Huis van fam. Ivers

Het huis, oftewel de pastorie van Mystic Falls is bezit van de familie Ivers, het gebouw zit al een tijdje in de familie. Het is steeds van vader op zoon overgedragen wanneer deze de positie van pastoor overnam. Bij Arthur zorgde dit natuurlijk voor problemen, omdat zijn vader overleed voor hij de positie over nam, plus dat hij niet eens van plan was om de positie over te nemen. De pastorie heeft dan ook een aantal jaar leeg gestaan, terwijl een pastoor vanuit een naburig dorp de taken van pastoor Ivers uitvoerde.
Hoewel het gebouw er dus een aantal jaar verlaten en overwoekerd bij heeft gestaan, heeft Arthur alles inmiddels opgeknapt. Onkruid is verwijderd, goten zijn ontstopt, stof is weggeveegd en frisse lucht is binnen gelaten. Het ziet er weer net zo statig en mooi uit als het jaren geleden uitstraalde. De voorgevel is prachtig wit, met donkere kozijnen en sierlijke ornamenten. Van binnen is het net zo groot en intimiderend als de buitenkant doet aangeven. Het staat er vol met antieke meubels en overal waar je komt overvalt je het gevoel van ruimte. Beneden bevinden zich er een grote hal, keuken, woonkamer, bibliotheek, studeerkamer en eetkamer. Als je de marmeren trappen naar boven volgt kun je kiezen uit verschillende gastenkamers met een van de bij behorende badkamers of je kunt door gaan naar het privé gedeelte waar zich 2 slaapkamers bevinden en één ruime badkamer.
Ben je bekend met het huis, dan weet je dat er zich ook nog een kelder schuil houdt onder de bibliotheek.

Ik keek nog een enkele keer in mijn spiegeltje om te zien of al het bloed van mijn gezicht weg was. Gelukkig was dat zo, en kon ik met een gerust hart naar Arthur toe. Eenmaal daar stond ik voor zijn huis en belde ik aan. Het was echt een prachtig, groot huis. Ik streek mijn jurkje nog even glad en glimlachte. Ik had er echt zin in. Ik keek zelfs niet meer tegen het menseneten op.

Ik was al druk bezig in de keuken toen ik de deurbel hoorde gaan. Vlug waste en droogde ik mijn handen en liep de gang in waar ik even diep adem haalde voor ik de deur opende en glimlachend naar Igraine keek. 'Goedenavond.' Ik stapte opzij zodat ze snel naar binnen kon, want het was ongelooflijk koud buiten en ik wilde niet dat ze kou zou lijden.

Ik moest even in mezelf glimlachen om het idee dat ik nu een pastorie binnenkwam. Ik glimlachte toen Arthur de deur opendeed. Ik wou meteen doorlopen om hem te begroeten, maar realiseerde me op tijd dat ik natuurlijk nog niet naar binnen kon. 'Vind je het goed als ik binnenkom?' vroeg ik dus maar met een verlegen glimlach. Ik wist dat het gestoord klonk, maar het moest zo maar.

Ik keek even verward toen ze vroeg of ze binnen mocht komen, was ik zo onduidelijk soms? 'Natuurlijk, natuurlijk, kom binnen.' zei ik glimlachend en gebaarde haar naar binnen te komen. Terwijl ze daar zo stond liet ik mijn blik snel over haar hele lichaam glijden, zelfs met jas aan zag ze er al geweldig uit. Verlegen keek ik weer op en hield mijn hoofd lichtelijk schuin. 'Je wilt toch niet voor de deur bevriezen neem ik aan?' zei ik grinnikend doelend op het feit dat ze vroeg of ze binnen mocht komen.

Ik zuchtte opgelucht toen hij zei dat ik binnen mocht komen. 'Stiekem ben ik best een ijsmens,' zei ik lachend. Ik kwam het huis binnengestapt en draaide me naar Arthur om. 'Hey hey,' glimlachte ik en drukte een kus op zijn wang. Daarna deed ik mijn jas uit en hing hem op. Ik draaide even een rondje en bekeek zijn huis. 'Wauw, Arthur, wat mooi!'

Weer was ik geheel verrast door de kus die ze op mijn wang drukte en ik had dus niet eens haar jas aangenomen. Ik liep haar achterna en glimlachte bij haar opmerking. 'Het is prachtig ja, het is eigenlijk van mijn ouders, naja, eigenlijk van de gemeenschap.' vertelde ik haar en keek met haar mee. Er was altijd wel weer wat nieuws te zien in het huis, ook al had ik ieder ornamentje, ieder hoekje uitvoerig schoon gepoetst.

Ik keek nog even ongelovig rond en liep toen naar hem toe. 'Ik denk dat het heerlijk is om hier te wonen,' glimlachte ik. 'Waar zijn je ouders nu eigenlijk?' Ik trok een stoel naar achteren en ging aan een tafel zitten. Ik rook het eten al en trommelde even vrolijk op de tafel. 'Moet ik je zo even helpen met het eten?'

