Het noordelijke bos

Één keer snikte ik, maar meer liet ik niet toe. Ik had mezelf aan het begin beloofd dat ik af en toe mocht huilen, maar niet vaak. Altijd had ik geweten dat het zwaar zou worden, maar zelf kon ik niet toegeven: Het zou alles alleen nog maar zwaarder maken. Toen Dan mij tegen zich aandrukte, sloot ik mijn ogen en voelde ik zijn warmte. Toen hij me losliet knikte ik. 'Goed plan.' Met mijn mouw veegde ik de traan weg die op mijn wang was blijven zitten en mijn mond vormde weer een glimlach.

Het stukje naar huis had ik niet veel tegen haar gezegd maar haar meer vastgehouden en hoopte dat ze daar troost kon uit putten. Hoe idioot kon ik ook zijn? Echter had ik maar beter moeten nadenken. Tenminste toch twee keer. Ik haalde de fiets uit de garage. 'Spring maar bij op mijn stalen ros.' Eigenlijk wat dit de oude fiets geweest van mijn moeder, maar ik had hem groen met zwart gespoten.

Met een lach sprong ik op de felgekleurde fiets die ietwat gammel overkwam. 'Sorry als ik er doorheen zak.' Grapte ik. Toen ik eenmaal zat, pakte ik hem om zijn middel vast en liet ik mijn benen aan de zijkant van de fiets bungelen. Ik voelde hoe hele kleine regendruppeltjes zachtjes mijn gezicht raakte, waarna ik begon te lachen. 'Je mag wel doorfietsen als we het droog willen houden.' Grinnikte ik, maar voelde al snel dat het harder begon te regenen. 'Fijn.' Met een ietwat zuur gezicht keek ik vooruit en begon daarna te lachen.

Ook grinnikte ik zachtjes bij het voelen van de eerste druppeltjes regen. 'Yes M'am!' Het kwam er wel degelijk uit alsof ik bij het leger zat of toch iets in die richting. Ik fietste zo snel ik kon naar het Gard-Starling huis. 'Neem anders mijn muts maar.Het kan me niet veel schelen. Regen vind ik juist best wel leuk. Het kan je ziek maken, jaja, maar het ruikt lekker na een regenbui. En je kan lekker op de bank het knus maken. Hint, hint! Als je me er tenminste nog in wilt hebben of heb je genoeg van me voor vandaag?'

'Ja ik ben je helemaal zat.' Lachte ik, en drukte mezelf tegen hem aan. 'Nee hoor. Gaan we lekker klef wezen in het gezichtsveld van Moeder Starling-Gard. Zal ze leuk vinden.' Ik moest lachen om de gedachte en zag het huis al naderen. 'Gelukkig is het hier al.' Grinnikte ik. Voor zover ik wist was mijn vader thuis, Teoh en zijn moeder wist ik niet. Het was niet dat ik het heel erg zou vinden, het was alleen fijn als je het van te voren wist. Maar ja - je kon natuurlijk ook niet alles weten. Dan zou het leven ook maar saai zijn. Aangekomen bij het huis, sprong ik van de fiets af en pakte ik mijn sleutel alvast uit mijn jaszak. 'Wil je je fiets in de garage, of wil je hem gewoon buiten laten staan?

Zo meteen verder bij Zoë's huis?

Ik liep het bos in, bekend als het noordelijke bos. Het bos waar het drukker is en minder dicht begroeit. Het was vlak bij mijn huis en ik kwam hier dan ook vaak als ik even buiten wou zijn. Ik had een koptelefoon op die op een oor stond zodat ik toch nog het geluid van de omgeving hoorden. Niet dat ik het niet zou merken als er iets in mijn omgeving gebeurden anders, of omdat mijn geluid zo hard stond. Gewoon om het geluid van de natuur ertussen door te horen, en niet volledig afgesloten te zijn van de rest van de wereld. De bovenste knoop van mijn jas maakte ik los. Het was dan wel koud, maar anders kreeg ik een verstikkend gevoel en dan had ik liever dat het iets frisser was. Ik liet me iets van het pad af op een boomstonk zakken waarna ik naar het meer staarde. Het was rustig op dit stukje, voornamelijk omdat je door de bomen moest en de meeste mensen op het pad bleven.

