Het zuiderlijke bos.

'Dus je denkt, ik ga maar op dieet? Je denkt dat je zo niet opvalt? Wij vallen overal op, dat weet je net zo goed als ik. Daarbij, als deze mensen onze identiteit willen achterhalen dan doen ze dat. Geloof me.' Kort trapte ik nog tegen het lijk aan en keek vervolgens even rond. Waar kon ik het beste dit lijk dumpen. Gewoon open en bloot laten liggen was het meest voor de hand liggende: een dier zou het ook niet verbergen. Ik wenkte dat ze opzij moest gaan, terwijl ik nog wat verwondingen maakte op het lichaam van het meisje.Het moest er toch overtuigend uitzien.

Mijn hoofd schoot zijn kant op. Ik liep naar hem terug en ging tegen hem aanstaan. 'Je gaat dit niet voor me verpesten. Verbetering: ik laat je dit niet voor me verpesten. Deze mensen gaan niet weten dat wij anders zijn.' Mijn eerst zo boze gezicht veranderde weer in een glimlach, terwijl hij het lichaam nog meer verprutste. 'Is hier niet een begrafenis of iets in die richting? Met graven? Gooi haar daar gewoon in. Oke, dan wordt ze misschien als vermist gezien, maar op vampiers gaan ze nooit gokken.' Ik keek hem even bedachtzaam aan. 'Wat ga je in Mystic Falls doen? Heb je een eigen winkel? Of heb je gewoon altijd vrij?'

Schuin keek ik haar aan en keek ik vervolgens naar het lijk van het meisje. 'Tuurlijk, laten we haar netjes begraven nadat we haar zo hebben toegetakeld. Nee dat is slim wil je zeggen.' Oogrollend shudde ik mijn hoofd, terwijl ik richting het zuiden begon te lopen. 'Mijn o zo rijke opa is helaas gestorven, en heeft aan zijn enige kleinzoon een gigantische erfenis achter gelaten. Daardoor is deze good-looking and handsome grandson terug gekomen in de stad om te gaan en te staan waar hij wilt.' Een schamper lachje ontsnapte uit mijn mond. 'Je denkt toch niet werkelijk dat een lid van de oprichters gaat werken..'

Ik grinnikte om zijn opmerking. 'Good-looking and handsome? Pff.' Ik rolde ook met mijn ogen en keek hem peilend aan. 'Zo zo, lid van de oprichters. Dat is nou nog eens een naam op trots op te zijn.' Ik ging op de grond zitten en sloeg mijn voeten over elkaar heen. 'Dus je bent hier alleen om in een groot huis te wonen en van al dat geld te profiteren? Tja, als jou dat gelukkig maakt.'

ZO VERSCHRIKKELIJK SLECHT MAAR IK WIST ZO NIET HOE IK MOEST REAGEREN JANK

'Ach, je moet toch wat doen als je de eeuwigheid hebt.' Ik keek hoe ze ging zitten, maar zelf liep ik nog een stukje door. 'Ben je van plan om hier te blijven zitten tot de politie komt ofzo? Of kom je nog mee?' Ondertussen liep ik verder en bekeeek de bomen die het bos versierde met hun prachtige rode bladeren. Het was het einde van de herfst. De temperatuur was al flink gedaald, maar zelf had ik daar geen last van. Nog een van die voordelen van onnatuurlijk zijn.

Zuchtend stond ik op en liep achter hem aan. Ik nam even een klein sprintje tot ik naast hem liep. 'Wat is je naam eigenlijk?' vroeg ik toch wel nieuwsgierig. Hij had het net erover gehad dat hij zichzelf toch wel knap vond, en eigenlijk kon ik dat niet ontkennen. 'Ik wil je nog wel een ding vragen: kom niet als leerling op school. Ik ga daar lerares worden, en wil je niet als leerling daar rond zien lopen.'

'Liam.' Antwoordde ik kortaf, terwijl ik verder liep en nadacht over haar laatste opmerking. Ik was in eerste instantie niet van plan om naar school te gaan: Nee, ik haatte het in mijn tijd en dat zal altijd zo blijven. Ik had me er een paar keer aan gewaagd, maar zonder succes. 'Oh wees niet bang, mij zul je daar niet zien.. Of misschien ook wel - ik weet het nog niet. Laat ik er eens over nadenken.' Met een cynische glimlach keek ik haar aan toen ze ineens aan mij stond en keek vervolgens weer emotiloos voor me uit. 'En jij mag heten?'

'Igraine,' zei ik. 'En je ziet maar. Ik zorg dan wel dat we niets met elkaar te maken krijgen.' Ik kijk hem even bedachtzaam aan en bekeek zijn gezicht. 'Het is lastig dat we allemaal veranderen in de tijd. Want ik zou toch zweren dat ik je eerder heb gezien. En dan bedoel ik echt heel veel eerder.'

