Het zuiderlijke bos.

Eleanor had zich verscholen gehoden in haarm camogroene jas. Haar haren vlogen alle kanten op. 'Hey Teoh,' zei ze terwijl ze zichzelf afduwde op de stenen. Haar lichaam vond het zijne en al snel kreeg ze het warmer door hem te kussen. 'Kom maar mee.' Haar hand trok hem mee de grotten in. Ze had het belicht met kaarsen en enkele lantaarntje. 'Dit heb ik nog nooit aan iemand laten zien. Je mag het bestaan ook aan nooit iemand laten weten...' Ze kon het gewoomweg niet van haar lippen krijgen. 'Begrijp je?'

Teoh schrok op, toen Eleanor opeens naast hem verscheen, en barstte in zenuwachtig gelach uit. Hij kwam vaak 's nachts in het bos, maar vermeed altijd donkere en gure plekken, zoals bij deze grotten. Teder kuste hij haar terug en volgde haar toen de grotten in. Een speelse blik ontstond op zijn gezicht toen hij de kettingen zag en hij trok haar plagerig naar hem toe. 'Wat ben je allemaal van plan met mij?' grinnikte hij, maar keek haar toen verbaasd aan bij haar woorden. 'Ehm, ja, ik begrijp het. Bedoel je dat niemand van het bestaan van deze grotten mag weten?'

Eleanor haalde zachtjes zijn armen van haar lichaam af. 'Ja. Niemand mag weten van deze grotten, deze plek en deze ontmoeting.' Ze zuchtte en keek naar de kettingen. Deze had ze moeilijk kunnen verstoppen. 'Teoh, ik heb je niet in een spannend potje SM gelokt of wat nu ook door jouw gedachten gaat...' Ze draaide haar gezicht af en draaide zich om waarbij ze haar jas uitdeed. 'Ik... Ik...' Het was zo moeilijk om uit te leggen. 'Je kan beter gaan zitten. Ik moet je iets belangrijks uitleggen. Maar ik ben bang dat je me niet meer op dezelfde manier zult bekijken zoals je nu doet...'

Teoh krabte een tikkeltje nerveus op zijn kin en nam, zoals ze verzocht, plaats op een wat uitstekende rots. Hij had werkelijk geen idee wat ze aan hem zou vertellen: hij had juist steeds gedacht dat ze elkaar zo goed kenden! Dat viel dus blijkbaar wel mee. Maar er was niets van Eleanor dat hij níet wilde kennen. 'Dat lijkt me sterk. Je bent mijn Eleanor, natuurlijk ga ik je niet anders bekijken,' glimlachte hij geruststellend, waarna hij probeerde haar hand vast te pakken.

'Teoh,' Ze trok haar hand terug. 'Dit is niet iets van; ik heb een moedervlek op mijn achterwerk of een misplaatste tatoeage.' Het was veiliger om een afstand tussen hen te bewaren. Eleanor had nog drie uur de tijd om hem te vertellen hoe het nu echt in elkaar zat. Ze hoopte het hem te vertellen, waarna hij zou antwoorden dat hij het wel cool zou vinden en te flikflooien in de tussen tijd. Alsof alles normaal was, maar ze had geen idee hoe hij zou reageren...
'Je kent de legendes van dit stadje? Over vampieren die mensen hun gedachten overnemen, heksen die hun spreuken gebruiken voor geneeskunde of juist voor het duivelse en weerwolven. Nou zie je, ze zijn geen larie... Teoh... Ik... Ik... Ik ben het laatste. Een weerwolf.' Ze nam diep adem en keek hem aan. 'Meer een wolf, ik word wel naakt wakker, maar ik eet geen mensen of dergelijke. Ik transformeer elke volle maan. Zo meteen. Vandaar de kettingen.' Ze stak een sigaret op. 'Je kan hier blijven als je me niet gelooft.'

Teoh keek verbaasd toe hoe ze haar hand terug trok en besloot uiteindelijk maar om haar met rust te laten en gewoon haar zegje te laten doen. Hij glimlachte geamuseerd toen ze begon over de oude mythes: verdwijningen en dergelijke werden daar vaak mee in verband gebracht, zoals ook bij de moeder van Zoë. Enkel verdween zijn glimlach als sneeuw voor de zon, toen ze verder sprak. Nerveus keek hij om zich heen of hij misschien wel voor de gein werd gehouden en er bijvoorbeeld camera's hingen, of dat vrienden van hem zich verborgen hielden. 'Eleanor, lieverd, ik weet niet wat voor weddenschap je verloren hebt, maar zelfs ik trap hier niet in. Je moet met iets veel groters komen als je mij voor de gek wil houden,' knipoogde hij.

Eleanor voelde zich gekwetst door zijn woorden. 'Denk je nu dat ik met je zit te grappen? Man!' Woede kwam te voorschijn. 'Niet gemerkt hoe moeilijk het was om dit van mijn lippen te krijgen. Geloof wat je wilt, liéverd. Ga dan nu ook maar weg.' Hij begreep haar van geen meter. Verwoekerd rookte ze haar sigaret verder.

