De Cocktailbar

Even fronsde ik ongerust bij de woorden van Igraine. 'Of anders stap ik op... Ik vind wel weer iets anders,' zei ik redelijk bezorgd. Ze hield zoveel van haar baan en ik wou haar niet ongekukkig zien door roddels. Even keek ik naar Igraine. 'Zo had ik het nog niet bekeken; erg slim. Ik wil het wel doen als je niet wilt...' Ik keek haar aan en nam daarna nog eens een slok van mijn drankje.

Ik keek even naar de tafel. Ik was niet het type die mensen dingen liet vergeten, niet om zoiets onbenulligs als roddels. Ik wist even niet wat ik moest zeggen bij de woorden van Sebastiaan, dus ik keek hem aan en streelde kort zijn wang. 'We houden allebei onze baan. En het zou fijn zijn als je dat zou willen doen.' Ook nam ik weer een slok van mijn drankje.

'Ik doe het wel. Binnenkort.' Zachtjes drukte ik even mijn lippen op die van haar en glimlachte naar haar. 'Je vindt het niet leuk dat ik het ga doen. Het druipt van je gezicht af.' Hierna keek ik weer naar Elisa. 'Nogmaals: slim plan.'

Ik bleef naar zijn lippen staren, nadat die de mijne had gekust, en zag hoe ze naar een glimlach gingen. Ik keek op naar zijn ogen en schudde mijn hoofd. 'Ik ben blij dat je het doet,' zei ik eerlijk en glimlachte weer naar hem en ook naar Elisa en Liam. De oude ik had al het hele stadje van alles doen laten geloven. Ik was ook gewoon een stom watje.

Ik had geglimlacht naar Elisa en vervolgens nog een slokje van mijn drankje genomen. Toen het over relaties en school ging begon ik te grinniken. 'Tja - die man kijkt me altijd heel onheilspellend aan, volgens mij is hij zelfs bang.' Ik vond het wel humoristisch, ik had nooit iets tegen die man gehad en zelfs niets gezegd. Nou ja - ik had hem gedwongen om me aan te nemen en ik had hem vervolgens laten vergeten dat ik hem had gedwongen. Anders had ik hier nu waarschijnlijk niet gezeten.

'Vandaar dat hij naar mij kwam en niet naar jou, ik vond het al vreemd.' zei ik waarna ik hem een prik in zijn zij gaf en hem met een glimlach aan keek. Ik wist eigenlijk ook wel dat Igraine dat niet zomaar even deed. Maar soms was het geoorloofd. Het was niet zo dat je iedereen maar moest dwingen dingen te doen, absoluut niet. Maar kom op. Het was toch gestoord dat ze een baan had die ze geweldig vond en dan die zou verliezen omdat ze gaat trouwen met een collega. Op basis van roddels nog wel.

Enkel streek ik nog een keertje over haar gezicht. Misschien loog ze, misschien niet, maar ik wou echt niet dat er zich nog meer roddels gingen verspreiden over het feit dat we problemen zouden hebben in onze relatie of wat dan ook. Want echt, die waren er niet. Als het aan mij lag. Ik gaf haar die ene speciale blik; de blik waarmee ik haar op school vertelde dat ik haar plat zou knuffelen straks. Een blik die ik vooral op school met haar uitwisselde. Hierna keek ik weer naar Elisa en grijnsde. 'Het valt me nu pas op hoe goed jullie twee eigenlijk bij elkaar passen,' trok ik er wijs als beslissing uit en dronk nog een keer van mijn drankje.

Ik vroeg me bij de opmerking van Sebastiaan even af of hij op mij en Liam of op mij en Igraine doelde. Eigenlijk viel het nog enorm mee, ik had best wel wat overeenkomsten met hen beide. Maar met Iggie had ik hier aan tafel nog de meeste verschillen. Dat wist ik zeker. Het maakte ook eigenlijk niet uit op wie hij doelde. Ik vatte het als een compliment op. Ik zat hier bij de twee die het meeste voor mij betekende. Een feit waar ik op dit moment echt van genoot. Er was al met zijn opmerking een gelukzalige glimlach rond mijn lippen verschenen, welke nu enkel breder werd terwijl ik mijn hoofd tegen Liam aanlegden. 'Pas maar op Seb, voor ik je nog aardig ga vinden.' alles wat ik op hem tegen had gehad was de laatste tijd een beetje verdwenen. Hij maakte Igraine gelukkig en dat was iets dat telde.

