De Winkelstraat

Weer lachte ik even. 'Een paar meer of minder zal het helemaal niet op aankomen. Trouwens ga je niet op sky high heels in de sneeuw lopen binnenkort.' Eenmaal binnen voelde ik de warmte en nog steeds Zoë aan mijn arm. Al snel hield ik een verkoopster tegen en vroeg of ze die hakken nog in maat 37 hadden. Ik had smalle voeten en ook dus wel best kleine, maar ach... Ik vond altijd wel leuke schoenen. Aan deze durfde ik dan ook veel geld uit te geven. Gelukkig hadden ze die dan ook nog in mijn maat en ik liet haar los op snel te gaan zitten. Al snel kickte ik mijn schoenen uit en deed ik de zwarte sleehakken aan.

'Daar heb je, zoals altijd, helemaal gelijk in.' Lachte ik. Toen zij me losliet ging ik mijn eigen weg, op zoek naar de laarzen die ik in de etalage zag staan. Gelukkig had ik ze al snel gevonden. Ze hadden een wat lagere sleehak, waren van binnen met bont gevoerd, zwart van buiten met op de voorkant van die eindeloze, lange veters. Ik was al best wel lang opzoek naar zulk soort laarzen, maar had nooit degene gevonden die ik zocht. Deze kwamen er tot nu toe het dichtste in de buurt, dus besloot ik ze te passen. Gelukkig hadden ze er nog genoeg op maar 38 en toen bleek dat ze perfect zaten, kocht ik ze dan ook meteen. 'Heb ik deze in ieder geval binnen,' Lachte ik.

En zo gemakkelijk was shoppen. Met een grijns had ik mijn schoenen weer uit gedaan en nam de zwarte sleehakken met ritssluiting naar de kassa. Onze shoppingtrip was laat van start gegaan en zou dus ook zo moeten eindigen. 'Dus we kunnen nog een paar winkeltjes afschuiven en daarna moeten we naar de Mystic Grill vertrekken àls je op tijd wilt zijn.' Met een glimlach rekende ik af en nam het zakje van de verkoopster aan. Weer haakte ik mijn arm in die van Zoë waarbij mijn maag al overduidelijk een protestactie invoerde. Honger had ik inderdaad wel en dit was niet bepaald charmant, maar ach...

'Anders gaan we toch nu was naar de Grill?' Opperde ik, toen ik haar maag vanaf hier hoorde knorren. 'Dan zijn we wat vroeger, maar dan eten we gewoon wat?' Lachte ik, terwijl mijn blik over mijn tassen heen gleed. 'We hebben daarbij al best wel wat gekocht.' Haar arm haakte zich weer in die van mij. 'En de Grill is niet zover hier vandaan, dus dan lopen we er gewoon alvast heen.' Glimlachend liep ik nog even verder de winkelstraat in, (op weg naar de Mystic Grill?)

Daar stond ik dan in de straat die ik me nog zo herinnerde van jaren geleden, maar waar ik tegelijkertijd niet meer de weg wist. Verward keek ik voor me, tussen de mensen door, naar de winkel waar ik tegenover stond. Ik had het toch niet mis? Was het mogelijk dat ik het mis had? Gefrustreerd wreef ik over mijn voorhoofd en stak de straat over, waarna ik voor de etalage bleef staan. Met mijn hoofd tegen het raam gedrukt tuurde ik de winkel in. Er was niets te zien dan een lege ruimte, niets was er over van wat er in mijn herinneringen nog duidelijk aanwezig was.

Dit keer zonder Eleanor, liep ik door de winkelstraat heen, op zoek naar de nieuwste dingen. Eerlijk gezegd had ik gewoon niets te doen en zocht ik een manier om de tijd te doden, op dit moment leek shoppen me het beste. Het was een prima manier om je gedachten totaal op nul te zetten en lekker te doen wat je zelf wilde. Het zag er best wel zielig uit, waarschijnlijk dan. Ik, zo alleen in de stad. Ach - ik vond het prima, als ik me maar vermaakte. Al snel had ik een winkeltje gevonden waar ik even naar binnenging en weer mee naar buiten kwam met een klein zilver tasje in mijn hand. Daarin zaten prachtige oorbellen, een gevlochten hangertje met een klein pareltje eraan. Ze leken een beetje op degene die mijn moeder altijd in had, vandaar dat ik er ook als een blok voor was gevallen. Al snel liep ik naar het rustigere gedeelte van de winkelstraat. Er waren al een paar winkels hier weggegaan en verhuist naar verderop, puur omdat daar meer klandizie was

