De bibliotheek

Ik klapte opnieuw in mijn handen. 'Het wordt donderdag! En ja, ik blijf dan eten.' Ik zei het met een overtuigende lach, maar vanbinnen kon ik me wel voor mijn kop slaan. Ik haatte menseneten, maar gelukkig kon ik het nu zonder vieze bekken trekken gewoon eten. 'Je hebt toch wel een piano, hè?' Ik grijnsde even bedenkelijk naar me. 'Ik ben benieuwd of ik een wat lossere Arthur dan uit je ga krijgen.'

'Uitstekend! Ja, natuurlijk. Maar technisch gezien is hij van mijn moeder, maar je mag hem vanzelfsprekend gebruiken.'Ik grinnikte bij haar laatste opmerking en zei; 'Dat zullen we nog wel zien, ik heb die losse Arthur achter gelaten op de campus van Harvard.' Glimlachend stopte ik het boek weer onder mijn arm. 'Dus, ik denk dat ik je morgen zie en anders kijk ik erg uit naar donderdag.' Ik moest maar weer eens gaan, anders zou ik donderdag in de hoeveelheid werk verdrinken en dat was niet de bedoeling.

'Dat is dan afgesproken,' glimlachte ik en boog om de krat op te pakken, die eerst vol zat met boeken. 'Geloof me Arthur, ik weet zeker dat ie nog in je zit. Yup, misschien tot morgen en anders donderdag.' Ik boog me naar voren om een kus op zijn wang te drukken en me toen om te draaien. Ik had nog vreselijk veel te doen in de bieb.

iggie is gone
verder bij arthur's huis?

Ik geloof dat ik nadat Igraine vertrokken was nog enkele seconden vol verbazing voor me uit heb staan staren. Het was geheel onverwacht, tenminst ik had het niet zien aankomen. Maar dat betekende niet dat ik het niet een leuke verrassing vond. Uiteindelijk schudde ik op uit mijn gedachten, liet het boek scannen en liep de bibliotheek opgewekt uit.

gone

Bij mijn eerste stap in de bibliotheek, overviel de stilte me. Natuurlijk wist ik dat het in een bibliotheek stil was, maar dit was ergens gewoon beangstigend. Ik was opzoek naar boeken over de geschiedenis van Mystic Falls voor mijn volgende geschiedenis les. Ja - ook ik moest dingen opzoeken voor de lessen. Daarbij vond ik het wel interessant om te lezen hoe andere mensen het hadden meegemaakt, omdat ik er zelf ook een deel van ben geweest.

Ik liep opnieuw met een krat boeken door de rijen boeken. Ik had mijn haren opgestoken en mijn mouwen opgestroopt, alsof ik hard aan het werken was. Ik legde mijn krat neer en begon de boeken in de kast te plaatsen. Bah, het waren allemaal geschiedenisboeken. Ik had de geschiedenis zelf meegemaakt en hoefde het niet opnieuw te beleven.

'Oh kijk, daar hebben we mevrouwtje weer. Nog steeds zo paranoïde over het Nieuwjaarsbal?' Grinnikte ik en keek haar even aan. Waarom wilde ze in vredesnaam in een bibliotheek werken. Dat was toch ontiegelijk saai? Werd dan tenminste nog iets waar uitdaging in zat. Nee hoor - het werd bibliothecaresse.

Het was toch altijd wonderlijk hoeveel woede alleen zijn stem al bij me kon opbrengen. Ik rolde mijn ogen en ging verder met de boeken. 'Paranoïde? Dan mag je me eens mooi uitleggen waarom ik paranoïde was.' Ik keerde me naar hem om en leunde tegen de kast. 'Heb je Elisa wel een fijne Valentijn gegeven?'

Op haar eerste vraag ging ik niet eens in. Ja ik had iemand vermoord: Alsof zij dat nog nooit had gedaan. 'Natuurlijk heb ik Elisa een goede Valentijn gegeven, waar zie je me voor aan.' Ik trok mijn wenkbrauw op en kreeg een grijns op mijn gezicht. 'En hoe was jou Valentijn? Nog anonieme briefjes gehad?'