'Dat zou best kunnen,' Beaamde ik. 'Chigaco, New York, San Francisco? Het kan allemaal.' Ja ik was werkelijk overal geweest in mijn leven. 'Europa, Azië? Of misschien wel Afrika?' Met overal bedoelde ik dan ook echt overal. Reizen is een van die dingen geworden die ik als normaal ben gaan beschouwen. Met de eeuwigheid in zicht kan je alles doen, waarom zou je in hetzelfde land blijven als je toch overal heen kan gaan waar je wilt?

Ik schudde lachend mijn hoofd. 'Nee, gewoon hier.' Ik liep dichter naar hem toe en bekeek hem aandachtzaam. 'Als het jou was, had je toen langer haar, maar dezelfde ogen. Dezelfde kaaklijn, maar je liet een korte baard groeien. En je had altijd iets in je mond.' Ik keek hem nog even aan, en liep toen de andere kant op. 'Ach, je zal het vast niet geweest zijn.' Ik draaide me weer om en glimlachte kort.

'Welke tijd?' Ik negeerde haar opmerkingen over mijn uiterlijk toen destijds en liep mee. Het zou best kunnen dat ze me hier zou hebben gezien, ik wist het niet. In mijn leven had ik zoveel mensen ontmoet dat ik het niet meer kon bijhouden. Het zou ook kunnen zijn dat ik nog mens was: Deels van de tijd dat ik hier leefde, was ik nog mens. Ik ben hier opgegroeid, en toen werd ik zoals ik nu ben - spijtig genoeg aan de ene kant - aan de andere kant geweldig. Alles had zijn voor en nadelen.

Ik keek even afwezig naar een boom en dacht diep na. 'Begin 1700,' zei ik. Ik was toen nog maar tien jaar vampier. Ik was een tijd weggeweest, omdat ik mijn familie in Mystic Falls geen pijn wou doen. 'En, klopt het? Was jij het?' Ik keek hem nieuwsgierig aan. 'Ik heb zoveel mensen gezien dat het goed kan zijn dat ik het fout heb.'

'Toen was ik nog een eicel en een zaadcel, dus nee - ik ben het niet geweest.' Antwoordde ik droog. Ik keek haar even aan. 'Misschien was het mijn opa, hij leek verdomd veel op me.' Zei ik vervolgens. Het was waar, mijn opa zag er in zijn jonge jaren zowat hetzelfde uit als ik nu doe. Er hing een schilderij van hem in de woonkamer. Het liefste had ik hem in de open haard gegooid, maar ik had niet alles in eigen handen. Kort keek ik haar aan, 'Al moet ik eerlijk bekennen, hij was een stuk duffer dan dat ik ben.' Ja, die gozer was echt gewoon saai.

'Verbetering; je was alleen een zaadcel,' mompelde ik. 'En dan zou best kunnen hoor. Ik ben zijn naam vergeten.' Ik keek hem aan en rolde met mijn ogen. Die jongen dacht te goed over zichzelf. Ik haalde mijn schouders op. 'Ik kan het niet vergelijken, ik ben nooit met hem omgegaan.' Ik liep weer verder.

'Oh, dus jij bent ontstaan uit alleen een zaadcel, betweter. Wat grappig. Vandaar dat je zo één zijdig bent. Ach je kan niet alles hebben.' Ik liep door en bereikte de rand van het bos. "Mijn" huis stond een stuk ten Zuiden van hier en om eerlijk te zijn had ik geen zin dat ze met me mee zou gaan. 'Nou, hier scheiden onze wegen... Helaas.' Dat laatste zei ik op een ontzettend sarcastische toon. Kort keek ik haar aan.

'Slechte grap,' gaapte ik en stond op. Ik glimlachte sarcastisch naar hem. 'Ik zie je ooit nog wel rondlopen. En doe geen domme dingen,' waarschuwde ik hem. Ik had vandaag een vrije dag en was dus van plan om de buurt te verkennen. Ik knikte nog kort naar hem en rende toen weg.

[i]igraine is gone[/font]

Met gefrustreerde blik en loshangend haar staarde ik met uiterste concentratie naar de boomstronk voor me. In een hand hield ik een gehavend boekje vast en mijn andere hand was tot een vuist gebald. Mompelend reciteerde ik de spreuken uit het boekje en probeerde ik zo min mogelijk te spieken. Het was een ingewikkelde spreuk en een lange, een waar ik al weken op aan het oefenen was. Hoewel ik de laatste week vorderingen had gemaakt, hadden gebeurtenissen van de afgelopen dagen mijn proces verminderd, ik stond daarom ook met verwilderde haren en een rood aangelopen hoofd de spreuk te fluisteren. Eigenlijk moest ik mijn hoofd leegmaken, geen gedachte de spreuk laten beïnvloeden, maar helaas bleven de ruzie's met Zoë, mijn moeder en de onvoldoendes op school door mijn hoofd spoken.

