Het kerkhof

Liever ontliep ik nog even het Zoe-gedeelte. Ik wist dat ik haar graag zag, maar het was te vroeg om te juichen. Om eerlijk te zijn had ik eerder de dates gedaan zoals het ''hoorde''. 'Oh... Kylan is terug van weggeweest en de stomkop werd al dronken voordat hij uitging. Daardoor heeft hij mij heel shirt onder de alcohol besmeurd. Een nieuwe aandoen verspilde tijd en ik had wel een voorvermoeden dat een bloot borstkas niet ging opvallen in de hoop van jongeren. Vooral niet als je bij Teoh staat.' Weer bekeek ik mijn beste vriendin even erg goed. 'Enkel vrienden of niet; Damn girl, you look hot.' Hierbij grijnsde ik terwijl de weg voor ons oplaaide in de mist. Een stilte viel even. 'Ik en Zoe... Wel, ik vind haar leuk en dat was al duidelijk door haar gevoel voor humor in The Mystic Grill. Ik bedoel... Opeens i ze zoveel meer dan het aantrekkelijke meisje. Misschien ben ik wel verliefd aan het worden. Ze daagde me uit en daardoor kuste ik haar opeens. Ik kon mezelf niet tegenhouden. Uiteindelijk hebben we het niet op een kusje gehouden, maar ik wil niet snel gaan. Ik weet niet waar we staan en al dat datingsgedoe... Nu ben ik behoorlijk snel met haar van start gegaan en ik weet niet of dat wel goed is. Sterker nog was het niet gepland.'

Ik ga proberen in Ik-vorm te gaan schrijven, dus; negeer de scheefheid (:
Ik glimlachte even toen hij zei dat het vast niet opviel als je naast Teoh stond. "Ik denk dat de meeste alleen maar blij waren met een shirt-loze Danny," zei ik lachend terwijl ik even in zijn zij prikte met mijn vinger. Ik liet mijn ogen daarna even over de mistige straat gaan, luisterend naar wat hij zei. Eigenlijk had ik er een hekel aan om opmerkingen te krijgen zoals deze, hoewel ik die niet vaak kreeg. Dat het de woorden van haar beste vriend waren vond ik dan minder erg, nu werden mijn wangen te minsten niet gelijk tomaatkleurig. "Geniet er maar van, ik denk niet dat je me ooit nog in dit ding ziet." zei ik terwijl ik hem weer aankeek. Na een korte stilte nam Daniël het woord weer. Ik keek met een smalle glimlach naar hem terwijl hij vertelde hoe het zat. "Ik vrees dat ik je moet gaan delen," het zou me niets verbazen als Zoë als een blok voor hem viel, zeker als hij zich zo lief opstelden. Ik hoopte alleen wel dat ze ook daad werkelijk hem leuk vond, hij verdient het niet verliefd te worden en dat het dan maar vanaf een kant komt. In de mist verscheen het licht van een auto, samen met het geluid wat steeds harder werd. "Daar zal je mijn mams al hebben," zei ik, beseffend dat het er meer uitkwam als een zucht, dan hoe ik het bedoelde. Ik was het eigenlijk gewoon zat om op deze schoenen te staan. Ik opende de deur toen de auto voor hun beide stil stond en schoof door naar de rechter kant zodat Daniël vanaf dezelfde kant in kon stappen. "Bedankt mam," begon ik "je hoeft Dan trouwens niet naar huis te rijden, hij mag wel blijven slapen toch?"

-Gone?

NIEUWNIEUWNIEUW

Daar stond ik dan, voor het eerst in tijden, op het kille kerkhof. Het weer was aangenaam, de zon verwarmde mijn zwarte jas prima, maar de kilte die er in mij heerste was duidelijk aanwezig. Met een gefronst hoofd keek ik naar de twee graven die zich voor mij bevonden. Margaret Wood-Ivers. Nicolas Ivers. Mijn ouders. Een rilling kroop over mijn rug en met een bleke uitdrukking staarde ik naar de strak blauwe lucht. Soms was het moeilijk om in god te blijven geloven, soms leek alle kritiek die werd gegeven op de Heer zo duidelijk en simpel en was het zo ingewikkeld om voordelen te vinden in dit geloof.

