Het noordelijke bos

Ik beet op mijn lip en keek Eleanor aan. Mijn ogen vroegen of Frances het mocht weten, weten dat ze een weerwolf was. 'Het gaat erom dat het hier gevaarlijk is. Frances, dat weet je, en ik wil niet dat je iets overkomt.' Ik liep naar Frances toe en keek haar aan. 'Er is niets tussen Eleanor en mij. Dat weet je Frankie.'

'Logan!' Maar het was te laat. Hij had de woorden al gesproken en blijkbaar wist zij het dus van hem. 'Jij rottige zak!' Ik sprong meteen op ook al bloedde de wonden nog. Ik vertelde het niemand, niet Teoh, niet Arthur, noch Zoë en hij vertelde het aan Frances. Degene die ik niet kon luchten.

'Niets? Wat doet ze hier dan? Waarom staat zij twee meter van je af, zónder kleren en mag ik nog geen 10 meter in de buurt bij je komen rond volle maan?' Mijn nagels drukte in de huid van mijn bovenarmen, ik kon dit zo niet hebben. Vooral niet omdat Eleanor er mee te maken had. Boos en verward keek ik naar haar toen ze hem een zak noemde. 'Hé, alleen ik mag hem uitschelden ja. Wat doe je hier eigenlijk nog?' beet ik haar toe, ook al snapte ik niet wáarom ze hem een zak noemde.

Ik draaide mijn ogen. Ik had blijkbaar Logan zijn woorden misverstaan. Echt, ik wou liever dat Frances er zelf achterkwam dan het haar zo meteen te vertellen. 'Wind je toch niet zo op!' Stomme, idiote, trut dat ze was. 'Ik bloed en wat denk je dat ik hier doe? Een volle maan, chagerijnig, naakt. Waarom zou ik het zo goed vinden met Logan? Waarom "mag" je meestal niet mee komen naar mij als we praten? Ze weet het toch?' Ik keek bij die laatste vraag naar hem. 'Want jij vertelt haar natuurlijk over jou, maar ook nog waar je transformeert? Dat is ronduit dom.'

Ik knikte bij Eleanors woorden. 'Ze weet het,' zei ik en liep toen naar Eleanor toe. Ik bukte voor haar en keek weer naar de wond. 'Zullen we hem even gaan desinfecteren? Frances, kan je daarbij helpen?' Ik doelde niet op haar krachten, maar dat ze me gewoon kon helpen. Het laatste middel om te zorgen dat we geen ergere ruzie zouden krijgen.

'Doe maar alsof ik er niet ben en ga weer het leuke stelletje spelen.' Ik was kwaad op Logan én op dat rottige wijf dat persé de bossen inkroop als ze niet moest. 'Laatste keer ooit dat we samen transformeren voordat heel Mystic Falls het weet.' Ik nam de EHBO-kist nors van de grond waarna ik achter de steen kroop om me daar te verzorgen zoverre ik het zelf kon. Nadat ik uitgerust genoeg zou zijn, zou ik weer naar huis rijden. Eigenlijk had ik Logan over mijn problemen willen vertellen; over de dolle liefdesverklaring van een gekke vampier en over Arthur, over de seks en over het feitt datt Mystic Falls nog een sociopaat bij had, maar het had toch geen nut. Frances zou het sowieso e horen krijgen. Daarvoor was Logen te ''goed''.

Ik kon er niet tegen dat Eleanor zo onaardig was tegenover Logan. Ik begreep dat ze mij met niet al te veel synpathie behandelde, maar waarom moest ze ook zo nodig Logan beschuldigen? Eigenlijk had ik hem willen verdedigen, maar ik was ook boos op hem. Ook al wist ik niet eens waarom. Ik kon niet boos zijn op hem dat hij me niets van Eleanor had verteld, ik wilde ook niet dat hij mijn geheim aan haar vertelde. Maar op dat moment besteedde ik meer aandacht aan het feit dat Eleanor een weerwolf bleek te zijn. Ondertussen begon ik me af te vragen of iedereen in Mystic Falls niet één of ander mythisch wezen was. En terwijl ik dacht, stond ik daar maar.

Ik probeerde me te beheersen, maar de frustratie werd te groot. 'Eleanor, alleen Frances weet het, oké? Alsof niemand het van jou weet. Zet me dus niet zo in de ''slechterik'' positie,' brieste ik boos. Daarna keek ik naar Frances en wees naar haar. Ja, aan mijn zelfbeheersing maakte ik nu korte metten. 'Jij gaat nu naar huis, voordat er nog iets gebeurd. Ik kom vanmiddag wel naar je toe.' Bij een steek in mijn been maakte ik de deken iets losser en zag toch nog een wond zitten. 'Ah, fuck,' riep ik boos uit.

'Logan, IK kies zelf aan wie ik het vertel. Denk je dat ik iemand over jou heb verteld? Dat ik ik iemand deze plek laat zien. Nee, want zo ben ik. Slechterik-positie siert je anders wel mooi op dit moment. Alleen Frances? Van die kan ik het juist missen.' Hierbij staarde ik naar mijn wond en probeerde hem proper te maken. Enkel lukte het niet. 'Ga beide weg. Met elkaar.'

