Burnt Beans

'Ach, uiteindelijk is het allemaal een en hetzelfde.' zei ik en keek geamuseerd toen Alicia moest lachen. De mens was geschiedenis, geschiedenis was in onze ogen slechts gericht op de mens. 'Ik heb me altijd meer geïnterresseerd in hoe de mens in elkaar zit, dan in hoe de mens heeft gehandeld.' verklaarde ik en keek naar mijn handen die ik langzaam strekte. Misschien als ik wist uit welke onderdelen de mens bestond, kon ik verklaren waarom de mens zo handelde, en dan niet vanuit sociologisch oogpunt, berustend op gissingen, maar vanuit biologisch wetenschappelijk oogpunt, berustend op feiten. Daarnaast hoopte ik natuurlijk ook nog altijd een reden te vinden voor onze 'afwijking'.

Zelf interesseerde ik me meer in bloemen en planten. Welke stoffen bijvoorbeeld een genezende werking hadden en welke niet. Ik had biologie gekozen in de hoop meer over de opbouw van planten te leren. "Ik vind het interessanter hoe de mens heeft gehandeld dan hoe de mens in elkaar zit, dat heeft er uiteindelijk voor gezorgd hoe we nu leven." ik nam een laatste slok van mijn chocolademelk en ging even met mijn hand over mijn mond om te controleren of er niet overal restjes chocolade zaten, wat gelukkig niet zo was.

'Ieder zijn voorkeuren.' Moeizaam ging ik verzitten, ik had te lang op dezelfde plek gezeten en moest even een andere comfortabele houding uitvinden. 'Het zou toch vreselijk saai zijn als iedereen er hetzelfde over dacht.' merkte ik op en zat uiteindelijk goed.
____
Sorry, dit is echt de meest random en creatiefloze post ooit xd.

'Dat klopt.' ik lachte even bij mijn gedachte 'Het zou toch maf zijn als er alleen maar dezelfde mensen rondliepen, allemaal klonen van elkaar met dezelfde interesses en dezelfde levensloop.' met mijn blik naar buiten stelde ik me voor hoe het zou zijn als er enkel Alicia's rondliepen. Nee, dat zou echt een ramp zijn. 'Nee, dan toch liever een hele hoop mensen waarvan ik de meerderheid niet begrijp.'

'Bovendien zouden we uitsterven als er enkel mannen of vrouwen bestaan.' concludeerde ik simpel en glimlachte naar Alicia. Ik hield ook meer van die onbegrijpbare mensen, het was interressant om uit te vinden hoe zij dingen zagen. Eigenlijk was het hele leven gebaseerd op hoe mensen reageerden op dingen. Ik lachte in mezelf toen ik me dat bedacht, want ik was degene die altijd zweerde dat handelingen te verklaren waren door natuurlijke redenen.

'Ja, dat ook.' glimlachte ik. 'Tenzij iemand uit vind hoeke jezelf moet klonen en de hele wereld over neemt.' Voegde ik er aan toe. 'Maar zo snel zou dat wel niet gebeuren.' ik had nog steeds de nok vast tussen mijn handen en draaiden deze af en toe ertussen. Hij was inmiddels leeg, maar ik vond het fijn om iets vast te hebben zodat ik mijn handen ergens kon laten. De serveerster keek deze kant op dus besloot ik hem toch maar los te laten waardoor ze de mok kwak ophalen.

Nadat Alicia's mok opgehaald was keek hij op zijn horloge en schrok dat het veel later was dan hij had gedacht. 'Oh, het spijt me maar ik heb een afspraak. Ik zal je helaas alleen moeten laten.' Glimlachend stond ik op en liep naar de bar om de koffie en chocolade melk te betalen. Ik was niet vergeten dat ik Alicia zou trakteren. Toen ik betaald had, liep ik terug naar het tafeltje waar Alicia zat en begon mijn jas aan te trekken. 'Het was me een genoegen, Alicia.' sprak ik ondertussen.

Arthur betaalden en ik stond ook op. 'Ik vond het heel gezellig, nog maals bedankt voor de chocolade melk.' ook ik stond op, niet van plan te blijven zitten in mijn eentje. Ik knoopte mijn jas redelijk hoog dicht, wetend dat het buiten hardstikke koud was vergeleken met hier binnen. Ik keek hem even met een glimlach aan terwijl ik mijn handen in mijn zakken liet verdwijnen.

Ik schoof de stoel aan en ritste mijn jas, net zoals Alicia, hoog dicht. Eerlijk gezegd zag ik een beetje op tegen het vooruitzicht dat ik door de kou zou moeten lopen. Gelukkig was ik zo bij de plek van afspraak. Tenminste, het was niet echt een afspraak. Ik had mezelf voorgenomen om naar Ariana te gaan. Ik had geen idee of ze er ook echt zou zijn en of ze wel op me zat te wachten. Ik hield de deur voor Alicia open en wachtte geduldig tot zij voor zou gaan. Met een fronzend gezicht keek ik naar buiten. 'Ik zou snel een andere plek opzoeken, het ziet er naar uit alsof het zometeen gaat spoelen.'

'Nou ik hoop toch dat het droog blijf want ik moet nog wel een stukje,' zuchtte ik terwijl ik naar de lucht keek toen ik naar buiten liep. Het zag er inderdaad naar uit dat het niet heel lang meer droog zou blijven. 'Nou dan ga ik maar gelijk lopen, anders dan ben ik straks nog ziek ook.' ik glimlachte even naar Arthur 'Een fijne dag nog hé, tot ziens' ik dook in mijn jas om met een beetje tempo te gaan lopen. Ik had er echt geen zin in om zeik nat te regenen.

