De brug

'Dat ik me nog nooit zo goed heb gevoeld bij iemand, ooit.' Zoals hem had ik mijn ogen op onze handen gericht en voelde hoe hij zijn hoofd op die van mij legde. Hoewel de temperatuur hier niet erg hoog lag, zeker niet met die regen, had ik het ongelooflijk warm, op een goede manier. 'Vast, je hebt sowieso betere zintuigen, niet? Oma vertelde me eens een verhaal, over een weerwolf die zelfs als hij zichzelf was je van meters afstand aan voelde komen, omdat hij de geur van bepaalde personen herkende en ze zo sterk rook.' Ze had me ook verteld dat dit verhaal misschien niet geheel waar was, maar het klonk logisch.

Ik keek haar van opzij aan en glimlachte. 'Ik voel hetzelfde.' Ik dacht even na en streelde ondertussen de palm van haar hand met mijn duim. 'Ik heb inderdaad betere zintuigen,' zei ik zachtjes. 'Mijn vader had het erover dat ik ze zou moeten trainen. Er beter controle over moet hebben. Maar ik weet niet hoe, en hij ook niet.'

'Misschien kan ik je helpen of oma, ze lijkt er veel over te weten. En misschien zijn er wel anderen die er nog meer van af weten?' Ik keek hoopvol op naar Logan. Als ik hem op de een of andere manier kon helpen met wat hij was, dan deed ik daar alles voor. Zelfs als ik informatie moest inwinnen bij mensen die ik misschien niet mocht, maar die waarschijnlijk wel meer wisten.

Ik beet even twijfelend op mijn lip. 'Ja, misschien,' mompelde ik en keek haar aan. 'Als mijn oma van mij weet, mag ik dan nog wel met je omgaan? En misschien zijn er anderen ja, maar de enige bovennatuurlijke doe ik ken zijn jij, ik en E... Laat maar.' Beschaamd omdat ik bijna Eleanor zei wendde ik mijn gezicht af.

Eerlijk gezegd had ik daar nog niet eens aan gedacht. Ik had alleen maar gehoopt dat Logan's vader niet uit zou vinden dat ik een heks was, maar andersom had ik de consequenties nog niet overdacht. 'Ze hoeft het niet per se te weten.' antwoordde ik aarzelend en ging snel verder op wat hij daarna zei; 'Er zijn er meer.' Ik had hem dat al een tijdje willen vertellen, niet over Alicia natuurlijk, maar over Liam en die kwal van de Kole family, waar ik zo mijn verdenkingen over had.

Ik dacht er eventjes over na. Haar moeder en oma waren zo aardig; zouden ze zo nog steeds doen als ze wisten dat een wolf was? Misschien wilde ze dan niet meer dat ik met Frances om zou gaan. Ik kon het niet inschatten. 'Nee, ze hoeft het niet per se te weten,' stemde ik in en keek haar daarna geschrokken aan. 'Wie zijn er dan nog meer?'

Schuldig keek ik hem aan en beet op mijn lip. 'Nou, ik wilde je al eerder waarschuwen, maar niet alleen de mythes van heksen en weerwolven kloppen..' Ik zocht een punt om mijn blik op te richten, ik keek hem niet graag aan, omdat ik bang was dat ik dan mijn angst zou tonen. Ik was Liam op school nog wel eens tegengekomen, hij was bovendien mijn leraar, en leek geen bedreiging, maar ik was op mijn hoede. Zeker nadat ik Tommy had ontmoet.

Ik haalde even diep adem, maar zuchtte daarna. Mijn vader had al zoiets gezegd. 'Vampieren dus... Het zal ook eens niet zo zijn. Maar zijn er ook paar hier? Ken je ze? Ben je bevriend met ze, of...' Bezorgd keek ik haar aan en legde spontaan een arm om haar heen. Ik probeerde haar blik te vangen, maar het lukte niet echt. 'Frances...'

'Er zijn er ook hier. Ik weet niet hoeveel, ik verwacht dat er meer zijn dan dat ik.. ken.' De arm om me heen maakte me wat zekerder en ik keek Logan weer aan. 'Meneer Davis, of Liam, ik kwam hem tegen in het bos, een tijd geleden.' Ik was nog steeds niet over die ontmoeting heen, maar ik moest het er aar ee doen dat ik hem vaak op school zag. 'En Tommy.'