Zojuist had ik besloten de aardige jongen te spelen, iedereen die mij op dit moment kende was bang voor me - of mocht me niet. Ik moest eerlijk zeggen dat ik dat totaal niet erg vond, maar misschien was het goed om wat gezelschap te hebben. Als het me niet beviel, kon ik de vriendschap toch voorgoed beëindigen. Alsof het mijn geluksdag was vond ik een meisje op een boomstronk. Ze zat wat voor zich uit te staren, perfect. 'Hey, mag ik misschien iets vragen?' Ik herkende haar vaagjes: ze was ook op het feest. Nu alleen nog hopen dat ze me niet zou herkennen, dan zou alles goed komen.

Ik schrok min of meer op uit mijn gedachte toen ik een stem naast me hoorden. "Uhh ja," zei ik terwijl ik mijn koptelefoon af deed, maar de muziek aan liet staan. Ik keek even naar de jongen die me niet bekend voor kwam. Zachtjes hoorde ik vanuit mijn koptelefoon de klanken van een nummer van Linkin Park. Even liet ik mijn blik over de jongen gaan. Hoe oud zou hij zijn? Niet heel oud, niet heel jong. Een jaar of 20, toch maakte zijn ogen hem iets ouder. Ook was er iets wat niet helemaal klopte. Normaal stond ik daar meer bij stil, maar nu verwachtte ik eigenlijk niet dat een vraag lang zou duren.

'Volgens mij ben ik een soort van verdwaald geraakt. Ik ben nieuw in de stad en wilde en stukje gaan lopen - alleen dat duurde iets langer dan verwacht en ik heb nu werkelijk geen idee meer waar ik ben..' Volgens mij klonk het overtuigend genoeg, en ze leek me niet iemand die daarover dwars zou gaan liggen. Misschien zou ze zelfs wel meelopen. Als ik geluk had liet ik haar het huis wel even zien. Deze gedachten liet ik vanaf de buitenkant niet doorschemeren, dus keek ik haar vragend aan. Zo overtuigend mogelijk. Door mijn scherpe gehoor, kon ik de muziek die ze luisterde me gemak horen. Goede smaak, niet helemaal die van mij - maar ik kon er meeleven.

Verdwaalt... Ik was niet bepaald een ster in het uitleggen van een route, dus dat ging nog leuk woorden. Ik draaide me iets om waardoor ik ook het pad kon zien. "Hmm, even denken, als je dit pad af loopt kom je bij een kruising van drie paden" terwijl ik dit zei besefte ik dat er daarna nog twee kruisingen kwamen en dat het dus best verwarrend was. "daar neem je het rechter pad, wat je volgt tot je een splitsing krijgt bij een enorme boom, waar je links gaat, bij de eerst volgende splitsing moet je dan het rechter pad nemen... Heb je een goed geheugen?" lachte ik nadat ik de omschrijving had afgemaakt. "Wacht ik loop wel een stukje mee." Ik stond op terwijl ik mijn iPod uit mijn zak haalden en de muziek pauzeerde. De koptelefoon liet ik om mijn nek zitten.

Ik lachte even. Ik was niet echt meer gewend om.. aardig te zijn tegen iemand. En al helemaal niet tegen mensen, eigenlijk was ik nooit echt aardig - tegen niemand niet. 'Dat is misschien wel handig ja.' Het kwam er een beetje stuntelig uit, maar ik probeerde het op een zo vriendelijk mogelijke manier te zeggen. Ja het was lastig voor me, dat kon ik merken en diep van binnen had ik nog steeds de drang om haar nek om te draaien en haar leeg te zuigen. Al leek me dat niet zo'n goed idee. Ik moest vertrouwen opwekken. Inburgeren in de maatschappij van dit kleine stadje en dan kon ik doen wat ik wilde. Het koste misschien wel wat tijd, maar dan had ik ook wat. 'Bedankt.' Zei ik toen ze opstond en met me meeliep.

