Het huis van Samuel

Samuel was blij dat zijn vader niet thuis was. Zijn moeder was zoals gewoonlijk ergens boven aan het schoonmaken en Samuel gooide het laatste beetje afval in de afvalbak buiten. Ariel zou zo meteen komen en ondanks dat hij er zin in had, was hij ergens ook wel nerveus. Hij had nog nooit iemand mee naar zijn huis genomen, puur omdat hij een vreselijke hekel had aan de plek die hij "thuis" noemde. Zijn moeder was een schat, maar zijn vader - nee met zijn vader kon hij écht niet door één deur.

Ariël was lopend gekomen, want het bleek dat zij en Samuel best wel dichtbij woonde. Speciaal voor de gelegenheid had ze een hemelsblauw jurkje aangedaan en haar haren opgestoken. Ja, ze mocht Samuel heel erg, en vond het dan ook heel leuk om eens bij hem thuis te komen. Eenmaal daar zag ze hem al staan. 'Hey Samuel!' riep ze vrolijk en ging snel naar hem toe.

Samuel keek op en kreeg spontaan een glimlach op zijn gezicht. 'Ariel! Hé!' Hij liep naar haar toe en omhelsde haar. Zijn gevoelens waren een rotzooi, hij had werkelijk geen idee wat hij voelde en wat hij wilde. Hij was nog verliefd op Zoë - zelfs na een jaar, maar ergens zag hij ook wat in Ariël. Ze was zo... onschuldig en lief - net als Zoë - maar hij wilde haar leuk vinden omdat ze zichzelf was, niet omdat ze qua karakter op Zoë leek. 'Kom binnen.'

Ze sloeg enthousiast haar armen om hem heen en keek hem toen aan. 'Hoe gaat het, Sam?' Ze pakte zijn hand vast en trok hem zo mee naar zijn huis toe. 'Zijn je ouders eigenlijk thuis?' vroeg ze nieuwsgierig en stapte zijn huis binnen. Ze bekeek het huis en moest glimlachen. 'Wat is het hier gezellig!' zei ze en keek hem met een brede glimlach aan. Ze vond het altijd leuk om tijd met hem door te brengen.

'Ja, gaat wel goed. Met jou?' Hij sloot de voordeur achter zich en knikte. 'Mijn moeder zwerft ergens boven rond, maar ik heb haar gezegd dat ze boven moet blijven. Dingen kunnen nogal... gênant worden als ze doorkrijgt dat er een meisje over de vloer komt. En m'n vader is gewoon op zijn werk.' Godzijdank.

'Ook goed,' glimlachte ze en moest lachen om zijn woorden. 'O joh, ik kan wel ergens tegen. Zo was mijn moeder ook altijd.' Ze moest giechelen en trok toen een pruillip. 'Dus, ik krijg niet je kamer te zien?' vroeg ze zachtjes en glimlachte onschuldig. Ze hing haar jas op en liep de woonkamer in. 'Hoe was jouw halloween eigenlijk?'

'Heel misschien wel.' zei hij lachend en ging haalde zijn schouders op. 'Het was wel leuk, niet zo heel veel bijzonders eigenlijk. Die van jou?' Hij liep achter haar aan richting de woonkamer. 'Wil je misschien iets te drinken?' Hij liep alvast naar de keuken toe en pakte twee glazen uit de kast, omdat hij er eigenlijk vanuit ging dat ze wel iets lustte.

'Toch nog een kleine kans!' zei ze vrolijk en volgde hem naar de keuken. Ze ging op het aanrecht zitten en streek haar jurkje recht. 'Ja graag,' antwoordde ze en dacht even na. Misschien was het maar beter als ze niet over Eli en dat gedoe vertelde. 'Het was heel leuk. Ik was als prinses gekleed - assepoester! En jij?' Ze zwaaide met haar benen en glimlachte naar hem.

'Assepoester, echt wat voor jou!' Ze was wel zo'n typisch prinsesje. Ze was klein en zo fijn gebouwd, ja dat was helemaal haar ding. 'Mooi dat je het leuk hebt gehad.' Hij bracht het nu maar niet op, maar hij had haar wel huilend zien wegrennen van het feest. Hij wilde nog achter haar aangaan, maar iemand was hem voor geweest en waarschijnlijk was hij toch niet degene geweest die ze had willen zien. Ondertussen schonk hij twee glazen vol met cola en overhandigde er eentje aan haar. 'Here you go, princess.'

'Ja, ik zag de jurk en ik was meteen verkocht,' zei ze dromerig en dronk van de cola. Ze zuchtte even zachtjes bij de herinnering aan die avond. Ze wenste dat ze dat nooit had gedaan. Ze kon Eli echt niet meer normaal aankijken, laat staan spreken, zonder eraan te denken. Ze sloeg haar benen over elkaar heen en keek hem nieuwsgierig aan. 'En, wat heb je gepland voor vanmiddag?'

'Niet zoveel eigenlijk.' Hij ging naast haar op het aanrecht zitten en keek haar nieuwsgierig aan. 'Misschien kunnen we vanmiddag wat doen als je zin hebt?' vroeg hij enthousiast en nam een slok uit zijn glas. Hoe vaker hij tijd doorbracht met Ariël, hoe leuker hij haar vond. Nog steeds was zijn hoofd een rommel, maar hij kwam wel ergens.

Ze keek hem enthousiast aan en knikte. 'Ja leuk, dan gaan we het centrum in en kunnen ergens gaan drinken ofzoiets.' Ze voelde zijn arm tegen de hare en kreeg het er best warm van. Snel nam ze dan ook een slokje van de cola, om hopelijk niet rood te worden. Ze vond hem best leuk, maar was zo bang dat hij - net zoals Eli - haar alleen als vriendin zag.

