De bibliotheek

Ze kneep plagerig, maar zacht in zijn wangen en glimlachte geruststellend. 'Oh, Arthur, je bent de beste schoonzoon die een vader kan wensen. Als je maar gewoon jezelf blijft als je daar blijft, want dan komt alles goed.' Ze knikte goedkeurend. 'Goed teken. Als vrouwen het maar niets vonden, zouden ze je bellen. Of sms'en, nog erger. En meiden van haar leeftijd kunnen niet liegen. Kon ik toen ook niet.'

'Igraine, ik ben een heks. Niet echt perfecte schoonzoon type, is het niet?' Arthur moest desondanks lachen en pakte Igraine's hand vast. 'Is het heel raar dat ik nooit gedacht had dat jij mij ooit advies zou geven op liefdesgebied? Maar ik ben blij dat het zo gelopen is, we hebben beide gevonden wat we wilden niet?' Hij glimlachte naar haar en liet haar hand weer los. 'Gelukkig, ik kan nooit door leugens heen zien.'

'Zij is een weerwolf, Arthur, ook niet een perfecte dochter. En als ik mocht kiezen tussen alle rare vormen, zou ik heks kiezen, geloof me. En kom op, je gaat het hem toch niet vertellen?' Ze kneep zachtjes in zijn hand en glimlachte naar hem. 'Ik had het ook nooit gedacht en we hebben inderdaad gevonden wat we wilden. Ik hoop ook dat het echt iets moois gaat worden tussen jou en Eleanor.' Ze moest opnieuw hardop lachen. 'Moet je bedenken hoe naïef je was geweest als je geen heks was,' giechelde ze.

'Nou, ik ben sowieso naïef. Herinner je, je nog hoelang ik er over heb gedaan om het van jou uit te vinden? En hoe ik reageerde, dat was pas naïef.' Arthur's glimlach zwakte wat af, maar hij hervond hem weer toen hij aan andere dingen dacht. 'Maar goed, heb je, je al verenigd met je vriendin? Ik neem aan dat je Elisa al gesproken hebt?' Wat er tussen die twee was, kon Arthur niet bevatten als sterfelijke man, maar hij snapte dat hij iets heel hects was waar je niet tussen kwam.

'Of dat je er nooit achter bent gekomen dat ik je ooit leuk heb gevonden?' vroeg Igraine, terwijl ze een wenkbrauw sceptisch op trok. Haar glimlach verdween enkel en ze keek naar de grond. 'Ja, maar dat liep zo goed af. We hebben ruzie gehad over haar en Sebastiaan. Ze zei iets gemeens over hem en ik nam het voor hem op. Toen ging ik haar een leugenaar noemen.' Ze slikte en keek Arthur aan. 'Ik heb zo'n spijt, want dat is ze natuurlijk totaal niet.'

Arthur haalde beschaamd zijn schouders op. 'Ik ben niet altijd even slim.' Hij zag haar glimlach verdwijnen en bekeek haar ernstig toen ze over Elisa vertelde. 'Je hebt haar dus ook niet meer gesproken daarna? Als je er spijt van hebt, misschien moet je dan maar gewoon je excuses aanbieden?' Arthur keek haar met een vriendelijke glimlach aan. 'Een man hoort niet tussen jullie vriendschap in te staan, toch?' Of twee mannen, Arthur wist dat Igraine Liam ook niet de meest sympathieke persoon vond.

'Ik heb haar gebeld, maar ik kon haar niet bereiken. Waarschijnlijk heeft ze het helemaal niet doorgehad.' Igraine vond Elisa niet het type om expres niet op te nemen. Ze knikte instemmend en zuchtte overdreven. 'Altijd weer die mannen hè!' lachte ze en gaf hierbij een zacht duwtje tegen zijn schouder. 'Weet je dat ik in al die jaren nog nooit heb gekampeerd? Dus ik stel voor dat we het een keer in je tuin gaan doen, inclusief tenten en een kampvuur!'

'Hmm, het komt vast wel goed, Iggie. Als jij en Elisa geen vriendinnen meer zijn, dan moet de wereld vergaan zijn of iets dergelijks.' Arthur glimlachte bemoedigend en lachte toen ze over het kamperen begon. 'Prima, want je mist echt iets in je leven als je niet gekampeerd hebt! Ik had het ook nog nooit gedaan, maar het was een uitstekende vakantie. Zo dicht bij de natuur en het kampvuur was prachtig.' Hij moest bekennen dat hij wat gesmokkeld had, hekszijnde en al.

