Huis van Ariel

Ariel woont in zo'n huis waar je eerst meters moet overbruggen door een trap om dan bij de voordeur terecht te komen. Onder haar huis bevindt zich namelijk een enorme garage. Haar huis zelf is pastelkleurig blauw en is nog best groot. Ze woont er alleen. Gelukkig zijn haar buren bejaard en niet meer zo oplettend, zodat ze niet merken dat Ariel geen ouders heeft.

Ik liep het trappetje af met een versterker vast. Ik keek goed rond om te checken of er niemand was. Het zag er natuurlijk hartstikke raar uit als je zo'n klein meisje een versterker zag dragen. Ik zette hem neer en liep weer naar boven, om daarna met de volgende versterker in mijn handen naar beneden te lopen

Op mijn mooie rode fietsje kwam ik bij Ariël's huis aan. In de stad verplaatste ik me ook altijd met de fiets, omdat ik niet goed werd van metro's. Ik was te lang voor de deuren en torende altijd boven iedereen uit, geen pretje. Ik zette mijn fiets op slot en liep naar de voordeur waar ik aanbelde. Ik had veel zin gehad in de eerste repetitie, maar sinds het voorval met Meg was ik er alleen maar doodsbenauwd voor.

Ik had eraan gedacht om niet op te komen dagen. Ik wilde Eli helemaal niet onder ogen komen, maar ik had beloofd dat ik voor wat plaatjes zou zorgen, wat promotie dingen en ik was iemand die haar beloftes nakwam. Inmiddels zat ik dus al in de auto. Op de bijrijders-stoel lag een tas met een aantal camera's. Ik wist niet wat voor een imago ze wilde neerzetten, dus ik had ook wat oudere meegekomen die voor een vintage effect aan de foto zorgde. Ik zag na een tijdje de straatnaam in beeld komen en parkeerde mijn auto aan de zijkant van de weg.

Ik kwam uit de garage lopen en zag een rode fiets aan. Geschrokken keek ik er naar, bang dat iemand me had gezien met de versterker. Maar op de straat was niemand... Ik keek omhoog en zag Eli voor de deur staan. 'Hey Eli!' riep ik met een ''jodelahihi'' stem en lachte naar hem. 'Je moet hier beneden zijn. Of wil je wat te drinken? Of eten?' Ondertussen keek ik naar een auto die naast de weg parkeerde, maar kon niet zien wie erin zat.

Ik schrok op uit mijn gedachten toen ik Ariel's stemmetje hoorde en keek naar beneden. Vluchtig ging ik naar haar toe en zag Meg's auto al geparkeerd staan. Ik ahd gehoopt de situatie nog aan Ariel uit te kunnen leggen, maar dat moest dan maar een andere keer. Ik liep de garage binnen en haalde mijn gitaar van mijn rug af. 'Hallo bosnimfje.' Ik gaf haar een knuffel en begon daarna mijn gitaar uit te pakken.

Ik keek glimlachend hoe hij naar beneden kwam lopen en sloeg mijn armen om hem heen. Ik moest er altijd om lachen, omdat mijn hoofd niet hoger dan zijn buik kwam. 'Hoe gaat het?' vroeg ik en legde mijn handen in mijn zij, terwijl ik bedachtzaam naar de spullen keek en met mijn vinger langs de spullen ging. 'Ik heb versterkers, keyboard, jouw gitaar, de lier... Mis ik iets? Nou ja, eigenlijk mijn piano, maar die kon ik niet uit huis halen.' Ik liep de garage uit en keek bezorgd naar de auto. 'Weet jij van wie die auto is?'

'Wil je dat echt weten?' vroeg ik ironisch en begon met het stemmen van mijn gitaar. Kort keek ik de garage rond. 'Nee, volgens mij niet, heb je ook een kabel? Anders heb ik er zelf wel een bij.' Ik had namelijk mijn elektrische gitaar meegenomen, die had toch wat net meer power voor een band. Bij haar vraag keek ik weer terug op en knikte. 'Meg.' zei ik kort en richtte me snel weer op mijn gitaar.