Teoh's lachende gezicht verdween en wanhopig keek zijn vriendin aan. Hoe kon ze nou verwachten dat hij dit zou geloven? Weerwolven bestaan niet! 'Ik ga je hier niet alleen laten, Eleanor,' zei hij zachtjes en liep naar haar toe. Teder sloeg hij zijn armen om haar heen en drukte hij een kus op zijn wang. 'Laten we even rustig gaan zitten en leg het me allemaal eens wat gedetailleerder uit, want ik begrijp er tot nu toe nog helemaal niets van.' Geruststellend keek hij haar aan en glimlachte hij.

Eleanor keek hem aan en sloeg ook een arm rond z ook zijn lichaam. Hierbij knikte ze en drukte ze haar lippen kort, maar liefdevol op die van hem. Ze nam plaats met hem. 'De oorsprong van het weerwolvengen is niet bekend. Toch niet voor mij, maar ik weet dat het door mijn familie heen woekert. ' Ze keek hem aan. 'Het ontwikkelt zich op een bepaald moment... Je begint elke volle maan te transformeren naar een wolf. Het is echter niet zo dat als ik jou zou bijten dat je een weerwolf wordt. Het is echter wel zo dat al mijn instincten niet meer menselijk zijn, maar die van een wilde wolf. Vandaar keten ik me vast... Ik wil niemand pijn doen.' Ze zuchtte en keek hem aan. 'heb je nog een vraag?'

Hij trok haar op zijn schoot en drukte zachte kusjes in haar nek, terwijl ze verder sprak. Hij probeerde de woorden zo serieus mogelijk te nemen en aandachtig te luisteren. 'Ik heb talloze vragen,' zei hij zachtjes, waarna hij zuchtte en over zijn voorhoofd wreef. 'Bestaan vampiers dus ook echt? En heksen? Wanneer was de eerste keer dat je transformeerde? Zijn je ouders ook weerwolven? Kan je ook buiten de volle maan transformeren? Kan- kan je ook mensen pijn doen?'

Eleanor streelde de huid onder zijn T-Shirt. Hij had inderdaad een heleboel vragen. 'Ik transformeer sinds 2009 en nee, eerder een wolf.' Zacht streelde ze door zijn haar. 'Mijn oom is ook zoals mij. Daardoor weet ik wat er aan de hand is met me. Vampieren zijn zowat mijn vijand. Daarom ben ik zoals ik ben. Alles bestaat waarvan je dacht dat het niet bestond. Geen elven.'

Teoh vond het nog steeds moeilijk om te geloven: weerwolven, heksen, vampiers? Als hij niet 's avond uitkeek in het bos, dan werd hij nog eens slachtoffer. Hij onderdrukte een schaterlach en keek daarna serieus naar Eleanor. 'Is- is er misschien een manier dat je mij honderd procent kan overtuigen? Ik vind het zo moeilijk om het me voor te stellen dat je een weerwolf bent,' zei hij uiteindelijk maar eerlijk. Zacht drukte hij zijn lippen in haar nek en keek hij haar afwachtend aan.

'Daarom ben je hier. Het is halfelf. Om twaalf uur staat de maan vol. Op dat moment verander ik.' Ze knikte naar de kettingen. 'Die houden me tegen van stomme dingen te doen. Mijn slaapzak ligt in hetbgedeelte hiernaast, warme drank, een kussen en wat eten. Je kan hier blijven. Dat heb ik voorzien. Ik kan dan niet bij jou dus je bent sowieso veilig.' Elranor zuchtte diep. 'Het is moeilijk om te geloven, maar ik wou je niet voorliegen. We zijn eindelijk samen.' Ze ging op hem zitten en vouwden haar benen rond zich, ze zaten zo dicht bij elkaar. 'Dit is een deel van mij.'

Teoh voelde hoe hij nerveus werd door haar uitleg. Het waren nu nog enkel woorden, dat ze weerwolf was, maar over een kleine anderhalf uur zou het ook wel werkelijkheid zijn. Hij legde zijn handen op haar heupen en drukte zijn lippen zacht tegen de hare aan. 'Ik vind het spannend,' bekende hij zachtjes met een tikkeltje angstige blik. 'Ik ben blij dat je me niet hebt voorgelogen, maar ik weet ook niet wat ik met al deze informatie moet doen.'

Eleanor voelde de tintelingen door haar lichaam gaan. 'Je moet niet bang zijn.' fluisterde ze en kuste hem terug. Hierna streelde ze over zijn borst. 'Misschien is het beter om even aan niets te denken.' Ze stond op, gooide de sigaret weg. 'Kom dan gaan we even liggen. Het gaat niet helpen om op deze triestige plek te blijven zitten.'

