Het zuiderlijke bos.

‘Dus je gelooft ze niet? Of je weet dat ze waar zijn, maar dat je niets te vrezen hebt..’ Dit ging de goede kant op. Ik wist hoe ik mensen als haar kon beïnvloeden door de juiste woorden te zeggen, de juiste nadrukken te leggen. Ik stopte met lopen en stond stil voor haar, slechts twee meter van haar verwijderd. Als ik weer viel ik aan, brak ik haar nek en was ze er geweest. Het was werkelijk zonde van zo’n mooi meisje. Ze was beeldschoon, maar ja. Mijn honger beheersend kneep ik mijn ogen iets samen. ‘Dus welke van de twee?’

Mijn hersens kraakten en struikelden over alle redenen die ik kon bedenken voor het nare gevoel dat ik van zijn aanwezigheid kreeg. Gespannen hield ik mijn blik op hem gericht en probeerde tegelijk mijn angst en ongelooflijke irritatie te verbergen. Ik had het niet zo op mensen die je zo konden manipuleren, het was moeilijk om jezelf tegen hen te verdedigen die altijd een wijze konden vinden om je te irriteren. 'Geen van beiden' antwoordde ik onverschillig en afgeleid door een plotselinge windvlaag haalde ik een pluk haar uit mijn gezicht. Ik geloof dat ik me op dat moment wel voor mijn hoofd had kunnen slaan, maar ik bleef in mijn handeling steken en staarde naar de grond. Kon het werkelijk? Niet toch?

‘Dan is je eerste antwoord niet meer correct, dan vrees je het dus wel en probeer je je angsten voor mij te verbergen.’ Zei ik, alsof het het meest logische was, wat ik had gezegd. Mijn handen verdwenen in de zakken van mijn broek en nonchalant zette ik een stap naar voren. ‘Dus wat is het nou?’ Door de windvlaag liet ik mij niet kennen en deze negeerde ik dan ook volkomen. In de laatste 100 jaar had ik me leren focussen op een doel, en op dit moment was zij dat. Een speelse glimlach vormde zich rond mijn mond.

In reactie op zijn stap naar voren, zette ik een stap naar achteren en balde mijn vuisten, terwijl ik alle informatie die ik ooit had geleerd van mijn moeder en oma door mijn hoofd gaan. Verdedigende spreuken, aanvallende spreuken, non-verbale spreuken. Ik zette me schrap voor de actie die komen zou, hoewel ik nog steeds niet zeker was of mijn instinct het bij het rechte eind had. 'Geen van de mogelijke antwoorden.' siste ik hem toe en richtte mijn blik weer op zijn doordringende ogen.

Nog steeds met dezelfde glimlach op mijn gezicht keek ik haar aan. Ze werd boos, misschien wel bang, maar vooral geïrriteerd. Mijn gezicht vormde een neutrale uitdrukking, terwijl ik nog wat naar haar toeliep. Ze verborg duidelijk iets, iets wat belangrijk was. Ze wilde het duidelijk niet kwijt, dus probeerde hij het anders. ‘Is het zo belangrijk dat je het mij niet kunt vertellen?’ De nadruk lag op “mij” alsof ze me kon vertrouwen, iets wat ze overduidelijk niet moest doen, en waarschijnlijk ook niet deed.

Nu ik het arsenaal aan verdedigingstactieken weer had opgerakeld voelde ik me wat zelfverzekerd en beantwoordde zijn vroeg dan ook met een schamper lachje. 'Oh, dit is geen kwestie van kunnen.' Zag ik er werkelijk uit als een weerloos meisje dat in dat soort zwakke vallen zou trappen? Met een opgetrokken wenkbrauw nam ik hem nog eens in mij op en probeerde geen kick te geven. Langzaam zette ik een pas terug, naar voren, ik zou toch nooit sneller zijn.

Toen ik zag dat zij een stap naar voren zette glimlachte ik. ‘Het is een kwestie van niet willen.’ Maakte ik haar zin af. Hoofdschuddend keek ik haar aan. ‘Spijtig.’ Zei ik vervolgens en merkte dat haar zwakte langzaam verdween. Ook spijtig. Het was een meisje dat moeilijk te doorbreken was merkte ik wel. Het was iets wat ik vaker meemaakte. Niet iedereen was zo makkelijk beïnvloedbaar als sommige.

'Heel spijtig.' ging ik verder en hield mijn hoofd iet wat schuin terwijl ik hem aan bleef kijken. Ik beet op mijn lip en glimlachte zwakjes, hoe ging ik mezelf hier ooit uit redden? Ik haalde een moment diep adem en draaide me toen om. Het was een poging om daar weg te komen, om te ontsnappen aan die drukkende spanning en angst, maar ik wist dat het een verloren strijd was. Hij zou me niet zomaar laten gaan, maar misschien kon ik zo laten zien dat ik niet bang van hem was, want gek genoeg was ik niet bang voor hem, maar voor wat er zou moeten gebeuren.