Ik knielde neer bij het graf van Isabella Peterson, de moeder van mijn opa, haar ouders hun graf had ik nooit kunnen vinden. Voornamelijk doordat haar meisjesnaam er niet bij stond en mijn opa het zelf ook niet zeker wist. Haar ouders waren jong overleden dat wist hij wel. Met mijn hand veegde ik wat aarde van de steen af waar ik vervolgens de tekst even van las. Het kerkhof was niet mijn favoriete plek. Toch leek het alsof ik hier steeds vaker was. Na enkele seconden stond ik weer op om een paar graven verder, aan het eind van het pad op het bankje te gaan zitten. Er hing altijd een bepaalde sfeer op het kerkhof, stilte, kilte, maar vooral verdriet.

Met een werkelijke grafstemming wendde ik me af van de koele, grijze stenen en zocht een plek om te zitten, om mijn trillende benen te laten rusten. Na mijn blik over de graven te hebben laten glijden, nam ik een gestalte op een bankje waar, niet zo ver van waar ik stond. Opgelucht liep ik er naar toe, geagiteerd om een nieuw iemand te ontmoeten, een nieuw leven. Eenmaal aangekomen keek ik naar de achterkant van een meisje met bruin haar en terwijl ik om het bankje heen liep, kuchtte ik zachtjes om haar niet te laten schrikken. 'Vindt u het erg als ik me bij u voeg?' Ze zag er niet geëmotioneerd of bedroefd uit, dus ik meende dat het wel oke zou zijn.

Ik wist dat ik niet alleen op het kerkhof was, dat was wel een voordeel. Als er weinig mensen waren merkte ik als er iemand in de buurt kwam. Op drukke plekken werkte dat voor geen kant. "Gaat u gang," antwoorden ik met een klein glimlachje terwijl ik even keek naar de man van ergens in de twintig, althans dat gokte ik. Het drong niet meteen tot me door dat hij u had gezegd, wel dat ze hem nog niet kende.


[Ik moest weg, dus vandaar dat het niet echt lang is haha]

Glimlachend nam ik plaats naast het meisje en stopte mijn handen in de zakken van mijn jas. Stilletjes staarde ik naar de lucht en bekeek een hoede vogels die luidruchtig over ons heen vloog in de kenmerkende V-vorm, op zoek naar warmte. Mijn mondhoeken krulde lichtjes omhoog bij het idee aan warmer weer, ik was niet iemand die van de kou hield en zeker ook niet van de donkere tijden die de winter met zich mee bracht. Zuchtend kwam ik terug uit mijn eigen gedachte en richtte me verontschuldigend op het meisje. 'Oh, mijn excuses, ik kom hier zo zitten zonder mij zelfs voor te stellen. Ik ben Arthur.' Vluchtig haalde ik mijn handen uit de zakken en stak er één naar haar uit. 'Met wie heb ik het genoegen?'

Afwezig keek ik richting een paar bomen die er kaal bij stonden. Alsof ze altijd kaal waren, maar de rest van het jaar leken ze wel levend, vol bladeren. Het was dat de zon scheen anders was het waarschijnlijk niet te doen om stil te zitten op het bankje. Ik genoot dan ook stil van de warme zonne stralen op mijn gezicht. Eigenlijk had ik mijn schrift erbij willen pakken, maar graven afspeuren met toeschouwers deed ik liever niet. Ik keek richting de man naast me toen hij weer begon te spreken. Ik schudde zijn hand even en stelde mezelf voor. "Alicia," stelde ze zichzelf kort voor. Ik glimlachte even terwijl ik hem aankeek "Zo gek is het niet om je niet voor te stellen als je naast iemand zit op een kerkhof," Ik bedoelde het niet lullig, en hoopte dan ook dat hij nu niet dacht dat ik wou dat hij weg ging, want zo erg vond ze gezelschap niet.

