De Cocktailbar

Onder de jongeren is dit een van de meest bezochte plekken in de stad. Een frisse, fruitige cocktailbar aan in het centrum van de stad. De neon borden knipperen vierentwintig uur per dag en zeven dagen per week. Als je een oppepper nodig hebt ben je hier altijd welkom. Ze schenken onbeperkt, maar wel voor een aardige prijs.

De knipperende neon borden waren moeilijk te missen, als de drank hier die kleuren hadden van de borden en ook dat percentage aan alcohol heeft, dan kwam het hier helemaal goed. Ik was hier nog niet lang, maar veel was er hier nog niet aan. Ik had meerdere keren van meerdere vampieren gehoord dat er hier veel bovennatuurlijke dingen gebeurden maar ik merkte er nog niets van. Ik bestelde een drankje dat blijkbaar knal blauw was. Ik had gelukkig een simpele zwarte broek aan met een simpele zwarte top, mijn dr. Martens vielen hier blijkbaar al genoeg op.

Met een sigaret in mijn mond, duwde ik de deur van het cocktail zaakje open met mijn schouder. Mijn blik gleed nonchalant over de mensen heen, maar veel interessants zag ik niet. Een onduidelijke aanwezigheid liet me echter wel meer oppassen dan dat ik normaal deed. Mijn opgebrande sigaret belandde op de grond en ik op een kruk. Het zwarte, leren jasje wat ik aanhad ritste ik open en een zwart shirt met V-hals kwam tevoorschijn.

Naast me kwam een jongenman zitten met een leren jasje, dat was al beter. Haar blik ging omhoog toen hij het jasje uit deed en er een shirt met v-hals te voorschijn kwam, nieuwsgierig naar het bijpassende hoofd. Fuck. Fuck Fuck Fuck. Snel ging mijn blik naar de andere kant op. Intens hopend dat dat niet Liam was die naast haar zat. Snel een slok menens van de blauwe alcohol. Ik had gehoopt dat ik hem nooit meer zou zien. Subtiel bracht ze haar haar naar een kant in de hoop dat hij haar gezicht niet zag. Sinds die tijd was ik enkel van kapsel en tattoeage veranderd. Fuck.

Vanuit mijn ooghoeken zag een een opvallend figuur totaal in het zwart gekleed. Haar huid stak wit af bij de donkere kleur, maar vooral mijn geur vertelde me dat ik haar ergens van kende. Het enige wat ik niet kon ontdekken was wie het nou precies was. Ondertussen was mijn cocktail voor mij neergezet. Het was een rood goedje, niet erg sterk - maar je moest toch ergens mee beginnen. Toch overwon mijn nieuwsgierigheid en keek ik even opzij. Dat donkere haar, die huid, haar geur alles. Het deed me aan iemand denken.

Het drankje dat in het lege glas tussen mijn handen had gezeten, was sneller op dan dat uk had verwacht. "Nog eens hetzelfde?" Vroeg de barman. Fijn nu moest ik nog antwoorden ook. Kom op Elisa jij zou de laatste moeten zijn die weggaat omdat er een oude bekende naast je komt zitten. Klonk mijn eigen stem door mijn hoofd. "ja," zei ik terwijl ik met de ring om mijn vinger tegen het glas tikte terwijl ik het los liet.

Bij het horen van haar stem, spitste ik mijn oren en keek ik strak opzij. Ineens herinnerde ik me alles. Haar stem, haar geur, haar lippen, haar lichaam, haar tanden in mijn nek en haar naam. Elisa, toen destijds Elisabeth. Ieder klein detail van de laatste minuten van mijn mensen leven kon ik nog herinneren. Ik wist dat het zeldzaam was om dingen uit je mensenleven te herinneren, maar dit was nog zo helder als wat. Dit het meisje waarvan ik ooit had gedacht de eeuwigheid mee samen te zijn, maar het tegendeel was waar geworden. 'Elisa?' Mompelde ik meer tegen mezelf dan tegen haar, nog steeds even verward en ongelovig als daarnet.

