Het noordelijke bos

Het noordelijke bos in een wat drukker bezocht bos. Het is wat minder dichtbebouwd met bomen en een groot meer aan de rand, maakt het populair. Vaak komen mensen hier om te feesten rond middernacht - of gewoon voor een kampeer weekendje. Ook hier is het niet altijd veilig, maar of dat de inwoners zich daar iets van aantrekking...

Maximaal aantal personen: onbeperkt.

Het noordelijke bos. Normaal kwam ik hier echter nooit maar tot mijn eigen verbazing was ik er toch terecht gekomen. Langzaam liet ik mijzelf terug veranderen in mijn mensen gedaante en liep langzaam naar het water toe. Vandaag werd de dag naar zaterdag benoemd. En op de één of andere manier hield ik niet van zaterdagen. Iedereen was zo.. Aanwezig nu er geen school was. Maar tot mijn verbazing was er geen enkel mens te bekennen bij het noordelijke bos. Mijn voeten vonden al snel het koude water en even genoot ik van het water en de zon. Helaas was ik vannacht niet aan slapen toe gekomen. Na een feest bij een één of andere gozer was ik direct door gegaan om opzoek te gaan naar eten. Maar helaas, ik stond al vier dagen zonder. Mompelend schoof ik met me voeten door het zand. Misschien werd het toch weer tijd terug naar huis te gaan. Uit mijn broekzak viste ik mijn sigaretten en stak er één op. Eigenlijk was het één van de slechte gewoontes die ik had. Maar er van af komen deed ik toch niet. Daar was het te fijn voor.

NIEUW
Aangezien ik dichtbij de noordelijke bossen woonde waren we hier sneller dan bij de zuidelijke. Met een glimlach hield ik haar hand vast. 'Nu heb je inderdaad verloren, Starling. Maar dat deed je expres.' De bossen waren prachtig dus ik hoopte ook dat zij het niet al te erg zou vinden om hier nu te zijn. Om hier te zijn met mij. Het was heerlijk om nu in de bossen te lopen; een heerlijk tafereel met vele kleuren. 'Dus nu dat toch achter de rug is...' Met een grijns trok ik haar mee naar een stapel bladeren om hierin te springen. Mijn lippen vonden weer die van haar. Terwijl ik haar optilde en in een rondje rond zwierde.

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee dat deed ik niet,' Grinnikte ik en gaf een klein gilletje van de schrik toen hij me optilde. Mijn lippen vonden die van hem, maar krulde al snel in een glimlach die het onmogelijk maakte om echt te zoenen. Vaak als ik eenmaal lachte duurde het even voordat ik weer kon stoppen, nu had ik een van die momenten. Toen ik met beide voeten weer op de grond stond stopte ik na een tijdje en keek hem aan. 'Sorry, lachbui. Zul je nog wel vaker meemaken.' Grapte ik, ook al was het wel waar. Het bos zat werkelijk vol prachtige kleuren en ergens genoot ik er toch wel van.

Ik keek haar met een grote grijns aan. 'Nu heb je mijn kusje verpest!' Stouterd. Hoewel jou lach aanstekelijk is en erg lief.' Mijn handen waren op haar middel terwijl ik haar zijde even tegen me aandrukte en een kusje op haar slapen plaatste. 'Ik hoop dat ik het inderdaad vaker mag meemaken.' Nu had ik enkel haar hand vast zodat we verder konden lopen. Ik was niet bepaald iemand die van het wandelpad afging. 'Dus... Zoë... Ben je mijn... meisje?' Ik wist niet hoe ik het anders moest vragen of wat dan ook.

