De brug

Ook Logan had zijn handen tot vuisten gebald en luisterde haar koortsachtig aan. 'Weet je Frankie, ga toch lekker de heldin spelen. Ga vampieren doden, wolven in de weg zitten, andere heksen dwarsbomen. En wacht dan maar af tot het de laat is.' Hij pakte zijn jas op en deed hem weer aan. Hij had niet het idee dat het nog een gezellige middag zou worden.

Verbaasd keek ik naar Logan die zijn jas aantrok en ze sloeg met ontzag haar armen over elkaar. 'Goed, Logan, dat zal ik zeker doen. En dan zal het maar te laat zijn, dan ben ik hier tenminste eindelijk weg.' Ik voelde mijn hoofd rood aanlopen en ik klemde mijn kaken stijf op elkaar. Dit was niet hoe ik verwacht had dat de middag zou gaan, maar dat kon me nu werkelijk niets schelen, als ik boos was dan maakten veel dingen werkelijk niets uit.

Logan draaide zich in een ruk om bij haar woorden. 'Hoe durf je zoiets te zeggen,' siste hij en liep naar haar toe. 'Je weet dat ik altijd het beste met je voor heb. Dat ik je niet kwijt wil. Maar je maakt het me wel erg moeilijk.' Normaal werd ik alleen zo boos in de tijd rond de volle maan, dus dit was wel heel erg heftig om te voelen.

Nu draaide ik me van hem weg en beet hard op de binnenkant van mijn wang. Ik was goed in het ruzie maken wanneer de andere persoon ook oneerlijk en gemeen en vreselijk was. Maar Logan was Logan en ik kon hier echt niet tegen op. 'Stop daarmee.' mompelde ik en verhief mijn stem weer; 'Het gaat niet alleen om ons Logan, het gaat om iedereen hier.'

Toen ze zich omdraaide, haalde Logan zijn hand door zijn haar en beet ook op zijn lip. 'Oke, ik stop,' zei hij en liep naar haar toe. Hij keek in haar ogen en pakte haar hand. 'Ik weet dat het om het geheel gaat, maar moeten wij de personen worden die een verandering maken? Je weet dat het nooit goed met zulke mensen afloopt.' Hij zuchtte. 'Ik wil die persoon zijn, maar niet daardoor de kans hebben om jou te verliezen.'

Ik voelde hoe hij mijn hand pakte en mijn eerste intentie was om me las te rukken en om te draaien, maar zijn woorden en zijn blik hielden me op mijn plaats. Spontaan sprongen de tranen in mijn ogen en ik keek naar de grond, ik wilde niet dat hij me zag huilen. Moeizaam slikte ik de tranen weg. 'Ik ook niet Logan, maar ik ben zo bang en ik voel me zo machteloos en hopeloos. En als ik iets doe, ja, dan doe ik tenminste iets.' zachtjes vertelde ik dit hem en was zelf verrast door de eerlijkheid.

Hij keek haar aan en probeerde haar reactie te peilen. Maar het bleef moeilijk bij Frances. 'Frances, je kan me altijd alles vertellen. En laten zien wat je voelt.' Na aarzelend dichterbij te komen, drukte hij zijn lippen op haar wang. 'Ik ben ook bang, Frankie, en ik wil ook iets doen. Weet je, anders praten we er gewoon niet over en zien we wel hoe alles loopt. Ik wil nu gewoon een leuke tijd met jou hebben.'

Ik stond daar maar en toen hij dichtbij genoeg was, legde ik mijn hoofd tegen zijn schouder aan en zei niets. Ik kon mezelf slecht uitdrukken in woorden, zeker nu ik steeds van die tegenstrijdige dingen voelde. Uiteindelijk knikte ik, ik wilde hier nu ook niet meer over door gaan, het had al lang genoeg geduurd dit gesprek. Zwijgend keek ik Logan even aan, glimlachte zwakjes en legde mijn hoofd terug en sloeg mijn armen om hem heen.

Toen ze haar hoofd op Logans schouder legde, legde hij zelf zachtjes zijn handen op haar rug. Hij hield echt zo erg van haar; het was misschien niet slim om zo afhankelijk van iemand te zijn, maar het voelde o zo goed. Hij drukte nu zijn lippen op haar voorhoofd en keek haar ook glimlachend aan. 'Wil je naar huis of hier nog even blijven? Of wil je ergens anders naartoe?'

Ik zuchtte zacht en schudde mijn hoofd weer. 'Ik denk dat ik even mijn hoofd moet leeg maken. Ik.. ik loop wel naar huis.' Het was niet zo ver hier vandaan, ik liep wel eens vaker om mijn gedachten op een rijtje te zetten. 'Is dat oke?' Misschien vond hij het wel vervelend dat ik alleen wilde zijn, ik zou het vervelend hebben gevonden, maar soms waren er van die momenten dat je het nodig had om alleen te zijn.

Even beet hij verward op zijn lip en keek haar aan. Had hij iets fouts gezegd? Of wilde ze hem gewoon niet in de buurt hebben? Hij wist het niet... 'Natuurlijk is dat prima, maar dan wil ik je wel graag naar huis brengen.' Hij pakte haar hand en nam haar mee naar de auto. No way dat hij haar nu alleen zou laten lopen, ook al was het nog zo dichtbij.

Ik opende mijn mond al om er tegen in te gaan, maar ik sloot hem gelijk weer. Natuurlijk wilde hij niet dat ik hier alleen rond zou lopen. Gewillig liet ik me meenemen naar de auto, toen pas viel het me op dat het gestopt was met regenen. Ik voelde me schuldig dat ik hem had verteld over Liam en Tommy en alles, ik had die stomme ruzie veroorzaakt. Maar hij had het recht om te weten wie hier allemaal rondliepen.

