Het noordelijke bos

'Hybrid, ja,' zei ik zachtjes en draaide me naar hem om. 'En, ben jij een Original? Ik ben getransformeerd door een van jullie.' Bij een bramenstruik stond ik stil en begon de bramen te plukken. Ik wist niet wat ik van hem moest verwachten, en wat hij met mij wou. 'Maar ik weet dan niet waarom we elkaar perfect snappen?' Ik draaide me naar hem om en glimlachte.

'En weet je nog wie van mijn familie dat dan gedaan mocht hebben? We zijn beiden speciaal,' grijnsde ik, maar toonde de nodige interessen. 'Als ik naar jou kijk, zie ik een meisje dat romantiek wilt en dromerig is. Geniet van het leven. Wel, dat hebben we gemeenschappelijk.'

Ik schudde mijn hoofd, maar hield toch twijfelend mijn vinger tegen mijn lippen. 'Ze was klein.. Heel erg jong. Haar naam weet ik niet.' Ik drukte verlegen een pluk achter mijn oor en draaide me weer naar hem toe. 'Dat klopt wel ja,' zei ik zachtjes en ging weer bij hem zitten, waarbij ik de bramen die ik in mijn jurk had gelegd in een bakje deed.

'Ah! Maar allerliefste en kleinste zusje. Wat wou ze dan met zo'n knappe verschijning als jou?' Katy was normaal lief, vriendelijk, maar erg klein. Maar goed; Genevieve kon ook vriendelijk zijn, maar dat niet tegen iedereen. Tegen zowat iedereen eigenlijk niet. 'Ik ben goed in raden; ik weet het.' Hierbij gaf ik haar mijn typische grijns.

Ik keek naar mijn handen en fronste. 'Ik had het haar zelf gevraagd of ze me wou veranderen. Ik vond het vreselijk om elke maand in een beest te veranderen, zonder dat ik er iets aan kon doen.' Ik keek weer naar hem op en glimlachte terug. 'Tja, jarenlang ervaring heb je kunnen opdoen,' plaagde ik zachtjes.

'Vampieren zijn altijd leuker,' zachtjes en voorzichtig streelde ik wat haren voor haar gezichtje weg. 'Jaren vliegen zo voorbij zonder dat je het weet en niet enkel op dat vlak.' Weer grijnsde ik brutaal. Bij mij was de truc om niet weg te stoppen dat je achter een vrouw aan was. Aan het einde van de dag wou iedere vrouw gewild worden.

Ik giechelde door zijn zachte vingertoppen over mijn huid dat licht kietelde. 'Daar heb je gelijk in,' zei ik en keek hem even gefascineerd aan. Hij was de eerste vampier die ik hier tegenkwam. Ik ging op mijn zij liggen en streek mijn jurkje plat. 'Woon je hier?' vroeg ik nieuwsgierig.

'Ja. In het oude landhuis van mijn ouders. Niet erg ver van hier.' Ik glimlachte naar haar. Ze was intrigerend en die benen sproken voor zich. 'Wil je het zien? Volgens mij zal niemand thuis zijn. Te druk met hun oneindig leven...'

'O, dat grote landhuis? Daar heb ik mensen inderdaad al over horen praten, dat er een grote familie nu in woonde.' Ik glimlachte terug, maar keek daarna even bezorgd naar beneden. Ik had eerder de fout gemaakt om met iemand mee naar huis te gaan, en natuurlijk wist ik niet of Heath ook zo was, ik had mezelf voorgenomen om die fout niet meer te maken. 'Ik zat hier eigenlijk wel lekker,' zei ik met een glimlach naar hem. 'Het is heerlijk weer.'

Ik keek haar aan. Serieus? Was dit meisje zo preuts. Wel, ik wist genoeg. 'Maar ik niet echt,' antwoordde ik zonder verder enige interessen. Dit meisje mocht mooi zijn en goed gezelschap lijken; eigenlijk was ze dit niet. Buiten dat het feit dat ze mooi was. 'Zie je wel nog eens.'

Fronsend keek ik hem aan en kreeg daarna een speelse glimlach op mijn gezicht. 'Aha, dus nu ik niet met je mee wil naar je huis om daar weet ik veel wat te doen, ben ik alweer oninteressant geworden?' vroeg ik plagerig. 'Waarom blijf je niet nog even? Zonde om nu al weg te gaan!' Ik ging op mijn rug liggen en legde mijn haren als een krans om mijn hoofd heen. Vanaf hier keek ik omhoog naar zijn gezicht. Ik had nooit gezegd dat ik niets wou doen, ik wou enkel niet naar zijn huis toe.

Mooie praatjes, maar ik geloofde ze nietmeer na al die jaren. Typisch iets voor meisjes om zo een jongen op te houden. 'Heb je me niet gehoord, Ariel? Ik zei dat ik niet hier wou blijven. Dus wat ga ik doen? Juist ja, naar huis. Zonde? Ik leef lang genoeg om hier te komen liggen op alweer een zonnige dag. Niet met jou natuurlijk, maar voor alles is een eerste keer en daar blijft het soms bij.' Hierbij glimlachte ik naar haar. Als ze het wou, kon ze het komen halen. Enkel niet dat ik hier zou blijven.

Ik draaide op mijn buik en luisterde zo naar hem. Ik hield hoofd een beetje schuin en wiebelde met mijn voeten in de lucht. Ik hield er niet van als mensen boos op me waren. Snel stopte ik een braam in mijn mond, anders zou ik waarschijnlijk stomme dingen gaan zeggen. 'Oke,' kwam er enkel uit mijn keel. 'Dan uhm prettig om je ooit gezien te hebben, nu je me nogal hebt laat weten dat je me nooit meer wilt zien.' Ach, wat moest een Original ook met een klein hybride meisje? Juist, niets, want hij kon gemakkelijk andere vrouwen krijgen, dus hij zag me meteen vast al niet staan.

