Burnt Beans

'My pleasure.' zei ik glimlachend en schoof net zoals haar mijn stoel aan. 'Ja, we komen elkaar vast wel tegen in dit o zo grote dorp. Dus, tot ziens Cappuccino Girl!' Ik gunde haar nog een jongensachtige grijns en verdween toen de zaak uit. Ik had haast, want ik was al laat, ik had mijn moeder beloofd veel sneller terug te zijn. Ach ja, ik was laat met een goede reden.

Gone

'See you later,' Zei ik en liep de andere kant op richting huis.

- wauw lange post XD

gone.

NEW
Ik nam plaats op een van de stoelen en zette mijn Cappuccino voor me neer. Ik was het huis bijna letterlijk uit gevlucht omdat mijn ouders voor de zoveelste keer ruzie hadden. Waarover? Het inruimen van de vaatwasser. Of de bakjes niet onderin konden als er nog plek was. Het ging echt helemaal nergens over.

De Burnt Beans was ook een van mijn favoriete stekken geworden, vooral omdat het alle soorten koffie verkocht. Ik bestelde er eentje en leunde tegen de bar aan. Ik was van plan om ook weer snel weg te gaan, al nam ik wel de tijd voor mijn koffie. Langzame slokjes nam ik en bekeek ondertussen de ruimte.

Afwezig keek ik langs de mensen die verder hier zaten. Ik was hier eigenlijk pas een keer eerder binnen geweest en de koffie was bevallen, want anders had ik hier nu niet opnieuw gezeten. Iets verderop stond een man, jongeman - iets ouder dan ik, tegen de bar geleund. Hij was veruit de interessantste hier, hoewel dat kwan doordat alle andere klanten eigenlijk veel ouder waren. En oké, toegegeven, zo slecht zag hij er niet uit. Zonder dat ik het door had bleef mijn blik een poosje op hem gerust.

Ik nam nog een slok en had ondertussen ook een broodje besteld. Met beiden dingen in de aanslag keek ik weer even om me heen en kruiste plotseling met een jongen de blik. Hij zag er jonger uit, nog op high school gokte ik, maar wel de enige jongere hier. Ik pakte mijn spullen op en liep richting de tafel. 'Is het goed als ik hier kom zitten?' vroeg ik, wijzend naar een lege stoel.

Ik besefte pas dat ik had zitten staren toen hij mijn blik kruiste en mijn kant uit kwam lopen. Ik bleef kort kijken naar de plek waar hij gestaan had en keek hem pas weer aan toen zijn stem klonk. 'Ja, , natuurlijk, prima.' zei ik waarna ik een slok nam.

Ik glimlachte opgelucht bij zijn antwoord; ik was een beetje gek geworden van dat vele staan. Ik ging op de stoel zitten en legde mijn etenswaren op de tafel. Ik stak mijn hand uit. 'Ik ben Ryan Orestes,' begroette ik mezelf, terwijl ik ondertussen mijn broodje op at.

Met een glimlach schudde ik kort zijn hand. 'James... Janes Bond,' zei ik waarna er kort een grijns verscheen 'Power,' voegde ik er daarna aan toe. Toen ik mijn achternaam ging zeggen had ik willekeurig daar aan moeten denken. Zo vaak was dat eigenlijk niet dat iemand zich voorstelde met voor en achternaam. Ik sloeg ondertussen zijn naam op in mijn geheugen. Ryan Orestes.

Ik grinnikte kort om zijn woorden en nam een slok koffie. 'Aangaam,' zei ik en zette het kopje weer terug. Ik leunde achterover en nam in mijn hoofd door wat voor werk ik allemaal vandaan nog moest verrichten... Veel te veel. 'Is dit een beetje een leuk café? Het is mijn eerste keer hier.'

Ik glimlachte enkel toen hij "aangenaam" zei. 'Ik vrees dat ik je daar weinig bij kan zeggen want dit is mijn tweede keer hier.' antwoorde ik eerlijk. 'Maar de koffie is dus voor herhaling vatbaar.' zei ik waarna ik nog een slok nam. 'En om eerlijk te zijn was ik hier de vorige keer om een koffie mee te nemen.' vertelde ik hem. Ik dacht dat ik te laat was weggegaan thuis en was toen hierlangs gekomen tegen de tijd dat ik besefte dat ik nog tijd zat had.

Ik keek hem verbaasd aan. 'Dus je woont hier ook nog maar kort?' Ik nam ook een slok van de koffie en knikte instemmend. 'De koffie is hier heerlijk, al kan hij die van de Mystic Grill niet tippen. De broodjes zijn hier wel echt de toppers van de stad.' Bedenkelijk nam ik nog een hap van mijn broodje en keek onderzoekend naar de schilderijen op de muur.

'Ja,' antwoorden ik. 'Net een week of anderhalve week, ik weet niet eens.' het was me opgevallen dat hij ook zei waaruit ik constanteerde dat hij hier pas net woonden. Willekeurig vroeg ik me af waarom hè vrijwillig hier zou gaan wonen want zo'n spannend dorpje was het niet in mijn ogen.'Mystic Grill...' zei ik nadenkend. 'Dat is toch dat eetding?' vroeg ik. 'Je zou toch denken dat het andersom was.' dacht ik hardop. 'Dus jij raad me een broodje aan van hier?' vroeg ik

Ik knikte begripvol en zuchtte even. 'Ik ben hier nu ook al zo'n week, misschien anderhalve week, maar het valt me hartstikke mee hier.' Ik lachte en at de laatste hap van mijn broodje op. 'Dat zou je denken he, maar schijn bedriegt. Misschien omdat ze juist minder aandacht besteden aan de koffie, dat hij daardoor lekkerder is. Hetzelfde en omgekeerde verhaal bij de broodjes.' Ik knikte en wreef even teleurgesteld door mijn handen. 'Sorry, ik heb hem net opgegeten. Maar ik raad je ze sterk aan.'