Ik luisterde naar Liam en Elisa, maar keek stiekem even naar Sebastiaan. Een warm gevoel verspreidde door mijn lichaam toen ik zijn blik zag, die ik heel erg goed kende. Ik beet even glimlachend op mijn lip en knikte daarna bij Sebastiaans opmerking, en al helemaal om die van Elisa. Ik was zo blij dat we hier normaal met zijn vieren konden zitten. Met mijn voet tikte ik zachtjes tegen die van Elisa aan en ik wisselde een veelzeggende blik met haar uit.

Ik zag de blik tussen de twee meisjes en de grijns om mijn gezicht dankzij Elisa haar woorden stond er nog steeds. Enkel werd hij even iets breder. 'Het spijt me dat ik zo bitter was tenopzicht van jullie,' zei ik terwijl ik Liam en Elisa mbeurte aankeek. 'Ik ben enkel soms zo, andere keren weer niet.' Ik haalde kort mijn schouders op.

Ik keek even met een glimlach naar Igraine toen ze tegen mijn voet aan tikte. Sebastiaan keek ik bij zijn woorden aanen ik kon enkel even glimlachen. Excuses aanbieden was niet echt een van mijn sterkste punten. Kort keek ik naar Igraine om vervolgens Liam aan te kijken. Ik wou dat Liam en Igraine hun excuses aan elkaar aanboden. Maar dat was nog al hypocriet als ik geen eens mijn excuses kon aanbieden. Zeker gezien dat nu op z'n plaats was. Mijn blik ging weer naar Sebastiaan waarbij ik hem even aan keek. 'Ik geloof dat ik mijn excuses tegenover jou moet maken... Sorry. Mijn reactie was misschien niet heel eerlijk.' zei ik.

De blik van Elisa ontging mij niet, maar ik reageerde er niet op. Ik vond het heel erg fijn dat Elisa en Sebastiaan hun excuses aanboden, maar zelf vond ik het lastig. Ik wou heel graag alles achter ons laten en sorry tegen Liam zeggen, maar iets weerhield me. Ik drukte een kus op Sebastiaans wang en knipoogde naar Elisa. Even slikte ik en keek naar de tafel. 'Sorry als ik ooit vervelend heb gedaan. Het spijt me.' Ik richtte mijn ogen op en keek hem aan.

Ugh. Ging iedereen nou zijn excuses aanbieden? Ik haatte excuses en zeker als ik ze zelf moest maken. Natuurlijk wist ik dat ik Elisa er een plezier mee zou doen, maar nee - excuses waren niet mijn ding. Ik zette voor een enkele seconde mijn vingers tegen mijn neusbrug en keek de twee tegenover me aan. Een specifiek excuus ging ik niet maken, maar ik kon over het algemeen wel m'n excuses aanbieden voor mij af en toe wat rottige gedrag. 'Ik ben ook niet altijd de aardigste geweest nee,' Gaf ik toe. 'En daar heb ik af en toe wel spijt van.' Genoeg excuus voor mij.

Ik kon er niets aan doen maar ik moest even lachen toen Igraine en Liam ook excuses gingen aanbieden. Zo ontzettend misplaatst, maar het had gewoon iets komisch. Toch luchtte het ergens op dat ook Iggie en Liam tegen elkaar excuses maakten. Ik nam de laatste slok uit mijn glas in de hoop dat niemand me het kwalijk nam dat ik moest lachen. Ik had nog steeds de hand van Liam vast en streelde hier over. Kort keek ik naar onze handen en moest ik ineens weer ontzettend denken aan wat hij in Godsnaam bedacht had.

Bij het lachen van Elisa moest ik moeite doen om ook niet te grinniken. Ik beet op mijn lip en keek daarna even de bar rond, toen mijn oog op de klok viel. Het was al best laat. Ik keek Liam en Elisa aan. 'Als jullie nog weg willen uit Mystic is dit een mooie tijd om te gaan. Ik wens jullie heel veel plezier, en Elisa, de verrassing is vast geweldig.'