Ik keek hem aan en ging op de versterker naast hem zitten. 'Die blik van je ken ik,' zei ik zachtjes en trok met een opgetrokken wenkbrauw aan zijn shirt. Ik hield glimlachend mijn hoofd schuin en wachtte af of hij het zou vertellen. Ondertussen hoorde ik iemand uit de auto stappen en hierheen lopen. 'Vertel later maar,' fluisterde ik en liep naar de achterkant van de garage, waar ik een kabel vond en die over mijn schouder naar achteren gooide. 'Is die goed?'

Voor Ariel kon ik niets verborgen houden, daar was ik nu ook al achter. Ik glimlachte zwakjes terug naar haar. 'Zal ik doen.' fluisterde ik terug en pakte de kabel. Ik checkte de plug in en knikte. 'Ja, prima, een stuk langer dan degene die ik heb.' Ik veegde er wat stof af en stopte het ene einde in mijn gitaar en het andere einde in één van de versterkers. 'Zo, ik ben er klaar voor.' zei ik, maar wist dat het tegendeel eerder waar was.

Nadat ik de tas van de stoel af had gepakt liep ik richting de garage waar ik Eli en Ariel al zag staan. Met een glimlach liep ik op hen af. 'Hey,' Zei ik zo enthousiast mogelijk en zette de tas voorzichtig op de stoel neer. 'Is Teoh er nog niet?' Vroeg ik verbaast, terwijl ik de tas opende en mijn mobiel eruit pakte. Ik was toch niet te vroeg, maar Teoh kennende was hij vast te laat.

'Gelukkig is hij goed,' verzuchtte ik en klapte vrolijk in mijn handen. 'Ik ben er ook klaar voor. En hopelijk Teoh en Meg ook, als ze ooit nog komen.' Ik keek naar mijn horloge en beet bezorgd op mijn lip, maar gelukkig kwam op dat moment Meg binnenlopen. 'Hoi Meg!' zei ik enthousiast, sprong op en sloeg mijn armen om haar heen. 'Nee, hij is áltijd te laat.'

Ik zette een glimlach op toen Meg binnenkwam. 'He Meg.' Al gauw was ik weer gefocust op mijn gitaar. Ik moest maar wat inspelen. Echter keek ik op bij het noemen van Teoh en zijn punctualiteit. 'Dat is gewoon zijn standaard, te laat komen en dan zij entree maken op de meest vreemde manieren.' voegde ik nog toe.

Ik lachte. 'Daar heb je gelijk in.' Zei ik tegen Ariel en sloeg ook mijn arm even om die van haar. 'Maar even ter zake, wat voor foto's willen jullie? Modern, Vintage, noem maar iets leuks - ik heb verschillende camera's bij, dus dat moet goed komen.' Ik zette een klein glimlachje op naar Eli, maar hij leek te druk bezig te zijn met zijn gitaar. Ik kon er nog steeds niet over uit wat er nou precies gebeurd was tussen ons.

Ik prikte speels in haar zij en ging achter mijn keyboard zitten. 'Jij bent de kenner Meg, jij hoort ons advies te geven,' lachte ik en wuifde het weg, als teken dat het een grapje was. 'Wat vindt jij Eli? Vintage is gaaf, maar zwart-wit ook. Of zo'n effect alsof de foto's al iets van vierderhands zijn? Of is dat vintage?' Vragend keek ik ze beiden aan.

'Wij zijn hier niet de fotografie talenten.' zei ik glimlachend en keek op van mijn gitaar. 'Wij zorgen wel voor de muziek. En ik geloof dat je alles wel geweldig kan maken. Bovendien sta ik toch niet goed op welk soort foto dan ook.' Glimlachend keek ik de twee meisjes één voor één aan en stond op van de versterker om de gitaar om mijn nek te hangen.

Ik glimlachte op zijn woorden en op het moment dat hij een bukte, warde ik lichtjes door zijn haar. 'Hij blijft ook de grootste charmeur die ik ken,' zei ik met een giechel en ging achter het keyboard zitten, om onderzoekend de toetsen in de drukken. Het was toch wat anders dan een piano. 'Nee, precies Eli, daarom willen we je ook vooral niet op de foto's, nietwaar Meg?' zei ik, terwijl ik samenzweerderig naar haar knipoogde.

