De Winkelstraat

Toen zij haar keuze had gemaakt seinde ik een ober en bestelde een cappucchino en zwarte koffie. Daarna richtte ik me weer op haar en vouwde mijn handen samen. 'Naast lesgeven? Ach, ik kook graag en ik lees veel, maar veel van mijn tijd moet ik in werk en plichten steken. Veel vrije tijd blijft er dan niet meer over, die proefwerken willen jullie snel nagekeken zien toch?' Licht grijnsde ik en trok toen een geïnterresseerde blik. 'Wat houdt jou zo al bezig buiten al het huiswerk dat ook zeker ik op ga geven?'

'Daar heb je gelijk in. Al kan ik niet garanderen dat ik het allemaal ga maken. Sorry.' Grapte ik. 'Zoals vele andere heb ik de obsessie voor shoppen.' Ik wees even naar de tassen die naast me stonden. 'En ik ben de laatste tijd veel in de bossen - het ligt nogal ingewikkeld.' Ik besloot niet al te veel details weg te geven, tenzij hij ernaar vroeg. Ik was niet zo gesloten als het op dat soort dingen aankwam. 'En verder de gewone dingen. Vrienden enzo - je weet wel.' Als ik er nu zo over nadacht had ik niet echt een bepaalde hobby. Ik hield er van om muziek te luisteren en in mijn dagboek te schrijven, maar omdat nou echt een hobby te noemen.

Zoë verbaasde me niet met haar antwoord, ik vond deze dingen wel bij haar passen en had de tassen al opgemerkt toen ik haar naar de winkel vroeg. Overigens had ik de meeste dingen ook gedaan toen ik naar high school ging, wat rondhangen met vrienden en opvallend ook het rond zwerven in de bossen. Daar had ik altijd mijn hoofd leeg kunnen maken van problemen en zorgen. 'Het lijkt altijd ingewikkelder dan het werkelijk is.' merkte ik op en glimlachte lichtjes toen ik naar mijn handen staarde. Mijn moeder was uitermate gesteld op die uitspraak, ze gebruikte hem zo wat in iedere situatie en ik kon haar dan ook zo voor de geest halen wanneer ik de uitspraak zelf gebruikte.

'Was het maar allemaal zo makkelijk..' Antwoordde ik, op een iets wat treurige toon. Toen ik het had gezegd, betrapte ik mezelf erop dat ik weer terug af ging en daar had ik niet zoveel zin in dus glimlachte ik weer. 'Sorry voor mijn depressieve gedoe hier, maar het ligt nogal gevoelig. En ook al heb ik tegen mezelf gezegd dat ik het niet zou tonen, het wil niet altijd even goed werken. Sorry daarvoor.' Kort glimlachte ik naar de ober die onze drankjes voor ons neerzette en al snel had ik mijn handen om het kopje geklemd om de warmte op te nemen.

Onbewust volgde ik Zoë's voorbeeld en omhelsde mijn kopje met koude vingers. Ik wachtte met reageren tot ik een slok had genomen en mijn tong half verbrandde. 'Dat geeft niets, ik begrijp je volledig.' Met een vriendelijke glimlach bekeek ik haar eventjes en keek toen naar de spoelende regen buiten. 'Goh, het is maar goed dat we hier naar binnen zijn gegaan.' Dat het nogal flauw was om ineens over het weer te beginnen, wist ik ook wel, maar ik kon haar er niet zo depressief bij laten zitten, ik hoopte dat ik haar in ieder geval kon opvrolijken.

Mijn blik gleed naar buiten toe en ik begon te lachen. 'Inderdaad, ik vrees dat ik anders als een of andere zombie thuis was gekomen.' Grapte ik, terwijl ik een slok van mijn cappuccino nam. De warmte vloeide door mijn lichaam heen, die me helemaal liep opbloeien. Altijd had een kop koffie mij goed gedaan, ik weet niet waarom dat was, maar het was nou eenmaal zo. Kort keek ik hem aan. 'Een man die kookt? Dat is zeldzaam.' Ik moest even lachen toen ik aan mijn vader en koken dacht: Een combinatie die echt onmogelijk was.