Ik slikte even bij haar woorden. Ik kon niet ontkennen dat ze me best bang maakte met haar woorden. Want die vampiers zaten vast niet te wachten op een heks en wolf. 'Davis?' vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen. 'En die nieuwe leerling Tommy?' Daar bleef ik nu mooi uit de buurt. En ik had Davis als leraar, maar gelukkig zat ik ergens achterin. Tommy zat gelukkig niet in mijn schooljaar. Ik pakte haar hand vast en kneep er zachtjes in.

'Die nieuwe leerling, ja.' zei ik verbitterd en keek naar onze handen. 'Liam, hij-' Ik bedacht me hoe ik dit het beste kon vertellen, zonder het te erg te laten lijken. 'Ik heb geen idee wat er toen precies is gebeurd, maar het was een bedreiging, geloof ik.' Ik wilde het niet toe geven, maar het was vervelend om daar aan terug te denken, ook al had Liam tot nu toe geen tegenstander meer geleken. 'En Tommy, hij wist meteen wat ik was, wat jij was.'

Ik sloot langzaam mijn ogen en hield haar hand steviger vast. Ik had het kunnen weten. 'Davis zal ons niet aandoen, zal jou niets aandoen. Daar zal ik voor zorgen.' Ik opende mijn ogen weer en drukte een kusje in haar nek. 'Ze zien er beiden gevaarlijk uit, maar wij kunnen ook wat. Ik geef het niet toe, maar ik denk dat we ons er wel op moeten voorbereiden dat ze ooit iets kunnen doen tegen ons.'

'Dat geloof ik wel, ze kunnen ons niet zomaar iets aan doen.' Ik glimlachte bij zijn kusje in mijn nek en gaf er op mijn beurt een op zijn slaap. 'Maar ik ben bang dat er veel meer van hen zijn.' zei ik zachtjes en was verbaasd dat ik mijn angst uitsprak. Die hield ik meestal voor me, het was niet iets dat ik graag deelde. Zwijgend keek ik naar het water dat voorbij kabbelde en zuchtte toen. 'Ik had gewild dat mijn moeder me hier voor gewaarschuwd had.'

Ik glimlachte gelukzalig bij haar kusje en drukte er daarna eentje op haar lippen. Het liefst dacht ik niet meer aan die rot vampiers en alleen aan Frances, maar dit was ook wel een mooi moment om het er juist even over te hebben. 'Wat is dat toch met Mystic Falls, dat al die mensen hier komen?' Ik fronste verward en keek haar daarna aan. 'Niemand had dit kunnen voorspellen.'

'Dat vraag ik me juist af. Iemand moet dit toch geweten hebben? Het kan toch niet zo zijn dat er ineens zoveel mythische wezens hier rondlopen? Ik geloof dat we het gewoon nooit door gehad hebben.' Ik keek Logan aan en haalde mijn hand uit de zijne terwijl ik ging verzitten. 'Soms voel ik me zo naïef, dat ik me zorgen maak over een overhoring, terwijl er ieder moment iemand hier in Mystic Falls aangevallen kan worden.'

Ik legde mijn kin in mijn handen en dacht even na. 'Ze worden ook aangevallen. Het heeft me altijd al verbaasd wat een mensen toch altijd naar het ziekenhuis worden vervoerd, of gewoon gedood worden of verdwenen.' Ik keek haar even wanhopig aan. 'Ik voel me ook naief dat ik het nooit door heb gehad. Onze familieleden lopen gevaar, zolang we hier blijven. Maar we kunnen ook niet zomaar weg. Ik weet het gewoon niet!' Ik leunde achterover en begroef mijn gezicht in mijn handen.