Ik begon te grijnzen toen Ariel me in mijn zij prikte, maar zei niets tegen Eli. Ook toen Ariel over hem begon te giechelen, zei ik helemaal niets. Ik had hier echt totaal geen zin meer in, maar ik had het belooft. Ik pakte uit mijn tas mijn gewone spiegelreflexcamera. 'Voor de andere is het licht hier te slecht, dan zie je waarschijnlijk niets.' Gaf ik als excuus. Deze foto's kon ik gewoon op de computer dumpen en naar hen sturen, die andere moest ik speciaal ontwikkelen en daar zat ik op dit moment niet op te wachten. 'Nu alleen nog wachten op Teoh.'

'Het is jammer dat je zo klein bent, Ariel, anders had je voor me kunnen gaan staan en dan was ik onherkenbaar geweest, maar helaas.' Ik streek mijn haar terug naar achteren en bekeek Meg kort. Ze zei niets, of tenminste, maar weinig. Schuldig keek ik weer naar mijn gitaar en sloeg wat akkoorden aan, om te kijken of ik hard genoeg stond. 'Nu is het wachten op Teoh, ja.' herhaalde ik, om maar iets te zeggen.

Ik giechelde en stond weer op. Ik kon slecht stil zitten. Een beetje ongemakkelijk stapte ik van mijn ene op mijn andere been. Er hingen zo'n vervelende sfeer en ik wist dat het niet van mij vandaan kwam. 'Misschien kunnen we alvast beginnen?' probeerde ik met zachte stem. Ik voelde me buitengesloten van een veel grotere gebeurtenis die waarschijnlijk was gebeurd.

Snel parkeerde ik mijn auto en sprong eruit, om naar Ariels garage te rennen. Ik was echt veel te laat en voor het eerst schaamde ik me er echt voor. Maar ik moest vanochtend nog krachtoefeningen doen, paar kilometer rennen en football oefenen. Ik moest alles op alles zetten voor die beurs. Ik deed de deur open en glimlachte schuldbewust. 'Hey guys!'

Toen Teoh binnen kwam rennen gaf ik hem een korte glimlach. 'Hey, laatkomer.' Zei ik grijnzend en maakte een foto van hem. 'Prachtige promotiefoto dit.' Zei ik grijnzend toen ik hem terug keek. Teoh stond er niet zo charmant op: Ogen half gesloten en mond wagenwijd open omdat hij ons begroette.

'Teoh, schiet op, we willen beginnen.' zei ik streng, maar lachte daarna. Teoh was altijd te laat, daar moest je gewoon rekening mee houden. 'Derp-faces, de perfecte promotie, ik geloof dat ik zo zelfs op de foto kan.' Ik glimlachte naar Meg, het was een poging haar aan het lachen te maken. Maar misschien had ze het wel helemaal gehad. Ik wist niet wat ik met Meg aan moest na die dag op de brug.

Ik keek Eli bij zijn opmerking aan en betrapte mezelf op een glimlach. 'Daar heb je gelijk in.' Zei ik nog na grijnzend en dacht aan de foto die we op de brug hadden gemaakt. Meteen voelde ik een steek onder in mijn buik en verbande de gedachte al snel. Nog steeds kon ik er niet over uit van wat er gebeurd was en ik baalde zo ontzettend. Ik had de hele avond in m'n bed gelegen, mezelf tegen mijn kussen aangeklemd met tranen in mijn ogen.

Ik gooide een van mijn schoenen naar zijn hoofd en lachte. 'Teoh moet achteraan staan bij de foto's,' zei ik giechelend en keek over Megs schouder heen naar de foto. 'Charming Teoh!' Plagerig drukte ik mijn handen tegen mijn voorhoofd en ging daarna op een stoel zitten. 'Meg, wat moet ik toch met deze mannen? De ene komt altijd te laat en de andere is camera schuw!'