'Het is heus geen ramp dat ik weet, je mag me misschien niet aardig vinden en denken dat ik graag er voor zorg dat iedereen je neit mag, maar ik ga je geheim echt niet door vertellen hoor.' Ook al was het Eleanor, ik was er niet blij dat ze me zo laag schatte. Met grote ogen keek ik naar Logan toen hij me naar huis stuurde. Dat ik dat nog eens zo uit zijn mond zou horen. 'Prima, ik laat jullie hier wel met zijn tweeën mokken en pijn leiden terwijl ik degene ben die het zo opgelost kan hebben.' Met over elkaar geslagen armen keek ik naar Logan's been. Ik moest me inhouden niet meteen te hulp te schieten.

'Ik heb het haar niet verteld!' sputterde ik boos tegen en keek daarna naar de grond. 'Ze heeft me ooit hier gezien. Toen ik bijna ging transformeren. Ik moest het haar toen wel vertellen.' Ik keek boos op. 'Ik heb níemand over jou verteld, Eleanor. Stop met die beschuldigingen.' Ik keek op naar Frances en beet op mijn lip. De wond was al aan het bloeden. Maar ik wist niets te zeggen, vooral niet na mijn uitval van net tegen haar.

NEW
Met zijn handen diep in zijn zakken liep hij door het bos. Hij was niet geslaagd dit jaar en moest dus zijn jaar over doen. Maar hij twijfelde of hij dat werkelijk ging doen. Waarom leren als je toch de eeuwigheid had om dingen op te pikken? Hij ging tegen een boom staan en zuchtte vermoeid uit, maar met een glimlach. Zijn vakantie was in elk geval geweldig geweest.

Genevieve kon Teoh's aanwezigheid al vanaf een afstand voelen en het was dan ook niet moeilijk voor haar om te bepalen waar hij was. Hij was nog steeds haar speeltje, haar boytoy, maar hij was handig. Hij wist dingen en hij kon dingen loskrijgen bij mensen. Hij had veel connecties in deze stad en dat had zij nodig. Deze vakantie had ze niet veel onderzocht, maar ze wist dat Arthur en Liam dat wel hadden gedaan en dat baarde haar zorgen. 'Teoh,' zei ze liefelijk toen ze hem zag zitten.

Hij keek op bij een stem en glimlachte vrolijk en liefdevol. 'Genevieve,' murmelde hij en drukte een kus op haar lippen. Nu na de vakantie wist hij niet meer hoe hij over hun relatie moest denken. Hij wist dat hij eerst gewoon haar speeltje was, maar de vakantie was echt heel erg gaaf samen... Misschien voelde ze nu echt iets voor hem. Hij hield haar in zijn armen en drukte een kus op haar neus. 'En hoe gaat het?'

Genevieve glimlachte naar hem. 'Met mij gaat alles prima, Teoh. En met jou?' Ze moest toegeven dat ze plezier had gehad op hun reisje. Vooral het roekeloos vermoorden van mensen beviel haar goed. Ja, als je goed kon onderzoeken kon je precies zien waar ze geweest waren. Één moord hier, twee moorden daar, weer eentje verderop. Ach, wat maakte het uit - niemand zou naar hen gaan zoeken, want sporen uitwissen kon Genevieve goed.

'Nu jij er bent gaat alles prima,' glimlachte hij en sloeg een arm om haar middel. Het voelde heerlijk om dat tengere lichaampje tegen zijn brede lichaam te hebben. Of dat geluid als hij zijn naam noemde... 'Ik heb je gemist,' fluisterde hij en keek haar zijdelings aan. Hij drukte een zachte kus op haar slaap en wreef over haar heup.

'Ik jou ook.' Ach, het zoetsappige spel van hem wilde ze best meespelen. Ze zou koste wat het kost haar plan volbrengen en als ze daarvoor lief zou moeten doen, dan deed ze dat. 'En wat heb je zoal gedaan na onze vakantie?' vroeg ze zwoel, tegen zijn lippen aan, waarna ze hem zacht en teder kuste. Na achthonderd jaar was dit niet meer zo moeilijk.

Hij wreef over zijn nek en glimlachte flauwtjes. 'Ach, een beetje naar school gaan, thuis zijn, werken. Niet veel speciaals. Jij?' Hij drukte zijn lippen terug tegen de hare en daarna drukte hij ze in haar nek. 'Ik heb ook wat muziek gemaakt, wat geskateboard. Ik heb serieus niets beters te doen de laatste tijd.' Hij keek haar aan en glimlachte.

Genevieve glimlachte en haalde haar schouders op. 'Gewoon mijn ding, je kent me. De stad wat geterroriseerd.' lachte ze en glimlachte naar hem. En opnieuw op onderzoek uit gegaan naar die verrotte boom - die ze nog steeds niet hadden gevonden. Ja, de boom was gekapt - dat was zeker, het was alleen nergens te vinden waar hij zich op dit moment zou bevinden - of tenminste de restanten ervan.