Huis van fam. Kingsley

Het huis van Ariana valt niet echt een 'huis' te noemen. Daar is het ten eerste veels te klein voor en ten tweede lijkt het meer op een bibliotheek dan op een plek waar iemand ook werkelijk woont. Ariana's domein bevindt zich in het centrum van het dorp. Ze heeft een hekel aan auto rijden en dus heeft ze er voor gekozen om ergens te wonen dat dichtbij alle belangrijke plekjes ligt. Nu kan ze alles of te voet of met de fiets bereiken en heeft ze geen problemen met haar rij angst. Het probleem is dat de schilderachtige huisjes midden in het dorp erg prijzig zijn en dus was Ana gedwongen boven de kruidenier te gaan wonen, dat was het enige dat ze zich kon veroorloven.
Ariana is wel degelijk trots op haar eenkamer appartement. Hoewel klein, is het groot genoeg voor haar 'bescheiden' boekencollectie en passen er precies nog een bedbank, een keukentje inclusief eettafel, een kast en bureau voor de nodige dingen die met werk te maken hebben in. Eye-catcher is toch wel de zwart-wit tv die tussen de boeken is ingebouwd, deze is nog van opa James geweest en waarborgt Ariana zeer. Ook opvallend is hoe geweldig netjes de plek er uit ziet, dankzij haar perfectionistische geordendheid.

Met een boek op mijn schoot en een stomende kop koffie in mijn hand zat ik op een van de comfortabele plekjes van mijn appartement. Ik had simpelweg wat kussens in een hoek gegooid, een deken erbij gepakt en was met boek en koffie bovenop wat kussens tegen de verwarming gaan zitten. De kleterende regen en loeiende wind drongen niet tot mij door toen ik zo verdiept was in de wereld van een van mijn favoriete boekpersonages; Sherlock Holmes.

Nat door de regen en verkleumd vanwege de kou stond ik te druppen in de kruidenierswinkel. Het oude vrouwtje bekeek me verdacht toen ik haar vertelde dat ik niet kwam om iets te kopen, maar kwam om Ariana te spreken. Nukkig wees ze me de weg toen ik haar had verteld wie ik was, wat ik hier deed, hoe ik Ariana kende, het duizelde me van al haar vragen. Langzaam liep ik de smalle trap op en boven aangekomen aarzelde ik enkele seconden voor ik op de deur klopte.

Ik was zo in de wereld van het boek geraakt dat het eerst niet tot me doordrong dat er aangeklopt werd, totdat ik het nog een aantal keer hoorde. Geërgerd keek ik op van het boek en zette mijn koffie aan de kant. 'Ik kom, ik kom!' riep ik en kwam met veel moeite overeind. Langzaam rekte ik me uit, terwijl ik naar de deur liep en deze met een zwaai opentrok. het eerste wat me opviel was dat mijn deurmat zeikes nat was, net zoals de persoon die er op stond. Ik liet mijn blik naar boven glijden en hield mijn adem in toen ik zag wie er voor mijn deur stond. 'Arthur!' fluisterde ik verbaasd.

Lang had ik naar dit moment uit gekeken, het liefst had ik dit gehele moment willen voorkomen, maar daar was het te laat voor, daar was het al jaren te laat voor. Zwakjes glimlachte ik naar het meisje dat voor me stond. Ach, ik kon haar geen meisje meer noemen, ze was een geweldige vrouw. Haar gezicht was ouder, het was wijzer en meer ervaren geworden, haar haar was donkerder en ik moest zeggen dat ze er wat bleekjes uitzag. Gelukkig was ze nog net zo klein en droeg ze nog steeds haar vrolijke kleding en nog altijd kon ik de energie in haar ogen zien stralen. 'Hallo Ana.' zei ik rillend.