'Voor een sukkel?' Ik duwde een boek hard de kast in en draaide me om. 'Ja, genoeg,' zei ik en draaide me langzaam weer om naar de kast. 'Waarom dan? En mijn Valentijn was geweldig.' Ik ging op mijn tenen staan en kon niet bij de bovenste plank. Ik wist dat Liam me toch niet zou helpen, dus ik legde het boek terug en pakte een andere.

'Gewoon nieuwsgierig.' Kort grinnikte ik en pakte een paar geschiedenisboeken uit de kast. Er stond waarschijnlijk precies de informatie in die ik nodig had. Het leuke was dat in ieder geschiedenis boek hetzelfde stond, maar net iets anders. Iedere versie bevatte andere datails, en maar enkele personen die nu nog leefde wisten de waarheid. 'Gelukkig ben jij niet degene voor wie ik mijn leven zou geven.' Grinnikte ik en keek haar even aan.

Ik kneep hard in een boek, zodat mijn vingers erin kwamen te staan. Ik gooide hem de kast in en draaide me woedend om. Ik had zin om een boek tegen zijn verwaande hoofd te gooien, maar hij wist het vast weer zo om te draaien dat ik er dan weer problemen mee zou krijgen. 'Haha, heel erg grappig, eerst me een briefje sturen en het dan ontkennen. Stoer hoor, Liam. Doe je dat bij alle meisjes?'

'Nee, ik maakte voor jou een uitzondering.' Lachte ik en keek haar even aan. 'Sorry, het idee dat je echt zou denken dat je een geheime aanbidder had was gewoon te leuk.' Ik keek haar even aan. 'Het duurde wel lang voor dat je eindelijk door had dat ik het was hè. Ik moest zelfs gewoon letterlijk zinnen uit de brief gebruiken. En ik maar denken dat je het zo door had,' Grapte ik en leunde tegen de boekenkast aan.

'Sorry dat ik niet zo over geheime aanbidders nadenk als ik al een vriend heb,' mompelde ik en liep een stukje bij hem weg, om daar boeken in de kast te stoppen. Ik draaide me om en keek hem aan. 'Ik dacht dat zelfs jij niet zo kinderachtig was om zulke briefjes te sturen.' Ik haalde mijn schouders op en keerde me om. 'Blijkbaar dus wel.'

'Tja - sorry. Normaal zou ik het niet doen hoor, wees niet bang. Maar jij was toch echt een speciaal geval.' Inmiddels had ik alle boeken verzameld die ik nodig had, maar het was veels te leuk om weg te gaan, dus bleef ik gewoon staan. 'Het feit dat jij je eraan irriteert maakt het gewoon leuk.'

'Nou, ik voel me nu zo speciaal,' zei ik spottend en leunde tegen de kast aan. Ik keek even opzij of er geen pottenkijkers stonden, maar het was erg rustig in de bibliotheek. Ik zuchtte even en sloeg mijn armen over elkaar heen. 'Ja, ik ben net een circusattractie, als ik me ook maar een beetje irriteer, ben je al helemaal opgewonden als een klein kind.'

'Laat mij mijn lol hebben - dat jij nu nergens om kan lachen kan ik ook niets aan doen.' Zei ik scherp en keek haar even aan. 'Overigens, volgens mij is nog niemand tot een goede conclusie gekomen over dat ongevalletje op het Nieuwjaarsbal - blijkbaar heb ik mijn sporen zo goed uitgewist dat ons bestaan nog onbekend blijft voor de andere. Al moet ik zeggen dat er hier wel wat slimme heksjes zijn die het al wel doorhebben.. Oh, hoort jou lieve vriend Arthur daar ook niet bij? Wat zal hij teleurgesteld in je zijn als hij erachter komt wat je echt bent..'

