Huis van Ariel

Trots dat ik een glimlach op Meg's gezicht had getoverd, lachte ik om Ariel. 'Hé, je kunt ook gewoon uit de band stappen. Teoh en ik redden het ook wel met ons tweeën, niet Teoh?' Grijnzend keek ik naar Teoh. Ik wist heus wel dat we niet zonder Ariel zouden kunnen. Ik geloofde er wel in dat zij precies dat goede toevoegde aan Teoh en mij. Eigenlijk dacht ik dat ons trio prima in elkaar paste en dus niet een lid zou kunnen verliezen.

'Nou, als ze je eruit gooien dan vormen wij wel een duo.' grinnikte ik richting Ariel en maakte nog wat plaatjes voor de grap. Ik trok Ariel naast me en maakte een foto van ons twee. Het fototoestel legde ik neer op een van de kastjes en ging op nog een lege stoel zitten.

Ik giechelde om hun woorden en glimlachte daarna voor de camera die op Meg en mij was gericht. 'Alsof jullie het ook maar zonder mij zouden uithouden,' zei ik op een quasi-verwaande manier en lachte daarna. 'Welk lied gaan we doen? Ik denk dat we eerst maar eens moeten beginnen met te coveren en daarna eigen liedjes gaan schrijven en componeren.'

'Oh, ik geloof ook niet dat we zonder je kunnen. Je bent de perfecte toevoeging, Ariel.' zei ik met een grijns op een slijmerige manier. Daarna was ik weer serieus en keek naar mijn gitaar toen ze over een liedje begon. 'Dat is wel een goed idee. Het is wel heel enthousiast meteen met eigen muziek te beginnen. Maar welk lied vinden jullie leuk om te doen?'

NEW
In een fleurige jurk liep Ariël door haar voortuin met een gieter in haar hand. Het had al een tijdje niet meer geregend, dus waren de planten verdord en smakten ze waarschijnlijk naar water. Geduldig gaf ze alle planten water en begon toen nieuwe planten in de tuin neer te zetten. Het had hoognodig weer wat kleur en geur nodig. Ze was dol op tuinieren.

Eli fietste Ariel's straat in en zag haar al tussen de bloemetjes en planten staan. Met een vrolijke lach zette hij zijn fiets tegen het hek en stapte er met zijn lange benen gemakkelijk overheen. 'Hey Ariel, ik zie dat je, je bijnaam bosnimf eer aan doet.' Eli sloeg met een grijns zijn armen enthousiast om Ariel heen en knuffelde haar, tilde haar een paar tellen van de grond.

Toen ze Eli eenmaal zag, liet ze alles uit haar handen vallen en rende naar hem toe, om in zijn armen te springen. 'O Eli!' riep ze dolblij uit. Ze liet hem los en maakte een plechtige buiging door haar jurk een stukje op te tillen. 'Ik moet mijn bosnimf taken natuurlijk wel vervullen he?' giechelde ze en pakte zijn hand vast, om hem mee naar binnen te leiden. 'Wil je wat drinken? Of wat eten?'

Eli lachte en warde door haar haar. 'Lekker, doe maar gewoon wat water. Of thee ofzo.' Eli maakte het zichzelf comfortabel en leunde nochalant tegen het aanrecht toen ze in de keuken waren. Het was nog steeds een raar idee dat dit Ariel haar eigen huis was. 'Zeg, nimfje, weet je wie er gisteren voor mijn deur stond?' Eli kon zijn enthousiasme moeilijk voor zichzelf houden, hij straalde helemaal.

Ze dwarrelde door de keuken en zette ondertussen de waterkoker aan en zocht naar wat mensenvoedsel. Uiteindelijk vond ze wat koekjes. De thee schonk ze in twee glazen en zette ze op het aanrecht. Ze nam een slokje en keek hem nieuwsgierig aan. 'Ik zou het niet weten? Het was vast een leuk persoon, want je glimlacht bijna de hoeken van je mond open,' giechelde ze.

Eli pakte één van de mokken en keek Ariel glunderend aan. 'Meg is terug. Als in helemaal, compleet, volledig voor altijd.' Hij lachte en kon het nog steeds niet geloven, het was nog steeds zo onwerkelijk. Hoewel het nu alweer voelde alsof Meg gewoon de hele tijd hier was geweest. 'Is ze nog niet toevallig hier langs geweest?' vroeg Eli haar nadat hij nog een slok thee had genomen.

Haar hoofd schoot omhoog en ze keek hem ongelovig aan. 'Meg? Meg is terug? Wat super voor je!' Ze knuffelde hem, maar voelde zelf een steek in haar buik. Ze probeerde zo overtuigend mogelijk te blijven glimlachen en nam een slokje van haar thee. Ze schudde haar hoofd. 'Nee, ze is niet langs geweest. Nog niet, misschien. Ik zie haar denk ik wel weer op school, blijft ze hier weer een tijd?'

Eli nam gelukkig Ariel's knuffel aan. Het zou vast een hilarisch gezicht zijn: zo een grote jongen met zo een klein meisje. 'Ze gaat hier haar school afmaken en wat ze dan doet zou ik niet weten. Maar nu is ze hier en blijft ze hier.' Eli dronk ook van zijn thee en fronste toen. 'Alhoewel ze natuurlijk veiliger was aan de andere kant van het land.' Het luchtte Eli zo op dat hij met Ariel over zijn afwijking kon praten. Met niemand anders kon hij er over spreken, behalve met Ariel en ze gaf hem altijd goed advies. Hij zou niet weten wat hij zonder haar moest.