Geschokt staarde ik naar Arthur en vlug wreef ik mijn ogen, zoals een kind zou doen wanneer hij of zij wilde ontwaken uit zijn droom. Vanzelfsprekend was het geen droom, ik had het aan kunnen zien komen. Ik had al gehoord dat hij ook op Mystic Falls High werkte, maar ik had gedacht dat hij me zou blijven negeren, zoals hij de laatste 4 jaar had gedaan. Hij sprak mijn naam, mijn bijnaam en alleen al om die reden had ik de deur in zijn gezicht willen smijten. Hoe durfde hij me na zoveel jaar nog zo te noemen? Maar helaas was ik erg vergevingsgezind, tenminste, ik was altijd al nieuwsgierig geweest naar wat hij zou gaan zeggen, dus ik draaide me van hem om en riep naar hem; 'Die natte zooi laat je maar daar liggen voor je mijn meubilair ook nog gaat verpesten.'

Ze was zo abrupt omgedraaid dat ik haar niet lang genoeg had kunnen bestuderen, tenminste haar aura. Ik had in ieder geval een grote vlaag van woede meegekregen, maar ook een kleine blauwe waas van verdriet. Daardoor kon ik mezelf weer bij elkaar rapen, niet alle hoop was verloren en ik wist dat Ariana erg vergevingsgezind was, dus vlug schoot ik mijn jas uit en maakte mijn schoenen los. Ontdaan van alle natte kleding stapte ik naar binnen en trok de deur achter me dicht. Ik kon er niets aan doen, maar ik kon een lach niet onderdrukken toen ik de honderden netjes gesorteerde boeken zag die elke muur in beslag hadden genomen.

Vanuit mijn ooghoeken gluurde ik naar Arthur die schijnbaar iets ongelooflijk grappig vond, want hij kon een lach zelfs in deze onstandigheden niet onderdrukken. Ik gooide een handdoek tegen zijn hoofd en pikte vervolgens mijn mok van de grond op. Deze vulde ik met koffie en vervolgens nog een mok voor Arthur. Ik zette ze beide op de keukentafel en ging op een van de houten stoeltjes zitten. Daarna wachtte ik simpelweg wat zijn volgende zet zou zijn en ondertussen probeerde ik mijn tegenstrijdige gedachten in bedwang te houden.

Met een schuldige blik droogde ik mijn haar toen Ariana een handdoek naar mijn hoofd gegooid had. Aarzelend ging ik bij haar aan tafel zitten en vouwde dankbaar mijn handen om de warme mok koffie. Meerdere malen had ik deze scene in mijn hoofd afgespeeld, maar het moment dat ik iets moest gaan zeggen sloeg ik altijd over. Ik verlangde enkel naar een goede afloop, maar had geen idee hoe ik deze moest bereiken. 'Het spijt me zo verschrikkelijk erg, Ana.' zei ik simpelweg nadat ik de helft van mijn koffie al had opgedronken dankzij de zenuwen. Het verbaasde me zoals vroeger hoe groot het verschil was tussen het gemak met welke je bij Ariana was als ze in een goede bui was en het ongemak wanneer ze ergens boos over was.

'Wat?' vroeg ik, zijn blik vermijdend. 'Wát spijt je?' De vraag stelde ik met zo min mogelijk emotie, ik zou hem niet laten merken dat dit me heel veel deed. Ik hoopte alleen dat hij zelf ook wel had begrepen dat ik het vreselijk vond hoe hij was vertrokken en nooit meer iets van zichzelf had laten horen. Mijn brieven die altijd onbeantwoord bleven, de duizenden voicemail berichten die ik net zo goed aan een dode had kunnen besteden, mijn hopeloze pogingen om zijn adres op de universiteit te achterhalen. Pas na maanden snapte ik dat ik boos op hem mocht zijn om wat en vooral hoe het gebeurd was.

'Het spijt me dat we ruzie hebben gehad, dat wilde ik niet, echt niet. En het spijt me dat ik je familie de schuld gaf, dat ik ze uitschold. En ik wilde je brieven beantwoorden en je berichten en ik wilde je komen opzoeken, maar ik was mezelf niet meer, Ana.' De woorden stroomden er uit, ik hoefde er niet zo lang over na te denken als ik had gedacht. 'Ik weet dat ik fout zat, gruwelijk fout, maar er was geen rede meer te vinden in wie ik toen was. Ana, ik dacht dat jouw familie de schuld had, ik kon niet begrijpen dat het jouw eigen keuze was om bij je ouders te blijven. Snap je dan niet dat ik dat niet kon begrijpen? En ik wilde daar zo graag weg, met jou. Dat was het enige waar ik naar uit te kijken had.' Mijn stem was wonder boven wonder kalm en zacht, maar mijn lichaam daarentegen rilde van de kou en spanning.