'Het is wat groot om hier constant alleen te zijn, het is geweldig groot, maar het is wel prachtig natuurlijk en je hebt nog niet eens de bibliotheek gezien.' antwoordde ik enthousiast en haperde even toen ik op haar volgende vraag antwoord wilde geven. Ze was natuurlijk nieuw hier, dus zou misschien niet van de verdwijningen hebben gehoord. 'Ze zijn verdwenen, al een tijd geleden.' Even keek ik fronzend naar de tafel, verlegde het bestek en zei toen; 'Oh, nee, blijf maar zitten, jij bent de gast hier.' En ik verdween in de keuken.

'Ik wil het allemaal zien,' zei ik vrolijk. Mijn gezicht betrok even toen hij het over zijn ouders had, en had spijt dat ik erover begonnen was. Ik liep achter hem aan de keuken in en ging naast hem staan, om zijn handen te pakken en te zorgen dat hij naar me keek. 'Ik heb mijn ouders ook niet meer. Ze zijn vermoord. Maar ik weet dat ze op een goede plek zijn.' Ik stak mijn hand uit om even zijn wang te strelen. 'Misschien duiken ze ooit nog wel op, en anders weet je dat ze veilig zijn.'

Beschaamd keek ik van Igraine's gezicht weg, het was totaal niet mijn bedoeling geweest om zo deze avond te beginnen. 'Ze zijn er niet meer, Igraine, dat weet ik zeker, maar ik hoop dat hun geloof ze naar een goede plek heeft gebracht.' Zwakjes glimlachte ik en keek haar weer aan. 'Houdt je van carpaccio?' vroeg ik daarna om van onderwerp te veranderen.

Ik glimlachte en knikte. 'Vast en zeker.' Ik liet zijn handen los en leunde tegen het aanrecht aan, terwijl ik naar het eten keek. Het moest vast en zeker heel lekker zijn, maar of het er ook zo uitzag? 'Ja, heerlijk,' zei ik blij en keek hem aan. 'Ik weet zeker dat het een leuke avond wordt, Arthur,' zei ik bemoedigend en streek even over zijn arm.

'Nou, laten we dan starten met het voorgerecht.' Glimlachend pakte ik de twee borden met carpaccio op en knikte toen. 'Dat kan ook niet anders dan met jou als gezelschap.' Lachend zette ik het ene bord bij het andere bord op een arm en pakte nog een mandje met stokbrood om vervolgens haar voor te gaan richting de eettafel.

'Prima,' zei ik en giechelde toen ik hem met al die borden zag lopen. 'Gekkie, misschien ben ik wel helemaal niet zo leuk als je denkt.' Ik stak plagerig mijn tong uit en volgde hem toen naar de eettafel. Ik ging op een stoel zitten en pakte een stokbroodje. 'Wil je eerst bidden?' vroeg ik serieus.

Ik zette een bord voor Igraine neer en het andere op mijn plek, waarna ik zelf ook ging zitten. 'Hmm, het wordt denk ik moeilijk om me nog teleur te stellen.' zei ik grinnikend en volgde haar voorbeeld om ook een stokbroodje te pakken. 'Oh, nee, dat vond ik vreselijk toen ik klein was, dus die traditie heb ik nooit voortgezet. Bovendien denk ik niet dat bidden je geloof in god versterkt.' antwoordde ik glimlachend en knabbelde aan het broodje.

Ik neem een klein hapje van mijn stokbrood en bekeek hem ondertussen. Eigenlijk was dit de eerste dat ik zag hij vreselijk knap hij eigenlijk was. Die bruine ogen van hem waren om in te verdrinken en zijn haren vroegen gewoon om doorheen te gaan met je hand. 'Gelukkig, want ik kan het ook niet,' glimlachte ik, 'al heb ik er wel respect voor als iemand het wil.'

'Daar ben ik het geheel met je eens.' constateerde ik en at van de carpaccio die op het bord lag. Verwoed zocht ik in mijn hoofd naar een geschikt gespreksonderwerp, ik wilde alles behalve dat het een ongemakkelijke avond zou worden. Daarom vroeg ik geïnterresseerd; 'En hoe ben je aan je passie voor muziek gekomen?' Misschien was het wat uit het niets, maar ik vond het altijd zeer knap als mensen muzikaal waren en dat was Igraine zeker.

Ik nam ook een hapje van de carpaccio en moest toegeven dat ik het echt lekker vond. Oke, het was dan niets vergeleken met bloed, maar dit was echt goed te eten. 'Nou, muziek is iets waar mensen zich verbonden mee voelen. Ze geven er om, worden er vrolijk van. Het is iets geworden waar mensen niet zonder mee kunnen leven en eigenlijk kan ik dat ook wel over mezelf zeggen. Omdat ik het dus zelf zo geweldig vind - ik ben er ook grotendeels mee opgevoed - en omdat ik het gewoon zo mooi vind om te zien wat voor emoties het bij mensen opbrengt.' Ik keek even naar hem. 'Same question, maar dan over geneeskunde en biologie.'

