De Winkelstraat

Eleanor liep met een kleine glimlach om haar lippen de winkelstraat in. Nou ja, dé "winkelstraat". Evenals het dorpje was dit straatje een stevige mix van ontdekken aangezien het kleine winkeltjes waren, maar uitpuilde van de spullen. De glimlach zat er dus om het zonnetje dat haar nog gegund werd, maar ook om het feit dat ze Zoë zou zien vandaag. Alsof het déjà-vu was aangezien ze aan haar dacht deze ochtend. Met het jurkje, vestje, de zwarte panty, bijhorende botjes en tas liep ze verder naar een koffiezaakje waar ze elkaar zouden ontmoeten. Blijkbaar was ze vroeg waardoor ze zelf al een koffie bestelde. Deze ochtend had ze niets gehad dus nu moest ze het maar eens goed gaan maken. Daarbij was koffie van hier te moeilijk om te weerstaan. Misschien geen Starbucks, maar iets veel beters.

Met mijn tas om mijn schouder, liep ik glimlachend door de winkelstraat heen. Het koffiezaakje waar we af hadden gesproken was niet ver meer, en ik was redelijk op tijd. De felle zonnestralen verwarmde mijn huid op de weg naar mijn bestemming. Eenmaal aangekomen, opende ik de deur en keek even rond of ik Eleanor al zag zitten. Aan het hoektafeltje achterin trof ik haar aan. Met de grootste glimlach op mijn gezicht liep ik naar haar toe en spreidde ik mijn armen om haar eens stevig te omhelzen. We hadden elkaar alweer een tijdje niet gezien, dus het was fijn om haar in mijn armen te sluiten. "Ellie!" Tjah - het was een bijnaam die ik haar ooit had gegeven, toen we nog best wel jong waren. We konden er meestal wel gewoon om lachen.

Toen ik liefkozend mijn bijnaam door de koffiezaak hoorde en opkeek van mijn mobiel, stond stralende Zoë voor me. Met ook een grote glimlach stond ik ook op en sloot mijn armen om haar. Bij die omhelzing sloot ik even mijn ogen. Het deed goed om nog eens geknuffeld te worden. Soms was dat alles wat ik nodig had; een knuffel van iemand die me heel dierbaar was, zoals Zoë. Het enige probleem was dat ik altijd haar meed rond de tijd dat ik zou gaan transformeren. Ze wist niet wat ik was en dat moest ze ook nooit te weten komen. Ik was bang dat ze me voor gek zou verklaren of bang van me zou worden. Focus, Eleanor!
Langzaam liet ik haar los. 'Ik ben blij dat we elkaar eindelijk nog eens zien!' Nog steeds stond de oprechte glimlach rond mijn mondhoeken. Even ging ik zitten en nam nog een slokje van mijn koffie. 'Pap is alweer niet thuis dus je kan wel raden dat het erg stil is bij ons...' Winkelen met haar was altijd wel leuk aangezien het met leuke praatjes ging én kleding. Altijd droeg ze wel wat leuks en ze was dus de ideale shoppenspartner.

Haha, ik moet er nog in komen en aangezien de meerderheid in ik-vorm typt, ga ik het ook proberen.

Glimlachend knikte ik, terwijl ik plaats nam op de stoel tegenover haar. 'Anders kom een nachtje bij ons slapen?' Stelde ik voor, toen ze zei dat haar vader weer eens uit de stad was. 'Of ik kom naar jou toe - dat kan natuurlijk ook.' Lachte ik. Toen een van de serveersters aan mij kwam vragen wat ik wilde, bestelde ik een heerlijke cappuccino. Het was een van mijn lievelings drankjes in deze tijd van het jaar. 'Dus hoe gaat het met je?' We hadden een hoop te bespreken, alles wat er gebeurd was en wat er stond te gebeuren natuurlijk. Dorpsfeesten, school, vriendinnen uitstapjes en ga zo maar door. Met een glimlach pakte ik mijn kop aan en nam een klein slokje.


ooh joh, geeft niet. Haha - voor mij maakt het niet uit hoor in wat voor vorm je typt (:

Het idee om naar Zoë te gaan was aanlokkelijk, maar ondertussen had ik ook al kennis gemaakt met de vrouw des huizen of toch de kennis geput uit onze vorige gesprekken dat deze niet bepaald de aangenaamste was. Lacherig haalde ik dus mijn schouders op. 'Moet jij zien wat je het liefste hebt, maar lijkt me leuk.' Weer nam ik een slokje van mijn hete drank en keek haar daarna met een klein glimlachje aan. Hoe ging alles? 'Gaat wel goed... Ik verveelde me enkel erg hard. Gisteren ben ik niet uit geweest en nog voel ik me echt moe. Ons afspraakje voor vandaag was dus perfect. ' Ach ja, Zoë zou het niet verkeerd opvatten. Ze was zowat mijn enigste vriendin. Een goede en misschien zelfs beste. Ik kende haar jaren, maar het leek langer. 'Dus hoe zit het met jou?' Als er wat te doen was dan zou ik het wel van deze organisator horen.

Nippend van mijn drankje begon ik te lachen. 'Bij nader inzien is jou huis misschien toch beter.' Een pluk haar verdween achter mijn oor, terwijl ik nog een slok van mijn drankje nam. Ik kende Eleanor al een aardige tijd, we zaten al vanaf de eerste klas bij elkaar en sinds toen is onze vriendschap geboren. Ze was een van de weinige die ik echt vertrouwde, waarbij ik mijn muur kon laten vallen. Ook al ging dat in het begin lastiger dan ik had verwacht. 'Met mij? Tja - hoe zit het met mij?' Lachte ik eventjes. 'Moe van het eeuwige gezeur van Maartje. Ze kan aardig zijn - tegen Teoh, maar tegen mij verdomd ze het. Me pa is helemaal dol op d'r. Ik snap echt niet wat hij in die vrouw ziet, maar ja - ieder zijn eigen keuzes natuurlijk.' Met mijn lepeltje roerde ik door de cappuccino. 'Ik was wel even blij om uit dat huis te zijn.' Glimlachte ik naar haar toe.

Ook ik betaalde voor Zoë haar koffie en de mijne die ik nog niet had afgerekend. Op die paar dollar minder of meer zou het helemaal niet schelen. Ook ik moest lachen bij haar woorden en toverde de lach om tot een brede grijns. 'Een ouderwetse sleepover hé?' Vroeger ging het gepaard met stiekem naar feestjes te gaan en soms dronken te worden dat was na de tijd dat ik altijd jongens zat te keuren en om de week een andere crush had, maar veel te verlegen was. 'Arme jij. Ik zou voorstellen dat je bij me intrek aangezien mijn vader dus echt nooit thuis is. Sinds ik echt oud genoeg ben om voor mezelf te zorgen is hij weg en als hij thuis is dan merk ik het nog eens niet...' Ergens was ik blij dat mijn vader geen strenge stiefmoeder voor me erbij haalde. De vriend van mijn moeder was al erg genoeg. 'Dit gaat hard klinken: Maar kan ik geloven. Mijn moeder is terug in Amerika en ze heeft voorgesteld dat ik terug bij haar kom wonen, maar zolang ze samen blijft met Ryan kan ze het vergeten.' Ook dronk ik de laatste restjes van mijn koffie op. 'Misschien moeten we ook nog eens samen uitgaan. Hoelang is dat niet al geleden?'

Toen ik zag dat Eleanor haar portemonnee trok om te betalen, glimlachte ik dankbaar naar haar. 'Dankje.' Ik dronk de laatste beetjes op en keek vervolgens even het zaakje rond. Inmiddels had ik het gekroond tot ons tentje, we gingen er altijd koffiedrinken voordat we de stad indoken om even heerlijk te shoppen. 'Het klinkt me als muziek in de oren.' Lachte ik, toen ze begon over intrekken bij haar. 'Het enige probleem is dat mijn vader het waarschijnlijk niet heel erg zal waarderen en ik denk ook niet dat Teoh er heel erg blij mee ik.' Mijn stiefmoeder was dan misschien niet de vrouw die ik wenste, maar met mijn vader en Teoh kon ik het prima vinden. Ze waren misschien allebei iets te overbezorgd, maar je kon niet alles hebben natuurlijk. Ik schoot letterlijk in de lach toen ze over onze traditionele sleepovers begon. 'Oh - wij gaan zeker een traditionele sleepover houden.' Bevestigde ik. Toen begon ze over haar moeder. 'Ik wist niet dat ze weer terug was, maar als ik die verhalen van jou hoor over die Ryan zou ik het ook voor gezien houden hoor...'