Kort deed ik alsof ik nadacht en begon toen zacht te lachen. 'Tuurlijk ben ik jou meisje, alleen - nu is het officieel.' Glimlachte ik, het was ergens raar om het zo te zeggen, het voelde meteen zo... Officieel. Kort zette ik mijn lippen op die van hem en grinnikte. 'Als goedmakertje van net.' Zijn hand pakte ik iets steviger vast en zwaaide ermee wat heen en weer, net zoals in die tekenfilms van vroeger. 'Now I can call you officially my boyfriend.' Een zoete glimlach verscheen er rond mijn mond, maar ik moest ook lichtjes blozen omdat ik het me ineens realiseerde.

Ook ik glimlachte licht verlegen bij haar woorden. Hoewel het haar zoveel schattiger stond. Mijn hand zwaaide enthousiast mee. 'Ik... Wat daarnet tussen ons is gebeurd, dat zoenen en strelen, zou ik nooit als enkel een pleziertje kunnen beschouwen.' Even lachte ik ook van opwinding. 'Wil je het met me, is weer van de basisschool dus ja...' Met een grijns nam ik haar weer op en zwaaide haar nog een keer in het rond om haar daarna neer te zetten. 'Ik kan officeel zeggen dat ik de gelukkigste man op aarde ben met jou.' Hierbij liep ik een stukje verder.

'Ah, je bent echt een schat.' Zachtjes kneep ik voor de grap in zijn wang en genoot van de buitenlucht die me tegemoet kwam toen hij mij ronddraaide. 'Als ik dit tegen Teoh zeg wordt ie helemaal gek en gaat hij springen en weet ik veel wat.' Lachte ik, zo was hij nou eenmaal. Altijd blij en enthousiast, het kon irritant zijn als je eens een chagrijnige bui had, maar ach - liever Teoh dan zijn moeder. Dit gedrag moest hij vast van zijn vader hebben, of hij is gewoon uniek in zijn familie, dat kan natuurlijk ook. Even lachte ik om mijn eigen gedachte.

Ik blies mijn wangen op tot rondjes toen ze hierin kneep. 'Weet ik, weet ik!' plaagde ik haar lichtjes om haar daarna een kusje op haar wang te geven. Zelf wist ik niet wat ik van Teoh zijn gedrag moest verwachten. Zo meteen vond hij het helemaal niet leuk. Dat viel dus helemaal af te wachten. 'Dat hoop ik voor hem. Als hij er niet mee akkoord is dan zou ik het daar wel moeilijk mee hebben. Over een schatje gesproken; dat gaan lijn ouders van jou vinden. Als ik ze ooit eens mag voorstellen. Ooit dan.' Anders waren we ook weer aan het haasten. 'AAAAAH!'

'Ouders vinden mijn geen schatjes, geloof me.' Lachte ik, mijn gedachten gingen terug naar de ouders van mijn vorige vriendje die me een totaal wicht vonden. Ik was een cheerleader en zag er volgens hun goed uit, dus moest ik wel een van die domme blondjes zijn. Z'n ouders wilde niet dat hij iets had met zo'n meisje dus zei hij de volgende dag dat het over was. Als ik er nu aan terugdenk is het wel humoristisch, maar toen was het niet bepaald leuk. 'Teoh vind het niet erg, hij vind het alleen maar leuk, geloof me.'

Even schudde ik lacherig mijn hoofd bij haar woorden ook al waren deze helemaal niet humoristisch. Als jij mijn ouders ook mag, dan is er een mirakel plaatsgevonden. 'Ik wed dat ik je met hun zal moeten dlen. Hmm... Teoh zal het jammer vinden dat hij zijn Julia moet delen met jou, maar moeilijk gaat ook,' grapte ik en liep verder met haar. 'Ik hoop dat het deze winter gaat sneeuwen.'

Ik grinnikte kort. 'Teoh is ervan overtuigd dat geen een meisje hem mag om wie hij is. Dat zei ie gisteren.' Ik dacht even terug aan het gesprek tussen Teoh en mij gisteren het had wel een hoop dingen te boven gebracht, gelukkig. Even lachte ik. 'Dol op sneeuw?' Vroeg ik lacherig en glimlachte. 'Altijd als er sneeuw ligt glij ik uit of val ik op m'n plaat. Maar verder is sneeuw wel leuk.. Als ik binnen zit, voor de kachel, met warmte enzo.' Grapte ik lacherig en ging op mijn tenen staan om hem een kus op zijn wang te geven.