Zuchtend haalde ik mijn hoofd van het koele glas af en draaide teleurgesteld om. Zou het kunnen zijn dat de winkel verhuisd was? Of misschien was er een soort gelijke winkel, want ik kon me niet in denken dat Dawsons, de winkel uit mijn jeugd was verdwenen. Met nieuwe vastberadenheid bekeek ik de mensen die voorbij liepen, tot een meisje met opvallend blond haar en een tasje in haar hand langs mij liep. 'Pardon, mag ik u wat vragen?' vroeg ik haar beleefd, terwijl ik haar staande hield en haar met een hoopvolle blik aan keek. Zo ongeduldig ik was, wachtte ik niet op antwoord en vervolgde; 'Weet u of 'Dawsons' nog bestaat, de snoepwinkel?' Ik glimlachte bij de gedachte aan dat 'snoepwinkeltje' , niet veel mensen wisten dat het veel meer dan dat was, ikzelf was ook nogal naïef geweest en was er jaren alleen gekomen voor de heerlijke old-fashioned snoepjes. Nu wist ik dat er meer schuilde achter de familie Dawson en hun winkel.

Plots werd ik staande gehouden door een jonge man die er goed verzorgd uitzag. Even dacht ik na bij zijn vraag en knikte vervolgens. 'Als je hier een stuk terug loopt, sla je links af. Als je dan weer een stukje verder loopt zit hij daar als het goed is.' Dat was de plek waar ik hem als laatste had zien zitten. De meeste winkels wilde nog wel eens veranderen van plek. Nadat ik mijn antwoord had gegeven, bestudeerde ik de jonge man die voor mij stond. Hij zag er uitermate goed uit, hij was iets ouder dan dat ik was - dat kon je wel zien: Hij had een volwassen uitstraling. Daarna glimlachte ik even naar hem. 'Als ie daar nog zit tenminste,' Lachte ik eventjes. 'De winkels willen nog wel eens verplaatsen tegenwoordig.'

'Dankuwel.' Dankbaar glimlachte ik naar haar en bekeek het meisje nog eens goed. Ze zou een leerlinge kunnen zijn, want hoewel haar kleding meer volwassenheid uitstraalde, schatte ik haar niet ouder dan 18, haar gezichts structuur leek nog niet geheel volgroeid te zijn. Stiekem was ik erg zenuwachtig voor mijn eerste dag als leraar, natuurlijk had ik eerder les gegeven, maar dit was mijn eerste volwaardige baan na een aantal stages. Maar ik kwam hier niet om favoriete leraar te worden, nee, ik was hier om meer redenen. Na haar opmerking knikte ik bevestigend. 'Dat kan ik wel geloven ja, er is uitermate veel veranderd sinds de laatste keer dat ik hier was.' Glimlachend keek ik rond.

'Dat kan inderdaad wel kloppen.' Glimlachte ik en keek hem even aan. 'Ik neem aan dat je weer terug bent sinds een lange tijd dan?' Hij had het erover dat het heel erg was veranderd sinds hij hier was geweest. Zelf had ik hem hier nog nooit gezien, maar hij zag er wel goed uit. 'Ik ben trouwens Zoë,' Besloot ik mezelf voor te stellen: Wel zo netjes als je in zo'n klein dorp woonde en zeker als je Zoë heet. Ik wilde iedereen ten alle tijden kennen en dat lukte meestal ook wel.

Arthur knikte als bevestiging. 'Ja, het is op z'n minst 3 jaar geleden dat ik hier was.' Wauw, als hij het zo zei leek het eeuwen geleden, ondanks dat het voelde alsof hij hier gisteren nog had gelopen. Het was natuurlijk wel veel veranderd en het viel me tegen hoeveel onbekende gezichten ik zag. Vanzelfsprekend was er veel veranderd, maar ik kon me gemakkelijk een weg vinden in het dorpje. Dat was in ieder geval één voordeel voor de eerste lesdag, ik zou de school op mijn duimpje kennen. 'Zoë, leuke naam.' vertelde ik haar terwijl ik haar naam op me in liet werken, kende ik een Zoë? Er was wel iets aan haar dat me erg vertrouwd was, maar ik kon niet plaatsen wat. 'Ik ben Arthur'

'En wat liet je hier terugkomen?' Vroeg ik me oprecht af, Mystic Falls was nou niet een plek waar je graag wilde zijn. Tenminste als het aan mij lag niet. Kort keek ik hem eventjes aan. 'Arthur, net als de Koning.' Grinnikte ik eventjes, ik was vroeger altijd van de avontuurlijke verhalen. Ridders, draken, kastelen en jonkvrouwen: Ik vond ze allemaal geweldig net als mijn moeder die ze vertelde. Altijd voordat ik ging slapen vertelde ze een stukje van het hele verhaal, tot het hele verhaal geweest was. Ik weet het nog precies, ieder detail van het verhaal.