'Ach, je leert het vanzelf wanneer je in een huis vol mannelijke studenten woont en ze allen zo lui zijn dat ze zelfs niet omhoog komen om de deur voor de pizzaboer te openen. Natuurlijk kwamen al die pizza's mijn neus ook uit.' Ik grinnikte lichtjes toen ik dit vertelde en nam vervolgens een slok van mijn koffie. Het deed me goed om aan mijn studententijd te denken, ik geloofde niet dat ik voor die tijd ooit zo veel had gelachen. Hoewel mijn laatste jaar verstoord was door de dood van mijn ouders, waren de rest van de jaren op de campus een verademing in vergelijking met mijn jaren hier. Soms miste ik de sfeer en gezelligheid wel degelijk, maar ik had me nu gewijd aan de Heer en aan de plichten die ik tevens had aangenomen, dus was het zinloos om te veel terug te denken.

Ik lachte even. 'Het was dus gewoon uit noodzaak.' Grapte ik. Een man die uit zichzelf begon te koken had ik, om eerlijk te zijn, nog niet echt meegemaakt. Nogmaals nam ik een slok cappuccino en roerde met mijn lepeltje door het half volle kopje. Ik had me zo ingesteld dat ik de wereld van een positieve kant bekeek, niets was half leeg, alles was half vol. Het was de enige manier dat ik een leven kon lijden zonder gek te worden van alles waar ik antwoorden op wilde. Kort keek ik hem even aan. Er was iets aan hem dat me liet denken dat hij anders was, waarom weet ik niet. Het was gewoon een gevoel.

Terwijl ik een slok koffie nam knikte ik en toen ik het kopje weer op het schoteltje plaatste, grinnikte ik. 'Uiteindelijk ben ik het wel leuk gaan vinden, tot vreugde van mijn mede-studenten. Ik geloof dat we altijd samen hebben gegeten, nooit sloeg iemand een maaltijd over.' Met een tevreden blik keek ik in een ogenblik de zaak rond. Het was aardig druk, het zag er naar uit dat velen hier schuilden, vele vochtige jassen waren over stoelen gehangen en meisjes probeerden hun natte kapsels te herstellen. Het viel me op dat Zoë naar mij keek, dus toen ze haar blik liet vallen, nam ik de gelegenheid om nog eens haar aura door te spitten. Hopelijk viel het haar niet op hoe ik haar bestudeerde, zelf vond ik het ook nogal ongemakkelijk als iemand naar mij staarde.

'En ook nog goed in koken ook.' Grinnikte ik, waarna ik het overige restje cappuccino opdronk. Het legde kopje zette ik op het schoteltje neer en wende mijn blik af toen ik doorkreeg dat ook hij naar mij keek. Nog steeds had ik dat ongure gevoel dat er iets aan hem was, maar wat kon ik nog steeds niet ontdekken. Het koekje dat naast mijn kopje op het schoteltje lag, at ik hap voor hap op. Het was zo'n ouderwets koekje dat je oma altijd maakte: Dol was ik erop. Na de verdwijning van mijn moeder had ik echter geen contact meer met mijn opa en oma van mijn moeders kant. Ze waren boos op mijn vader, niet op mij, maar mijn vader wilde niet dat ik hen nog zag. Daarvoor zag ik ze ook niet echt vaak, dus veel problemen had ik er niet mee. Mijn grootouders van mijn vaders kant, sprak ik wel nog vaak. Ze waren dol op hun nieuwe schoondochter, in tegenstelling tot mij.

Zorgen tekende dit meisje, of in ieder geval storingen in haar omgeving. Het lukte me alleen niet om tot ontdekking te komen wat deze storingen in zouden kunnen houden. Soms was het moeilijk om door te dringen tot de aura van een persoon en omdat ze me niet 'anders' leek, stak ik niet te veel moeite in het uitpluizen van de gekleurde sfeer die haar omringde. Alleen diegene die ik wilde benaderen, de op een subtiele manier gezegd, 'anderen' zou ik door en door gaan uitzoeken met alle energie die ik kon geven. Maar dat betekende niet dat ik de zorgen van Zoë onbelangrijk vond, in tegen deel, ik had mezelf al voorgenomen om haar gerust te stellen, haar te helpen zo goed ik kon, zoals ik ook graag hulp had gehad toen ik het nodig bleek te hebben. 'Misschien gaat het me helemaal niet aan, maar zit er iets je dwars dat je zo doet fronsen?'

Kort keek ik hem aan en begon toch even kort te lachen. 'Sorry dat ik af en toe zo afwezig ben - maar.' Ik twijfelde eventjes of ik het hem moest vertellen, maar besloot dat het geen kwaad kon om het hem te vertellen. 'Vorig jaar heb ik mijn moeder verloren... Tenminste - ze is ooit het bos in gegaan en nooit meer teruggekomen. Ze zeggen dat ze van een klif af is gevallen, maar ik geloof er niet echt in. Ze kwam altijd in het bos, dus ze wist waar ze kon lopen en waar niet. Ze was er praktisch opgegroeid.' Alweer zei ik veel meer dan ik in eerste instantie had willen zeggen, ik wilde het houden van "Mijn moeder is vorig jaar overleden." maar het hele verhaal kwam er meteen uit.