Ik voelde me net zo wanhopig als hij was en bovendien machteloos. Wat konden wij als twee tieners die pas net weten wat ze zijn doen tegen een hele groep gevaarlijke vampieren? Verwoed wreef ik over mijn voorhoofd. 'Er moet toch iemand zijn die dit tegen probeert te houden? Waarom doen oma en mam niets..' Ik sprak mijn gedachten uit, ik begreep niet waarom ze niets leken te doen, maar tegelijkertijd wilde ik niet dat ze verwikkeld raakten in alles wat er gebeurde. Ik legde mijn hand op Logan's knie en liet mijn gedachten door razen.

Ik haalde mijn handen voor mijn gezicht weg en keek haar serieus aan. 'Frankie, als we klaar zijn met school, dan gaan we hier weg, samen met jouw oma en moeder en mijn vader. Het maakt me niet uit waar naartoe, maar weg van hier.' Ik legde mijn hand op haar schouder en wreef daar even geruststellend over. 'En misschien is er wel iemand die dit tegengaat. Een goede vampier, ofzoiets. Het is niet aan ons om iets te doen.'

Ik knikte instemmend. 'Ja, en dan kunnen we dichter bij je moeder wonen en ze ver mogelijk van hier.' Ik voelde me aan de ene kant slecht dat ik er zo snel mee instemde, ik rende niet graag weg van problemen, ik ging juist de confrontatie aan. Bovendien voelde ik me schuldig tegenover Alicia en haar familie en Teoh. Ik hoopte dat zij ook hun uitweg konden vinden. 'Maar als het uitkomt, dan kunnen we wat doen.' mompelde ik en pakte zijn hand vast.

'Dat klinkt goed,' zei Logan dromerig en legde zijn hand op haar knie. Hij vond het vervelend om zo'n angsthaas te zijn, maar hij wou dat Frances, haar familie en zijn eigen familie niets overkwam. 'We kunnen iets doen,' zei hij, 'maar ik vraag me af of het effectief zal zijn. We zijn nog maar kinderen, Frankie.'

Geërgerd keek ik hem aan en schudde mijn hoofd. 'En dus zijn we niet in staat om werkelijk iets uit te richten?' Ik sloeg mijn armen over elkaar. Ik kon er niet tegen als mensen beweerden dat je machteloos stond als 'kind'. Of dat mensen niet naar je luisterden omdat je 'kind' was. Bovendien had ik mijn krachten niet om stil te zitten en niets te doen, alsof je bergen geld had maar weigerde er ook maar iets van uit te geven.

Haar toon irriteerde Logan en hij stond op. 'En als we iets konden uitrichten, had ik het je niet laten doen. Ik wil niet dat je iets overkomt, oke?' Hij greep naar zijn hoofd en keek naar het water. Als Frances iets overkwam, dan... Nee, Logan wilde er niet eens aan denken wat er dan zou gebeuren. Hij wilde gewoon dat al die rotmensen weggingen en dat ze hun met rust lieten. Frances met rust lieten.

'Logan, denk je dat ik minder risico loop als ik niets doe? Als wij niets doen, denk je dat ze dan een uitzondering maken? Iedereen in Mystic loop evenveel gevaar, omdat er niets gedáán wordt.' Ik was net zoals Logan gaan staan en keek naar zijn rug. Ik liep naar hem toe en draaide hem om, ik keek mensen graag aan als ik een discussie voerde.

Logan luisterde Frances' woorden aan en schudde afkeurend zijn hoofd. Hij werd door Frances omgedraaid en keek haar gepijnigd aan. 'Wat wil je dan doen?' vroeg hij haar bitter. Als, en als, ze ons aanvallen, dan vecht ik terug, maar ik ga het niet opzoeken. Ik kan toch niets doen, alleen bij de volle maan en dan al heb ik geen controle over mezelf.'

'Maar ik wél.' zei ik gefrustreerd en had mijn handen naast me tot vuisten gebald. Ik liet me nogal gaan, omdat hij precies de dingen zei die ik niet wilde horen. Logan had zo ongelooflijk gelijk, dat ik nog liever ruzie stond te maken dan hem gelijk te geven. 'Als iedereen zo denkt, dan gebeurt er nooit iets en dan gebeuren er enkel meer dingen, die ongelukken worden genoemd of onopgelost blijven. Stel dat er nog meer verdwijningen zullen zijn?'