Met een schuinse blik bekeek ik haar en glimlachte kort. Ze zou een leerling kunnen zijn, was het dan wel verstandig blijk te geven dat ik leraar was? Ach, liegen was ook niet echt een optie als ik haar op school tegen het lijf zou lopen. 'Werk, een aangeboden baan.' Het was geen leugen en zo zou ik haar ook niet weg kunnen jagen met het feit dat ik haar leraar kon zijn. 'Ha, ik geloof niet dat het waardig is om mijzelf met een koning te vergelijken, dus reken er maar niet op dat ik deze schone jonkvrouw uit de brand kan helpen of u moet kennis willen maken met mijn twee linker handen.' Ik lachte zachtjes en keek haar toen glimlachend aan. Het schoot door mijn hoofd dat ik misschien meer op mijn hoede moest zijn, moest nagaan of dit meisje wel zo onschuldig was als ze leek, want ik had hier in dit dorp al vaker meegemaakt dat dingen niet waren wat ze leken. Concentrerend op haar aura, bleef ik vriendelijk naar haar kijken.

'Twee linkerhanden? Dat zal best wel meevallen neem ik aan.' Grapte ik, terwijl ik even langs hem heen keek de winkelstraat in. Het was tamelijk rustig voor een dag als vandaag. 'En wat voor een baan, als ik zo vrij mag zijn om dat te vragen.' Mijn ouders hadden mij altijd geleerd om beleefd te zijn tegen vreemde, nu waren mensen voor mij niet erg lang vreemd: Ik kende mensen tamelijk snel, maar toch. In situaties als deze nam mijn nieuwsgierigheid de overhand. Toen ik doorkreeg dat hij wel erg lang bleef staren moest ik even lachen. 'Is het interessant?'

'Leraar biologie.' antwoordde ik uit beleefdheid en keek naar mijn schoenen. 'En schooldokter.' vervolgde ik nadat ik had besloten dat het nu niet meer zo veel uitmaakte. Als het om beleefdheids redenen ging, was ik altijd snel over gehaald, ik kon niet ingaan tegen de fatsoensnormen. Met een moeizame glimlach richtte ik mijn blik op. 'Tamelijk interressant.' zei ik, zo onverschillig mogelijk. Veel kon ik niet uit haar aura halen, dat viel me tegen en ik wijdde het aan het tekort aan oefening. De laatste tijd was ik niet veel bezig geweest met mijn kracht, omdat ik te druk was geweest om dingen te regelen voor mijn terug komst.

'Nou,' Antwoordde ik lichtelijk verbaasd op zijn antwoord. 'Dan zullen we elkaar de aankomende twee jaar nog wel vaker zien,' Glimlachte ik, toen hij antwoordde dat ik tamelijk interessant was - het leek alsof het hem niet veel kon schelen - kon ik het niet laten om eventjes te glimlachen. Ondanks dat ik iets met Daniël had, vond ik het nog steeds leuk om complimentjes te krijgen, al wist ik niet helemaal zeker of dat dit er wel eentje was. 'En schooldokter..' Ik twijfelde eventjes. 'Volgens mij hebben we er nooit eentje bij ons op school gehad, dus je bent de eerste.' Ik had werkelijk geen idee waarom iemand in vredesnaam een school dokter wilde worden.. Maar ja.

'Dan hoef ik tenminste ook niet aan hoge verwachtingen te voldoen.' zei ik tevreden en veegde een drup regen die zojuist op mijn mauw was gevallen weg. Hoewel het er eerder die dag helder had uitgezien, was de lucht nu vrijwel helemaal dicht getrokken. 'Ik weet dat het onfatsoenlijk is om te fraterniseren met leerlingen, maar ik vindt het nog erger om een dame in de regen te laten staan, dus zou ik u bij deze een kopje koffie kunnen aanbieden?' Zo beleefd mogelijk stelde ik de vraag en wees ondertussen naar één van de cafétjes in de straat terwijl de druppels zich vermeerderden. Het was misschien geen goed idee zo kennis te maken met een leerling, maar ik was nog niet officieel gestart met de baan en daarnaast zou het niet erg zijn een kennis te hebben die bekend was met het dorp en de mensen die er woonden. Des te eerder zou ik de juiste personen kunnen benaderen en mijn doel kunnen bereiken.