'Ja, daarom, ik ga vanmiddag wel even bij haar langs. En dan hopen dat Liam me niet vermoordt ofzoiets.' Ze glimlachte flauwtjes en keek hem toen weer aan. 'En, nog romantische dingen gedaan met Eleanor?' Igraine zwaaide met haar benen en keek hem nieuwsgierig aan. 'Want ik ken je, Arthur, en je bent bijna net zo erg als de paus. Ik voel me als een vriendin verantwoordelijk om je daarmee te helpen.'

'Dat doet ie niet. En anders heeft Liam een probleem met mij en ik weet dat ie me liever te vriend houdt.' vertelde Arthur haar met een klein glimlachje. Het was niet dat Liam en hij echt vrienden waren, maar ze konden goed samenwerken en hij wist onderhand wel hoe Liam dacht. 'Eh-' Arthur schoof ongemakkelijk heen en weer op zijn stoel en vouwde zijn handen samen. 'We hebben bij het kampvuur gezeten, dat is romantisch, toch? Maar als je het andere insinueert, dan nee.'

Igraine keek hem dankbaar aan en legde kort even haar hoofd op zijn schouder. 'De gevreesde man...' glimlachte ze, 'zelfs de Originals vrezen je.' Toen keek ze hem eerder ongelovig aan. 'Nog steeds niet, Arthur? Na al die tijd? Kom op, ook al ken ik Eleanor slecht, ik weet dat zij er allang aan toe is. En jij al helemaal, Artie,' grinnikte ze en woelde door zijn haren. 'Je bent zo lief, Arthur. Een beetje té.'

'Maar ze weten hoe ze moeten breken Iggie. Ze hebben het al een keer voor elkaar gekregen.' Arthur streek over haar, haar en werd rood toen ze over hem en Ellie begon. 'Nou, ja, het is nooit ter sprake gekomen. En het is niet zo dat ik het nog nooit gedaan heb.' Zijn hoofd voelde warm aan en hij glimlachte ongemakkelijk naar haar. Het was niet dat hij het niet deed omdat hij gelovig was, het goede moment was er gewoon nog niet geweest.

'Ja, maar ze lijken rustiger de laatste tijd. Gelukkig maar, want ik ben nog steeds doodsbang voor ze.' Ze huiverde kort. Bij zijn woorden keek ze hem met een brede grijns aan en er ontsnapte een lach uit haar mond. 'Ah, Arthur, je bent helemaal rood! Maar ik stel je gerust hoor, als ik rood kon worden, was ik misschien nu ook wel rood geweest.' Ze kneep plagerig in zijn buik en knikte toen ernstig. 'Ja, kamperen is nooit een goed moment. Ik heb thuis anders nog boeken voor je hoor, die je kunnen helpen!' plaagde ze opnieuw.

'Serieus Igraine, ik red me wel.' Verlegen lachte hij en leunde naar achteren in zijn stoel. Hij praatte er echt niet graag over, ook al was het met Igraine. 'Maar Iggie, nu jij zo druk met Sebastiaan en ik met Eleanor, wil ik wel nog tijd voor ons vrijmaken. Het zou zo saai worden als ik je niet meer zou spreken.' Een glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij zijn overhemd recht trok.

'Zo saai worden? ZO SAAI WORDEN? Dan wordt het een ramp, dan wordt het vreselijk! Ik zou het in elk geval vreselijk vinden als ik je niet meer zie, jij zou het alleen maar saai vinden,' plaagde ze hem en keek hem toen schuldbewust aan. 'Sorry, ik had er niet over verder moeten gaan, Arthur. Dat zijn natuurlijk jouw zaken en tótaal niet de mijne.' Ze keek hem nieuwsgierig aan. 'Had je dan plannen voor ons tweeën?'

Arthur lachte hardop toen Igraine dramatisch begon te doen. 'Je uit mijn gevoelens precies, Iggie. Ik zou ze zelf nooit zo goed verwoordt kunnen hebben.' Hij wreef door haar, haar en schudde glimlachend zijn hoofd. 'Maakt niet uit, het is niet erg, ik begrijp dat je daar naar vraagt, denk ik.' Hij haalde zijn schouder op bij haar vraag. 'Ik wilde gewoon gezellige dingen doen, niets speciaals of iets dergelijks.'