Glimlachend keek ik haar aan. 'Ze had haar stiefbroer al een paar keer genoemd, maar ik had hem nog nooit ontmoet. Ik had er niet bepaald de drang naar, maar meestal zei ze wat positiefs over hem. Haar vader was dan weer eentje om jaloers op te zijn... Ik haalde mijn schouders op bij de woorden over Ryan. 'Hij is een eikel die aandachtstekort heeft. Daarbij verkeren ze beiden in een midlifecrisis ofso. Ik heb liever niemand rond me dan heel de tijd ruzie,' zei ik terwijl ik op stond en mijn tas terug rond mijn arm deed. 'Daarbij hebben ze geen Zoë ter vervanging.' Met een grijns stak ik mijn hand naar haar uit. 'Gaan we dan maar?'

Lachend stond ik ook op en knikte. Mijn tas belandde ook over mijn schouder heen en terwijl ik de stoel aanschoof ging ik verder met mijn verhaal. 'Daar geef ik je gelijk in. Ack - zolang jij maar gelukkig bent, is het prima toch?.' Het was iets wat voor mij altijd waarde had gehad - wat voor de meeste mensen waarschijnlijk wel zo is. Je moest doen waar je gelukkig van werd, niet wat andere mensen wilde. 'En daarbij, ik zou het niet overleven zonder jou - dus je blijft maar lekker hier.' Lachte ik. Toen we eenmaal buiten de koffiezaak stonden keek ik van links naar rechts. 'Nou - welke kant eerst?'

En de woorden die ze nu uitsprak zorgde ervoor dat ik zoveel hield van deze jonge vrouw. Enkel wist ik niet waar ik gelukkig van werd. Toch niet als het om de beslissing was van welk huis. Ik kon me hier wel beter verschuilen in Mystic Falls tegen de tijd dat ik transformeerde, omdat mijn vader dus geen moeial was. Al snel veranderen mijn gelaatsuitdrukking in een grote glimlach die zij er keer op keer kon op toveren. 'Ik hou ook van jou, Zoë.' Deze woorden kwam er spontaan uitgerold. Mijn hoofd draaide zich naar rechts en naar links. 'Eerst links en dan op de terugweg rechts!' Waar de leuke winkeltjes zaten wisten we ondertussen ook wel. Daarbij had ik nood aan nog wat nieuws voor in mijn garderobe. 'Dus vandaag mag ik je opeisen?' De herfst was gevallen, maar toch was het niet één van de slechtste dagen.

'Vandaag mag je me opeisen.' Beaamde ik lachend, terwijl ik naar de linkerkant van de winkelstraat begon te lopen. Hier zaten de meeste leuke kledingwinkeltjes, degene waar je altijd wel iets leuks en unieks vond. Dat was het leuke aan Mystic Falls: Het werd niet meegetrokken in de sleur van de grote winkel ketens, maar het bleef zichzelf. 'Alleen ik had wel met Teoh afgesproken in de Mystic Grill vanmiddag.' Bedacht ik me opeens. 'Zin om mee te gaan?' Ik zou het begrijpen als ze geen zin had om mee te gaan, ze had hem daarbij nog nooit echt ontmoet, ze had alleen de verhalen die ik altijd vertelde gehoord en daar hield het op. 'Oh - hier wil ik wel even naar binnen.' Lachte ik, toen we langs een van mijn lievelings kledingwinkeltjes kwamen.