'Het spijt me heel erg, ik weet dat, dat geheel niet helpt, maar iets is beter dan niets.' Ik glimlachte zwakjes naar haar en staarde toen in het kopje koffie. Naar mijn mening hadden ze nooit de goede woorden uitgevonden om iemand mee te delen dat je met ze meeleefde, ze brachten nooit de juiste gevoelens over, maar ik wist hoe het voelde om een ouder te verliezen en ik voelde haar pijn. Met een hand die ik even op haar schouder liet rusten, glimlachte ik oprecht medeleven tonend naar haar en trok vervolgens diezelfde hand terug. Daarna fronste ik lichtjes terwijl ik mijn laatste slok koffie nam. Toen het kopje terug op tafel stond keek ik serieuzer dan eerst. 'Wat geloof jij dan?' Er zat veel meer achter die vraag dan ik in die paar woordjes had kunnen stoppen.

Met een oprechte glimlach keek ik naar zijn hand, die op mijn schouder belandde. Kort keek ik hem aan en zuchtte. 'Ik weet niet wat ik moet geloven, maar ik kan gewoon niet geloven dat ze simpelweg van de rand af is gevallen, terwijl ze geen lichaam of iets hebben gevonden.. En ik weet de legendes van dit stadje, al geloof ik er niet veel van. Kom op, Vampieren en Weerwolven?' Keek keek hem even spottend aan en herstelde me daarna weer. 'Sorry, ik kan soms een beetje doordraven als het over mijn moeder gaat.. Maar - ik weet niet meer wat ik moet geloven en wat niet. Het klinkt allemaal even onwerkelijk. Jij nog leuke theorieën?' Grapte ik luchtig, maar met een toch ietwat zware ondertoon in mijn stem.

Aandachtig luisterde ik naar Zoë en toen ze om mijn mening vroeg haalde ik onverschillig mijn schouders op. 'Met zulke gebeurtenissen is het moeilijk om de oorzaken of omstandigheden te geloven, zeker wanneer het allemaal zo onduidelijk blijkt te zijn.' Hoewel ik mijn antwoord zo objectief mogelijk hield, begonnen de radertjes in mijn hoofd op volle toeren te draaien. Was er een verband tussen de dood van mijn ouders en deze geheimzinnige verdwijning? Was er uberhaupt een link te bedenken tussen de 3 personen? 'Ach, het zijn enkel verhalen, ik ben het met je eens dat deze niet erg serieus genomen kunnen worden.' Helaas wist ik wel beter dan dat.

'Toch lijken de meeste er heilig in te geloven, moet ik eerlijk bekennen. Er zijn serieus mensen die daardoor de bossen niet meer ingaan. Ik snap het aan de andere kant ook wel, als er mensen verdwijnen enzo.. Maar toch.' Ik keek hem even aan, zijn antwoord was nogal oppervlakkig als het aan mij lag, niet dat het meteen iets betekende, maar toch. De meeste mensen hadden hun mening over dit soort dingen wel klaarstaan. 'Laatst ook,' Ja ik ratelde er echt over door, maar ik moest het simpelweg gewoon vertellen. 'Iemand beweerde een heks te zijn en wist toen ineens - poef - dat mijn aura duister was en dat ik in gevaar was. En op het volgende moment was ik ineens groen met roze en weet ik veel wat. Alsof deze stad een of andere circustent is geworden...' Ik was nogal sceptisch en nuchter als het op dit soort onzin aankwam.

Geamuseerd lachte ik en knikte toen instemmend. 'Mensen draven werkelijk waar door in dat soort ideeën. Natuurlijk heeft het bos iets mysterieus en kunnen er mensen verdwijnen, maar het zal echt neit zo zijn dat daar mythische wezens bij aan te pas komen. Ik denk dan altijd, laat ze maar, het kan dan alleen maar meevallen.' Vertelde ik haar, duidelijk overtuigd van mij zelf, om ook haar er van te over reden dat ik dit onzin vond. Natuurlijk wist ik dat die hele wereld van fantasie en angst werkelijk bestond, ik was er zelf deel van, hoe graag ik dat ook anders zou willen zien.