Met een hongerige blik staarde ik voor me uit. Die vertromde trut was niet op komen dagen. We hadden hier afgesproken, ze wilde privacy dan kreeg ze privacy. Maar nee – nog niet goed genoeg, ze was niet gekomen. Ik werd gek van de honger die door mijn lichaam heen joeg, maar ik moest me inhouden. Ik mocht niet al te veel aandacht trekken in de omgeving. Zodra ik was “ingeburgerd” kon ik doen wat ik wilde, alleen nu zou het teveel opvallen. Ik was de nieuweling, die jongen die iedereen zou verdenken. Niet echt de perfecte status. Ergens in de verte hoorde ik een zware adem opdoen, het klonk eerder gefrustreerd. Alleen al door de luisteren naar de adem van het persoon, begon ik erop af te lopen. Ik moest en zal eten.

Uiteindelijk gaf ik het op, mijn concentratie was er doorheen, ik kon het mezelf niet meer opbrengen om mijn hoofd geheel leeg te maken. Zuchtend bond ik mijn haar terug in een staart en liep naar de boomstronk toe. Ik nam plaats op het kille ding en pakte mijn tas op die er uitgezakt naast had gestaan. Na het boekje weggestopt te hebben, liet ik mijn tas weer op de grond vallen en staarde iet wat vermoeid voor mijzelf uit. Het was fijn om hier in het bos te zijn, zonder de oordelende blikken van mensen om me heen. Ze leken altijd kritiek te hebben of hun hulp te willen aanbieden, maar de enige kritiek en hulp die ik ooit aannam, was die van mezelf.

Een tijd stond ik het meisje nonchalant te bestuderen. Haar bezigheden waren nou niet bepaald fascinerend, het was ook duidelijk dat ze er zelf niet zoveel plezier aan beleefde. Toen ze eenmaal op de boomstronk zat, naderde ik haar. Nonchalant ging ik tegen de boom aan staan waar ze tegenover zat en knikte als begroeting. 'Geen goede dag?' Vroeg ik koeltjes, terwijl ik haar bestudeerde. Met ietwat samengetrokken ogen gleden mijn ogen zo onopvallend mogelijk over haar lichaam heen. Een simpele grijns sierde mijn gezicht.

Ik keek op toen ik uit mijn gedachten gehaald werd door een stem. Mijn blik bleef hangen op een persoon die tegenover me stond. Een moment nam ik hem in me op en probeerde te constateren of ik hem een man of jongen moest noemen, want hoewel hij er jong uitzag, had hij bepaalde trekjes die oud aan deden. Na een tijdje drong er pas door wat hij zojuist had gezegd. 'Geen goede dag.' bevestigde ik toen ik zijn grijns waarnam en opstond van mijn boomstronkje, terwijl ik mijn tas van de grond griste. Iets aan hem stond me niet aan en het was niet zoals ik bij veel mensen iets zocht om aan hen op te merken, uit zijn hele doen leek het woord fout duidelijk naar voren te komen.

Mijn blik nog steeds hetzelfde als daarnet, liep ik zwijgend naar haar toe. Mijn aandacht was nog steeds op haar gefocust, waarom wist ik niet. Iets aan haar maakte haar anders. Het was niet iets wat we konden aanvoelen, maar mijn instinct vertelde me dat er iets aan haar was waarvoor ik moest opletten. Misschien een weerwolf? Vampier? Of zo’n verdomde heks. Mijn hoofd hield ik ietwat schuin. ‘En wat doet een meisje zoals jij alleen in een bos zoals dit?’

Al mijn zintuigen stonden op scherp toen hij dichterbij kwam en in eerste instantie wilde ik me omkeren en zo snel mogelijk huiswaarts gaan, maar de manier waarop hij me aansprak irriteerde me mateloos. En ik liet me echt niet opjagen door een vreemde. Met opgeheven kin bestudeerde ik hem en sloeg mijn armen over elkaar. 'Niets dat jou aangaat.' antwoordde ik stug en verdedigend.

Ik lachte schamper. ‘Een gesloten boek.’ Concludeerde ik voor mezelf, terwijl mijn blik haar nog steeds bestudeerde. Ik kon van haar gezicht aflezen dat ze zich aan mij irriteerde, wat mij juist alleen maar meer drang gaf om door te gaan. Met een zelfvoldane glimlach liep ik een rondje om haar heen. ‘Niet bang dat de legendes die hier spelen waar zijn? Dat je wordt opgegeten door de grote boze wolf, of graaf Dracula.’ Haar uitlokken was plan één, en vervolgens toebijten. Letterlijk en figuurlijk.

Ik draaide met hem mee toen hij om me heen liep, zodat ik hem geen moment uit het oog verloor. Naast de irritatie was er een angstig gevoel op komen borrelen dat mij kippenvel had bezorgd. Met mijn lippen samengeperst keek ik hem doordringend aan en probeerde hoogte van hem te krijgen door zijn aura te doorzoeken. Helaas was hij één van de moeilijk bereikbare types en ik vroeg mezelf nieuwsgierig af waarom. 'Nee, ik ben niet bang nee.' Overdreven de nadruk leggend op de nee en niet, weerhield ik me er van om het bestaan van wolven en vampieren te ontkennen.