Ik wilde niet naar hem kijken, ik durfde niet naar hem te kijken. Ik was bang dat zijn gepijnigde gezicht mij meteen zou laten toegeven aan zijn smeekbedes, maar dat wilde ik niet. Nu wilde ik simpelweg de waarheid weten, ik wilde alle redenen horen en vooral, ja vooral geen leugens of smoesjes. In mijn hoofd had ik al genoeg voor hem gelogen tegen mezelf, ik had gedacht dat het aan zijn ouders lag, de tirannen of misschien dat hij alles met logica moest kunnen beredeneren en lukte dat niet bij mijn keuze. Maar nu was het omgedraaid, ik begreep Arthur niet. Ik had toen alles voor die jongen over, mijn beste vriend; Artie. Ik zou stoppen met school om met hem weg te vluchten, ik zou mijn familie achterlaten en alles wat me dierbaar was in Mystic Falls om dat te gaan zoeken wat hij wilde bereiken; geluk. Op het laatste moment drong het pas tot me door dat mijn geluk hier lag, waarom zou ik dan verder gaan zoeken?

Ariana zei niets, ze reageerde niet en dus ging ik verder. Woorden die ik jaren had opgekropt vlogen er nu angstaanjagend kalm uit. 'Het ergste spijt het me dat ik jou pijn heb gedaan, Ana. Wat ik mezelf op mijn hals heb gehaald toen ik jou niet meer had, dat interresseerde me niet, dat had ik verdiend. Maar ik weet dat het voor jou ook moeilijk was.' Het was een grote opluchting toen ik aan het begin van het schooljaar uitvond dat Ariana op school stage kwam lopen, dat betekende dat ze zich weer in had kunnen schrijven op school, maar dat was vast niet de enige schade die ik achter had gelaten. In de enkele dagen voor mijn vertrek had ik mijn frustratie niet onder controle en dus ook mijn krachten niet. Ana wist niets van wat ik kon, maar zou vast door hebben gehad dat ik het was die de auto in brand had gestoken, die en steen door de ruit had gegooid en ga nog maar door.

'Nog bedankt.' mompelde ik sarcastisch en nam een slok koffie terwijl ik hem doordringend aankeek. Het viel me op hoeveel ouder Arthur eruit zag en hij leek ook innerlijk een hele verandering door te hebben gemaakt. Tijdens onze laatste maanden was hij erg bitter geweest tegenover zijn ouders, ik wist niet de precieze details, ondanks dat ik er vaak na gevraagd had, maar de littekens die hij droeg waren overduidelijk. Nu leek hij kalmer, maar ik had geen idee waar dat aan lag. Ik rukte mijn nieuwsgierige blik van zijn gezicht en staarde door het kleine raampje, ik moest nu geen medelijden met hem gaan zitten hebben.

'Kom op, Ana. Alsjeblieft, kan het niet zoals vroeger worden? Jij en ik tegen de wereld?' Het was niet mijn intentie om er zo zielig bij te zitten, maar mijn stem brak uiteindelijk en vluchtig nam ik een slok koffie. Misschien was het te voorbarig om op vroeger te hopen. We waren beiden veranderd, het zou nooit meer hetzelfde zijn, maar we konden er toch wel iets van hervatten? 'Natuurlijk hebben we zo onze ontwikkelingen meegemaakt. Ik kan het aan je zien, dat je verandert bent. En ik ook en misschien werkt deze combinatie wel net zoals de oude. Ik weet het ook niet, maar ik wil het graag overnieuw doen Ana, want je moet weten dat ik je nu begrijp.' Ja, ik had pas door hoeveel familie kon betekenen toen die van mijzelf ineens verdwenen was.

