Het noordelijke bos

'Dan weet je ook waar ik woon.' Glimlachte ik, 'Ik heb geen idee of dat je zin hebt om mee te lopen, maar van mij mag het als je wilt? Misschien iets drinken ofzo?' Kleine kans dat ze ja zei, maar het was het proberen waard. Waarom zou ik het niet proberen? Mijn blik ging even over haar heen en grinnikte. Ze zag er al een stuk ontspannender uit, gelukkig. Meer kans van slagen.

Blijkbaar woonden hij in een van de grootste huizen van Mystic Falls, ik waarschijnlijk in een van de kleinste. "Nee, ik moet de andere kant op." ik keek op mijn iPod om de tijd te zien, die verder verstreken was dan ik dacht. "Bovendien, vermoord mijn moeder me als ik veel later thuis kom." Het was een mooie smoes geweest, maar helaas klopte het. Mijn moeder kon zo ontzettend moeilijk doen als ik lang weg was zonder te melden dat ik weg was. En dat was nu het geval. Ze was zorgzaam en lief, maar soms kon ze enorm overdrijven.

'Zeker weten? Nou ja - dan zie ik je vast nog wel een andere keer. Zo groot is de stad nou ook weer niet, grote kans dat we elkaar nog eens tegen het lijf aanlopen. Daarbij, als je iets nodig hebt. Je weet waar ik woon, je kan altijd even langskomen.' Ik toverde een glimlach op mijn gezicht en bestudeerde haar nog voor een paar seconde.

"Precies," ik lachte even "Dag Liam, niet verdwalen." Ik keek hem nog even met een bijdehante glimlach aan om me daarna om te draaien en mijn koptelefoon weer half op te zetten. Met haar gedachte volgde ik nog steeds welke richting hij op ging. Het was rustig op straat, dus moeilijk was dat niet, nouja tot hij een grotere afstand van haar had. Weer had ze haar koptelefoon enkel op haar ene oor. Nu was het echte een nummer van Evanescence dat zich afspeelden.

Met muziek in mijn oren rende ik langs de bomen over het met bladeren bedekte pad. Mijn vader was weer met een vrouw thuisgekomen en ik had geen zin om daar bij te zitten. Ze was ook nogal aanwezig en fel, laten we zeggen, ik voelde me er niet fijn bij. Ik voelde me al niet zo geweldig, ik was nogal zenuwachtig. Na de vakantie zou ik naar de High School van Mystic Falls gaan, voor de allereerste keer. Ik kende niemand, en kwam ook nog eens midden in het jaar opeens instromen. Ik had er geen goed gevoel over.

Met mijn rug tegen de stam van een boom aangeleund staarde ik naar de bladzijdes van mijn boek. Of beter gezegd hét boek. Dat boek wat al jaren in de familie Lewis rond ging van moeder op dochter en dat met iedere generatie waardevoller werd maar er verwaardelozer uit kwam te zien. Het was een aangenaam warme dag vandaag, maar dat kon ook aan mijn stemming liggen, ik had nog steeds mijn enthousiasme van de feestdagen niet verloren. Met deze energie had ik mezelf voorgenomen om hard te studeren op nieuwe spreuken, mijn aanvaring met Liam had me nieuwe doorzettingsvermogen gegeven om mijn krachten zo snel mogelijk te ontwikkelen.

Ik sloot mijn ogen even kort en telde in mijn hoofd de dagen af tot de volle maan. Gelukkig duurde het nog wel even, en begon ik niet... 'anders' aan het schooljaar. Ik deed mijn ogen weer open en mijn ipod uit, zodat ik meer van het bos kon genieten. De geluiden van de dieren, het geristel van bladereen. Opeens kwam ik slippend tot stilstand en bleef ik staan. Verderop stond een meisje geleund tegen een boom een boek te lezen. Ik beet op mijn lip en wist niet wat ik moest doen. Ik nam aarzelend paar stappen.

Nagelbijtend las ik de instructies van een spreuk door en herhaalde ze meerdere malen in mijn hoofd. Het was geen ingewikkelde spreuk, maar oma had me gewaarschuwd dat een enkele fout rampzalig kon zijn bij deze spreuk. Ik besteedde daarom al een aantal dagen aan het bestuderen van de exacte handelingen zodat ik ze uit mijn hoofd zou kennen. Dan zou ik hem uitproberen. Nadat ik een paar keer foutloos de handelingen hadden opgedreund, glimlachte ik tevreden en kwam van de boom los. En toen hoorde ik voetstappen, langzaam, behoedzaam. Geschrokken draaide ik me vlug om terwijl het boek uit mijn handen viel. Enkele seconden staarde ik, aan de grond genageld, naar de gestalte voor me.