'Ik werd opgevoed met het geloof in iets dat niet aantoonbaar was, waar niemand zeker van was of het bestond. Mijn ouders waren er zo van overtuigd dat het wel waar was, de hemel, de Heer enzovoort, dat ik me er juist tegen afkeerde en me ging richten op het tegenovergestelde. Het mooie van geneeskunde en biologie is dat je dingen leert over de mens die onveranderlijk zijn, over de regels van de natuur. Ze staan vast en dus kun je ze begrijpen. Daar houdt ik van, dat alles duidelijk is en waar. Dat is natuurlijk helemaal in strijd met mijn geloof, maar dat is ook weer iets heel anders in mijn opzicht.' Ik had de vraag serieus opgevat, dat deed ik altijd als het over dit onderwerp ging. 'Sorry, ik verveel je hier vast mee.' zei ik verontschuldigend.

Ik luisterde gefascineerd naar hem. Ik leefde dan al honderden jaren langer dan Arthur, ik zou niet weten of ik zoiets moois zou kunnen vertellen. Ik schudde mijn hoofd en glimlachte. 'Integendeel, ik vond dat je het heel mooi vertelde, Arthur. Zelf houd ik er ook heel veel van om mensen te bestuderen, maar dan van de buitenkant. Hun gezichtsuitdrukkingen, woorden. Ik houd het meest van mensen hun lach,' vertelde ik zelf lachend.

Glimlachend keek ik naar Igraine. Ik was ontzettend blij dat ze hier was, gewoon omdat ze zo geweldig was en ik kon er echt niet meer omheen draaien dat ik haar graag mocht. 'Dat valt best mee en ja, dat is ook erg interressant, maar ik kan er meestal geen wijs uit. Al dat sarcasme, ironie en dat achterbakse gedoe van sommige mensen maakt het zo onduidelijk wat ze nou precies bedoelen. Maar een oprechte lach is natuurlijk geweldig.' Glimlachend keek ik naar mijn bord, dat ondertussen al leeg was.

Ik keek van zijn bord naar mijn eigen bord, die nog best vol was. 'Ik klets weer teveel,' lachte ik en begon weer te eten. 'Ik vind dat je een hele mooie glimlach hebt,' zei ik gemeend en hoopte dat hij weer zou lachen, omdat hij er dan zo lief uitzag. 'Hmm, heb je veel ervaring gehad met achterbakse mensen?' vroeg ik even bezorgd. Ik zou me gewoon niet kunnen voorstellen dat mensen zo tegen Arthur zouden doen. Ik nam een laatste hap en klapte toen blij in mijn handen. 'Bord leeg!' zei ik enthousiast als een klein kind.

'Oh, doe maar rustig, klets zoveel je wilt.' Ik glimlachte verlegen en gecharmeerd door haar compliment, als leraar kreeg je niet vaak complimenten, dat paste gewoon niet en naast contacten met leerlingen had ik niet veel andere relaties, behalve met Ariana natuurlijk. 'In zo'n prestatie gerichte omgeving als op Harvard krijg je vanzelfsprekend met achterbakse mensen te maken, iedereen wil het beste zijn, wat begrijpelijk is natuurlijk, maar sommigen spelen het daar niet eerlijk.' verklaarde ik en glimlachte toen haar bord leeg was. 'Hopelijk is er nog plek voor de andere twee gangen?'

'Ja, ik zeg dan wel dat ik niet meer ga praten, maar uiteindelijk blijf ik maar praten,' lachte ik. Ik knikte even instemmend met hem. 'Het lijkt me best een moeilijke tijd voor je geweest zijn. Harvard is natuurlijk geweldig en de tijd daar was vast en zeker ook super, maar het lijkt me toch allemaal maar lastig. Ik heb gereisd en me daar laten inspireren door alle culturen. Dat is mijn school geweest.' Ik heb natuurlijk op heel veel scholen gezeten, maar in dit stadje vertel ik iedereen dat ik alleen maar gereisd heb. 'Tuurlijk, maar het is jouw schuld dan als ik uit mijn jurk scheur,' zei ik lacherig.

Ik was het helemaal met haar eens en ik waardeerde haar voor haar begrip en respecteerde haar om haar ervaring van de wereld. 'Het moet geweldig zijn zoveel gezien te hebben.' zei ik glimlachend, zelf was ik wel eens op reis geweest, maar dat was maar enkele keren, ik had nooit tijd om lang en ver weg te gaan. 'Ik neem alle schuld op me.' Grinnikend stond ik op, pakte onze borden en liep naar de keuken om het hoofdgerecht te pakken. Ik had simpele lasagne gemaakt, ik had iets veel ingewikkelders willen maken, maar dat was.. mislukt. Waarschijnlijk door de zenuwen, ik had geen idee, mijn gerechten mislukten nooit.