'Stop met me Ana te noemen.' siste ik en sprong op van de stoel. Met dat laatste wat hij had gezegd had hij me vreselijk geirriteerd. Dat was hoe hij het altijd had gedaan, hoe hij me vroeger altijd over had kunnen halen. Ik zette met veel lawaai mijn lege mok in de gootsteen en draaide me terug naar hem om. 'Arthur, draai niet om het hele punt heen. Je hele gelul boeit me niet, ik wil de werkelijke reden horen en niet het gesmeek en het gezwijmel en beloftes en al die andere zooi!' Na zoveel jaar was ik het zat om te wachten, mijn geduld met hem was op en nu kon ik mijn frustratie en verdriet niet goed binnen houden.

Verbaasd over Ariana's uitbarsting leunde ik naar achteren en staarde naar haar gepijnigde blik. Deze woede en frustratie paste totaal niet bij Ariana, ik kende haar niet anders dan met een glimlach of grijns op haar gezicht, dit zag er zo onnatuurlijk uit. Niet dat ik er onbekend mee was, we hadden eerder ruzies gehad en ik had haar ook in de meest verdrietige buien gezien als ze bij me uit kwam huilen, maar zo gefrustreerd en verdrietig tegelijk had ik haar nooit gezien. Zij had alles aan mij vertrouwd, de keren dat ze een vriendje had en het haar ouders niet durfde te vertellen en nog veel meer geheimen die ze niet met andere deelde, maar toch was ik nooit geheel eerlijk met haar geweest. Waarom had ik het haar nooit verteld? Dan was het allemaal toch veel gemakkelijker geweest?

'Gosh, Arthur ik kan het van je gezicht aflezen dat je iets voor me verborgen houdt! Vertel het me gewoon, alsjeblieft, want ik wil het maar al te graag begrijpen. Maar als je me het niet verteld, dan kun je net zo goed weg gaan. Ik geloof niet dat ik je het dan kan vergeven of dat we dan nog vrienden kunnen zijn. De enige reden die ik namelijk kan verzinnen dat je me in de steek liet is dat je liever alleen op pad ging en dat je nu terugkomt omdat je nu weer gebruik van me kan maken.' Met mijn handen in mijn zij keek ik Arthur uitdagend aan. Door die stilte had hij mijn medelijden verspild.

Nee, ik kon het haar niet vertellen. Ze zou me uitlachen of me verafschuwen, zoals mijn ouders hadden gedaan. Ja, dat was logisch, toch? Kon ik een andere reden verzinnen om haar tevreden te stellen, kon ik nog meer tegen haar liegen? De kans was klein dat ik dat vol zou houden. Verslagen stond ik op van de stoel en wierp een verontschuldigende blik op Ariana. 'Sorry dat ik je gestoord hebt. Ik zal je niet meer lastig vallen.' Beschaamd richtte ik mijn blik op de grond en liep naar de deur, klaar om haar niet verder te teisteren.

En daar ging hij dan. Was het werkelijk zo erg wat hij verborg? Of had hij zo weinig vertrouwen in mij dat hij het niet wilde vertellen, bang dat ik het als een roddel zou gaan verkopen? Ik was in geen tijden zo teleurgesteld geweest in iemand. 'Als ik in jouw schoenen had gestaan, Arthur Nicholas Ivers, zou ik me doodschamen.' zei ik kil toen ik zijn laatste beetje koffie met een ruw gebaar wegspoelde in de goot. 'Als je me nu niet eens de waarheid vertelt, vraag ik me af of je dat vroeger ook wel hebt gedaan. Alles wat je hebt beweerd over je ouders komt nu ineens verrassend ongeloofwaardig over.'

Alle waardigheid die ik opdat moment nog bezat was geheel verdwenen. Ik was breekbaar, als van glas en Ariana had me met een enkele opmerking gebroken. Ik stopte midden in de kamer en draaide me om met een ruk. Ieder moment kon ik door mijn knieeën zakken, maar wonder boven wonder stond ik nog. 'Ariana.' fluisterde ik nauwelijks hoorbaar. Ze had geen idee van wat er gebeurd was in het huis van de familie Ivers. Hoe erg ik het werkelijk vond dat ik daar nu ieder dag alleen was, met die vreselijke herinneringen. Het geschreeuw van mijn moeder, de vervloekingen, het gebulder van mijn vader. Het deed nog altijd pijn in mijn oren. Ik sloot mijn ogen en kon niets uitbrengen. Dat mijn beste maatje, mijn beste vriendin nu claimde dat ik alles gelogen had, leek nog meer pijn te doen dan de verafschuwing van mijn ouders.

