Het zuiderlijke bos.

Ik hield ervan om verschillende wonden te maken. Iets wat Genevieve misschien niet snapte. Het meisje viel op de grond als een lappe pop. Pop was het juister woord aangezien ik alles met haar kon doen op dit moment. Morsdood. Ik keek even naar de overige. 'Dus zus. Wat gaanwe met deze kleine, zielige mensjes doen?'

Ik keek naar de jongen die nog even stuip trekkend op de rond viel, maar daarna doodstil lag. 'Of we laten hém er voor op draaien..' Ik wees naar de jongen die met een knuppel in zijn handen stond. Hij had van Heath de opdracht gehad om de rest te vermoorden als ze zouden ontsnappen. 'Of we ruimen de rommel zelf op.. Brand, of een beren aanval of zoiets.'

Ik keek hem aan. 'Wat dacht je ervan als we toekeken hoe hij hun verbrand, alarmcentrale belt zodat het hele bos niet in de fik schiet, maar als ze komen is het al jammer genoeg veel te laat. Zo triestig,' zuchtte ik en draaide mijn rug naar de mensen.

'Wat ontzettend spijtig, maar goed plan.' Het eerste zei ik overdreven dramatisch, en de laatste drie woorden met een giechel erachteraan. Ik hield van dit bestaan. Mensen konden het wreed of emotieloos vinden, maar ik genoot er gewoon van. Ik was vrij om te gaan en te staan waar ik wilde, wanneer ik wilde en er was niemand die me tegenhield.

'Dus ruim het even op, lieve zus van me. Ik leidde ons al naar hier en mijn welkomsfeestje mag eindigen met vuurwerk. Of een brand.' Ik grijnsde en keek haar aan waarbij ik even mijn armen om haar heen sloeg en haar een kusje gaf tegen haar wang. 'Wat is ze mooi hé?' De jongen met de knuppel knikte.

'Hier.' Ik gooide een aansteker naar de jongen die knikte op Heath's opmerking, maar daar besteedde ik verder geen aandacht aan. Ik leefde al zo'n 700 jaar met ze, dus ik was wel wat gewend. 'Doe je ding, laat het op een ongeluk lijken... Bel de hulpdiensten als het al te laat is en - oh ja - wij zijn hier nooit geweest.' Ik keek hem zoetjes aan glimlachte naar de jongen en keek vervolgens naar Heath. 'Onze taak zit erop.'

Ergens voelde ik echt vaak de behoefte om op te vallen. Soms juist weer compleet niet. Ik liep stilletjes aan een stukje verder en hoorde hoe vuur begon te knetteren. Best grappig. Het heerlijke aan dit leven was de absoluute controle over het leven. 'Zouden de andere het leuk vinden om me weer te zien?'

'Natuurlijk, iedereen heeft je gemist.' Zei ik met een glimlach en keek hem aan. Heath en Harper waren waarschijnlijk de enigste twee die mij echt goed kende. Dat was dan ook niet zo gek als je bedenkt dat hun de enige twee zijn die ik echt vertrouwde. 'Eens kijken hoever Tommy met z'n boomhut is.' Lachte ik en liep samen met hem richting het huis.

Ik nam mijn twee tassen en sloeg één arm rond Genevieve. 'Echt, lieve zus, ik heb je gemist. Niet om je sentimiteel te maken of te slijmen, maar ik voel me weer thuis. Compleet mezelf, hoewel het heerlijk was om even van jullie weg te zijn.' Een jaartje of twee en ik kwam weer terug. 'Goed idee.' Hierbij volgde haar aangezien ik niet anders kon.

Ik keek om naar hem. 'Dat gevoel hadden Harper en ik dus ook.' Zei ik. 'Zeker als je dat huis binnen komt met al die oude meuk. Met Harper d'r lelijke salontafel en mijn Eland hoofd.' Lachte ik. 'Oh en niet te vergeten Tommy's wapenuitrusting in de gang, volgens mij schrikt iedereen zich dood als ie binnenkomt.'

'Na zoveel eeuwen met jullie schrik ik echt van niks meer. Zelfs niet van roos kant aan de deurklinken.' Even keek ik haar beschuldigend aan, maar grijnsde op het idee van haar eland en Harper. 'Oh Harper! Die ga ik straks ook eens uitgebreid knuffelen. Die tassen kunnen wachten. Ik ga Tommy eerst opzoeken. En je eland hé? Ik vraag me af of mijn oud typmachine en fototoestellen er nog staan. Of mijn schildersezel!'

'Natuurlijk staat het er nog, alles staat nog op de plek waar we het hadden achter gelaten.' Zei ik en keek hem aan. 'Als iemand die dingen ooit verplaatst zonder mijn toestemming zuig ik hem hoogst persoonlijk leeg, mind my words.' Ik had het niet zo op mensen die mijn leven beïnvloedde zonder dat ik er zelf grip op had.