Even snoof ik bij haar woorden over Teoh. 'Ik wist dat hij gek was, maar die gedachten slagen echt nergens op. Echt, hij is misschien mijn beste vriend, maar ik weet toch wel meisjes die hem mogen om wie hij is. Het hyper kind waar je nooit genoeg van kan krijgen.' Zoë leidde me af met haar kusje waarbij ik een arm rond haar middel sloeg en de andere in mijn jaszak beschermde tegen de koude. Ook drukte ik een kusje terug. 'Als er sneeuw ligt dan gaan we sleeën om daarna ons vol te proppen met chocolademelk. Deal?' Ik grijnsde naar haar.

'Ik weet het, en ik heb het ook al tegen hem gezegd. Ik weet alleen niet of ik wel helemaal ben doorgedrongen in dat koppie van hem,' Dit alles zei ik een beetje bedachtzaam, maar glimlachte vervolgens toen hij me een kusje gaf. 'Deal, tenzij ik val. Dan sluit ik mezelf op in mijn kamer en dan blijf ik daar tot dat de sneeuw weg is.' Lachte ik, ik was meer een zomer mens. Lekker in je bikini aan het meer liggen en met vriendinnen lekker naar buiten toe. Dat was voor mij pas leven.

Zachtjes grinnikte ik en draaide mijn hoofd weer naar haar toe. 'Als je dat doe dan klim ik via iets naar je raam om je daar geheimelijk te ontmoeten aangezien je vader het me nooit zou vergeven dat ik je had laten vallen. Erg romatisch als je het mij vraagt, maar zo ingewikkeld...' Mijn hoofd kwam voorzichtig op dat van haar terwijl we verder liepen. 'Nu hoop ik echt wel dat het gaat sneeuwen.'

'Mijn vader is best lief hoor.' Lachte ik. Hij was dan misschien een agent en deze stonden erom bekend niet al te aardig te zijn, maar mijn pa was een aardige gozer tegen iedereen - tenzij ze iets hadden gedaan dat tegen de wet was, of iets wat hem niet aanstond. Dan kon hij boos zijn, niet normaal. 'Da's gemeen, dan wil je gewoon dat ik uitglijd of val.. Want dat doe ik altijd als er sneeuw ligt.' Een klein pruillipje verscheen, terwijl ik hem aankeek. 'Kleine gemenerd.'

Enkel grijnsde ik bij haar beschuldigende woordjes. Niet dat ik het gemeend had bij het feit dat ik naar haar raam zou klimmen. Waarschijnlijk kostte me dat twee gebroken voeten. Ik hield ons abrupt stil en trok haar naar me toe. Voor een lang moment keek ik haar aan, streelde ik haar wang om zo haar lippen van elkaar te laten wijken en mijn gezicht dichter bij het hare kon brengen. Het vurige verlangen naar haar werd gestilt bij haar lippen op die van mij. Hierdoor kusste ik haar zo liefdevol mogelijk en probeerde mijn gevoel hier in te leggen. 'Beeld je dit in met dwarelende sneeuwvlokjes rond je, koude en heerlijke geluid van krakende sneeuw onder je voeten.' mompelde ik tegen haar lippen aan. 'Perfect als je het mij vraagt.'

'Ik moet toegeven dat het toch wel erg romantisch is.' Zei ik tegen zijn lippen aan en mijn vingers vlochten zich om zijn haren heen. Mijn lippen drukte ik nog even op de zijne en glimlachte. 'We lijken echt van die mensen die niet van elkaar af kunne blijven, wat we eigenlijk ook zijn.' Lachte ik.