Ik schrok zelf waarschijnlijk nog erger en beval mezelf om niet weg te rennen. Het meisje voor me was van dezelfde leeftijd en kon nog best op mijn school zitten. Ik wreef over mijn achterhoofd en zei: 'Sorry, ik wilde je niet laten schrikken.' Ik liep naar haar toe, pakte het boek op en gaf het terug. Nog kort kon ik de binnenkant zien; spreuken. Verward zette ik even een stap naar achteren, want mijn vader had hier over verteld. Heksen. Maar ik glimlachte en keek naar mijn voeten. 'Nogmaals sorry.'

Verstard nam ik het boek aan en kalmeerde mezelf. Het was niet Liam en het was geen ander gevaar, enkel een jongen en hij zag er aardig uit, dus waar maakte ik me druk om? Langzaam sloot ik het boek en richtte me toen op de jongen, met een verwarde uitdrukking. Had hij de inhoud gezien? Had hij het begrepen? Ik besloot te doen alsof er niets aan de hand was en stamelde; 'Geeft niet, echt niet.'

'Oke, oke,' kalmeerde ik mezelf en twijfelde wat ik nu moest doen. Ze leek me een aardig meisje, en nam diep adem. Ik keek naar het meisje en stak mijn hand uit. 'Ik ben Logan trouwens. Ik ben nieuw in Mystic Falls.' En een weerwolf, en ik kan je over paar weken verscheuren. En het leuke is, dat ik het me daarna helemaal niets meer ervan herinner, dacht ik sarcastisch.

Ik pakte zijn hand aan en schudde deze verlegen glimlachend. God, hoe kon ik nou zo geschrokken zijn van hem? Ik had hem bijna overrompeld met een van mijn verdedigende spreuken; geen beter manier om iemand te verwelkomen in Mystic Falls. 'Frances, aangenaam en welkom in dit geweldige dorp.' zei ik nog overrompeld, maar met ironische ondertoon.

Terwijl ik haar hand schudde, realiseerde ik me dat zij de eerste was in Mystic die ik heb leren kennen. Ik glimlacht even kort en stopte mijn handen in mijn zakken. 'Al ken ik de stad nog niet zo goed, ik vind het wel wat mysterieus hebben. Mijn vader vertelde me altijd de verhalen over Mystic Falls.' Stom Logan, Waarom moet je dat nou zeggen? 'Ehm, zit ie eigenlijk ook op de plaatselijke high school?'

Mijn blik was gefixeerd op Logan zijn gezicht en ik voelde hoe de spanning in mijn lichaam bleef steken, vooral toen hij over zijn vader en de verhalen van Mystic Falls begon. Ik was afgeleid toen hij over school begon en ik knikte als bevestiging. Ik probeerde hem een oprechte glimlach te gunnen, want ik voelde schuldig dat ik hem als gevaar had aangezien, maar vraag of hij het boek goed genoeg had gezien en begrepen bleef, dus gaf ik hem niet meer dan een zwakke glimlach.

Ze knikte, waardoor ik ook afwezig knikte en niet wist wat ik moest doen. Ik keek naar de grond en beet kort op mijn lip. Elke jongen wist wat hij nu moest zeggen, en ik klapte dicht. Wanneer niet? Ik keek haar opnieuw aan. 'Ik kan beter gaan, het leek alsof je bezig was, dus ehm dan ga ik maar.' Mijn eerste gesprek met iemand, en het verliep verschrikkelijk.

'Nee, nee ik was niet bezig. Ik, eh, had dit boek gevonden en bladerde het alleen maar door.' zei ik vlug en hield het boek omhoog als bewijs. Het was een slechte leugen, een hele slechte, maar ik hoopte dat hij zo in ieder geval niet mij meteen aan het boek zou linken. Om daar zeker van te zijn, dat hij niets door had, zei ik vervolgens; 'Ik stond eigenlijk op het punt om weg te gaan, mag ik met je meelopen? Nu je die verhalen hebt gehoord, snap je vast wel dat ik hier liever niet alleen rond zwerf.' loog ik zo goed ik kon.

'Wat mensen ook altijd laten rondslingeren,' zei ik zwak lachend. Op haar voorstel knikte ik hevig en begon met lopen. Ik werd nerveus toen we over de verhalen doorgingen. Stotterend zei ik: 'Tja je kan nooit voorzichtig genoeg zijn, maar als ik de woorden uit mijn vaders mond hoor, is het lastig om het te geloven.' Het was een vreselijke leugen, maar ik hoopte dat ze het geloofde.