Bij het horen van zijn stem, en mijn naam keek ik weer zijn kant op. "De tijd heeft je goed gedaan, Liam" begon ik uit het niets. "Je lijkt niet meer zo onschuldig als was, bent het ook niet meer waarschijnlijk." Het zou op iedereen overkomen alsof ze bekende waren die elkaar enkele jaren niet meer gezien hadden. Dat klopte ook. Ze kenden elkaar maar al te goed en ze hadden elkaar zo'n twee eeuwen niet gezien. En eigenlijk probeerden ik eigenlijk mezelf wijs te maken dat we elkaar ooit eerder een keer hadden gesproken, ik zou het niet toegeven wat er toen gebeurd was. Maar hoe hij er nu uitzag stond hem inderdaad goed. Ik kon makkelijk zo koel reageren, ik had me net gevoed, was ouder. Welke reactie hij ook zou geven, ik kon er tegen. Hoop ik.

Spoiler:

Nog steeds verbouwereerd keek ik haar aan. De blik in haar ogen wasgeen spat veranderd. Toen ze de woorden uitsprak knikte ik enkel en vanaf dat moment begonnen de talloze vragen op t komen. Waar was ze al die tijd geweest? Waarom heeft ze me nooit opgezocht? Had ze iemand anders gevonden? Waarom is ze hier? Maar de voornaamste vraag was nog: Waarom had ze mij destijds verlaten? 'Waarom?' Was het enige wat ik zei. Ze wist dondersgoed waar ik het over had. Er was maar één ding wat ik altijd had willen weten, en het antwoor moest van haar komen.

Ja, die had ik aan kunnen zien komen. Ik haalde mijn schouders op en beantwoorden zijn vraag vaag. "Je deed me aan mezelf denken." Je hoorde de punt bijna letterlijk in haar woorden. Ik had destijds een briefje gemaakt en die net zo snel weer verbrand, nu ging ik er ook niets over zeggen. Destroy what destroys you. Het stond in haar nek. Dat was de voornamelijkste reden, die hij misschien ooit te weten zou komen, maar nu niet. "Gaan we nu herinneringen ophalen?" vroeg ze met een spottende stem. Het glas kwam weer aan haar lippen en ze zag de blik in zijn ogen, die verraden dat hij er nog steeds mee zat. Haar eigen gezicht liet echter niets los.

Met een luid kabaal sprong het glas wat voor me stond in duizend stukjes. De mensen achter de bar kwamen al snel met een handdoek aanzetten voor mijn hand, maar dit negeerde ik. 'Ik leek niet op jou, in de verste verte niet.' Zei ik koeltjes. Mijn hand was inmiddels weer genezen, maar nog steeds hield ik de kleine glas scherven vast die sneetjes in mijn hand kerfde. Mijn instinct zei me dat het iets was. Iets waar ik met mijn gedachten waarschijnlijk niet bij kon. 'Ja, we gaan sentimenteel doen.' Bromde ik. 'Want na al die tijd verdien ik de waarheid.' Als we alleen waren geweest had ik de twee eeuwen die het had geduurd benadrukt, maar dat leek me nu niet zo'n goed idee.

"Geloof me, meer dan je denkt." reageerde ik. Destijds had hij mij ongelofelijk aan mezelf doen denken, hoe ik ooit verliefd was geworden en hem had kunnen over halen haar tot vampier te maken. Alleen had hij haar al eerder laten vallen en dat had zij niet bij Liam gedaan. Ze had wel geregeld wa afstandelijker gedaan, maar ze had hem niet laten vallen, tot hij haar had doen beseffen wat hij met haar deed. Toen was ze gevlucht. Iets wat hij waarschijnlijk niet had gedaan. Ik negeerden het glas dat hij fijngeknepen had volkomen. "Wil je het er echt nu over hebben? Want naast een glas stuk knijpen en geen kik geven, valt het totaal niet op dat ik een vreemdeling ben hier." Zei ik duidelijk genoeg om het hem te laten horen en de zekerheid te behouden, maar zacht genoeg dat het tussen ons in bleef. Het nieuwe, met blauw gevulde, glas dat voor me stond nam ik in mijn hand om het weer aan mijn mond te zetten.

'Ja, ik wil het er nu echt over hebben.' Zei ik koeltjes. Mijn stem verraadde mijn gevoelens niet, maar mijn uitstraling wel. 'Als je het niet hier wilt doen, dan doen we het wel ergens anders.' Het glas was inmiddels opgeruimd, maar ik negeerde alles wat om ons heen gebeurde. Eigenlijk was ik nog steeds boos dat ik geen fatsoenlijk antwoord kreeg. Boos was niet het goede woord, ik kon niet boos zijn op haar. Zij had mij dit leven gegeven en daar was ik haar eeuwig dankbaar voor. Het was echter wel een stuk aangenamer geweest als zij aan mijn zij stond in de eeuwigheid, maar dat was helaas niet het geval. 'Dus kies maar.'