Ik hoorde even de stem van mijn moeder door mijn hoofd 'Nooit met vreemde mensen meegaan, zeker niet als je geen goed gevoel over ze hebt', nee als het aan haar moeder lag zat ik thuis te oefenen met spreuken en oude boeken. Het liefst had ze dat ik wat beter was met aura's ontrafelen. Haar sterkste kant was nou eenmaal mijn slechtste kant, maar daar had ze blijkbaar veel moeite mee. Ik hield veel van mijn moeder, maar ze was enorm beschermend. En ach, ik kom mezelf prima verdedigen. Daarnaast, hoe erg kon het zijn om iemand even de weg te wijzen? Ze richtte haar gedachte weer op wat hij zei en het viel haar op dat hij even stuntelde. "Er zijn een hoop nieuwe mensen hier, waarom wou jij naar het o-zo niet geweldige Mystic Falls komen?" begon ik een poging om dan op z'n minst ergens over te praten. Ik liep voor hem uit het pad op. Ik voelde hoe hij haar volgden. Dat was iets wat me tenminste wel lukte, voelen dat er iemand in haar omgeving was. Zeker als ik me op die persoon concentreerden. Toch zat het me dwars dat zijn uitstraling me geen prettig gevoel gaf.

Voor de verandering had ik een jas aan gedaan die in mijn huis hing. Ik had geen idee van wie deze was, misschien wel van mijn achter-achter neef die er voor mij woonde, maar erg spijtig om het leven is gekomen. Het zag er misschien iets vertrouwelijker uit dan mijn gewone leren jack. 'Mijn familie is een van de originele bewoners van Mystic Falls en toen mijn opa overleed ben ik hier komen wonen. Het huis een beetje opknappen enzo. Misschien ga ik daarna weer verder, ergens anders heen.' Het feit dat ik hier 200 jaar geleden ook woonde, liet ik even achterwege. Ik moest haar gelijk geven dat dit een vreselijk saaie stad was.

"O, sorry gecondoleerd met je opa" ik beet op de binnenkant van mijn lip. Als hij hier pas net woonde, was zijn opa pas kort geleden overleden. Alleen ik kon het ook voor elkaar krijgen om eerst iets te vragen en na het antwoord niets meer durven te vragen. Het was wel opvallend dat er veel mensen enkel hier kwamen wonen omdat familie hier woonden. Maar ja, wie gaat er dan ook uit het niets verhuizen naar een klein stadje als dit. Ach, eerlijk was eerlijk, het was niet het meest levendige stadje, maar het had haar charmes. Waarschijnlijk was ik ook een van de mensen die ging studeren en vervolgens weer terug kwam.

Met veel moeite toverde ik een glimlach op mijn gezicht en dwong ik mezelf om niets te zeggen. 'Bedankt.' Zei ik maar, uit netheid. Het was ook weer zo lullig om niets te zeggen. 'Dus jij woont hier je al een tijdje?' Ik wist het antwoord hier al op. Ze woonde in een klein huisje aan de rand van het bos, ik had mijn onderzoek goed verricht. Zij leek me vrij weerloos, haar moeder zou ik echter niet tegen willen komen op een van dezer dagen. Dat zou waarschijnlijk voor mij niet veel goed betekenen. 'Bevalt het je een beetje? Of ben jij ook een van de vele die verlangt om hier weg te komen?'

"Uhu," antwoorden ik, willekeurig schopte ik tegen een eikeltje aan die voor me op de grond had gelegen. "Verlangt is een groot woord, ik heb het hier over het algemeen wel naar mijn zin." antwoorden ik. "Ondanks dat het een klein stadje is, gebeurd er genoeg." Voegde ik toe. .We liepen nu naast elkaar en ik hield een gepaste afstand, zonder te ver weg te lopen. "Heb je al veel mensen gesproken dan?" vroeg ik nieuwsgierig. Ik was nieuwsgierig, ja, maar ik hoefde niet alles te weten, enkel dingen die me interessant leken. Hij was hier pas net en toch wist hij dat er veel mensen zijn die verlangen om weg te gaan uit Mystic Falls en hun succes ergens anders willen zoeken.

Ik knikte. 'Ja, dat heb ik wel ergens opgevat. Ben blij dat ik niet meer op school zit om eerlijk te zijn.' Ik zat al meer dan 100 jaar niet meer op school. Al was ik wel meegegroeid met de tijd: ik kon natuurlijk niet achterblijven in deze tijd. 'Mwah - best veel mensen al ja, nog niet echt heel veel vrienden, woon er natuurlijk pas net.'

