Huis van fam. Yorke

De familie van Eli woont aan de rand van het centrum van Mystic Falls. Ze genieten dus mee van het bosrijke gedeelte en tevens van een gunstige ligging, dicht bij de winkelstraten. Het huis is zoals vrijwel ieder ander huis rond het centrum in het dorp. Het is vrijstaand en lijkt aan de buitenkant erg klein. Echter is het heel ruimtelijk als je binnenstapt. De inrichting is erg modern, licht en open met veel ramen, wat een grote indruk geeft. Keuken, hal, woonkamer, eetkamer lopen in elkaar over. Ook Eli's slaapkamer bevindt zich op de begane grond, omdat zijn moeder per se een atelier op de bovenverdieping wilde. Boven vind je dus de master bedroom, de badkamer, de studeerkamer en het atelier. Tevens heeft het huis een ruime tuin.

Met mijn vest hoog dicht geritst en mijn ogen vol met tranen stond ik voor het huis van Eli. Mijn armen had ik strak om mezelf heengeslagen en ik drukte op de bel die een vrolijke melodie afspeelde. Ik was echter alles behalve vrolijk. Mijn pleegouders hadden een telefoontje gekregen dat er een fout was gemaakt bij het pleeggezin-systeem waar ik stond ingeschreven en ik moest weg. Dit was het eerste gezin waar ik het écht naar mijn zin had en ik moest weg. Weg van hier, weg van Eli, weg van alles. Ik voelde de tranen weer opkomen en al snel dwarrelde ze al regendruppels over mijn wangen heen.

'Ik doe wel open!' riep ik door het huis heen, al geloofde ik niet dat mijn ouders het zouden horen. Mijn moeder had onder het eten spontaan inspiratie gekregen en was naar haar atelier gevlucht met een bord met boterhammen en mijn vader was niet op komen dagen voor het eten. Was eindelijk over zijn writersblock heen en dat moest je benutten, meende hij. Ik veegde het afwaswater van mijn handen en liep richting de voordeur. Toen ik die opende trof ik tot mijn verbazing Meg aan. Huilend. 'Meg?'

'S- sorry, maar ik wist - ik wist niet waar, waar ik anders naartoe moest.' Stotterde ik door mijn snikken heen en sloeg mijn armen om hem heen. Het liefste wilde ik niets zeggen en hem alleen vasthouden, maar het zou raar zijn als ik mezelf niet zou verklaren. 'Ze - ik, het - nu moet ik - en en ik wil niet, maar ze weten het niet en nu..' Nee er kwam op dit moment echt niets zinnigs uit. 'Ik moet weg.' Zei ik uiteindelijk in tranen. Hoe hard ik er ook tegen vocht, ze bleven komen.

Verbaasd nam ik haar in mijn armen en aaide over haar haren heen. 'Rustig maar Meg.' Ik had geen idee wat er aan de hand was, maar ik geloofde niet dat ik daar achter zou komen zolang ze zo overstuur was, dus probeerde ik haar maar een beetje te sussen. 'Hoe bedoel je, je moet weg?' vroeg ik en bekeek Meg. Ik snapte niets van wat ze me probeerde te zeggen

Ruw veegde ik de tranen weg met het vest dat ik aan had en probeerde diep in te ademen. De eerste twee keer lukte dat niet zonder te schokken, maar de derde keer ging het al beter. 'We werden opgebeld dat er een fout in het systeem zat van het pleeggezin-systeem geval waar ik sta ingeschreven en - en er is blijkbaar administratief een fout gemaakt waardoor ik in het verkeerde gezin terecht ben gekomen en nu...' De tranen kwamen weer opzetten. 'Nu moet ik weg.' Ik begon weer luid te snikken en verborg mijn hoofd tegen zijn middenrif aan; ik was simpelweg te klein om bij zijn schouder te komen.

Fronsend luisterde ik naar haar en moest die informatie even verwerken. Ik snapte haar tranen nu, maar had geen idee hoe ik er op moest reageren. 'Wil je binnenkomen? Het is ook zo wat om hier te blijven staan, straks krijg je het nog koud.' Zachtjes pakte ik haar bij haar schouders vast en deed een poging om naar haar te glimlachen. Maar dat lukte nauwelijks, ik wilde niet dat Meg hier weg zou gaan.

Ik knikte toen hij vroeg of ik binnen wilde komen en zette een paar stappen naar binnen toe. Ik had er nog niet naar gekeken, maar het viel me nu pas op dat hij een opvallend mooi huis had. 'Sorry dat ik zo binnen kom stormen.' Verontschuldigde ik mezelf en veegde mijn tranen nogmaals weg. Nooit had ik me ellendig gevoeld als ik weg moest bij een pleeggezin, maar dat was dan meestal ook omdat ik het er zelf naar had gemaakt. Dit keer wilde ik alles behalve weg en werd ik gedwongen.