Ik gaf haar meer een smakkende kus op haar kruin dit keer. 'Wat ben je toch een heerlijk moordwijf!' Met een grijns keek ik haar even aan op daarna achterom te kijken. Een grote rookwolk bevond zich achter ons. 'Niets heerlijker dan de geur van brandende lijken op een lentedag. Vind je ook niet?' Enkel was dit lachend bedoelt. Ik was nogal slecht in grapjes.

Ik snoof de lucht op en begon te lachen. 'Heerlijk,' Beaamde ik en hoorde ergens in de verte de sirene's al loeien. 'Opgevoed als een moordwjif, altijd een moordwijf.' Verklaarde ik en keek hem aan. 'Jij bent ook niet bepaald de onschuldigste.'

'Ik ben de oudste dus ik moet verantwoordiging afleggen. Braver dan jou, mijn liefste schat.' Opeens dacht ik aan de donkere kamer die ik ooit had gemaakt. Eigenlijk was het slechts het tuinhuisje. 'Ik hou van je, moordwijf aka zus.'

'De oudste, maar niet altijd de wijste.' Grapte ik en gaf hem een zachte por in zijn zij. 'En ik hou van jou mijn lieve manipulatieve, tikkeltje gestoorde broer.' Ik kon altijd met hem lachen, gewoon altijd en daarbij was hij gewoon een topgozer.

Ik haalde even mijn wenbrauwen op. 'Dat deed pijn, Genn. Oh! Mijn hart!' Ik raakte even deze dramatisch aan, maar keek haar al snel glunderend aan. 'Je bent mijn beste vriendin buiten mijn zus. Ik vetrouw je dus aleblieft zweer me dat je Sebastiaan echt niet in huisneemt als huisdier. Niet alweer. Het is al krap genoeg.' Natuurlijk plaagde ik haar.

'Geloof me, als hij een stap in dit huis zet, dan is dat om hem persoonlijk om te brengen. Nee, ik hoef die gozer niet meer met z'n Iggiepiggie.' Haar "bijnaam" sprak ik geïrriteerd uit en ik keek hem aan. 'Sorry, ik kan het gewoon niet uitstaan dat ze zijn verloofd, veel te zoetsappig - en nee, ik ben niet jaloers.' Ik was zeker niet jaloers, alles behalve dat.

Ik lachte even bitter. 'Als jij ooit, maar dan ook ooit, kiest om samen te zijn met iemand anders voor eeuwig dan herinner ik je echt iedere dag aan wat je nu me zei. Seb houdt daarbij dagelijks van iemand in zijn bed en nu heeft hij iemand waar hij kan op terugvallens. Jij hebt ons.' Misschien snapte ze mijn punt. 'Maar dit is jou leven dus verpest het maar zo goed als jij wilt,' vervolgde ik plagend met een ondeugende grijns. 'Oké, nu heb ik genoeg de oudste broer gespeeld en verantwoordelijkheid afgelegd voor vandaag.'

'Hé! Niet eerlijk, ik verziek m'n leven niet!' Met deze woorden sprong ik op zjn rug. 'Alsof jij van plan bent om ooit je leven met iemand door te gaan brengen.' Zei ikmet een opgetrokken wenkbrauw. 'Ik mag jullie dan hebben, maar ik heb ook nog een leven buiten jullie om. Ik weet hoe dat soort dingen bij hem gaan.' Inmiddels was ik weer van zijn rug afgesprongen. 'Ze zitten de hele dag aan elkaar te klitten en het enige wat ze doen is aan elkaar zitten.'

'Genevieve... Ik zou ook elke dag wel iemand willen hebben om mee te rollebollen hoor. Niet de rest van mijn leven, maar voor een tijdje. Hmm, misschien moet ik dus maar eens een onschuldig hartje zoeken daarvoor.'

'Dat bedoel ik, niemand wilt de rest van zijn leven aan iemand vast zitten - zeker niet als dat een eeuwigheid duurt. Behalve onze lieve tedere Sebastiaan en Igraine. De schatten.' De laatste twee woorden klonken ontzettend sarcastisch, maar dat was gelukkig ook de bedoeling. 'Zoek jij maar een teder hartje voor jou pleziertjes.'

Ik drukte haar weer in mijn armen. 'Maar zus toch. Hou je mond en ga straks wat met me drinken. We mieten jou superdronken krijgen en je een man aan de haak doen zodat je eindelijk je mond houdt over Seb. Hij is de aandacht niet waard. We zijn bedoelt om wat belangrijkers te doen, Genn.'

'Oké, oké - ik zeg al niets meer.' Zei ik met een grijns en keek hem aan. 'Nog één vraag. Heb je hem eigenlijk ooit wel gemogen?' Ik was er nieuwsgierig naar, maar had nooit de moeite genomen om het aan hem te vragen. 'Maar je hebt gelijk, wij zijn er voor een hoger doel.'

'Ik mocht hem omdat hij jou voor een erg kortstondige tijd gelukkig maakte. Maar ik heb hem niet gemogen om wie hij was.' Ik grijnsde naar haar en haalde mijn hand plagend door haar haren. 'Jij krijgt letterlijk pas je wijsheid na jaren. Eeuwen.'