Huis van fam. Kingsley

De statement die hij maakte drong niet werkelijk tot me door. Ik geloof dat ik lachte, maar het kon ook een verachtelijk geluid zijn geweest. Het enige dat ik nog bewust deed was mijzelf staande houden door de deurpost van de keuken vast te grijpen. Daarna kraakten mijn hersenen met veel moeite om een verklaarbare uitleg te vinden voor wat Arthur zojuist had gezegd. Na enkele minuten stilte fronsde ik hevig en wreef met mijn hand over mijn voorhoofd. 'Wat?' Hij had mij met zijn opmerking volledig onverwacht verward. Waar had die jongen het in hemelsnaam over, probeerde hij haar voor de gek te houden, wat was dit voor iets?

'Zoals in je boeken; magie, spreuken, oude rituelen, aura's. Dat allemaal.' Ik keek Ariana hoopvol aan, ze was verward maar had me niet uitgescholden of vervloekt en dat was al een begin. Zeker omdat het totaal niet mijn bedoeling was geweest om het haar te vertellen. Toch voelde het alsof er een gewicht van me af viel, een erg zwaar gewicht. Afwachtend keek ik naar Ariana of ze het begreep of enkel meer verward zou raken.

Voorzichtig liet ik de deurpost los en staarde naar Arthur's voeten. 'Ik begrijp het niet helemaal volgens mij. Je beweert dat je een heks bent? Zijn heksen geen vrouwen? Wacht, maakt dat jou een tovenaar? Als in een soort Harry Potter? Oh gosh, ga je zometeen ook nog stellen dat je ouders vermoordt zijn door een dark lord en dat jij gespaard bleef en je nu een litteken hebt?' Fronzend keek ik op naar Arthur's gezicht dat opmerkelijk opgeklaard was. Ik had zin om hem rechtstreeks het raam uit te gooien.

En daar kwam het. De ongelovigheid. Het was grappig dat de mensen die zelf in fantasie werelden leefden, in de wereld van boeken, het minst snel dingen geloofden. Op de een of andere manier konden ze nog steeds een goed onderscheid houden tussen de werkelijkheid en fantasie. 'Nee, ja, nee natuurlijk niet.' Ik stotterde maar wat en raakte zelf ook verward. Uiteindelijk kon ik het niet meer hebben, pakte gefrusteerd een tijdschrift van haar salontafel en stak het aan. Zonder aansteker, zonder woorden, maar met een simpele non-verbale spreuk.

Met open mond staarde ik naar het vlammende tijdschrift. 'Jezus! Arthur maak dat uit. Straks steek je nog het hele huis in de fik!' Ik griste een ander tijdschrift van de tafel en sloeg tegen degene die Arthur vasthad alsof dat het vuur zou doven. Het viel juist op de grond en verschrompelde verder. Verwoed sloeg ik op de vlammen en keek boos naar Arthur. 'Doe iets met die magic hands van je!'

Even keek ik haar geraakt aan toen ze de naam 'Jezus' gebruikte en niet in de context die gebruikelijk was. Daarna keek ik toe naar de pogingen van Ariana om het vuur te doven. Niets werkte echter, ik had allang door dat 'mijn' vuur niet zo gemakkelijk uitging als normaal vuur. Uiteindelijk stopte ik de vlammen, net zo simpel als ik ze had laten starten. Ze doofden binnen enkele seconden en enkel het zwart geblakerde tijdschrift resteerde. 'Sorry, mijn excuses, maar hoe kan ik je anders laten geloven?'

'Misschien had je met een getoverd bosje bloemen aan kunnen zetten? Oh en meteen een vaas kunnen vullen met magisch water, dat zou een stuk beter zijn geweest dan een tijdschrift in de fik steken om een ruzie goed te maken?' Sceptisch keek ik naar Arthur en zette mijn handen in mijn zij. Ik had mijn zuurste gezicht opgezet en toen pas begon het een beetje tot me door te dringen. God mag weten hoe het mogelijk was, maar er stond hier een mannelijke heks in mijn appartement. Een giechel ontsnapte mijn mond.

Eerst dacht ik dat mijn laatste kans verspild was, ik had haar werkelijk nog nooit zo boos zien kijken. Gelukkig hoorde ik haar typerende giechel en ik kon niet anders dan een glimlach opzetten. Als er iets aanstekelijk was, dan was het wel Ariana's gegiechel. 'Ana, ik had het anders willen doen, echt, ik had het eerder willen doen, maar je moet het hier mee doen. Wat je er mee doet laat ik helemaal aan jou en ik hoef niet meteen een antwoord, je kunt zoveel tijd nemen als je nodig hebt. Ik zal wachten tot ik het antwoord krijg.' Met deze woorden draaide ik me om en liep naar de deur. Ik wilde niet te veel druk op haar leggen, niet meteen te confronterend zijn, dus bedenktijd leek mij een beter plan. Glimlachend wierp ik nog een laatste blik op Ariana en daalde toen de trap af, ging de winkel uit en verdween richting mijn huis.

Ik was niet van plek gekomen en had ook niet meer bewogen toen Arthur zijn speech had ingezet. Eerlijk gezegd had ik mijn beslissing al genomen toen hij mijn gegiechel beantwoordde met een glimlach, maar ik wilde niet ingeven nu ik me zo groot had gehouden. Aandachtig luisterde ik en keek hoe hij uiteindelijk mijn appartement verliet. Toen hij uit het zicht was, sprintte ik naar het raam en keek net over de vensterbank Arthur na. Velen vragen maalden in mijn hoofd, maar eerlijk gezegd kon ik alleen maar denken dat ik blij was, dat ik mijn beste maatje misschien weer terug had.