Teoh glimlachte zwakjes tegen haar lippen aan en keek op, toen ze plotseling opstond. Zelf volgde hij al snel en knikte hij instemmend. 'Inderdaad. Laten we even hier weg gaan.' Hij nam haar aan de hand mee naar buiten, richting een stukje gras, en ging op de grond liggen. De takken en bladeren van de bomen lieten net een rondje vrij, zodat ze de hemel konden zien. Hij gebaarde dat ze naast hem moest komen liggen. 'Is het niet gevaarlijk hier in het bos tijdens de volle maan? Stel dat anderen zich niet vast maken?'

Eleanor nam naast hem plaats en keek naar de sterren die aan de hemel stonden. 'Ik weet eigenlijk niet of we gevaarlijk zijn ten opzichte van mensen. Je bent bij mij nu, maar alleen kom je hier het beste niet. Nooit eigenlijk.'

'Ben je eigenlijk zonder gedaante van weerwolf ook gevaarlijk?' vroeg hij plagerig, terwijl hij zijn arm om haar heen sloeg, zodat ze daar op kon liggen. Hij zuchtte en knikte na een tijdje. 'Vroeger kwam ik altijd in de bossen. Mijn moeder waarschuwde me altijd voor de mogelijke beesten die er rondliepen. Ik heb weleens een hert of zwijn gezien, maar nog nooit een weerwolf. Ik heb ze weleens gehoord…' zei hij na een lange aarzeling.

Eleanor moest lachen. 'Misschien dat ik je een pak slaag kan verkopen, maar verder ben ik niet gevaarlijk.' Zacht streelde ze door zijn haar. 'Blijf eruit weg. Nu ben je veilig en ik zit stevig vast. Ik doe je niets. Geen enkele weerwolf kan door de ingang naar de tweede grot waar jij zit.'

Hij draaide zich lichtjes op zijn zij, zodat hij haar aan kon kijken, en voorzichtig streelde hij met zijn vingers over haar wang. 'Doet- doet het pijn om te transformeren? Het skelet van een weerwolf is natuurlijk heel anders en-' Hij staakte zijn zin en fronste diep. Hij was nu al bezorgd. 'Tweede grot? Dus ik moet toekijken hoe jij een weerwolf wordt, terwijl ik niets kan doen? Eleanor, ik voel me nu al zo nutteloos, maar dan zal ik het al helemaal zijn! Ik kan je dan niet eens helpen...'

'Je kan me niet helpen. Ik heb het skelet van een mens dus jawel, het doet immens veel pijn. Je gaat me horen schreeuwen en eenmaal een wolf zal ik huilen. Mijn botten zullen breken...' Zacht drukte ze haar lippen in zijn hals. 'Teoh, je weet dat ik dat doe voor jouw eigen veiligheid. Jij moet veilig blijven.'

Teoh slikte moeizaam door haar woorden: haar botten zouden gaan breken? Ze zou gaan schreeuwen? De rillingen liepen nu al over zijn rug en zijn handen werden vochtig door de zenuwen. Het ergste was nog dat hij er niets tegen kon doen. Nerveus keek hij omhoog en zag dat de volle maan eraan kwam. 'Ik weet het, Ellie. Ik wil je enkel zo graag beschermen,' mompelde hij met een treurige blik, waarna hij haar nog passioneel kuste en stevig vast hield. Hij zou er de hele tijd bij blijven en erna er voor haar zijn.

Eleanor glimlachte naar hem. 'Teoh, dit keer kan ik voor mezelf zorgen.' Ook kuste zij hem verlangend terug. 'Straks ben ik helemaal weer die Ellie die je gewoon bent. Nu is het tijd...' Ze maakte zich los van Teoh, liep de grot in en ontdeed zich van haatle kleren totdat ze in haar hempje stond en onderbroek. Zacht drukte ze haar lippen nog eens op die van Teoh. 'Ga maar Teoh.'

Teoh haalde diep adem en kuste haar voor een laatste keer. Hij was bang. Het was een van de zeldzame keren in zijn leven dat hij echt bang was. Niet voor Ellie, maar wel wat er met haar zou gebeuren. Hoe hij de wereld plotsklaps anders zou zien. 'Oké,' murmelde hij en nam plaats in de andere ruimte. Vol afschuw keek hij naar de ketens, die ze zometeen om moest gaan doen. Hij hoopte maar dat de pijn mee zou vallen.

Eleanor deed haar jas uit. Hieronder was ze schaars gekleed. Hoe minder, hoe beter ze na de transformaties waren. 'Teoh, je moet niet bang zijn. Het gaat niet mooi zijn, maar... Dit is de natuur en dat al voor een lange tijd.' Ze sloeg zichzelf in de boeien en controleerde deze nog eens. De pijn zou binnenkomen. Ze voelde hasr lichaam stilaan veranderen. Een keer de maan vol stond, op zijn hoogste plaats, wrong haar lichaam in bochten gevolgd door de gele kleur van haar ogen.