'Eindelijk iemand die niet in die onzinnige zooi geloofd.' Grinnikte ik vervolgens opgelucht. Het was tegenwoordig moeilijk om dezer dagen iemand te vinden die zo nuchter was als ik er tegen aankeek. Mijn kopje schoof ik naar voren, tot ongeveer het midden van de tafel, terwijl ik naar buiten keek. Het herfst zonnetje scheen inmiddels weer, in tegenstelling tot een minuut of 10, 15 geleden. Het was best raar hoe het weer zo ineens kon veranderen. 'En toen scheen de zon ineens.' Lachte ik kort,

'Gelukkig wel ja dat er meerdere mensen zo nuchter blijven.' Ik grinnikte naar haar terug en volgde haar blik toen ze naar buiten keek. Fijn, de zon scheen weer, een teken dat de regen in ieder geval niet aan zou houden deze dag hoe slecht hij ook begonnen was. 'Daar heb ik helemaal geen problemen mee, dat de zon zich weer laat zien.' Tevreden glimlachte ik en wenkte toen naar de bediening. Hoewel het redelijk gezellig geweest was met Zoë, verlangde hij naar wat natuurlijk zonlicht en wilde hij maar al te graag op zoek gaan naar clues van de verdwijning van Zoë's moeder, om ze hopelijk aan de dood van mijn ouders te kunnen koppelen.

NEW

Met al één tas om mijn arm, liep ik door de winkelstraat heen. Het was nog vrij rustig voor de zaterdagochtend. Ondanks dat het al elf uur was, had ik nog niet echt veel bekende gezien: Iets wat ook vrij zeldzaam was in zo'n klein stadje als dit. Een leuk tuniekje in de etalage trok mijn aandacht, dus bleef ik eventjes staan kijken. Het was een leuk winkeltje met allerlei vintage kleding die je bijna nergens anders kon krijgen. Ik hield er niet altijd van, maar sommige dingen waren leuk.

Met een nieuwe zijde sjaal om mijn schouders geslagen liep ik tevreden de tweede hands winkel uit. Ik had al een tijdje een te klein budget gehad om nieuwe kleren te kopen, maar deze winkel was mijn redding geweest. Met een volle tas in mijn handen, vol kleurrijke vintage kleding, stapte ik het knusse winkeltje uit en snoof de frisse lucht op. Nieuwsgierig keek ik rond, op zoek naar de volgende winkel, toen ik voor de etalage een bekend blonde gestalte zag staan. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, alsof ik het gezicht dan beter zou kunnen zien.

Op het moment dat ik de winkel binnen wilde stappen, draaide ik me even om en zag ik iemand die ik maar al te goed kende. Ik had Ariana al een tijd niet meer gezien, dus mijn lippen krulde op tot een glimlach toen ik zeker wist dat zij het was. Lachend liep ik op haar af en sloeg mijn armen kort om haar heen. 'Hey! Hoe gaat het? Lang niet gezien,' Glimlachte ik en bekeek haar even. Zoals altijd zag ze er perfect verzorgd uit, alles wat ze aan had paste bij elkaar. Ik had geen idee hoe ze het voor elkaar kreeg om er altijd leuk uit te zien.

'Zoë!' riep ik verheugd uit en beantwoordde haar knuffel enthousiast. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan dat ik Zoë niet meteen had herkend, ze was werkelijk geen spot veranderd. Alhoewel ik moest toegeven dat ze er ouder uitzag, een stuk ouder. 'Geweldig, en met jou?' vroeg ik nieuwsgierig en bestudeerde haar gezicht. Er was iets veranderd en dat lag niet aan de tijd, maar aan andere dingen.

Ik zette een glimlach op. 'Ja, t gaat wel weer.' Zei ik en keek naar haar tassen. 'Jij bent grotendeels al binnen zo te zien.' Ik lachte. Ze zag er, zoals verwacht, nog precies hetzelfde uit als een tijd geleden. Altijd even stralend en vrolijk. Precies dezelfde blik in haar ogen, in ieder ding zag zij wel iets positiefs. 'Zullen we even naar binnen gaan?' Ik wees naar het winkeltje en liep alvast naar binnen toe.

'Oke, mooi zo.' zei ik tevreden en geloofde haar op haar woord. Toen ze over mijn buit begon knikte ik vrolijk. 'Ja, geweldig om weer eens te slagen.' Ik hief even mijn tas op als teken dat ik nogal wat had en knikte instemmend om naar binnen te gaan. Ik volgde haar de winkel in en glimlachte naar de eigenaresse. 'Dus Zoë, vertel eens, wat heb ik allemaal gemist toen ik druk bezig was?'