Ik beet woedend op mijn lip. 'Liam, dit is tussen ons, dus hou anderen erbuiten. En als je mensen wilt betrekken, doe dan Elisa en Sebastiaan die kunnen zichzelf tenminste verdedigen.' Ik snoof boos en sloeg mijn armen over elkaar heen. 'Ik wist dat er niet veel zinnige uit je mond komt, maar nu heb je toch een hoogtepunt bereikt. Arthur een heks?' Ik grinnikte en rolde met mijn ogen.

'Je gelooft me niet hè?' Lachte ik schamper en keek haar aan. 'Is het je nooit opgevallen hoe hij wel eens naar ons kijkt, hoe onderzoekend? Ik heb genoeg mensen gekend om te weten wie een heks is en wie niet en geloof me: hij is er duidelijk eentje. Altijd aura's onderzoeken en dat soort zooi,' Het plezierde me dat ze het niet door had gehad, dat ze nog steeds dacht dat hij gewoon een onschuldig mens was, nou - dus niet.

Ik dacht even na. Hij keek inderdaad vaak zo naar me, maar ik dacht altijd dat hij gewoon zo altijd keek. Dat hij me misschien wel zag zitten en daarom zo onderzoekend keek. Ik fronste opnieuw en keek naar hem op. 'Je hebt nog steeds geen bewijs, Liam,' zei ik bits. Arthur zou het me verteld hebben. Hoewel.. Ik had hem natuurlijk ook niet verteld dat ik een vampier was. Lekker dan, ik zou hem nu al anders aankijken door zijn lieve valentijnscadeau, maar nu ook omdat hij misschien wel een heks was.

'Vraag het hem zelf, waarom zou je het hem niet vragen? Als hij het hevig ontkent en niet weet waar je het over hebt, dwing je hem toch gewoon het te vergeten?' Nonchalant keek ik haar aan en grinnikte even. 'Arme Igraine is bang dat d'r beste vriend een heksje is, geloof me - niets is meer gewoon in deze stad. Niets.'

Ik beet op mijn lip en dacht er werkelijk over na. Maar wilde ik het eigenlijk wel weten? En ik vond het al vervelend genoeg dat Liam meer bleek te weten dan ikzelf. Even fronste ik verward. 'Je doelt er nu op dat er veel en veel meer mythologische mensen zijn? Ik dacht dat wij vier vampieren de enige waren...' Ik draaide me even verward naar hem om. 'Hoe weet jij dit eigenlijk allemaal?'

Een spottende lach ontsnapte uit mijn mond. 'Wij? De enige vier? Hoe bedoel je naïef?' Lachend schudde ik mijn hoofd en keek haar aan. 'Wij zijn niet de enige vier, verre bij na niet.' Er waren veel meer mythologische wezens in dit stadje dan iemand ooit zou verwachten. 'Vampieren, heksen, weerwolven. Je weet dingen als je hier geboren en getogen bent. Geloof mij maar, wij zijn niet de enige.'

Oké, ik was dan ook wel echt naïef, maar nu ook vreselijk ginteresseerd. Ik legde mijn handen onder mijn kin en keek hem gefascineerd aan. 'Wie dan allemaal? Ken ik er paar? Zitten er ook veel bij ons op school?' Ik nam plaats op een klein krukje. 'Ik ben ooit wel weerwolven en heksen tegengekomen, maar hier niet. Ik ben er dan ook niet opgegroeid.'

'Like I'm gonna tell you that.' Antwoordde ik nonchalant en nuchter op haar vraag. 'Er zijn dingen die ik weet en die ik voor mezelf houdt. Ik wil niet de oorzaak zijn van een ravage zoals hybrides en weet ik veel wat. Zodra mensen dingen doorvertellen gaat het altijd fout, dus wat ik ga doen is dit. Ik zeg helemaal niets. Tenzij.. Je er natuurlijk een leuke prijs tegenover hebt staan.. Verzin maar iets leuks.'