De brug

Ik bekeek de foto's op het kleine schermpje van mijn fotocamera en lachte. 'Niet zo onzeker jij, je staat er hartstikke leuk op.' Ik liet hem de beste foto zien en glimlachte. 'Wil je ook eens?' Ik stak de camera naar hem uit en streek ondertussen wat haren voor mijn ogen weg.

'Redelijk, misschien valt mijn toekomstige carriere dan toch nog te redden. Moet je voorstellen; een artiest die nooit op foto's verschijnt?' Ik keek over haar schouder mee en nam de camera aan toen ze die aanbood. Zelfs in mijn handen was het ding nog ontzettend groot. 'Waar moet ik klikken?' vroeg ik toen ik de camera op haar gericht had.

Ik begon te lachen. 'Ja, dat zou een schande zijn ja.' Zei ik grinnikend en wees het knopje aan waar hij op moest drukken. Een kleine lach verscheen rond mijn mond. 'Ik zal er wel voor zorgen dat je wat minder cameraschuw wordt, want het is werkelijk waar helemaal nergens voor nodig.'

Ik drukte het knopje in en keek tevreden toen de camera flitste. Met veel moeite vond ik uit hoe ik de foto terug kon kijken en zuchtte teleurgesteld. 'Ah, hij is bewogen.' Ik ging terug naar de foto stand en sloeg mijn arm om Meg's schouder toen ik naast haar ging staan. 'En niet handig als je een fotografie gekke vriendin hebt. Maar ik durf wel met jou op de foto geloof ik.' Ik hield de camera op een afstandje en wachtte totdat ze zou lachen.

Toen de camera voor mijn neus verscheen begon ik te lachen. Het was een trekje wat erbij ingeschoven was: Camera betekend lachen. Mijn glimlach werd nog ietsjes groter toen zijn arm zich om mijn schouders schoof en ik hield mijn hoofd ietwat schuin.

Ik keek niet graag in de camera, dus richtte mijn blik maar op Meg. Haar lach was aanstekelijk en met een verlegen glimlach bestudeerde ik haar gezicht terwijl ik op het knopje klikte. De camera flitste en ik liet het ding weer zakken om de foto terug te kijken. 'Dus, Meg, bak ik er wat van?' vroeg ik toen ik de foto aan haar leit zien.

Enthousiast gaf ik een klein sprongetje toen ik de foto zag. 'Hij is echt super leuk!' Zei ik blij en sloeg mijn armen om hem heen. Persoonlijk vond ik het echt een ontzettend leuke foto en het was er dus ook zeker eentje die ik ging ontwikkelen. Waarschijnlijk kwam hij ergens in mijn kamer te hangen op een mooi plekje. 'Je doet het prima.' Zei ik glimlachend.

Ik glimlachte blij verrast toen ze haar armen om mij heen sloeg. Stiekem was ik trots dat ik die foto had gemaakt. 'Je zou vaker voor in plaats van achter de camera moeten staan, Meggie.' zei ik en warde kort door haar haar. Daarna liep ik terug naar de railing en keek weer over de rand.

Ik grijnsde. 'Nee, niets voor mij.' Zei ik lachend en stopte mijn camera terug in mijn tas, die ik vervolgens op de grond zette. Ik ging naast hem tegen de reling van de brug staan en keer naar het water dat zich onder ons bevond. 'Als het wat warmer was, was ik gaan zwemmen.' Zei ik lachend en keek hem aan.

'En dat verbaasd me helemaal niet. Hebben we toch iets gemeen in tegenstelling tot onze lengte.' Ik gooide een takje dat er op de brug lag in het water en zag het wegdrijven alsof het niets was. 'Dan had ik afgeslagen. Ik heb het niet zo op in het water zijn. Zo vind ik het prima, maar ik hoef er niet in.' Ik keek haar grinnikend aan. Zwemmen was niet mijn ding.

Ik grijnsde en keek hem kort aan. 'Ik had je toch wel meegesleurd.' Zei ik lachend. 'Met kleding en al.' Ik draaide me om en liep naar de andere kant van de brug toe. Hier bleef ik even staan kijken en een kleine glimlach verscheen rond mijn mond.

'Jij, klein dwergje, denkt dat je mij, de reus, in het water had gekregen?' vroeg ik lachend waarna ik haar gewillig volgde naar de andere kant van de brug. 'He, waar is die glimlach voor?' Nieuwsgierig bekeek ik haar gezicht toen ik weer naast haar stond.

Ik keek zijn kant op en knikte. 'Natuurlijk, met een beetje overtuigingskracht kom ik een heel eind.' Zei ik lacherig en keek hem vervolgens enkel en alleen maar aan. Mijn glimlach verdween echter niet en vervolgens haalde ik mijn schouders op. 'Gewoon.' Zei ik lachend.

Achterdochtig bekeek ik haar gelaat en prikte in haar wang toen ze maar zo bleef glimlachen. 'Niet gewoon, komop vertel. Ik ben niet graag degene die dingen mist.' Bijna smekend pakte ik haar handen en keek haar met een zielige blik aan. 'Please, Meggie?' Uiteindelijk kon ik mijn lachen niet meer inhouden.

Nog steeds keek ik hem lachend aan en haalde mijn schouders op. 'Ik weet niet waarom ik lach oké, ik moet gewoon lachen.' Zei ik en keek hem kort aan. Ik weet niet waarom ik het deed, maar voor ik het wist zette ik mijn lippen zachtjes op die van hem. Het was pure intuïtie, die waarschijnlijk helemaal nergens op sloeg. Hij voelde vast niets voor mij, dus ik haalde mijn lippen vrij snel van die van hem. 'Oké, sorry.' Mompelde ik zachtjes en wendde mijn blik af.

