Het noordelijke bos

Ik glimlachte en streek over haar heupen. 'Graag gedaan.' Zachtjes liet ik haar wat los. Afwachtend wat zij wou gaan doen op dit moment.

Ik voelde mijn wangen bij zijn aanrakingen warm worden, dus legde ik er snel mijn handen op. Toen het leek alsof ik al wat meer was afgekoeld, pakte ik zachtjes zijn handen vast en ging met mijn vinger over de lijntjes van de binnenkant van zijn hand. Hij was echt een enorme man.

Ik voelde de warmte die ze even leek uit te stralen en liet haar helemaal haar gang gaan. 'Gaat het wel met je?' Zacht streelde ik over haar hand met mijn vrije. 'Niet dat ik het niet aangenaam vind...' Hierbij grijnsde ik even. Ze was prachtig, maar ik was niet degene die van een vrouw hield. Niet op die manier.

Ik lachte zachtjes en schudde mijn hoofd. 'Ik weet niet of het wel gaat, maar op dit moment voel ik me heel erg gelukkig. Dat kan vast niet fout zijn, nietwaar?' Ik glimlachte naar hem en stond op van de boomstronk, waarna ik wat stappen deed in de richting van het hoge gras met de bloemen en met mijn jurkje zwaaide.

Ik keek hoe ze vrolijk weer van me weghuppelde. Net een schaapje. Dit was genoeg bewijs voor me dat ik haar inderdaad had geholpen, maar zij leek me niet uit mijn lijden te verlossen. 'Veel plezier ermee. Ik ga dus naar huis. En jij wilt nog steeds niet mee?' Hierbij grijnsde ik brutaal en stak mijn handen in mijn zakken.

Ik kreeg een grotere glimlach toen ik merkte dat al die pijn en herinneringen die in me zaten echt werkelijk weg waren. Bij zijn woorden draaide ik me naar hem om en giechelde zachtjes. 'Ja, ik ga met je mee,' zei ik en ging weer naar hem toe. Ik bukte me en haalde de bloemetjes van zijn haren af, om ze daarna op de grond neer te leggen.

Ik was lichtelijk verbaasd door haar woorden. 'Dat is me nog eens een leuke verrassing.' Ik glimlachte. 'Mijn motor staat aan de rand. Vijf minuutjes stappen en geen zorgen; ik heb een helm voor je en erg veel ruimte.' Hierbij nam ik haar hand vast en leidde haar in de goede richting.

- Verder bij Kole Mansiom?

Ik rende snel tussen de bomen door naar de plek waar ik eerder met Eleanor al was getransformeerd . Toen deden we het samen, maar nu had ik haar een tijd niet meer gesproken en dus ook niets afgesproken. Aangekomen zag ik dat Eleanor al bezig was met zichzelf vastketenen. Ik was echt best wel laat. 'Hey Ellie,' zei ik haastig en begon mezelf vast te maken aan de muur.

Ik keek naar Logan. We hadden elkaar al niet meer gesproken en hij zag er goed uit voor al die breuken op te hebben gelopen. 'Hey Logan. Wauw, jij bent ook net op tijd. Wat een timing hebben we vandaag toch.' Ik zag hoe de wolken wegdreven en voelde hoe de maan voller en voller dreigde te worden. Kort likte ik langs mijn lippen. 'Je ziet er zoveel beter uit.' En ik voelde vergeefs hoe een pijnscheut mijn lichaam inkwam waarna ik open gereet leek te worden. Ik leed werkelijk onder dit gevoel.

Ik moest lachen, terwijl ik als laatste een band om mijn nek deed en deze aan de muur vastmaakte. 'Jij ook, El,' kon ik nog zeggen, voordat de transformatie begon. Het deed weer pijn, immens veel pijn, ook om de pijn te horen en te lijken voelen van Eleanor. Woorden die ik wou zeggen, kwamen er niet uit, dus liet ik de transformatie maar helemaal gebeuren zonder tegenstand.

Misschien was transformeren samen toch niet zo een goed idee. Met twee konden we of wel elkaar meer schade aanrichten, massamoorden plegen en nog erger was het aanhoren van Logan. Het was pijnlijk om hem aan te horen. Nog pijnlijker.
Ik opende mijn ogen eenmaal alles gedaan was. Blijkbaar lag ik weer naakt op de grond. Ik keek op en zag Logan liggen. Beschaamd wendde ik mijn ogen weer af. Fijn, ik had me zo gewrongen dat ik niet meer aan de dekens kon. Wat van de dekens overbleef trouwens... Wat hadden we uitgestoken onder onze transformatie?

Ik hief mijn hoofd op, kort nadat ik mijn ogen had geopend, en keek wazig om me heen toen ik Eleanor zag. Snel drukte ik mijn ogen dicht en keek een andere kant op. Beiden waren we weer naakt, enkel de ketens die onze huid bedekte waar dat niet bepaald nodig was. 'Gaat alles goed Ellie?' Ik bekeek mijn lichaam snel en vond enkel paar schrammen en blauwe plekken.

'Nee, ik bloed weer.' Dit keer was het aan mijn zij. Werkelijk voreg ik me af wat ik als wolf allemaal uitspookte en of Logan het me soms aandeed of dat ik de schuldige was. 'Strak kontje,' plaagde ik hem een beetje zwak.

Ik kroop bezorgd naar haar toe en bekeek de wond. Haar naakte lichaam schrok me niet meer af, ik zag haar haast als mijn zus. 'Shit, zou ik dat weer gedaan hebben?' Gefrustreerd gromde ik en maakte haar laatste ketens los, zodat ze ook vrij was. Ik keek om me heen naar iets om ons te bedekken, dekens of kleding, maar het was of verscheurd of lag wat verderop in onze auto's.