Weer grijnzde ik breed bij haar woorden na het lieve kusje. 'Dan ben ik nu een kikker. Kwaak.' Weer plantte ik mijn lippen op die van haar. 'En nu weer een beetje meer pins.' Nog steeds hield ik haar in mijn armen en keek haar aan.

Nu realiseerde ik me eigenlijk pas dat ik in het bos was waar mijn moeder was verdwenen, altijd kwam ik in het andere bos. Er waren meer mensen en ik voelde me daar dus veiliger. Niet dat ik me niet veilig voelde met hem hier, maar het was anders. Ineens voelde ik een gure wind langs mijn wang en keek ik hem aan. Zacht beet ik op mijn onderlip, maar besloot er verder niet veel aandacht aan te besteden. Het was het niet waard om dit moment te verpesten. Ik glimlachte even naar hem en streek wat haar achter mijn oor.

Het was raar maar waar; ik voelde de nervositeit door haar lichaam prikkelen aangezien ik haar vast had. Het duurde me even tot ik me bedacht wat ik haar aan deed... Daarnet had ze nog gezegd dat ze het bos niks vond en hoe kon ik het ook vergeten dat haar moeder hier verdwenen was. Het rare aangezien het zuidelijke bos meer iets was voor die mysteries. Mij moeder had zich toen vele zorgen om mij en mijn broer gemaakt. We mochten maanden het bos niet meer in.
Ik trok haar wat meer naar me toe en knuffelde haar. 'Als je liever weg wilt... Zeg het oké?' Zacht drukte ik een kus tegen haar kharen die heerlijk zoet roken. Waren moesten meisjes altijd zo goed ruiken? 'Zullen we alvast naar jou huis lopen? Het begint al donkerder te worden.'

Door zijn woorden werd ik uit een trance getrokken, waarna ik knikte. 'Ja, is goed.' Zei ik iets zachte dan normaal. Sind haar verdwijning was ik hier niet meer geweest. Het gaf me een rilling over mijn hele lichaam heen. 'Sorry, het is gewoon ineens allemaal zo onwerkelijk... Dat ik hier loop en dat zij hier verdwenen is enzo.' Ik keek hem aan en trok mijn gezicht in een krampachtige glimlach. Ik had het wel vaker gehad dat als er heinneringen boven kwamen dat ik op het punt van uitbarsten stond, zoals op dit moment. Alles kon me op dit moment laten huilen. Een stem, geur, geluid echt alles.

Ook stond er wat verdriet in mijn ogen. Het was werkelijk hartverschuerend om mensen verdrietig te zien. Degene die je lief had nog meer. Zachtjes drukte ik mijn lipoen kort op die van haar. 'Kom maar mee dan.' Ik liet weer een arm rusten op haar rug. Dit keer meer bij haar schouders terwijl we omdraaide en weg liepen van opeens een erg nare plek. Ik kende gelukkig de weg vanaf hier.

Ik knikte en liep met hem mee, hevig vechtend tegen de tranen die ik achter mijn ogen voelde prikken. Voor een paar seconde wendde ik mijn hoofd af en zuchtte toen diep uit. Mijn gevecht tegen de tranen had ik gevonden, want ik voelde ze op dit moment niet meer. Ik was niet iemand die graag huilde waar andere mensen bij waren. Als ik moest huilen deed ik dat het liefste in m'n eentje in een hoekje van een afgesloten kamer waar nooit iemand kwam. Helaas voor mij was zoiets er niet altijd, dus ging ik er altijd mee in gevecht, zorgend dat ze niet op kwamen borrelen.

'Niet huilen liefste Zoe. Zo zijn we hier weer weg...' We liepen snel door en aangezien ik haar al half meedroeg ging het vlot vooruit. Eenmaal uit het bos sloeg ik pas mijn armen helemaal over haar. 'Kom hier jij.' Zachjtes drukte ik wat kusjes op haar gezicht terwijl ik haar weer knuffelde. 'We nemen de fiets; jij achter op.'