"Hmm, en dat terwijl we zoveel tijd hebben." zei ik met enigszins sarcastische ondertoon. Ik had helemaal geen zin om hier weg te gaan. Ik zat hier prima op mijn barkruk. Daarbij vond ik eigenlijk niet dat hij het verdienden. Toch keerde ik mijn rug naar hem toe en nam mijn haar uit mijn nek waardoor de tatoeage verscheen. Ik draaide weer richting de bar en draaide mijn gezicht naar hem toe. Ik had de afgelopen jaren niet meer aan hem gedacht, en nu alle herinneringen terug kwamen probeerden ik deze dan ook weg te stoppen. Meer dan wat ik hem had laten weten zou ik hem voorlopig niet mededelen, dat kon hij weten, doorvragen zou geen zin hebben.

'Je weet best dat tijd er niets mee te maken heeft.' Bromde ik en verstarde bij het zien van haar boven rug. 'Dus dat ik de rede?' Vroeg ik star, maar het was eigenlijk meer een opmerking. Haar tatoeage. Destroy what destroys you, zei het. De enige rede waarom ze het zo opvallend had laten zien, was dat dat de rede was. Iets anders zinnigs kon ik er niet van maken. Nog steeds was het moeilijk voor mij om haar te snappen. Zij was de enige in mijn leven aan wie ik ooit mijn hart had gegeven, maar dat was tegenwoordig waarschijnlijk ook niet zo belangrijk meer.

Ik nam niet eens de moeite om op zijn vraag een antwoord te geven. "Grappig eigenlijk, dat ik jou hier op de eerste dag tegen kom. Ben benieuwd wat dit stadje nog meer voor me in petto heeft." Mijn stem liet totaal geen emoties door. Ik negeerde volkomen de gedachten die in mijn hoofd de ronde gingen. Hij was de enige waarbij ik er wel eens over had gedacht wat er was gebeurd als ik niet weg was gegaan. Hij was ook de enige die ik ook ooit gemist had. Die eer had hij dan ook weer mooi. De laatste slok blauw spul verdween ook mijn keel in en de barman stond alweer klaar om het bij te vullen "Heb je niets sterkers?" klaagde ik. Dit was bijna limonade.

Mijn hand greep haar bovenarm vast, al wist ik dat ze er niets van voelde. Met genoeg kracht om haar overeind te krijgen trok ik haar mee naar een van de afgeschermde plaatsen in deze bar. Ik was hier vaak genoeg geweest om te weten waar nooit mensen kwamen. Ik duwde haar met haar rug tegen de muur aan en ikzelf bleef voor haar staan. 'Jij hebt me gemaakt zoals ik ben. Jij hebt ervoor gezorgd dat ik de eeuwigheid bezit. De blijdschap die ik toen voelde heb je ook meteen verpletterd door weg te gaan en ik verdien een antwoord. Waarom?'

Ik liet me meetrekken, ookal was het enkel omdat het op zou vallen als ik me simpelweg lostrok. "Jezus, moet dat echt nu?" zei ik terwijl ik nu wel liet doorklinken dat ik daar geen zin in had. Ik bleef met mijn rug tegen de muur aan staan en keek hem aan. Ik wist dat hij zo zou blijven doen tot ik hem antwoord gaf. Ik pakte zijn arm waarmee hij me tegen de muur duwde en draaiden de rollen om. Nu stond hij met zijn rug tegen de muur en duwde zij hem er tegen. Niet veel harder dan dat hij had gedaan. "Ben je niet meer blij met de eeuwigheid? Nou dat spijt me dan. Waarom zou ik jou vertellen waarom ik toen weg ben gegaan? Waarom?"

Toen ik begon door te krijgen dat het nog best wel hoog zat bij haar, was ik mijn ongeloof en woede weer vergeten. Inmiddels stond ik tegen de muur en had ik de neiging om haar een wel gemeend antwoord te geven. In plaats daarvan deed ik iets wat beide van ons niet had verwacht. Het was een impuls, misschien nog wel meer dan dat. Verlangen. Ik drukte mijn lippen zacht maar vurig op die van haar. Dit had ik zo gemist. Haar perzik zachte lippen met volle rode kleur. Toen ik er na een seconde of twee zelf van schrok, ziet ik ze weer los en keek ik haar aan. 'Hierom. Je houdt ergens ver weg nog van me. Zoals je vroeger van me hield, je wilt het alleen niet toegeven. Daarom zal je het vertellen.'