Ik liep achter haar aan en stond stil voor haar neus. ‘Je was toch niet van plan weg te gaan zonder gedag te zeggen hè? Erg onbeleefd.’ Zei ik op een scherpere toon. Ik werd niet graag afgedankt. Mijn armen sloeg ik over elkaar heen. Haar nonchalante gedrag begon me te irriteren, niet dat ik zelf heel anders was – in tegendeel – een nonchalante blik was iets wat ik constant uitstraalde.

Ik imiteerde zijn houding en hoewel ik in mijn achterhoofd hield dat ik op moest passen, voelde ik dat de irritatie nu echt begon op te borrelen. Mijn lippen hield ik stijf op elkaar, ik was niet van plan nog een woord vuil te maken aan hem. Met een uitdrukkingsloze blik keek ik hem aan en wachtte simpel en eenvoudig wat zijn volgende zet zou zijn.

Een simpele glimlach speelde zich op rond mijn mond. De uitdrukking die ik daardoor uitstraalde was ronduit vals. Iets wat ik persoonlijk totaal niet erg vond. Ik wist wie ik was en wat ik wilde, en hoe het ook wendt of keert: Ik zal het krijgen. Ik zette nog een paar stappen naar haar toe en stond nu letterlijk voor haar neus. Zonder iets te zeggen, probeerde ik haar zo goed mogelijk te kleineren door mijn houding. Voor dit soort dingen was niet veel nodig, alleen een goede uitstraling en over het algemeen had ik die wel.

Het liefst had ik me nu zo klein mogelijk gemaakt of was ik weggerend door de imponerende houding die hij aannam. Ik snapte niet hoe hij het deed, maar met iedere meter dat hij dichter bij kwam, des te killer ik me voelde. Met alle moeite die ik op kon brengen probeerde ik mijn emoties onder controle te krijgen en voet bij stuk te houden, ik zou geen kick geven, al ging hij op mijn tenen staan. Terwijl ik kalm probeerde te blijven, ademde ik zo rustig mogelijk in en weer uit. Ondertussen wendde ik mijn blik geen moment van hem af.

Mijn lichaam in nog precies dezelfde houding als daarvoor liet ik mijn blik nogmaals over haar heen glijden, ergens was het een smachtende blik van de dorst die door mijn lichaam raasde, maar ik had mezelf onder controle. Nogmaals liep ik om haar heen, bestudeerde ik haar van top tot teen. Ik moest toegeven, ze was niet verkeerd – zeker niet. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht, puur vermaak, maar uit ervaring wist ik dat het me zachter maakte. ‘Dus,’ Begon ik. ‘We blijven hier de hele dag staan?’

Die blik, die bepaalde schittering in zijn ogen stond me geheel niet aan, met iet wat samengeknepen ogen nam ik hem in me op toen hij weer een rondje o mij heen liep. Ik moest zeggen dat ik niet had verwacht dat dit zo lang zou gaan duren. Verveeld volgde ik hem en trok een wenkbrauw op toen er een glimlach op zijn gezicht verscheen. Het huilen stond mij op dit moment nader dan het lachen, want ik wist maar al te goed wat hij van plan was. Ik vroeg me af of hij doorhad wat ik was, of dat hem zou tegenvallen of het hem niet eens zou uitmaken. 'Ik geloof dat dat niet aan mij ligt..'

‘Schuld op andere schuiven schijn je er goed in te zijn zo te horen.’ Zei ik, vlak nadat ze haar woorden had uitgesproken. ‘Daarbij, het ziet er niet naar uit dat je ergens naartoe gaat. Is het wel zo? Little Witch.’ Mijn glimlach stond nog steeds rond mijn gezicht en deze was niet van plan te verdwijnen, wachtend op haar reactie bleef ik weer stil voor haar staan.

Toen hij eindelijk toegaf dat hij wist wat ik was, lachte ik. Misschien van de zenuwen, misschien omdat het raar klonk omdat uit zijn mond te horen. 'Ach, wat zijn mijn kansen. Ik geloof dat ik nergens heen kán.' Terwijl ik dit zei, drong het pas echt tot me door en gefrustreerd kauwde ik op de binnenkant van mijn wang. Het voelde altijd zo vreselijk wanneer je wist dat er niets meer te doen viel om het lot te veranderen, wanneer niets wat je deed ook maar iets kon veranderen. Met al mijn macht begon ik de eerste non-verbale verdedigingspreuk te citeren in mijn hoofd. Ik zou niet zonder enige inzet verliezen.