Ik keek haar met een schuin hoofdje aan. 'Wees niet zo naïf. Dat speculeer je er zelf uit. Nooit meer is hard verwoord.' Daarom had ik het dus niet gedaan. Ik verdeed mijn tijd niet met vrouwen zoals zij. Hoewel ik haar kon zien als een zekere uitdaging. 'Ik ga naar huis, fantaseren wat je allemaal had gedaan als ik was gebleven of wat je allemaal aan het doen bent.' Hierbij keek ik haar weer plagend aan. 'Je bent bang. Ik ruik het tot hier. Ooit slechte ervaringen gehad aan een jongen die je mee naar huis nam hé?' Heerlijk die gave. 'Ik kan je ermee helpen. Het weg halen. Ik ben een Original.'

Ik lachte zachtjes en keek dromerig naar de lucht. 'Wat ik allemaal gedaan zou hebben...' Ik moest opnieuw giechelen, maar keek daarna geschrokken naar hem. Ik duwde mezelf omhoog en ging staan. Ik keek hem aan en keek daarna naar de bomen achter hem. 'Ja, ik ben ooit met een vampier meegegaan naar huis en toen...' Ik schudde mijn hoofd en sloeg mijn handen in elkaar, voordat ik nog zou gaan trillen. Ik draaide me snel om en keek hem aan. 'Het weghalen?' vroeg ik.

'En wat deed hij? Je verkrachten?' Ik lachte even en keek haar daarna weer aan. 'Ja, ik kan dingen. Alles wat een normale vampier kan. Ik ben enkel de eerste. De sterkste.' Hierbij keek ik haar glimlachend aan. 'Jij bent daar het levende bewijs van.'

Ik negeerde zijn gelach en voelde me op dat moment nog kleiner dan dat ik al was. Ik draaide me naar hem om, zodat mijn rug naar hem toegekeerd was en pakte zo mijn spullen weer in. 'Ja, je zusje had het daar ook al over,' zei ik zachtjes en deed de laatste spullen in de mand, om hem daarna vast te pakken.

Dus ze kreeg door dat met mij niet te spelen viel? Mooi zo, maar ik wou haar ook niet afschrikken. 'Het spijt me.' Ik kwam dichterbij en stak een sigaret op. 'Maar ik kan je dus helpen. Als je dat wilt. Enkel moet je me uitleggen wat er gebeurd is en geloof me... Wat het ook was: Ik doe niet hetzelfde met jou.'

Ik keek hem aan en ging daarna op een boomstronk zitten, waarbij ik mijn mandje naast me zette. 'Ik was nog maar net hybrid, ik wist er nog helemaal niets van,' zei ik zachtjes en balde mijn vuisten. 'En een vampier zei dat hij wist wat ik nodig had, en ik geloofde hem. Ik dacht dat hij een middel had. Maar hij gooide wolfsbane over me, voerde me vervain... Wat hij daarna met me deed weet ik niet meer, maar ik wist wel dat ik nooit van mijn leven zo'n pijn had gevoeld.'

Ik keek haar fronsend aan. Hierna kwam ik dichter en legde een hand op haar schouder waar ik zachtjes in kneep. 'Dat klinkt echt ziek, maar daar stond mijn ideeën niet naar.' Hierbij glimlachte ik en drukte een kusje tegen haar wang. 'Wat ik wel voor je kan doen is je die dingen laten vergeten. De pijn. Door mijn krachten.'

Ik glimlachte voorzichtig bij zijn kusje en keek hem daarna hoopvol aan. 'Echt waar?' Nieuwsgierig, maar nog een beetje voorzichtig liet ik mijn vingertoppen over zijn armen strijken. Ze waren stevig en breed door de spieren. Ook legde ik een hand op de zijne die op mijn schouder lag en kneep daar zachtjes in. 'Bedankt Heath.'

'Ja, het gaat. Maar het is jou keuze of je dat wel of niet wilt.' Haar vingers zorgde voor kriebels. Kriebels van verlangen naar haar lichaam. Ariel was lief en onschuldig. Misschien moest ik iets nieuws doen en niet eens een vrouw gebruiken voor mijn eigen nut. Hoewel ze me sowieso als een redder zou beschouwen.

Ik keek hem aan en knikte daarna. 'Ik wil het,' zei ik zachtjes, al was ik er nog steeds niet helemaal uit hóe hij het zou weghalen, de herinneringen, de pijn. Als het maar wegging en daar was ik al dankbaar genoeg voor. Mijn vingers gingen naar zijn nek en kietelde deze zachtjes. Ik hield van lichamelijk contact bij mensen.

Ik lachte even. 'Ligt eraan welke manier je bedacht, maar ik dacht aan een manier met kleren.' Zacht streelde ik over haar haren en deed haar hoofd meer naar achteren. Mijn ogen staarde manupulief in die van haar en ik voelde hoe we voor een moment één werden. 'Ariel, je gaat de pijn vergeten van vervain en wolfsbane van die nacht. Je gaat je geluk zoeken en vinden.' Even wou ik eraan toevoegen dat ze met me moest gaan, maar dat was niet leuk. Hierbij sloot ik mijn ogen zodat we weer allebei bij positieve zouden komen.

Ik opende mijn ogen toen hij mijn hoofd een stukje naar achteren haalde en keek strak in de zijne. Nu wist ik wat er zou komen. Ik bleef hem zo aankijken, tot de trans waarin we ons leken te bevinden weg was. Verdwaasd knipperde ik en keek hem daarna aan. 'Ik... Ik denk dat het gelukt is,' glimlachte ik en sloeg mijn armen om hem heen. 'Bedankt Heath.'