een grote kop chocolade melk.

GONE

NEWNEWNEW

Emotieloos keek ik naar de jonge vrouw die voor mij levenloos op de grond lag. Ze was nog niet dood nee, ergens had ze nog een zwakke pols die dof in mijn oren dreunde. Ze bewoog echter niet weer en langzaam doofde het levensvuur in haar ogen. 'Spijtig' Mompelde ik, wetend dat er toch niemand in de buurt was die het kon horen. Vervolgens kwam de fase erna: Het bedekken van het lijk - het opzetten van een val, zodat mensen zouden denken dat het voor de zoveelste keer weer een beer of een wolf was geweest. De twee kleine gaatjes in haar nek, reitte ik met mijn tanden open, zodat het op wonden van klauwen leken. Ja - hierin was ik getraint. Ik ging al een paar jaartjes mee.

Het gore dierenbloed drong zich tot diep in mijn lichaam door. Ik haatte het om het bloed van een dier te drinken, maar ik was net in de stad, ik moest geen argwaan ontketenen. Het dier had ik ergens in een gat achtergelaten. Ik hoefde niets extra's te doen, ze zouden denken dat een wolf het had gedood. Maar ondanks al dat bloed in mijn lichaam, kon ik de geur van openliggend mensenbloed gemakkelijk ruiken. Met grote snelheid, zoals vampiers het alleen konden, rende ik naar de plaats van het geur. Net voor het lijk hield ik stand, en ik zakte door mijn knieen, om haar pols te voelen. Maar dat hoefde ik niet te doen, want er zaten al twee gaten in haar nek. 'Verdomme,' schold ik, en keek toen op, toen ik een schaduw over het lijk zag vallen. 'Oh.'

Ik keek neer op een meisje dat zeker niet menselijk was en bij het lijk knielde. Een zelfvoldane glimlach verscheen op mijn gezicht, terwijl ik met mijn voet tegen haar levenloze been aan schopte. 'Daar vind je geen leven meer in hoor, geloof me.' Een kort schamper lachje ontsnapte uit mijn mond, terwijl ik rond om het lijk heen liep en vervolgens het meisje aankeek. 'Wat doe je hier?' Een nogal voor de hand liggende vraag als ik haar gezicht zo zag. Het was gedrenkt in vers bloed. Het was niet menselijk, dat kon ik zo ruiken. 'Kom je werkelijk hierheen om eekhoorns te vermoorden?’ Weer een schampere lach. ‘Ze worden toch ook steeds zieliger.’ Mompelde ik er achteraan, met de gedachte dat ze het gewoon kon horen. Geweldig, als het aan mij lag tenminste.

Ik keek nog even naar het lijk, waar het laatste even uitglipte, en haalde toen mijn wenkbrauwen op. Ik stond op en ging naast hem staan. Ik negeerde zijn opmerkingen en keek hem aan. 'De wond in haar nek is te recht, schoon en net om door een dier te zijn gemaakt.' Ik liep naar een boom en leunde ertegenaan. Ik bekeek hem even kort: het is gewoon een jongen die er trots op is, dat hij een vampier is. Arrogant. Betweterig. Maar vooral gevaarlijk, omdat hij roekeloos is. 'Ik had toch opeens zo'n vreselijke dorst,' zei ik overdreven spottend. 'Tja, je kan het me toch hopelijk niet kwalijk nemen dat ik weerloze, onschuldige meisjes pakken niet zo'n uitdaging vind? Geef me dan in elk geval iets of iemand waar je een week vol mee zit.' Hij wist dat ik zijn laatste opmerking hoorde, en ik keek hem even ongelovig aan. Toen barstte ik in het lachen uit. 'O, ik durf wel te wedden dat ik een decennium ouder ben, dus je hebt geen recht om zo tegen me te praten.' De leeftijden van vampiers was altijd heel erg belangrijk voor vampiers. Nou ja, in elk geval voor mij.

Nu was het mijn beurt om te lachen. 'Je kan zo oud zijn als je wilt, maar ik ben minstens vier keer sterker aangezien jij op een knabbel en babbel dieet bent. Oh ja - dat was je natuurlijk even vergeten.' Uitdagend keek ik haar aan. De arrogantie droop werkelijk van haar af, waardoor ik mijn hoofd lachend schudde. Weer zo'n eentje die haar zwakheid verborg met arrogantie. 'Je kan me wel gaan bedreigen, ik vind het goed hoor. Maar je schiet er toch niets mee op, geloof me. Ik woon hier al langer dan vandaag en je bent niet de enigste hier, je moet vrienden maken - geen vijanden.' Het was een waarschuwing voor haar, niet dat het mij iets uitmaakte dat ze vermoord zou worden.

Ik hield mijn hoofd schuin. 'Klinkt aanlokkelijk, maar nee, ik leef niet op dieren. Ik ben net nieuw in de stad, dus wou ik geen argwaan trekken,' zei ik eerlijk. 'En je kan denken wat je wil over mijn kracht, maar we zullen het ooit wel zien.' Ik ging op een boomstronk zitten en sloeg mijn benen over elkaar heen. Ik keek hem verdrietig aan. 'Bedreigen? Ik? Dat heb je dan vast fout gezien. Jij bent hier degene die vijandig doet.' Ik stond kreunend op en liep weer naar hem toe. Ik legde mijn hand op zijn schouder. 'Met deze attitude van je maak je meer vijanden dan vrienden.' Ik gaf hem een speelse duw en liep verder. 'Ik wil nog wel zien hoe goed je je in de menigte mengt.' Ik keek hem uitdagend aan.