Burnt Beans

Op een van de hoeken van het stadsplein bevindt zich een knus en gezellig koffie café. Hoewel het koffie's met de meest ingewikkelde namen schenkt kun je er ook een simpele zwarte koffie drinken of warme chocomel met slagroom. Het is dé plek om er de kille winterdagen door te brengen, want niet alleen de hete koffie en zelfgebakken wafels, maar ook de rustieke uitstraling verwarmen je per direct.

Vrijwel geheel in mijn sjaal gedoken hield ik de deur voor Alicia open en wachtte tot ze naar binnen ging. Het was niet druk in het café, eerlijk gezegd zag ik zo gauw enkel 2 andere mensen en een serveerster die afwezig kopjes aan het droog maken was. De geur van koffie vocht de koude winterlucht het portier uit en tevreden snoof ik de herkenbare lucht in. Soms had ik het idee dat ik iets te afhankelijk was een sterk bakje koffie.

Ik onderdrukte een giechel. Ergens vond ik het iets grappigs hebben hoe beleefd hij continu deed, maar het was misschien een beetje lullig om daarom te gaan lachen. De geur van koffie en de warmte kwam gelijk om me heen hangen toen ik binnen stapten. "Dankje" glimlachte ik toen ik zeker wist dat ik niet zou gaan lachen. Ik liet mijn blik door de ruimte glijden en stopte even bij de drie mensen die binnen waren. Vaak kwam ik hier niet. Meestal dronk ik gewoon koffie uit het apparaat bij ons thuis.

'De rien.' antwoordde ik met mijn zwakke Franse accent en knoopte mijn jas los. 'Zoek jij een plekje uit?' vroeg ik vriendelijk terwijl ik mijn jas aan de daarvoor bestemde kapstok ophing en vervolgens mijn sjaal ook. Daarna glimlachte ik naar de serveerster die ons in de gaten kreeg, ik kende haar ondertussen wel, omdat ik hier zo vaak kwam. Het was een fijne afwisseling met de kille leegte die het huis van mijn ouders uitstraalde en daarnaast kon ik zelf niet zulke lekkere koffie zetten als die ze hier maakten.

Ik glimlachte enkel als teken dat ik wel een tafel uit zou zoeken. Ik hing mijn jas vervolgens ook aan de kapstok om naar een tafeltje bij het raam te lopen. Altijd als er een tafel bij het raam vrij was ging ik daar zitten. Waar dan ook. Ik vond het heerlijk om gewoon naar buiten te kunnen staren en mensen te bekijken. Hoewel er hier niet bepaald opvallende mensen rondliepen, op een paar vreselijke jassen en kapsels na was er dan ook niet veel bijzonders te zien.

Glimlachend keek ik naar Alicia die haar blik op de straat had gericht. Vurig hoopte ik dat ik de blik van Alicia die ik op het kerkhof had waargenomen, was wat ik dacht dat het was. Ik moest mezelf ervan weerhouden om het niet rechtstreeks en direct aan haar te vragen. Wat als het niet zo was? En wat als ze het niet wilde toegeven? Ik kon het mezelf niet veroorloven vijanden te maken. Ik schrok op uit mijn gedachten toen de serveerster onze bestellingen op kwam nemen.

Ergens was het nog wel wat vreemd om hier met een leraar te zitten. Of eigenlijk was het alleen vreemd om dat te beseffen. De serveerster kwam erbij staan en vroeg eerst aan mij wat ik wou. "Een warme chocolademelk, met slagroom." Ik keek Arthur aan in afwachting van wat hij bestelden. Licht afwezig haalde ik een hand door mijn haar terwijl mijn blik inmiddels achter hem gericht was op een vrouw die haar koffie dronk.

'Een zwarte koffie graag.' Voor mij hoefden al die poespasjes niet per se. Een zwarte koffie was puur en heerlijk, en daar hield ik wel van. Nadat ik besteld had, richtte ik me weer op Alicia. Hoewel Alicia het mij had gevraagd, had ik er niet eens over na gedacht wat zij eigenlijk op het kerkhof deed. 'Mag ik vragen waarom jij op het kerkhof was?' vroeg ik voorzichtig met een vriendelijke, geïnterresseerde blik.

Er verscheen even een glimlach op mijn gezicht omdat ik die vraag eigenlijk al wel verwacht had, er niet bij stil staand dat dat enigszins ongepast was. "Dat mag," begon ik "Ik ben mijn stamboom aan het uitzoeken, en ik wou eigenlijk wat dingen controleren. Veel kan ik aan mijn moeder en opa en oma vragen, maar aangetrouwde leden zijn moeilijker te vinden, soms staan er op grafstenen meisjesnamen." legde ik verder uit.