Samuel knikte. 'Klinkt als een goed plan, Ariel.' grinnikte hij en keek haar kort aan. 'Ik wil ook nog wel een keertje jou huis zien hoor.' zei hij glimlachend en zette zijn lege glas op de salontafel neer. 'Je weet dat als er iets is je het me altijd kan vertellen hè.' mompelde hij, nog terugkomend op dat hele Halloween gebeuren. Als ze iemand nodig had om te praten stond hij er voor haar.

Ze glimlachte net zo enthousiast als hij en klapte vrolijk in haar handen. 'Ik heb er nu al zin in!' Ze knikte, maar beet kort op haar lip. 'Ik... Mijn oom en tante zijn waarschijnlijk werken. Zoals altijd. Maar dan kan je wel mijn kamer zien,' giechelde ze. Ze keek naar hem op en knipperde snel met haar ogen, zodat ze niet zou kunnen huilen. Ze sloeg snel haar armen om hem heen en verborg haar gezicht in zijn kleding.

Samuel was slecht in troosten, maar hij deed wat hem het beste leek op dit moment: zijn armen om haar heen slaan en haar dichter naar zich toetrekken. 'Hé, wat is er?' vroeg hij op een sussende toon en streek met zijn hand over haar zachte, donkerbruine haren heen. Hij wilde haar niet verdrietig zien, haar niet zien huilen - maar als het eruit moest, moest het eruit.

Ze voelde zich meteen al gerustgesteld en rustig worden door zijn strelingen. Ze keek naar hem op. 'Halloween was toch wat minder leuk dan dat ik net had gezegd,' fluisterde ze en veegde haar ogen droog. Snel glimlachte ze weer en pakte zijn handen vast om samen naar de bank te lopen. 'Maar wij gaan gewoon een geweldige middag hebben!'

'Zo'n vermoeden had ik al.' zei hij en streek nog eenmaal langs haar haren. Samen liepen ze naar de bank toe en hij knikte. 'We gaan een top middag hebben, maar dat kan ook niet anders - als jij erbij bent is het altijd gezellig.' grinnikte hij en legde zijn voeten op de salontafel - slechte gewoonte.

Ze ging naast hem zitten en keerde zich zijdelings naar hem toe. 'Dat is lief van je, Sam,' glimlachte ze en werd meteen weer vrolijk. Ze sloeg opnieuw haar armen om hem heen en keek hem van dichtbij aan. 'Bedankt,' zei ze zachtjes. Hij vroeg niet door en daar was ze hem heel dankbaar voor. 'Ik wil toch heel stiekem je moeder ontmoeten.'

Sam keek haar aan en begon te lachen. 'Waarschijnlijk komt ze toch wel naar beneden hoor, ze wilt wel graag weten welk meisje er in haar huis rondloopt. En daarbij wil ze weten met welke mensen ik omga enzo.' lachte hij. Zijn moeder was een schat, in tegendeel tot zijn vader. 'Wil je misschien nog iets te drinken?'

'Dan zullen we haar zometeen wel zien,' glimlachte ze en ging tegen hem aan zitten. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en zuchtte gelukkig. 'Ik vind het echt leuk dat we samen wat gaan doen.' Zachtjes moest ze lachen en keek hem aan. 'Wist je nog onze eerste ontmoeting? In het klaslokaal? Ik dacht toen dat je zo'n onaardige sporter was.'

Samuel moest grinniken en knikte. 'Zo was ik misschien ook wel een beetje toen des tijds.' zei hij grijnzend. Hij was er niet trots op, maar hij had nou eenmaal iets opgebouwd op die school. Langzaam aan had hij zijn attitude laten vallen - al was hij op school nog steeds dezelfde. Echter buiten school gedroeg hij zich anders. Zeker tegenover haar.

Ze had weinig lessen met hem en zag hem eigenlijk in de pauzes nooit, dus had ze geen idee of hij ook op school was veranderd. 'Stiekem vind ik je zo stukken leuker,' glimlachte ze en keek toen bedenkelijk. 'Maar... Waarom deed je eigenlijk zo? Was er ooit iets op school gebeurd? Of ergens anders?" Benieuwd en afwachtend keek ze hem aan, terwijl ze opnieuw zijn hand vastpakte.

Samuel keek haar bedenkelijk aan en haalde zijn schouders op. 'Gewoon, weet niet - macht der gewoonte.' verzon hij. En mijn vader slaat af en toe het leven uit me - maar dat zei hij er maar niet bij. 'Nou, wil je m'n kamer nog zien, dan kan je mijn moeder meteen ontmoeten.'

Ze haalde ook haar schouders op en moest vrolijk lachen. 'Tja, dat kan natuurlijk,' lachte ze en stond op. Met zijn hand nog steeds in de hare nam ze hem mee naar de trap en nam hem mee omhoog, alsof ze zelf in het huis woonde. Nieuwsgierig keek ze naar de kamers, maar kon niet meteen Samuels kamer vinden. Al snel zag ze zijn moeder en begroette haar enthousiast. En zijn moeder bleek net zo aardig te zijn als Samuel zelf. 'Dus, waar is je kamer?' vroeg ze, toen haar moeder weer verder ging met wat ze aan het doen was.

'Nog een etage naar boven.' lachte hij. Dit keer nam hij haar mee naar boven en opende zijn deur. 'Het is niet zo heel erg bijzonder.' Zijn kamer bestond simpel uit een bed, een tv, een bank en een bureau. Niet veel bijzonders. 'Maar het is genoeg.' zei hij met een tevreden glimlach en ging op de bank zitten. 'Neem plaats prinses.'