'Dat geeft niet, echt niet.' verzekerde ik haar en leidde haar naar de bank toe. Ik zette haar neer, omdat ik bang was dat ze simpelweg om zou vallen als ik haar losliet. Ze zag er zo breekbaar uit op dit moment, heel anders dan normaal. Ik ging tegenover haar zitten, op de rand van de salontafel en keek haar bezorgd aan. 'Oke, vertel het nog eens, vanaf het begin, alles.' Als ik haar goed had begrepen, dan was het iets vreselijks, maar dat was vast niet zo.

Ik vouwde mijn armen om mezelf heen en keek naar de grond. 'Er is een fout in het systeem waardoor ik overgeplaatst moet worden naar een ander gezin.' Zei ik kortaf, zodat ik niet weer in tranen uit zou barsten. Mijn stem was nog altijd even breekbaar als daarnet, alleen de tranen bleven dit keer weg. In eerste instantie wilde ik thuis blijven, maar ik kon het gewoon simpelweg niet. Ik moest naar iemand toe. Er waren echter maar weinig mensen waar ik naartoe zou gaan en de enige waar het enigszins een beetje goed bij voelde was bij Eli, ondanks onze... huidige situatie. 'Dit is de eerste plek waar ik me thuis voel en.. en nu moest ik weg.' En ja hoor, de tranen waren er weer. Ik verborg mijn gezicht tussen mijn handen en snikte wat.

'En er is niets meer aan te doen?' Stompzinnig staarde ik naar Meg en zag de tranen over haar wangen stromen. Nee, dit was belachelijk, dat zou niet zomaar kunnen. Meg voelde ze zich hier thuis, was dat niet wat het doel was van pleeggezinnen, waarom zou dit dan verstoord worden als het doel bereikt was. 'Je moet niet weg, ze moeten maar iets verzinnen, maar ze kunnen je niet zomaar weghalen hier.' zei ik demonstratief en stond op, omdat ik niet kon blijven zitten. Dit was zo oneerlijk.

Ik haalde mijn schouders op en keek hem aan. 'Ze zeggen van niet, maar - ik weet het niet.' Zei ik eerlijk en trok mijn benen op. Ik zat als een klein balletje opgevouwen op de bank. 'Dat hele kutsysteem ook.' Mompelde ik er nog achteraan en zuchtte diep uit. 'Ik wist niemand anders waar ik naartoe kon gaan... En ik wilde gewoon niet thuis zijn,' Verklaarde ik mezelf waarom ik hier was. Ik wilde, alles behalve hier weggaan.

Ik plofte naast Meg neer in de bank en steunde met mijn armen op mijn bovenbenen. Denkend wreef ik over mijn kaak. 'Verdomde bureaucratie.' mompelde ik als reactie. Ik keek op toen ze zichzelf verklaarde en glimlachte zwakjes. 'Dat is oké. Ik ben blij dat je hier heen bent gekomen.' Ik legde een hand op haar schouder. 'Het gaat goed komen, Meg, dat moet wel.' stelde ik haar gerust. Haar pleeggezin zou vast iets verzinnen, konden ze haar niet adopteren? Of gebeurde dat niet meer als je al 17 was?

'Dat vraag ik me sterk af.' Mompelde ik treurig en legde mijn hoofd tegen zijn schouder aan. Nu had niets meer een kans van slagen. Alles zou mis gaan en ik zou hem nooit meer zien of spreken omdat ik zou eindigen in een of ander verlaten dorp aan de andere kant van het land. 'Als ik achttien was geweest zou ik zelf mogen kiezen om uit het systeem geplaatst te worden, maar nee - ik ben natuurlijk weer zeventien.' Zei ik zuur en zuchtte diep.

'Het moet wel.' zei ik koppig. 'Ik wil niet dat je weggaat, wat moet ik zonder je Meg?' Wanhoop drong door tot mijn gedachten. Ik was hier goed terecht gekomen, juist omdat ik Ariel en Meg had leren kennen. En vooral Meg had een invloed op me waar ik niet graag aan toe gaf. Wat zou er gebeuren als zij weg was? Dan was er niets dat mijn dagen rond de volle maan minder erg zou maken.

Ik keek op naar hem en haalde mijn schouders op. 'Ik wil ook niet weg, en ik wil ook niet zonder jou.' Zei ik zachtjes en nestelde me tegen hem aan. Ik kon zijn sterke armen op dit moment wel gebruiken. Diep zuchtte ik uit en keek hem schuin omhoog aan. 'Ik wil ook niet weg...' Zei ik nogmaals en voelde de tranen weer opkomen, dit keer slikte ik ze weg en nestelde me nog dichter tegen hem aan. 'Ik wil bij jou blijven en bij Ariel en - nou ja, verder zijn er volgens mij niet echt mensen die me zullen missen.'