'Wat dat dan ook zou mogen betekenen, het zal vast niet zoveel uitmaken.' Lachte ik, terwijl ik mijn capuchon opzette. Als er één ding was waar mijn haar niet tegen kon was het regen. Het kwam er altijd uit als een grote bos met klitten en het pluisde als een gek. 'Maar tegen een kop koffie kan ik echter geen nee zeggen.' Gaf ik uiteindelijk toe, 'En daarbij heb je een van de beste zaken uitgekozen.' Grinnikte ik, toen ik zag dat hij naar een café wees. Glimlachend liep ik ernaar toe, echt zin om verder natgeregend te worden had ik niet bepaald.

'Ah, gelukkig. Ik heb ervaring met cafés waar ze rioolwater met koffie verwarren.' Glimlachend liep ik achter haar aan en ritste snel mijn jas dicht. Heviger en heviger kwam de regen uit de lucht vallen en ik versnelde dan ook mijn pas om de deur van de zaak open te houden voor Zoë. 'Na u.' zei ik beleefd en wachtte geduldig tot Zoë naar binnen zou gaan, opdat ook ik snel de regen te slim af kon zijn.

Toen hij de deur openhield, liep ik meteen naar binnen toe en glimlachte naar de ober die al naar ons toe kwam open. 'Een romantisch tafeltje voor twee?' Ik begon even te lachen. 'Laat het romantisch er maar af,' Grinnikte ik. Hij knikte en ik keek even achterom of Arthur al achter me aankwam. Het was best typisch, zodra en twee mensen binnenkwamen van een ander geslacht werden ze altijd automatisch gezien als geliefde: Alsof je niet gewoon vrienden kan zijn ofzo. Ik vond het nogal belachelijk, ik had genoeg mannelijke vrienden. Ze waren dan misschien niet allemaal even mannelijk, maar toch.

Grinnikend als reactie op de vraag van de ober volgde ik Zoë en glimlachte toen ze achterom keek. Het zou wat zijn als ik nu al met een leerling zou aanpappen, dat zou niet echt een goede indruk achterlaten, alhoewel ik niet tegen het feit was dat leerling en leraar een vriendelijk relatie met elkaar mochten onderhouden. Zolang het niet verder ging dan dat heeft de school er geen problemen mee en mijn geloof niet, dus ik vanzelfsprekend even zo niet. Nadat ik mijn jas had uit gedaan en over de stoel had gehangen, wachtte ik, zo wel gemanierd ik was, totdat Zoë plaats zou nemen.

Nadat ik mijn tassen naast de stoel had neergezet en mijn jas aan de leuning had opgehangen ging ik zitten. Kort glimlachte ik naar hem en keek even het zaakje rond. Het had een gezellige sfeer, met in de hoek een open haard die de zaak een rode gloed meegaf. Vroeger hadden we thuis ook een open haard, zo'n grote waar je van alles in kon doen. Als het dan een koude winteravond was, stak mijn vader hem aan en gingen we marshmallows roosteren. Omdat hij de bossen te gevaarlijk vond, deden we het altijd binnen. Mijn moeder daarentegen wilde het liefste de wijde natuur in, tot grote ergernis en onrust van mijn vader, nam ze me wel eens mee om sterren te kijken ofzo. Ik vond het altijd geweldig, maar zoals mijn vader had gezegd zou het haar einde kunnen worden en zo is het dan ook precies gegaan. Helaas.

Zoë had plaatsgenomen en dus ging ik ook op het houten stoeltje zitten. Er hing een warme sfeer in het café en het rook er overigens ook heerlijk naar koffie en allerlei baksels met kaneel en andere heerlijk geurende specerijen. Hoewel het misschien erg cliché klonk, had ik een voorliefde voor eten en koken gekregen door het brouwen van verschillende drankjes. Het was erg nuttig om je kruiden te bestuderen en hoe leerde je ze beter kennen dan door ze in de keuken te gebruiken? Even keek ik naar Zoë, maar richtte mijn blik op de kaart toen ik haar gezicht gepeinigd zag en haar aura gekleurd door emotie waarnam. 'Wordt het een simpele koffie voor jouw of de tripple milky chocolaty chocolate latte?' happerend en licht grinnikend sprak ik de ingewikkelde naam uit en keek Zoë vragend aan.

Door zijn opmerking werd ik uit mijn gedachten gezogen, terwijl ik kort op de kaart keek. 'Ik hou het toch liever op een simpele cappuccino.' Beaamde ik lachend. De heerlijke geur van kaneel kwam mij tegemoet, die me alweer deed denken aan vroeger. Oké, Zoë - gewoon niet aan denken. Dat komt wel een andere keer. Daarbij, wat geweest is, is geweest. Dat was zo, en daar moest ik me maar gewoon aan houden. 'En wat doe je naast lesgeven? Nog andere interessante hobby's?' Grinnikte ik.