-Gone-

'Hetzelfde, tot ziens' antwoordde ik terug en keek Alicia enkele seconden na totdat ze uit het zicht verdween. Ik had een raar gevoel dat ik eindelijk mijn plek in Mystic Falls had gevonden, nu ik wist dat al dat magische gedoe niet alleen met mij te maken had. Tegelijkertijd begonnen de zenuwen voor mijn bezoek aan Ariana op te spelen. Langzaam liep ik dan ook in de richting van de kruidenier, waarboven Ariana zou wonen.

Arthur out.

Ik zat gebogen over een kop koffie en wreef in mijn ogen. Ondanks dat ik geen slaap nodig had, voelde ik me toch vervelend moe. Ik nam een slok van de koffie en liet mijn hoofd vallen op de tafel. Ik had Elisa niet meer gesproken na het gala; Liam was haar nu vast aan het hersenspoelen ofzoiets.

MWAHAHAHAH OH YES I AM.

Ik liep toen ik binnen kwam gelijk naar een meisje dat achter de kassa stond om een koffie te bestellen. Met een koffie om mee te nemen in mijn hand draaiden ik me om om weer weg te gaan. Ik zal echter een bekend gestalte zitten en ging dan ook bij Igraine zitten in plaats van dat ik wegliep. 'Deze plek was niet bezet toch?'

Ik keek op en zag Elisa staan. Ik schudde mijn hoofd en glimlachte toen. 'Ik ben alleen,' zei ik en haalde mijn tas van tafel. Ik nam een slok van mijn koffie en keek haar aan. 'Ik heb je een tijdje niet gesproken,' mompelde ik. 'Na het gala...'

Ik keek even naar de koffie in mijn handen en nam een slok om niet gelijk te hoeven reageren. 'Ja,' antwoordde ik daarna kort. Ik kon er niet veel meer over zeggen. Ik had haar even niet gesproken. Ik zag er ergens ook tegen op om het over het gala te hebben. Ik had haar welles waar niet ontweken, maar ik was ook niet naar haar toe gegaan.

Ik zuchtte en leunde achterover op mijn stoel. 'Hoe heb je je ingeschreven op school? Als leraar of leerling?' Anders was ze nooit het gala binnengekomen. Ik vermeed het onderwerp van het gala maar, omdat ik ook geen zin had om erover te praten. Ik keek haar aan en moest toegeven dat ik blij was dat ze er was.

'Leerling, een achttien jarige lerares is wel heel jong.' ik glimlachte naar haar. Blij dat ze het onderwerp gala vermeed. 'Dus met een beetje mazzel krijg ik les van jou,' een 21-jarige leerling was weer te oud, dus dat had ik wel begrepen toen ze op het gala was. Bewust zei ik er niet achter dat ik ook les zou krijgen van Liam.

Ik grinnikte. 'Je hebt toch wel dramalessen gekozen he? Want dan heb je zeker mij.' Dan kon ze de lege plek opvullen... Ik keek uit het raam en beet op mijn lip. Ik keek haar toen weer aan en sloeg mijn armen om haar heen. Ik kon er gewoon niet omheen draaien. 'Ik weet niet wat er met me is,' stotterde ik in haar nek.

'Dan was mijn inschatting toch goed dat jij Gree was' lachte ik. Ik zag hoe haar blik veranderden en ze uit het raam keek. Bij haar armen die om mij heen sloegen legde ik mijn armen om haar. Met een hand wreef ik over haar rug. 'Liam zit je ongelofelijk dwars hé?' vroeg ik. Het had ook geen in om er over heen te praten. Het kwam toch wel een keer aan bod.

Ik knikte. 'Ja, heel erg,' stamelde ik. 'Ik voel me gewoon indirect schuldig aan haar dood. Elke keer als ik het lokaal binnenloop, zie ik haar lege plek. En het breekt me gewoon, terwijl dat niet zou moeten. Ik heb honderden mensen gedood, veel meer zelfs, maar nooit kinderen.'

'Dat Liam een eikel kan zijn is niet jou schuld,' ik gaf haar even een kus op haar voorhoofd. 'Dat is eerder mijn schuld dan die van jou,' ik keek haar aan. Het was niet eerlijk dat zij zich zo moest voelen voor iets wat Liam had gedaan. 'Je zou je er inderdaad niet schuldig over moeten voelen.' gaf ik toe 'Maar het bewijst maar weer wat voor een geweldige vrouw je bent dat je het wel doet.'

Ik moest glimlachen om haar woorden en hield haar nog steviger vast. 'Je bent geweldig, Elisa,' lachte ik en drukte een kus op haar wang. Ik liet haar weer los en nam een slok van mijn koffie. 'Jeetje, ik voel me een stuk beter. Misschien juist omdat iemand dit tegen me heeft gezegd. En al helemaal jij.'

'Ik voel me vereerd,' ik knikte even met mijn hoofd alsof ik een buiging maakte. Ik nam een flinke slok van de koffie en keek haar aan. 'Vind je het heel erg? Van mij en Liam bedoel ik.' ik moest het gewoon even uit haar mond horen en niet meer erover twijfelen want ik wist wel dat ze het waarscheinlijk van geen kant begreep, maar ik hoopte dat ze dat wel deed.

Ik kreunde en verborg mijn gezicht in mijn handen. 'Je bent mijn beste vriendin en ik zou zo graag willen zeggen dat ik hem aardig vind en ook dat hij je waard is, maar ik kan het niet. Maar als jij gelukkig bent, dan ben ik blij voor je en respecteer ik het.' Ik pakte haar handen vast en kneep er zachtjes in.