Ik knikte, begrijpend en diep geintrigeerd. Het onderzoek naar de verdwijningen had mij ook meerdere malen naar het kerkhof gebracht naast de dagelijkse bezoeken aan de graven van mijn ouders. 'Wat interressant.' zei ik oprecht en pakte de koffie aan die de serveerster kwam brengen. 'En hoe mag die familie dan heten?' vroeg ik vervolgens.

"Mjin familie? Peterson" Antwoorden ik een beetje verbaasd en verward door dat hij zei dat het interessant was. Ik nam ondertussen het lepeltje uit de chocolademelk om er een beetje slagroom mee af te eten. "Bedankt trouwens," glimlachte ik toen ik besefte dat dat wel zo netjes was om te doen, bedanken voor gratis chocolademelk. Om daarna nogmaals het lepeltje door de slagroom te halen en naar haar mond te brengen.

'Peterson?' mompelde ik voordat ik weer een slok van mijn koffie nam. 'Geen dank, ik trakteer graag.' vertelde ik Alicia afgeleid, terwijl ik naar mijn mok staarde. Ik wist dat ik die naam vaker was tegengekomen, Peterson, maar ik wist niet waar en in welk verband. Tenminste, ik kon het niet met zekerheid zeggen. 'Alicia, jouw familie, komen zij oorspronkelijk uit Mystic Falls?' vroeg ik beleefd, maar nog steeds met nieuwsgierige ondertoon.

"Ja," antwoorden ik kort, veel meer kon ik er niet over antwoorden. Ik vroeg me af waarom hij dat wou weten. Zo interessant was het niet om te weten waar het meisje van de begraafplaats haar familie vandaan komt. "Hoezo?" voegde ik er dan ook aan toe toen mijn nieuwsgierigheid de overhand nam.

'Niets bijzonders, maar ik geloof dat ik wat dingen heb gelezen over jouw familie in wat oude boeken van mijn vader over het oude Mystic Falls.' verklaarde ik en hoewel ik niet had gelogen, voelde het alsof ik iemand aan het bedriegen was. Ik had zeker over haar familie gelezen, over hun nonchalante houding tegenover de kerk, de ruzies die ze met mijn over- over- grootvader hadden gehad omdat ze te weinig het interieur van de kerk zouden zien. Daarnaast waren er wat onverklaarbare gebeurtenissen geweest die naar de Peterson familie leidden. Ik kon een opgewekte glimlach niet onderdrukken toen ik bedacht wat het zou betekenen als Alicia een Peterson was.
_____
Ik weet niet eigenlijk of dit bij de familie past en zo, so feel free om me te verbeteren (:

"Die mag ik zeker niet een keer lenen?" vroeg ik, nieuwsgierig naar de boeken. Ik had wel een paar enkele boeken over Mystic Falls doorlezen, maar vaak kwam mijn familie er niet in voor, veel boeken stonden er dan ook niet in de schoolbibliotheek gezien de meeste leerlingen liever andere boeken lazen, dan die over de geschiedenis van Mystic Falls.ik keek hem oprecht geïnteresseerd aan. Bij de ogewekte glimlach keek ze hem even verbaasd aan. Wat kon er voor hem in gods aan interessant zijn aan mijn vreemde familie?

'Natuurlijk, ik wil je ook wel toegang tot de bibliotheek geven, die staat vol met boeken over mystic falls en de oude inwoners.' antwoordde ik enthousiast en dronk het resterende beetje koffie op. Deze keer lag het niet aan de koffie dat ik zoveel energie had, maar de gedachte dat ik eindelijk iemand had gevonden die zoals ik was. Ik kon een stomme grijns dan ook niet van mijn gezicht afhouden toen ik de verbaasde blik van Alicia zag. 'Sorry, ik had een..' Even aarzelde ik, zou ik haar meteen kunnen confronteren? 'Een binnenpretje.' besloot ik en keek naar de lege koffiemok. Nee, het was nog te vroeg.

"Dat zou geweldig zijn!" glimlachte ik breed. Ik bleef even verbaasd kijken bij zijn binnenpretje, maar toen ik me realiseerden dat mijn mok nog half gevuld was en hij zijn koffie al op had dronk ik verder zonder er iets over te zeggen. De vloeistof was nog steeds hartstikke warm, waardoor ik langzaam dronk, en zo ook langer van de smaak kon genieten.

Ik vouwde mijn handen in elkaar, omdat mijn lege mok opgehaald was en ik toch ergens mijn handen kwijt moest, terwijl ik glimlachend naar buiten keek. 'Heb je trouwens biologie, Alicia?' vroeg ik uiteindelijk, om de stilte te breken. Liever had ik het onderwerp school blijven vermijden, maar ik kon zo gauw niets anders verzinnen nu mijn hoofd zo vol zat met het onderzoek dat ik al wekenlang hield en waar ik nu een doorbraak in had, ik had eindelijk iemand zoals ik gevonden.