Ik was werkelijk verrast toen Arthur zich zo abrupt had omgedraaid en hoe. Hij was niet dezelfde persoon als die aan de tafel had gezeten nog geen minuten geleden. Hij leek tientallen jaren ouder en had een vreselijk trieste blik die mijn hart deed breken. Nadat hij mijn naam fluisterde had ik geen idee wat ik moest doen, iets had hem ongelooflijk veel pijn gedaan, maar ik het was verwarrend, want ik wist niet wat. Nukkig stapte ik de houten vloer van de kamer op. Ik ging me niet zo door hem laten inpakken zoals jaren geleden. 'Speel geen spel met me Arthur. Stop dat zielige gedoe, daar heb ik genoeg van gezien in al die jaren. Liegen heeft geen zin meer.' Woede borrelde weer in me op. 'Stop met dat hele gedoe en ga weg!'

'Nee, nee, je snapt het niet.' Angst vulde mijn lichaam, want ik was bang dat ook Ariana zich tegen mij zou keren en ik ook haar zou verliezen terwijl ik al jaren naar haar snakte. Hakkelend probeerde ik uit mijn woorden te komen, om de juiste woorden te vinden. Hoe vertel je zoiets? Hoe leg je iemand uit dat je ouders de duivel uit je probeerden te halen door rituelen met je uit te halen, door je op te sluiten, door je tot waanzin te drijven omdat je geen eten kreeg. En dat alleen omdat je iets was dat in hun ogen iets duisters was, terwijl dat het een deel van je was en je het niet kon veranderen. Langzaam opende ik mijn ogen en voelde de tranen over mijn wangen stromen. Ariana had een rood hoofd van woede. Misschien was ik werkelijk verschrikkelijk zoals ik zoveel mensen pijn had gedaan.

'Ík snap het niet?' Ik lachte bitter en sloeg mijn armen over elkaar. 'Jij snapt het niet Arthur, ik hoef je niet meer te zien! Begrijp je dat? Ga weg!' De emoties waren lange tijd opgekropt en kwamen er nu allemaal tegelijk uit, ik had niet eens de kans om ze in te houden of om rationeel te denken. 'Mijn tranen deden jou ook niets toen je mij uitschold en mijn familie vervloekte! Waarom zou ik me dan wel door die van jouw laten beïnvloeden?!' Mijn stem klonk hysterisch in mijn oren en tranen van frustratie vulden mijn ogen.

Ariana's opmerkingen deden me meer en meer, ik was niet opgewassen tegen de pijn noch tegen de herinneringen die ze met zich meebrachten. Ik was inderdaad van plan om alleen weg te gaan, ik wilde niet dat Ariana zou weten wat ik was, ik wilde haar niet in gevaar brengen als ik mijn krachten niet in bedwang kon houden, dus ik was opgelucht en boos tegelijk toen ze niet meer mee ging. Aan de ene kant was ik werkelijk blij dat ze niet in gevaar zou zijn, maar tegelijkertijd was er diepe teleurstelling dat ze haar familie boven mij verkoos. Andere herinneringen hadden mijn ouders in de hoofdrol. De laatste pogingen die ze hadden ondernomen om die zogenaamde duivel weg te jagen waren uiterst pijnlijk en gruwelijk geweest. Al die herinneringen samen en tegelijk kon ik niet bevatten. Ik had mezelf niet meer in bedwang. 'God sta me bij.' fluisterde ik en opende mijn ogen om Ariana aan te kijken. 'Ik ben een heks Ariana, zoals in jouw boeken, zoals in jouw fantasie verhaaltjes met de bijbehorende krachten.' Het kwam er onverwacht kalm uit.