Zijn opmerking bevestigde de gedachte dat hij niet meer op school zat. Toch hing er nog iets vreemds om hem wat ik niet thuis kon brengen. "Ach school valt wel mee, tot je geen zin hebt om je bed uit te komen," ik stond redelijk goed voor alle vakken. Ik had een enkele onvoldoende en deed verder genoeg aan school zonder al mijn tijd er aan kwijt te zijn. Daarnaast was ik dan tenminste nog soms bezig met het sociaal doen tegen andere mensen. Behalve de jongeman waarmee ik nu liep, was er waarschijnlijk niet iemand die je snel komt storen als je alleen in het bos zit. Hoewel, op de begraafplaats was het ook gebeurd. Misschien was ik de enige die dat niet zo makkelijk deed. Wie weet.

Kort lachte ik. 'Dat was dan altijd ook mijn probleem.' Niet dus. Ik kon wel slapen, maar hoefde het niet. Waarom zou ik kostbare tijd gaan verspillen aan.. Niets doen. Oké, het was niet helemaal waar. De tijd werd hoe langer je leefde, minder kostbaar. Er zat geen limiet meer aan bij ons soort, dus was het niet meer speciaal.

- sorry kort stukje en slecht xd.

Meestal had ik niet echt moeite met vroeg wakker worden, wel met het verlaten van een warm bed en dat te verruilen voor de kou van buiten. Hoewel dat, nu ik de auto van mijn moeder kon gebruiken om naar school te komen, nu ook minder was. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg ik na enkele seconden stilte. Het was toch wel fijn als je weet met wie je loopt. Althans, het was makkelijk als je die persoon ooit nog eens tegen komt.

'Liam, aangenaam.' Ik stak mijn hand uit en keek eventjes naar de ring die eraan zat. Het was een prachtige ring, met een Lapis Lazuli erin. Een prachtige blauwe steen, er zat een spreuk overheen dat ik in de zon kon lopen. Dat was ook wel nodig als je een normaal leven wilde lijden. Vooral tegenwoordig. 'En jij bent?' Ik glimlachte naar haar.

"Alicia," stelde ik mezelf kort voor terwijl ik zijn hand aannam. Op het moment dat hun huid elkaar raakte voelde ik iets door me heen gaan, wat het best te omschrijven was als zwart, duisternis. Zonder dit te laten merken liet ik weer los en nam ik weer mijn veilige afstand. Even keek ik nog naar het sieraad om een van zijn vingers. Een opvallende ring. Een die voor een jongen niet bepaald logisch was om te dragen. Even dacht ik hem ergens van te herkennen, maar ik kon niet plaatsen waar. Zodra ze het bos uit waren, hoefde ik in ieder geval voorlopig niet meer het gevoel dat hij met zich mee bracht te verdragen. Zoals als sommige mensen je prettig lieten voelen, waren er ook mensen die het tegenovergestelde deden. Maar bij Liam was het niet zijn doen wat dat gevoel met zich mee bracht, wat bij de meeste mensen wel het geval was. Misschien dat ik het maar aan mijn moeder moest vragen. "Wat voor steen is dat? In je ring" vroeg ik. Gezien ik vroeger het altijd geweldig vond om stenen te sparen wist ik wel enkele stenen, maar deze kwam me niet bekend voor. De kleur deed me nog het meest denken aan Saffier, maar dat was het niet, Saffier is helderder.

'Een Lapis Lazuli.' Antwoordde ik kort en glimlachte. 'Een erfstuk. Nou ja, eerder familietraditie. Van generatie op generatie, man op man. Iedereen draagt hem. Ja, mijn familie is van tradities. Persoonlijk ben ik er niet zo'n fan van, maar ja. Het doet hen goed, dus doe ik maar mee.' Toen ik merkte dat we aan de rand van het bos aan waren gekomen grinnikte. 'Ah, hier herken ik het volgens mij weer. Daar is toch Dawson Creek?' Ik wees een straat in en glimlachte. 'Als ik het goed heb, dan is mijn huis... Daarzo.' Ik wees naar het Noord-oosten van ons. 'Ken je het oude pension? Van de familie Davis?'

Ik kon het niet helpen dat ik even lachte bij zijn uitleg. Het kon ook niet dat hij die droeg omdat hij hem zo geweldig vond. Ik ontspande ook iets toen ik merkte dat hij niet door had gehad dat ik geschrokken was toen ik hem aanraakte. Toen hij melde dat hij het herkende voelde ik weer wat spanning los laten. Blijkbaar had ik me er meer over ingespannen dan dat ik dacht. "Ja, dat ken ik" antwoorden ik.