Normaal was ik niet het sociaal-type dat er rond liep, maar haar idee stond me wel aan. Wie wist had ze toevallig wel een erg knappe stiefbroer, hoewel die gedachte fout was. Ik hield geen relaties en daarbij was zij mijn beste vriendin. 'Ja, ik wil Teoh ook wel een keertje ontmoeten. Vreemd hoe klein dit stadje is, maar toch nog groot genoeg om je echt niks voor te kunnen stellen bij een persoon.' Al snel stonden we weer stil na een paar een minuutje te gewandeld hebben. Natuurlijk wou ze hier naar binnen. Zoals altijd, maar het was inderdaad een leuk winkeltje dus ik trad achter haar naar binnen. Mijn aandacht was uiteindelijk al gevestigd op een jurkje. 'Dus ben je gisteren uit geweest?' Ik was uitverteld en dat nu al.

Knikkend keek ik rond in het zaakje, en pakte al snel een geweldig shirt uit de rekken. Het was een beetje roomwit, het zat tegen crème aan, en het had rond de hals grote geschilderde veren erop. Het stond vast geweldig bij de nieuwe broek die ik een paar dagen geleden had gekocht. 'Ja, het was echt vreselijk laat geworden - en daarbij, ik had misschien een heel klein beetje teveel gedronken.' Normaal had ik niet zoveel met drank, ik vond het op zich wel lekker - een keertje - maar daar stopte het ook. 'Ik was volgens mij gewoon zo blij dat ik weer een keertje een feest had, dat ik me iets teveel had laten gaan.' Lachte ik.

Iik ik hat een roomwit kledingstuk vast. Het keedje was op zich kort, maar het in een perfect model gemaakt zodat het helemaal niet saai zou worden. Daarbij zouden de meer bruine botjes die ik aanhad er goed bij staan. Nog een rden waardoor ik het jurkje niet kon weerstaan was dat kante afwerking. Ik had een aparte stijl. Dat was al langer bekend.
Zachtjes lachte ik om haar waarna ik naar haar toe liep. 'Als je maar plezier hebt gehad en van te veel alcohol zie ik toch niet veel.' Zelf had ik dan altijd een inmense kater. Best irronisch als je bedacht dat ik een hond was.
Hoe dan ook, nu ik Zoe hoorde spreken kreeg ik zin om zelf een stapje in de wereld te zetten.

'Ik moest er wel voor zorgen dat mevrouw het niet zag natuurlijk hè. Anders bracht ik Teoh in de problemen, en daar zit ik eerlijk gezegd niet echt op te wachten... Als ik hem ook nog tegen me heb - wordt het helemaal een hel daarzo.' Lachte ik, terwijl ik nog wat kledingstukken uit de rekken pakte en deze over mijn tas heen zwaaide. 'Ik ga deze denk ik even passen,' Grinnikte ik, toen ik naar de stapel kleding keek die ik vast had. Als ik eenmaal aan de gang was met shoppen, deed ik dat ook goed. Met een lach op mijn gezicht liep ik naar de paskamers toe en sloot het gordijn.

Ook ik lachte even met de stapel kleren en keek naar mijn eenzame jurkje. Hoewel mijn oog ook viel op een soort van zwart retro jurkje met openrug dat nog net in mijn maat was. 'Oké, dan pas ik even deze twee.' Ik koos het pashokje recht van haar en wurmde me uit mijn kleren voor eerst het zwarte aan te doen. 'Als je zo over Teoh spreekt, wordt ik er echt nog jaloers op dat ik enigst kind ben; hij lijkt wel leuk.'

'Het ligt eraan hoe je het bekijkt.' Begon ik, terwijl ik me in een korte spijkerbroek wurmde. 'Het is wel leuk enzo, maar je kan nooit echt een moment voor jezelf vinden.' Ik keek even in de spiegel naar het broekje en knikte goedkeurend. Het was van een erg lichte spijkerstof gemaakt en het stond goed bij het shirtje wat ik aanhad. Vervolgens ging het shirt met de veren erover: eentje waar ik ook erg tevreden mee was. De rest van de kleding die ik had gepakt stonden mij niet echt: Ik leek er of een aardappelzak in, of ik werd gewoon plat. 'En? Past het?'