Voordat zij dit had bevestigd had ik geen idee of het waar was, het was een gokje – een goed gokje blijkbaar. Ik klapte in mijn handen. ‘Nou, daar zijn we dan ook weer achter. Ik neem aan dat ik je niet op de hoogte hoef te stellen van mijn kunsten?’ Zei ik tegen haar en glimlachte ietwat vals. ‘Sorry, maar het is gewoon zo verleidelijk.’ Grinnikte ik vervolgens. ‘Maar, ik zal je niets aandoen.’ Ik wilde de mensen in dit stadje leren kennen weten wie er tegenover mij stonden. Zij was in dit geval iemand die niet zo sterk was als ik, maar dat wel kon worden en zelfs nog sterker als ze wilde. Ik kon haar nu uitschakelen, maar dan was de lol er vanaf…

Ik schudde mijn hoofd, nee hij hoefde zijn kunsten niet te vertonen, ik wilde ze niet waarnemen, dat zou het allemaal alleen maar echter maken en ik zou dit hele gebeuren het liefst ontkennen. Toch redelijk verbaasd om zijn statement, dat hij me niets zou aandoen liet ik mijn blik vallen. Hoewel het ongelooflijk was dat hij me niets zou doen, geloofde ik hem op zijn woord, hij leek mij niet iemand die zou liegen over zoiets. Maar eerlijk gezegd snapte ik niet wat zijn reden zou zijn om mij in leven te laten, wat had hij er aan? Met een sceptische blik richtte ik me weer tot hem. 'Dus je laat e toch zomaar gaan?'

‘Dat heb ik nooit gezegd.’ Antwoordde ik op mijn plaats en schudde lachend mijn hoofd. ‘Ik zei dat ik je niets aan zou doen, niet dat ik je liet gaan.’ Het was een spel voor mij, altijd geweest en dat zal het ook altijd blijven. Tuurlijk liet ik haar gaan, het hoorde bij de jacht – bij het spel. Mijn spel. Mijn hand ging naar haar kin toe en tilde deze iets omhoog. Gedetailleerd bestudeerde ik haar nek. ‘Zonde om zoiets moois te laten gaan.’ Zei ik spijtig en liet haar vervolgens los.

Ik hield mijn kaken stijf op elkaar toen hij verklaarde dat hij niet had gezegd dat hij me liet gaan. Automatische hield ik mijn adem in toen hij nog dichterbij kwam en mijn kin aanraakte. De koele vingers tintelden nog na op mijn huid toen hij me los had gelaten en met een verwarde blik had ik een stap naar achteren gedaan. Er was geen hoogte te krijgen van deze jongen en ik geloof dat dat me nog meer frustreerde dan de angst die ik had gevoeld.

Mijn armen sloeg ik over elkaar heen en ik bleef weer stil voor haar staan. Door mijn honger voelde ik mijn hoektanden prikken in het vlees van mijn wangen, maar ik negeerde het. Mentaal herstelde ik me weer. Ik snoof. Mijn nonchalante houding was met lange nabij niet verdwenen, hij was alleen maar erger geworden. Iets wat ik ontwikkelde naarmate ik honger kreeg: Het was een goede manier om het te verbergen, en dat had ik op dit moment zeker nodig.

Ik werd met de minuut verneuser (?) van zijn aanwezigheid en door zijn nonchalante houding had ik de neiging om hem keihard in zijn gezicht te slaan. Ik stond hier mezelf op te vreten van spanning, angst en frustratie en dit hele gebeuren deerde hem niets. Het zoveelste ding waar ik me aan irriteerde. Een moment lang staarde ik hem aan en fluisterde toen uit onmacht een spreuk om de bladeren onder zijn voeten in brand te zetten. Natuurlijk verwachtte ik niet dat het iets zou doen, maar ik wilde graag wat doen, alsof ik de touwtjes in handen had in plaats van hij.

Behoedzaam zette ik een stap opzij, terwijl ik naar de vlammende bladeren keek die zich zojuist onder mijn voeten bevonden. 'Niet erg aardig hè.' Begon ik en ging aan de andere kant van haar staan. 'Ik zou het maar doven als je geen bosbrand op je geweten wilt hebben.' Ondanks dat het herfst was, was de grond best droog. 'En daarbij, mij wil je niet als vijand hebben - geloof me.'

Met een simpele knik van mijn hoofd doofde ik het vuur en keek zuur op. 'Goh, wat worden we dan kenissen? Voor mij bestaat er niet iets tussen vriend en vijand.' Ja, ik hield van duidelijkheid, van zwart en wit, goed en slecht, geen tussenmaat. Misschien maakte me dat ook zo gevoelig voor ruzies en vervelende confrontaties. Met één hand pakte ik de band van mijn tas stevig vast tot mijn knokkels wit zagen. Waarom hij me niet gewoon kon laten gaan nu snapte ik werkelijk waar niet.

'Mevrouw denkt niet verder dan dat d'r neus lang is en leeft in d'r eigen wereldje, cute.' Het was vast zo'n type die de hele tijd in de bibliotheek zat, alleen maar lezen. Ze had meer vijanden dan vrienden, waarschijnlijk had ze maar één iemand waar ze echt goed mee kon opschieten en die was dan precies hetzelfde als zij was. Ja, zo'n type was ze vast. 'Ook niet erg veel vrienden zeker?' Vroeg ik me hardop af en grinnikte even. 'Spijtig.' Mompelde ik er daarna nog achteraan, meer tegen mezelf dan tegen haar.