'Ik begrijp eigenlijk niet waarom ik het vroeg,' zei ze bedenkelijk. 'Misschien had je zin om je hart te luchten. Eigenlijk wou ik mijn hart er ook over luchten bij jou, maar ja, jij wilt dat we erover ophouden.' Ze plaagde hem opnieuw en trok een zielige pruillip naar hem. 'En ik nog denken dat je me mee zou nemen naar een restaurant of voorstelling of weekend New York of wat vrienden ook maar doen. Maar ik wil met alle liefde heel graag weer een keer met je afspreken. Moddergevechten in je tuin bijvoorbeeld,' giechelde ze.

'Ja, vooral die moddergevechten zijn voor herhaling vatbaar.' Arthur lachte. 'Maar, ja, we kunnen dat soort dingen vast wel doen. Als we tijd hebben en als ik geld heb, natuurlijk.' Het was hem tegengevallen deze maand zijn bankrekening te zien. Sinds een paar maanden moest hij huur voor het huis van zijn ouders gaan betalen. Het was nooit van hen geweest, maar was eigendom van de gemeente. Nu Arthur geen pastoor wilde worden- en de gemeenschap dus eigenlijk niks aan hem had- mocht hij niet meer voor niets in het grote huis wonen. 'Maar we gaan eerst een keer kamperen in mijn achtertuin!'

Ze wuifde zijn woorden weg. 'Arthur, ik heb genoeg geld! Ik kan voor ons beiden betalen, al gaat dat waarschijnlijk tegen al je principes in.' Ze glimlachte onschuldig en knikte toen enthousiast. 'Kamperen, superleuk! Jij moet dan wel de tent opzetten hoor, ik heb het nog nooit gedaan.' Ze knuffelde hem nog een keer en keek hem streng aan. 'Ik wil je nooit meer zo lang missen, oke? Is dat begrepen, mannetje?'

'Inderdaad, maar ik kan het goed hebben hoor en anders eet ik gewoon een hele week niets. Of ga met alleen kaarsen werken voortaan en dan kunnen we samen naar Europa gaan of iets dergelijks.' Arthur grinnikte en knikte instemmend. 'Ik zet de tent op en nee mevrouw, je hoeft me ook niet meer zo lang te missen.' Hij pakte haar hand lachend vast.

Ze moest lachen om zijn voorbeelden. 'Of je gaat voortaan bij je buren douchen of zelfs in de tuin. En je zal wat op je stropdassen moeten bezuinigen,' giechelde ze en trok aan de zijne die hij nu aan had. Glimlachend kneep ze zachtjes in zijn hand en boog samenzweerderig naar hem toe. 'Wil je het geheim van de bieb zien? Het is echt heel erg gaaf, dat beloof ik.'

'Níet mijn stropdassen! Daar kan ik absoluut niet op bezuinigen, ze zijn een deel van mij. Stiekem zitten hier mijn hersens in, ik kan niet zonder ze.' Arthur keek haar quasi verontwaardigd aan en lachte toen. 'Ik wil het geheim van de bieb zeker zien. Ik dacht hier alles al gezien te hebben, maar blijkbaar toch niet.' Arthur stond al enthousiast op.

Ze nam hem al net zo enthousiast mee en liep naar de achterkant van de bieb. Daar stond een wat kleinere kast dan de anderen. Igraine pakte hem vast en trok hem als een deur een stukje van de muur. 'Treed u binnen,' zei ze plechtig en duwde hem de gang in. Ze volgde hem en kwamen ze al snel in een hele normale huiskamer. 'Het huisje van de bibliothecaresse!' Igraine lachte geamuseerd en opende de koelkast.

'Oh, dus daarom kom ik je nooit in de lerarenkamer tegen! Je hebt je eigen plekje, wauw.' Arthur keek verbaasd rond. Hadden ze zoiets maar in zijn biologielokaal. Hij ging op één van de stoelen die er stonden zitten en keek rond. 'Heb je het zelf ingericht?' Het zag er nogal Igraine-achtig uit, wat dan mocht betekenen.

Ze keek trots rond en ging toen naast hem zitten. Ze gaf hem een blikje fris en knikte toen. 'Ja, het was eerst van de oude bibliothecaresse, maar nu die weg is, is deze plek van mij. Ook helemaal zelf ingericht!' Ze legde haar voeten op het tafeltje voor hun en glimlachte. 'Ja, sorry, ik vind het vreselijk in de lerarenkamer. Ik kom veel liever hier. Als je wilt, mag je ook vaker komen hoor! Dan zorg ik voor eten.' Zelf had ze een zak bloed in de koelkast liggen voor haarzelf en eventueel ook voor Sebastiaan, die ook weleens langs kwam.