Ik schrok, hoewel misschien was ik wel aangenaam verrast, toen Liam zijn lippen op die van mij drukte. Ik liet hem zijn gang gaan, zonder echt een reactie te geven. Ik voelde mijn eigen grip op hem verminderen en het verlangen terugkomen. Ik keek hem aan terwijl hij een reden gaf. Eentje die harder aan kwam dan ik hoopte. Ik kon nu een enorme bitch uithangen en hem vragen waar hij dat in godsnaam vandaan haalden, maar zelfs als ze dat deed zou hij het hebben gemerkt aan haar arm die verzwakte en het feit dat ik me niet had verroerd. Nu het hele verhaal opbiechten had ik ook geen zin in. "Hier heb je je reden." mijn stem klonk stabiel. Iets wat ik niet had verwacht. Ik liet hem los en liep richting de bar om mijn jas in een beweging aan te trekken welke over haar barkruk had gelegen.

Dit ging niet zoals ik het had gehoopt? Zo snel als het in me op kwam liep ik achter haar aan. 'Niet weggaan.' Zei ik zachter dan normaal en keek haar even aan. 'Alsjeblieft?' Onschuldig opstellen kon ook als het moest. Mijn blik gleed naar beneden en weer langzaam terug naar haar ogen. 'Laten we er gewoon rustig ergens over praten oké? We hoeven geen open boek te spelen..' Ook al wilde ik dat eigenlijk wel. Misschien was dit wel mijn laatste kans. Wie kon het zeggen? Misschien ging ze wel weer weg, omdat ik hier was.

Ik keek hem weer aan, zonder te beseffen dat ik stil was gaan staan. Het had hem misschien wel meer gedaan dan dat ik dacht. "Wat verwacht je Liam?" vroeg ik hem. "Ik ben niet iemand die vrolijk verder gaat waar we waren gebleven, ik ben niet iemand die kan zijn zoals ik toen was." Ik was tenslotte niet voor niets weg gegaan. Ik stond nog steeds op dezelfde plek terwijl ik nu allang buiten had kunnen zijn. "Oké," stemde ik toch toe na een korte stilte. Geen idee hebbend wat me bezielden. Waarom kon ik niet gewoon weer weg gaan en verder gaan?

Een erg klein, maar gemeend glimlachje verscheen op mijn gezicht. Haar vragen beantwoordde ik niet: Ik wist niet eens wat ik moest antwoordde. Wat verwachtte ik van haar? Een antwoord. Dat was wat ik van haar verlangde, maar daar was ze inmiddels wel achter. Ook ik trok mijn leren jack weer aan en keek even peinzend voor me uit, nu ik dit inmiddels had bereikt had ik geen idee hoe het verder moest. Het liefste zou ik het verleden willen vergeten weer verder gaan, maar zoals ze zelf al had gezegd, dat was niet mogelijk.

Het kleine glimlachje wat verscheen ontging me niet. Hij trok ook zijn jack aan terwijl ik eigenlijk op het punt had gestaan hem weer uit te trekken. Ik nam voor lief dat hij geen antwoord gaf. Dat deed ik tenslotte ook niet. "Wat voor een rustige plek had je in gedachten?" vroeg ik, terwijl mijn blik door de op enkele mensen na lege bar ging. In drukke steden was dit meestal al rustig. Veel rustiger kon je dan niet vinden, als je dit al vond. Maar ja, ik moest zo nodig naar dit gat.

Kort liet ik mijn blik over haar heen glijden en legde wat geld op de bar neer, genoeg voor de drankjes van ons beide. 'Mijn huis?' Stelde ik voor. Het lag aan de rand van het dorp, maar als nog was het maar een minuut of 10. Op een of andere manier kwam mijn rustige kant boven als ik haar zag. Het liet me ontspannen, denken aan de goede tijden van mijn leven - die overigens niet erg lang duurde. De andere twee eeuwen heb ik mensen het leven verziekt, puur om mijn eigen frustraties kwijt te kunnen. Weinig van hen verdiende ik, maar ik had het nodig.