"ja," antwoorden ik. "Je denkt ergens aan, ik ben nieuwsgierig waaraan," naast dat zo het onderwerp school was overgeslagen, vroeg ik het me echt af, hij deed anders dan hij eerder deed. Hoewel we eerder op een begraafplaats zaten en nu in een koffiecafè. Ergens had ik er gelijk al spijt van dat ik er zo botweg naar vroeg.

Alicia vroeg me direct waaraan ik dacht en misschien was het nog neit zo erg om haar wat dingen te onthullen, bovendien zou ik haar binnenkort ook van mijn plan moeten vertellen, als ik haar over haar krachten zou benaderen. 'Ik ben al een tijdje bezig met onderzoek naar Mystic Falls. Ik probeer uit te zoeken of bepaalde verhalen ware gebeurtenissen zijn, of simpelweg verzonnen.' legde ik uit en met een nieuwsgierige blik keek ik Alicia aan, of ze misschien blijk zou geven van angst. 'Je weet wel, zoals mensen uitzoeken of de bijbel echt klopt, zo zoek ik uit of de geschiedenis van mystic falls echt klopt.'

Ik verslikte me bijna in een slok chocolade melk toen hij over de geschiedenis van Mystic Falls begon. Snel slikte ik het door om daarna te hoesten. Ik had zo ongeveer alles behalve dat verwacht, zou hij het weten? "Heb je reden om aan te nemen dat er iets van waar is dan?" stamelde ik een beetje, in een poging zijn blik te ontwijken. Hoe zou hij het kunnen weten? Oké, door de jaren heen wist ik dat niet iedereen even voorzichtig te werk ging, maar dan nog?

Ik nam Alicia's reactie rustig waar, terwijl in mijn hoofd de radertjes begonnen te draaien. Hoewel ik nu vrijwel zeker was van mijn zaak, kon ik het pas echt geloven wanneer ik duidelijk bewijs had gezien. Dat had ik van mijn studie geleerd, pas als je harde bewijzen had kon iets als juist verondersteld worden. Niet dat de wetenschappers die theorie zouden handhaven wanneer het over magie ging, dat ontkenden ze echter liever. 'Nou, er bestaat een mythe over de stichters van Mystic Falls en tijdens het opruimen van de pastorie ben ik een document tegengekomen dat de mythe tegenspreekt.' vertelde ik haar, hopend dat dat haar zou afleiden van het idee dat ik zelf ook maar iets met de mythes te maken had.

Het luchtte me op toen hij zei dat hij iets had gevonden wat de mythes tegensprak. Misschien wist hij het ook niet. "Het is wel interessant die mythes," antwoorden ik terwijl ik mezelf weer wat onder controle had. "Maar ik denk dat het meeste enkel verzinsels zijn op de verdwijningen..." zei ik alsof ik er verder niets van af wist. Liegen was niet mijn sterkste punt, dus ik hoopte dat hij het niet door had. Want ik wist er wel meer van af, ik was er tenslotte zelf deel van. Mijn opa en oma beweerden dat ook de andere mythes waar waren, mijn moeder wou er niets over kwijt. Zij zei dat ik er zelf wel achter ging komen en als ik een beetje oplette, ik het dan op tijd door zou hebben of het waar was of niet.

'Oh, ja, het is zeer interressant. Al is het alleen maar al de inspanning van mensen om er deel van uit te maken. De jaarlijkse toeristen die hier steeds weer komen om een glimps van de mythes zelf waarnemen. Of de honderden films die er over gemaakt zijn.' Ik glimlachte bij het idee aan chinezen die hier elk boompje en paaltje op de foto zouden zetten, omdat een weerwolf deze misschien als urinoir gebruikt zou hebben. Mensen maakte zich er veels te druk om, de mythische wezens wisten wel beter dan zich openlijk te vertonen. 'Natuurlijk zijn het verzinsels, er zijn nooit feiten geleverd.' concludeerde ik glimlachend.

"Eerlijk is eerlijk, ik vind je meer een geschiedenis leraar dan een biologie leraar," lachte ik bij zijn woorden. Ik had beide vakken, dus de kans was dan ook groot geweest dat ik les van hem had gehad, maar ergens paste het voor mijn gevoel niet dat hij een biologie docent was. "Nouja, het is wel op feiten gebaseerd, maar dat is ook alles." sprak ik een deel van mijn gedachte hardop uit. En het was ook een feit dat ik, of ik het nou wou of niet, een brand kon laten ontstaan hier en die ook weer uit kon laten gaan. Niet dat dat op een of andere manier te bewijzen was.