Logan deed de deur voor haar open en ging daarna op de rijdersplaats zitten. Even leek hij te twijfelen en draaide zich toen om naar Frances. 'Ik wil nog eens zeggen dat het me echt spijt. Ik wou geen ruzie tussen ons hebben. Maar het is goed dat ik nu ook weet van die andere mensen.' Serieus bekeek hij haar nog even, maar glimlachte daarna. Hij startte de auto en reed weg.

Ik stapte in en klikte de riem vast, waarna ik naar Logan keek en knikte. 'Het moest er een keer van komen.' Ongemakkelijk staarde ik voor me uit toen hij me bekeek en terwijl ik naar achter leunde, legde ik mijn hand op die van Logan waarmee hij de versnellingspook bediende.

Hij zag hoe ze haar hand op de zijn legde en keek haar opnieuw even aan. Al snel keek hij weer naar de weg. De stilte was ongemakkelijk en dat wisten ze beiden. Hij deed dus maar de radio aan en luisterde er afwezig naar. Eenmaal bij haar huis stopte Logan. 'We zijn er.'

Stilletjes luisterde ik naar de radio, totdat we bij mijn huis aankwamen. Ik bleef even zitten en draaide me toen naar Logan. 'Sorry, Logan, dit had een leukere dag moeten worden.' En volgende week zou ik hem niet kunnen zien, omdat het dan bijna volle maan was. Leuk om zo die dagen zonder Logan te beginnen.

Hij draaide zich ook naar haar toe en luisterde even stilletjes naar haar woorden. 'Ik weet het,' zei hij zachtjes en legde langzaam zijn hand op haar wang. Normaal had hij bij zulke handelingen niet getwijfeld, maar deze middag had dingen zo anders gemaakt. 'Ik wens je alvast een fijne week, Frankie,' zei hij flauw glimlachend en drukte kort zijn lippen op de hare.

Het was te kort en te lang, dit moment. Ik wist dat ik alleen wilde zijn, maar tegelijkertijd realiseerde ik me dat ik dan Logan een tijd lang niet zou zijn. Ik had me nooit echt ongemakkelijk gevoeld bij Logan, maar nu had ik daar wel last van. Het was ook wat om 'jij ook' te zeggen, terwijl ik wist dat hij een vreselijke week zou hebben, dus bedankte ik hem enkel. Ik hield zijn gezicht kort tussen mijn beide handen en stapte toen de auto uit.

Hij wou nog iets zeggen toen zij zijn gezicht vasthield, maar ze was alweer weg. Peinzend keek hij haar na, terwijl hij nadacht of hij achter haar aan moest gaan. Logan wilde het wel, maar hij wist dat zij er geen behoefte aan had. Misschien vond ze het juist wel fijn dat hij een week weg was. Hij hield zijn gezicht even vermoeid in zijn handen en reed toen weg.

gone

Het vergde nogal wat moeite om niet om te draaien en me zo vaak te verontschuldigen voor wat ik deed, maar mijn koppigheid overwon alles. Pas toen ik bij de deur kwam, durfde ik me om te draaien en zag ik dat Logan al weg was gereden. Verslagen opende ik de deur en ging naar binnen, rechtstreeks naar mijn kamer om te genieten van het alleen zijn, of niet.

Nieuw

meg en ik kwamen aan bij de brug en met een genietende lach leunde ik over de rand van de brug om naar het water dat er onder door stroomde te kijken. Het weer was kalm, net zoals de rivier. Het had al even niet geregend, dus het water kabbelde rustig voort. 'Ik krijg spontaan inspiratie van dit soort plekken.'

Ik knikte. 'Ik ook, ik zie werkelijk op ieder punt een foto verschijnen.' Ik keek hem even aan en pakte mijn fototoestel uit mijn tas. Ik ging nergens heen zonder dat ding. Stel ik kwam iets prachtigs tegen en ik kon het niet fotograferen. 'En, al bereid om op een foto te staan?' Vroeg ik lachend, terwijl ik snel een paar plaatjes maakte van het stromende water.

'Als je het voor elkaar krijgt om me fatsoenlijk op de foto te zetten, dan zal ik er voor deze keer geen problemen mee hebben.' Ik keek toe hoe ze foto's maakte. Dat was in mijn mening net zo fascinerend als de resultaten. Meg leek zo gefocust en, prachtig. Ik schrok van mijn eigen gedachten en keek fronsend naar het water.

Ik glimlachte bij zijn antwoord en zette een paar stappen naar achteren. Foto's vanaf een lager punt vond ik persoonlijk mooier, dus ging ik op één knie zitten. Met mijn elleboog leunde ik hierop en zorgde er zo voor dat ik een fatsoenlijke - niet wazige - foto kon maken. 'Lachen voor het vogelde.' Grinnikte ik en maakte een paar foto's. Er zaten er altijd wel wat bij die niet goed waren, dus maakte ik er meteen een paar.

Ongemakkelijk zette ik een lach op, als het al een lach te noemen was. Ik wist me niet echt een houding aan te nemen en bleef dus onhandig tegen de rand van de brug aangeleund. Mijn blik wendde ik uiteindelijk af en ik draaide mijn rug naar meg toe. 'Sorry, zelfs jouw talent kan er neit voor zorgen dat ik normaal op foto's kom te staan.' zei ik lacherig en draaide me weer terug om.