En zo zag je maar dat we allemaal onze nekken konden inkorten. Ik keek met een grijns naar Igraine toen ze sprak. Ik wou ook doodgraag naar huis en dat enkel om bij haar te zijn. 'Veel plezier, tortelduifjes.' Enkel glimlachte ik even om daarna weer Igraine een kus te geven.

Ik stond op en pakte Sebastiaans hand vast. 'Heel veel plezier,' zei ik nogmaals en drukte een kus op Elisa's wang. Ik legde kort mijn hand op Liams schouder als afscheid en liep daarna naar buiten.

om even deze meet af te sluiten haha gone

Ik drukte een kus terug op de wang van Igraine. 'Daar twijfel ik niet over.' lachtte ik waarbij ik kort naar Liam keek. 'Jullie ook veel plezier,' glimlachte ik. Ik keek even hoe ze weg liepen. 'Ik ben echt nieuwsgierig weetje dat?' ik kuste hem en keek hem weer aan. 'dus, waar gaan we heen?' vroeg ik in een poging het los te krijgen.

'Dat zul je over een paar uur vanzelf zien.' Zei ik grijnzend, nadat ik gedag had gezegd tegen zowel Igraine als Sebastiaan. Ergens waren ze niet verkeerd, het waren aardige mensen.. Nou ja - mensen. Vampieren. Ik drukte een kusje op Elisa's voorhoofd en pakte haar hand beet. 'Laten we maar snel gaan, des de sneller weet je het.'

- gone.

NEW
Met mijn vinger glijdend over de rand van mijn glas zat ik aan de bar. Er waren geen bekenden en eigenlijk zat er alleen maar oude hap, al zou je dat niet denken in een cocktailbar. Ik bestelde nog een drankje en sloeg mijn oude achterover. Ik had zo hard als een beest gewerkt, dus nu mocht ik mezelf trakteren op iets.

Een tijd lang had ik alleen aan een tafeltje gezeten, maar nu besloot ik plaats te nemen aan de bar: daar was het tenminste nog enigszins interessant. Mijn cocktail nam ik in mijn ene hand en mijn clutch in de andere. Ik nam plaats op een van de krukken, naast een jongen van mijn - fysieke - leeftijd en zette mijn glas voor me neer.

Nieuwsgierig keek ik opzij toen er iemand kwam zitten en opgewekt zag ik dat ze van mijn leeftijd was. In de tussentijd had de barman alweer een nieuw drankje neergezet en ik pakte hem aan, om hem daarna naast de hare te zetten. 'Goede smaak,' zei ik, terwijl ik naar de drankjes wees. We hadden hetzelfde besteld.

Ik keek op naar de jongen en schonk hem een klein glimlachje. Ik kon nog steeds niet geloven dat ik Eleanor werkelijk gewoon weg had laten lopen zonder ook nog maar aandacht aan haar te besteden. Als dit plan mislukte was Tommy er zo bij. Ik nam een slokje van de cocktail die nu alweer op was en bestelde een nieuwe. 'Dus waarvoor zit jij hier? Gezelligheid of ben je je problemen aan het weg drinken?'

Ik dronk hem ook op en zette hem neer, terwijl ik de barman alweer vroeg voor een nieuwe. 'Normaal ben ik hier om mijn problemen weg te drinken, maar nu ben ik er eens voor de gezelligheid. Jij dan?' Ik keek haar benieuwd aan en stak daarna mijn hand uit. 'Teoh Gard. Ik heb je weleens gezien, maar ik weet niet meer waar.'

Ik keek zijn kant met opgetrokken wenkbrauw op. 'Laten we zeggen dat ik hier ben om wat mensen te ontlopen.' En om te zorgen dat ik hun kop er niet aftrok - maar dat zei ik er maar niet bij. 'Gen.' Stelde ik mezelf simpelweg voor. Mijn achternaam wilde ik niet riskeren, en Genevieve was voor de meeste te lang om te onthouden. Daarbij noemde iedereen me toch Gen, dus mijn volledige naam maakte dan ook maar vrij weinig uit.