'Zo heb ik het nog niet bekeken, maar je hebt tenminste iemand extra om je te steunen of tegen je vader of Maartje te spannen.' Nog steeds bekeek ik mezelf met de zwarte jurk. Het stond me wel goed om daarna deze uit te doen en de witte te passen. 'Het pas allebei perfect dus ik denk dat ik het ga nemen. Misschien moet ik nu eens naar wat anders opzoek dan jurkjes.' Weer kroop ik eruit en trok mijn eigen jurkje aan, panty en schoenen. 'Ready to go?' Vroeg ik sereen toen ik voor haar paskamertje stond met de twee jurkjes. 'Wat ben ik toch blij dat mijn vader zijn schuld inlost met geld.'

'Ik moet toegeven dat mijn vader nog wel meevalt' Lachte ik, terwijl ik m'n gewone kleding weer aandeed en het hokje uitstapte. 'Maar ik kan wel blijven zeiken over van alles en nog wat - er veranderd toch niets.' Glimlachend liep ik naar de kassa toe en trok mijn portemonnee tevoorschijn om te betalen. De prijzen hier vielen nog mee, dus voor het shirtje en de broek was ik niet zo heel veel kwijt. Toen ik klaar was met afrekenen, bleef ik naast de kassa staan om te wachten tot Ellie ook klaar was.

Ik glimlachte om het feit dat Zoë weer eens gelijk had. 'Daarom is zeiken soms nodig en ik hoor het maar al te graag aan.' Ook ik betaalde na haar. De prijzen vielen hier inderdaad wel mee. Hier in Mystic Falls had je ook weer niet echt dure boetieks en als je wou overleven door kleding te verkopen kon je moeilijk honderd dollar per stuk gaan vragen. Het machinetje accepteerde vlotjes mijn pincode en ik was weer wat lichter. 'Dus nu de schoenenwinkel hiernaast in?' Shoppen was nu eenmaal een favoriete bezigheid van mij, van haar en zowat van ieder meisje. Toch? 'Is er vandaag nog wat te doen?'

'Schoenenwinkel hier komen we!' Lachte ik, toen ze over de schoenenwinkel begon. Ja - schoenen waren zeker mijn favoriet. Van schoenen kon ik nooit genoeg krijgen, iedere vorm, hoogte en kleur had ik wel ergens in mijn kast staan. Het was dat mijn vader het accepteerde, anders waren de schoenen er nooit ingekomen. Met de tas in mijn hand liep ik de schoenenwinkel ernaast in en stortte mijn aandacht volledig op de laarzen uit de etalage. Nu het wat slechter weer werd, werden alle "trends" daarop aangepast, zo ook de schoenen. 'Ik weet niet of er vanavond wat is - volgens mij is het best rustig.. Maar het is en blijft een zaterdag, dus je weet het nooit.' d

Ik keek over haar schouder mee naar de schoenen die ze in het oog had. 'Ze zijn mooi. Kopen die handel!' Daarna verplaatste ik me meer zodat ik ook iets kortere laarsjes kon bekijken met een sleehak aan. Die van vorig jaar had ik inmiddels al helemaal afgedragen. 'Ik hoop het, want ik heb best wel zin opeens om uit te gaan.' Met een glimlach ging ik weer van voorovergebogen naar recht staan en glimlachte breed naar mijn vriendin voor ik de winkel in huppelde. 'Let's go eskimo!'

'Ja, waarom zou ik ze ook niet kopen eigenlijk..' Het geld had ik er wel voor, het was alleen... Ik had al zoveel schoenen, ook al moest ik toegeven dat ik er geen genoeg van kon krijgen. 'Ik koop ze gewoon - als ze er tenminste nog op mijn maat zijn.' Ik haakte mijn arm in die van haar en liep vervolgens de winkel in. De geur van leer kwam me tegemoet, en die deed mij glimlachen. Het was een soort vertrouwde geur: Mijn oude huis rook daar ook altijd naar, maar sinds mijn moeder er niet meer was - zijn de herinneringen eraan niet echt goed meer. Vandaar dat we ook zijn verhuist naar het huis van de Gards, ook al had dat met het feit te maken dat mevrouw het niet wilde verlaten omdat ze te trots was. Ja - ik mis mijn huis, met m'n eigen kamer, mijn erker en alle andere vertrouwde dingen. 'Maar dan moet jij die laarsjes ook kopen hè! Dan gaan we vanavond toch gewoon uit - het is niet dat ik iets beters te doen heb ofzo.'