Ik moest lachen omdat zijn moest lachen omdat ze lachte. Eigenlijk kon ik niets anders dan lachen en vrolijk zijn met Meg om me heen. Echter was ik zo geschrokken toen ze haar lippen op de mijne drukte dat ik eerst niets deed, niets zei. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen.' zei ik zachtjes en sloot mijn ogen. Ik kon dit helemaal niet doen, wat kon ik nou voor haar betekenen? Ik had nog zo met mezelf afgesproken niet verder te gaan dan vriendschap.

'Dat moet ik wel. Het was stom en - en je voelt waarschijnlijk toch niets voor me.' Ik wendde mijn gezicht af en staarde naar het water. Waarom moest ik dan ook weer zo stom zijn om dat te doen uit het niets. Helemaal uit het niets, het was gewoon zo dom. Ik kon mezelf op dit moment wel voor m'n kop slaan.

'Nee, Meg, echt niet. En jawel, je wilt niet eens weten met je doet.' Gefrustreerd wreef ik over mijn voorhoofd en keek naar haar. Wat moest ik nou zeggen? Dat de jongen die ze leuk vond een monster was? Ik zuchtte, opeens vermoeid. 'Ik zou het graag anders willen, echt waar, maar je kunt beter niet iets met me beginnen. Ik ben gewoon fucked up en je verdient zoveel beter.'

Ik rolde met m'n ogen. 'Kunnen mensen nooit iets beters verzinnen dan "je verdient beter"?' Vroeg ik zuchtend en keek hem aan. 'Als je echt gevoelens hebt, waarom vecht je daar tegen?' Zuchtte ik vermoeid en leunde tegen de brug aan. 'Als je niets voelt wil ik het gewoon eerlijk weten, oké? Dan weet ik waar ik aan toe ben.'

'Het spijt me zo, werkelijk. Ik kan je niets geven, al zou ik het zo graag willen. Geloof me alsjeblieft als ik zeg dat het niet aan jou ligt, want je bent geweldig Meg. Je bent hét meisje, ik ben nog nooit iemand zoals jou tegen gekomen. Onthoud dat, oke?' Ik wist niet wat ik haar moest vertellen, hoe ik het haar uit moest leggen dat het allemaal aan mij lag.

'Tuurlijk.' Mompelde ik nors. Als hij het niet wilde, waarom was hij dan gewoon niet eerlijk. Altijd het eeuwige excuus "het ligt niet aan jou, het ligt aan mij." "je verdiend beter.". Diep zuchtte ik uit en keek hem aan. 'Vergeet dit maar, oké. Ik ben de ware niet - ik ben gewoon een meisje dat toevallig op je pad kwam en je leuk bleek te vinden. Helaas was het niet wederzijds.' Dat laatste mompelde ik er zachtjes achteraan.

Waarom, o waarom moest dit nu gebeuren? Ik wist dat ieder moment het verkeerde zou zijn geweest, maar zo egoïstisch als ik dacht, had ik het liefst uit willen stellen. Verslagen keek ik naar Meg. Ik vond het vreselijk haar zo te moeten teleurstellen, het kon me niet veel schelen hoe ik me hier zelf onder voelde, maar dat Meg het aanging vond ik wel erg. 'Het is wederzijds' mompelde ik onverstaanbaar en leunde toen weer over de railing. Ik kon haar niet geven wat we beiden wilden, maar ik hoopte dat we wel alle twee met minder genoegen zouden nemen. 'Wil je me alsjeblieft niet gaan negeren nu?'

Abrupt keek ik op. 'Wat moet ik dan doen? Doen alsof er niets is gebeurd en weer vrolijk verder gaan? Dan houden we onszelf voor de gek.' Zei ik en stond op het punt om tranen te laten rollen, maar ik hield het tegen. Ik baalde er alleen zo ontzettend hard van. Ik dacht dat ik echt een jongen had gevonden die me accepteerde zoals ik was, wat hij waarschijnlijk ook deed - maar hij wilde iets anders dan ik wilde, ook al zei hij dat misschien niet. 'Ik weet niet wat je wilt, ik weet alleen wat ik wil en...' Ik zuchtte diep uit. 'Ik weet het even niet meer, oké.'

Ik durfde haar niet aan te kijken, omdat ik bang was dat ik alles er uit zou gooien en dan niet alleen al mijn gevoelens maar ook mijn geheimen. Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. 'Nee, je hebt het recht om te doen wat je wilt, maar ik wil niet dat het anders is tussen ons.' Ik zuchtte weer. 'Ook al is dat onvermijdelijk.' mompelde ik er nog achter aan. Het was maar goed dat de volle maan nog een volle 2 weken weg was, anders had ik het er niet zo kalm van af gebracht. 'Ik weet het net zo min.'

Ik zuchtte diep uit en ging tegen de reling van de brug aanzitten. Ik verborg mijn hoofd in mijn handen en sloot mijn ogen. Ik wist echt even niet wat ik nu moest doen, wat ik hiervan moest denken. Ik wilde zo graag dat dit zou werken, maar dat zou het blijkbaar niet. Vermoeid keek ik hem aan. 'Waarom kan dit niet gewoon werken?' Vroeg ik me hardop af en betrapte mezelf erop dat er een traan over mijn wang rolde. Deze veegde ik ruw weg met de mouw van mijn trui, maar ik bleef hem aankijken.