Ik knikte slechts, omdat ik het liefst het onderwerp wilde laten vallen. Hij zou het vast niet door hebben gehad, zo snel zou Logan toch nooit de spreuken herkend hebben? Ik stelde mezelf gerust dat het allemaal goed was. 'Dus, je bent nieuw hea, lijkt me vervelend om midden in het jaar op een nieuwe school te moeten starten.' zei ik om van onderwerp te veranderen. Aarzelend wierp ik een zijdelingse blik op de jongen en glimlachte vriendelijk, want ik had door dat hij zich net zo min op zijn gemak voelde.

Ik knikte instemmend. 'Ja, het is heel vervelend,' zei ik eerlijk. 'En ik ben al niet de meest sociale persoon die er is, dus ik kan wel met zekerheid zeggen dat ik best zenuwachtig ben. Maar ik denk dat iedereen wel aardig is. Hoop ik.' Ik lachte even zachtjes en keek haar even kort aan. 'In welk jaar zit je eigenlijk?'

'Laten we dat hopen.' mompelde ik, denkend aan alle vervelende mede-leerlingen die ik ooit in mijn leven had ontmoet op school. Maar ach, dat kon net zo goed aan mij liggen, ik vond niet snel iemand aardig. 'Ik zit in mijn een na laatste jaar.' vertelde ik hem en ik ontweek zijn blik. Ik was er absoluut niet trots op dat ik dit jaar overdeed, ik had al in mijn laatste jaar kunnen zitten, ik had al bijna van deze school af kunnen zijn.

Ik kon mijn enthousiasme maar moeilijk verbergen. 'Ik ook,' zei ik en keek haar even aan. 'Ik vind het een rotjaar, zo'n nutteloos jaartje voor je laatste jaar. Ik wil heel graag van school af en gaan werken.' Ik trapte zachtjes een takje opzij. 'Ik houd niet van school,' mompelde ik. Ik vond school nutteloos, ik zat een kwart van de maand niet op school, en wanneer ik er wel zat, moest ik twee maal zo hard werken om alles weer in te halen. Het was gestoord.

Ik kon een glimlach niet onderdrukken toen zijn enthousiasme bleek en lachte grimmig toen hij zijn mening uitte over het junior jaar. 'Laat staan als je 2 keer moet doorstaan.' concludeerde ik en knikte toen Logan zei dat hij niet van school hield. 'Een understatement als je het mij vraagt.' Ik vond school vreselijk, het vergde zo veel van mijn energie en inzet en toch kon ik het niet halen, daarnaast was ik nog niet eens begonnen over de mensen aan wie ik me allemaal wel niet irriteerde.

Ik knarste met mijn tanden en knikte begripsvol. 'Ik snap wat je bedoelt, ik heb een jaar bij de kleuters overgeslagen, maar heb vorig jaar een jaar overgedaan. Ik had teveel uren gemist, ofzo...' Het was de tijd dat ik er net achterkwam dat ik een weerwolf was. Ik was zo over mijn toeren dat ik het halve jaar school had gemist. Ik grinnikte even. 'Een hele grote understatement,' zei ik instemmend. 'En jammer genoeg zijn alle scholen hetzelfde, dus mijn hoop dat hier alles beter is, heb ik niet erg lang gehad.'

Weer knikte ik, alhoewel ik geen idee had hoe andere scholen waren. Ik was niet vaak buiten mystic falls geweest, alleen vakanties brachten me naar onbekend terrein, maar die waren erg zeldzaam, rijk waren we namelijk zeker niet. 'Waar kom je vandaan?' vroeg ik oprecht geïnterresseerd. Al sinds ik klein was, was ik altijd erg benieuwd naar hoe andere plaatsen eruit zagen. In mijn fantasie waren dat plekken waar alles anders was, er zouden mensen net zoals ik en mijn moeder en oma leven en ik zou er geen geheimen hoeven hebben voor hen, zij waren niet bang voor mijn krachten. Nu wist ik beter, ik was niet zo naïef te denken dat het ergens anders geweldig was, maar dat nam niet weg dat ik erg graag nieuwe plaatsen zou willen ontdekken.

Ik moest er echt even over nadenken. Waar heb ik allemaal gewoond? 'Nou, mijn moeder en vader zijn eigenlijk nooit bij elkaar geweest. Mijn moeder heeft mijn hele leven lang al honderden mannen gehad, en verhuisde steeds als een relatie stuk liep. Ik heb in Amerika op veel plekken gewoond, meestal in de grote stad, en in Europa heb ik ook gewoond. Nu woon ik bij mijn vader en die houdt meer van de kleine dorpjes, zoals Mystic.' Ik keek haar even aan. 'Heb jij ooit ergens anders gewoond?'