Ik vouwde mijn armen om haar lichaam heen en drukte haar tegen me aan. 'Iedereen gaat je missen. Teoh, Logan, Frances, Alicia, die mogen je allemaal hoor. En de school, omdat ze dan geen fototalent meer hebben die alles voor ze doet.' Ik glimlachte naar haar en legde mijn kin op haar haar. Het klonk misschien stom, maar haar lichaam paste als een puzzelstukje tegen mijn lichaam.

Ik gaf hem een klein glimlachje. 'Zou je denken?' Vroeg ik zachtjes en sloeg mijn armen ook om hem heen. 'Ik ga je zo missen...' Zei ik zachtjes en vocht alweer tegen de tranen. Ik was zo bagger in afscheid nemen van mensen waar ik om gaf. Nooit had ik daar problemen mee gehad, simpelweg omdat ik nooit mensen had gehad waar ik écht om gaf. Ja toen ik heel klein was, maar dat herinnerde ik me nog amper.

'Ik jou ook. Maar we het is niet zo dat we elkaar nooit meer zullen zien.' verzekerde ik haar met een lach. 'Er bestaat zoiets als internet en auto's, zelfs vliegtuigen als dat nodig is.' Ik hoopte maar dat ze niet te ver hier vandaan in een gezin geplaatst zou worden. Ik had niet zoveel geld dat ik me een hele reis door het land kon veroorloven, eigenlijk had ik er helemaal geen geld voor. Maar ik zou wel wat lenen van mam of pap.

'Geloof me, ze verzinnen vast wel zoiets dat ik aan de andere kant van het land eindig in een of ander oord waar ze nog nooit van het woord internet hebben gehoord en ze als dagelijkse bezigheid het melken van koeien hebben.' Merkte ik droog op en moest er zelfs enigszins een beetje van lachen. 'Kan ik niet gewoon onderduiken bij jou?' Vroeg ik smekend en verborg mijn hoofd weer tegen hem aan.

'Oh, dan kun je zelf je cappuccino maken, Meggie, met je zelf gemolken melk.' Ik lachte met haar mee en gaf haar plagerig een duw. 'Mijn deur staat altijd voor je open en ik kan je wel verstoppen onder mijn bed? Je bent toch niet zo groot, dus dat moet passen.' Ik streek over haar hoofd. 'Het komt goed.' zei ik weer, als troost.

Ik lachte. 'En dan stuur ik je je koffie wel op als verjaardagscadeau.' Grinnikte ik. Ik zag het al helemaal voor me, zo'n plek in de bergen zoals je altijd in van die oude tekenfilms zag. Toen hij me verzekerde dat het allemaal wel goed kwam, verdween mijn redelijk blije bui weer en veranderde mijn gezicht naar somber toe. 'Ik hoop het.' Mompelde ik en sloot mijn ogen met een diepe zucht.

'Hmm, een geweldig verjaardags cadeau.' Glimlachend keek ik haar aan. Het zou raar zijn, Mystic Falls zonder Meg, ik had het niet gekend zonder haar. Ik moest me er van tijd tot tijd aan herinneren dat Meg hier ook pas net was en er niet hoorde. En eigenlijk zou het niet erg zijn als ze uit mijn buurt was. Dat was beter voor haar, want er moest een keer komen dat er iets ergs zou gebeuren. Ik legde mijn hand hand op haar gezicht en knikte vastbesloten. 'Natuurlijk wel.'

'Je hebt geluk dat je bent geadopteerd,' Zei ik toen hij mijn gezicht in zijn handen nam. Ik voelde me zo ongelofelijk klein naast hem en dat liet me, heel zachtjes en onopgemerkt, van binnen lachen. 'Dit systeem betekend problemen,' Mompelde ik en zuchtte. 'Maar weet je wat, ik ben in december achttien en dan mag ik zelf beslissen wat ik doe en dan kom ik terug, goed?' Dit was het enige lichtpuntje wat ik op dit moment kon bedenken en dat was in ieder geval al beter dan niets.

'Ik heb geluk gehad ja. Maar ook de nodige dosis ongeluk.' Bijvoorbeeld dat ik het gen van een monster in me heb, bedacht ik me. 'Elk systeem is problematisch. Al dat papierwerk, nergens voor nodig.' Ik glimlachte naar haar en knikte enthousiast toen ze het had over december. December was nog ver weg, maar het was iets. Echter was ik bang dat ze dan allang een nieuw leven had gevonden en hopelijk een beter leven zonder mythische wezens.