'Wat valt je mee?' vroeg ik nieuwsgierig. Ik nam de laatste slok uit mijn mok die eigenlijk al koud was en speelde met mijn vingers met het lepeltje. 'Het blijft niet logisch,' zei ik, hoewel wat hij zei best logisch klonk. 'Ze moeten bij een koffietentje letten op de koffie, want daar kom je in eerste plaats voor, het zou tenslotte ook raar zijn als de beste chinees bij een pizzeria vandaan komt.' zei ik hardop denkend. Ik glimlachte even bij zijn laatste opmerking. 'Hé balen, ik hoopte op een hap van jou.' zei ik. Ergens klonk het best dubbel, schoot hem te binnen.

'Alles, eigenlijk. Ik had gedacht dat het hier echt een dood dorpje zou zijn, maar het is allesbehalve.' Ik grinnikte en keek hem daarna aan. 'Het leven is toch veel interessanter als niet alles logisch is?' Ik had daar zaak genoeg mee te maken met zaken. Die waren allesbehalve logisch. Ik keek hem verontschuldigend aan. 'Zal ik er anders eentje voor je kopen?'

'Ik vind er tot nu toe niet zo heel veel aan...' zei ik eerlijk terwijl ik mijn schouders ophaalden. 'Ja dat is wel waar,' gaf ik met een glimlach toe. Ik moest lachen toen hij aanbood een broodje voor me te kopen. 'I just met you, and this is crazy, so I buy you a sandwich?' vroeg ik. 'Nee ik heb ergens een portemonnee... En als het goed is, zit daar genoeg in voor een broodje' zei ik terwijl ik de zakken van mijn jasje af ging en mijn broekzakken waarin ik net blijkbaar mijn portemonnee had gedaan.

NEW
'Hij zal sowieso een keer moeten wennen aan menselijk bloed, of hij het nu wil of niet.' zuchtte ik waarna ik mijn gordel had vast geklikt. Bij Burnt Beans aangekomen hield ik de deur open zodat Eleanor in een keer naar binnen kon. Het was druk, maar er waren nog plekjes en daarbij was het er warm. Door de regen was mijn kleding koud en vochtig geworden. 'Wat neem jij?'

'Chocolade melk. Stemt de hormonen een beetje én is warm.' Ik grijnsde naar Alicia. Met slagroom natuurlijk, voegde ik er in mijn hoofd nog bij aan. Ik had zin in koekjes en chocolademelk en gelukkig hadden ze dit ook nog hier. 'Wat neem jij? Gewoon worden moet hij, maar niet iedereen gaan leegzuigen.'

'Hmm chocolade, slagroom, warmte en veel te veel suiker. Klinkt goed. Met een beetje mazzel hebben ze brownies...' Sprak ik mijn gedachte hardop uit. Daarna zou ik waarschijnlijk drie kilo zijn aangekomen, maar dat was niet echt iets waar ik me zorgen over maakte. 'ze hoeven niet leeg.' zei ik mijn woorden zorgvuldig kiezend. 'En hij gaat niet zichzelf tegen kunnen houden direct.'

'Brownies klinken goed.' Ik staarde naar het tafelblad en daarna keek ik haar weer aan. 'Niet direct, maar we kunnen hem ook niet afzonderen van ons. Snap je wel wat ik wil zeggen, Alicia?' Hij kon dierenbloed drinken en zo niet de drang voelen naar ons. Niet mensen pijn doen. Anders zijn. Teoh zijn.

'Ik snap wat je bedoeld,' zei ik. Maar ik ging er verder niet tegenin. Ik geloofde simpelweg niet dat hij als hij dierenbloed dronk over kon stappen op menselijk bloed en zichzelf kon tegenhouden iemand niet leeg te zuigen. En je had er zelf nu eenmaal geen invloed op of iemand anders bloedde, of nouja, daar kon je wel invloed op hebben, maar over het algemeen heb je daar geen invloed op. Er kwam een serveerster aanlopen om de bestelling op te nemen. 'Twee keer een chocolademelk met slagroom en brownies, of niet?' zei ik waarbij ik Eleanor aan keek.

'Jawel.' stemde ik met haar bestelling in en speelde met een pluk haar. Het had allemaal geen effect aangezien ze me niet snapte. Wat een heks. Ik wachte tot de serveerster weg was en keek haar daarna weer aan. 'Kan jij niets regelen dan met je magische vingers?'

'Nee, daar begon hij ook al over. Zo werkt het helaas niet.' zuchtte ik. Ik had er zo veel voor over het wel te kunnen en zocht er eigenlijk ook naar. Hoewel ik ergens wist dat er niets uit zou komen. 'Weetje, je kan best aardig zijn.' besloot ik toe te geven. 'Sorry voor mijn jaloerse, wantrouwende, best wel bitchy gedrag van de afgelopen tijden.' Zei ik ergens met tegenzin, hoewel ik dat toch niet probeerde te laten merken.

Ik keek haar aan. Meende ze dat nu? 'Laat het zitten, Alicia. Ik was ook nooit de aardigste en ik zal het ook nooit worden.' Hierbij haalde ik mijn schouders op. 'Dat spijt me alvast trouwens, maar bedankt. Denk ik?' lachte ik even. Wauw: verrassing! Werkelijk kon ik dus aardig zijn. Ik betaalde toen ze onze drankjes en brownies kwamen brengen. Ook voor haar natuurlijk als een soort van verzoenoffer.