'Logan...' Ik legde mijn hand even op zijn wang eenmaal ik ontketend was. 'Ga nu niet jezelf verwijten, want dat kunnen we niet gebruiken.' Even dacht ik na. 'Kan je een snel sprintje maken naar de auto's?' Ik hoopte zo dat hier nergens wandelaars of vroege joggers rond liepen. Blijkbaar hadden we hier langer gelegen. En toen zag ik het. 'Oh, shit! We zijn naakt. Waarom vergat ik dat ook weer twee seconde geleden.' Mijn hand hield ik voor mijn ogen waarna deze naar mijn borsten schoten en ik mijn ogen gelosten hield. Toch lachte ik en kreunde ondertussen mompelend van de pijn.

Met een rugzak vol zalfjes en medicijnen in de aanslag had ik me naar het bos begeven. Ik wist dat het volle maan geweest was, ik wist dat Logan in dit bos veranderde omdat ik hem hier de andere keer ook tegen was gekomen en hoewel ik niet zeker wist of hij hier ook weer terug zou veranderen, had ik het er op gewaagd hierheen te komen. En als hij boos zou worden, zou ik hem op mijn hardloop schoenen en kleding wijzen en zeggen dat ik vroeg wilde hardlopen, opdat het nog niet druk was. Dus rende ik nu al een klein halfuur door het bos.

Ik keek haar nog even aan en knikte daarna. 'Ik zal het me niet gaan verwijten,' murmelde ik, terwijl ik een laatste blik wierp op haar wond. Ik sloeg snel weer mijn ogen neer en stond op, terwijl ik rondkeek en mijn rug naar haar draaide. Een beetje verlegen was ik nog wel. 'Waar staat je auto? Want ik weet niet of er iets in de mijne ligt, ik was vergeten gisteren mijn kleding uit te doen.'

Ik opende mijn ogen weer toen ik merkte dat hij was bewogen. 'Normaal ligt er wel wat kleding en een deken in mijn auto.' Voor een kort moment staarde ik naar zijn achterwerk zonder het zelf door te hebben. Dit was zo fucked up. 'Hij staat niet zover van hier. Rechtdoor lopen. En Logan, erg sexy kontje. Frances zal zich vast en zeker gelukkig prijzen.' plaagde ik hem en lachte weer, maar toch bekeek ik de wonde. Hij zag er zo vuil uit.

Ik had express geen ipod meegenomen, zodat ik alles om mij heen kon horen en niet verrast kon worden door wat dan ook. Meteen stond ik stil toen ik daadwerkelijk iets hoorde, stemmen. Het waren er twee, dat had ik al snel door en iemand lachte. Waarschijnlijk waren het gewoon vroege vogels die een wandeling door het bos maakten. En rustig liep ik verder, tussen bomen door en ik wilde de mensen begroeten, zoals je normaal doet met onbekenden, toen ik tot mijn schrik zag wie het waren. En hoe.

Bij haar woorden moest ik lachen en rende daarna snel naar haar auto toe. Ik wist niet of Frances zich daarmee wel gelukkig prees, we deden beiden net zo heilig als de paus zelf als het ging om lichamelijk contact. Ik kwam terug met een deken voor mezelf en kleding voor haar, toen ik opeens een gestalte voor me zag staan. Ik vergat dat ik naakt stond, dat Eleanor naakt was en dat Frances misschien verkeerde dingen kon denken. 'Wat doe jij hier nou weer?' riep ik ongelovig uit.

Ik keek op bij Logan zijn woorden en ontmoette de ogen van Frances. 'Verdomme!' Ze zag mijn billen en dat was nu eens minder plezierig. 'Logan! Kleding alsjeblieft!' Ik zag hem weer naakt. 'En doe zelf alsjeblieft wat voor je middel.' Ik bleef liggen op de grond. Me proberent te beschermen tegen Frances haar ogen.

Het duurde even voor ik reageerde. Ik stond daar maar en keek naar hen, zonder echt te beseffen waar ik naar keek. Het ratelde in mijn hoofd, maar ik deed niet zo veel. Uiteindelijk verliet een zucht mijn mond en ik keek verontwaardigd weg. 'Wat ik hier doe? Wat doen júllie hier, sámen?' Met nadruk op dat laatste sloeg ik mijn armen om mezelf heen. Dit was niet wat ik verwacht had aan te treffen.

Eleanor's woorden leken me uit mijn trans te halen en ik gaf haar haar kleding. Zelf bond ik de deken om mijn middel heen. 'Nou, nog even voor alle duidelijkheid, ik ben een weerwolf en ik transformeer tijdens de volle maan. Wat dacht je dan? Dus, Francea, wat doe je hier?' Ik liep nar haar toe en sloeg mijn armen over elkaar heen. Ik kon niet goed boos op haar zijn, maar de volle maan had zijn uitwerking nu.

'Seks in de bosjes met Logan zit er helemaal niet in voor mij, Frances en Logan... Wees toch niet te hard voor haar.' Ik rolde me snel om achter de stenen waar ik me begon aan te kleden. De short deed pijn aan de wond, mij shirt deed er niet veel goeds bij. Ik voelde hoe mijn spieren pijn deden.

'Natuurlijk wist ik dat je hier was, waarom denk je dat ik hier sta?' Mijn stem was maar zacht, bijna breekbaar en ik durfde niet naar hen te kijken, ook al wist ik dat ze kleding aangetrokken zouden hebben. Eleanor's opmerking was misschien goed bedoeld, maar het werkte averechts en boos keek ik op. 'Dat verklaart nog steeds niet waarom dat je hier verdomme met haar bent?' riep ik gefrustreerd uit. Ik begreep niets van de situatie en dat maakte mijn woede alleen maar erger.