'Leuk je te ontmoeten, Alicia.' Charmant glimlachend keek ik haar even aan en richtte me toen op de omgeving. Eerder had ik de kilte niet van me af kunnen schudden, maar er hing toch een soort rust op deze lege plek. De blaadjes ruisden door de wind en de zon was erg aangenaam, het maakte het geheel van een kerkhof allemaal wat aangenamer. 'Ach, ik heb graag een naam bij een gezicht en nieuwe mensen leren kennen doet vast geen kwaad, toch?' Met een vragende, maar beleefde blik keek ik Alicia aan.

"Nee, daar heb je gelijk in." gaf ik toe. Ergens had ik graag een reden willen bedenken waarom het kwaad zou kunnen, maar naast dat ik die niet kon bedenken zou dat iets zijn wat meestal geen goede indruk achterlaat. Ik keek even naar de man naast me die zich had voorgesteld als Arthur. Hij was ongelofelijk beleefd. Alles wat hij deed had een bepaalde vriendelijke, beleefde en toch charmants over zich. Ik twijfelde erg of ik iets zou vragen over waarom hij hier was, hoewel dat waarschijnlijk een overleden familie lid was. En als dat zo was, vond ik het niet kunnen om over koetjes en kalfjes te praten.

Om maar geen melancholische gevoelens te krijgen door de trieste aanblik van het kerkhof die zo in contrast met het weer stond, richtte ik me op Alicia. 'Woont u in het dorp hier, of bent u enkel op bezoek?' Nieuwgierig keek ik haar aan en beet lichtjes op mijn onderlip terwijl ik wachtte op haar antwoord. Veel mensen was ik nog niet tegengekomen die ik herkende van mijn tijd hier, ook bij dit gezicht ging er geen belletje rinkelen, dus vroeg ik me af of er dan zoveel mensen vertrokken waren uit deze plaats en dat er verscheidene nieuwe er voor in de plaats waren gekomen. Ik zou het ze in ieder geval niet kwalijk nemen dat ze deze plek zouden willen vertrekken.

Pas nu viel het me op dat hij me met 'u' aansprak. Ik wist dat sommige mensen daar waarden aan hechten, maar over het algemeen sprak ik geen tieners aan met 'u'. "Ik woon hier," ik glimlachte even, blij dat hij de stilte verbroken had, "en u?" Vroeg ik terug, er op lettend hoe ik hem aansprak. Hij kwam me niet bekend voor, toch voelde ik me... gerust. Waarschijnlijk het best passende woord, zo voelde ze zich wel vaker bij sommige mensen, terwijl andere haar gevoel onrustig maakte en weer andere haar weinig deden. Mijn mam gooide het er altijd op dat het een hekseninstinct was en dat ik daar vooral naar moest luisteren. "U mag trouwens best 'je' zeggen," voegde ik er aantoe terwijl ik hem aankeek.

Toen ze me er op wees om 'je' in plaats van 'u' te zeggen, glimlachte ik lichtelijk opgelucht. Hoewel ik gewend was om onbekenden met u aan te spreken en ik het ook zeker gepast vond, beviel het me veel beter om mensen persoonlijker aan te spreken met 'je' of 'jij'. Zelf voelde ik me dan altijd een stuk geruster, gewoon omdat het allemaal niet zo formeel meer was. 'Ik woon hier ook, in zekere zin dan..' Het was waar dat ik in het huis van mijn ouders was getrokken, maar officieel stond ik nog steeds ingeschreven in mijn vorige gemeente waar ik studeerde. De papieren moesten immers nog steeds getekend worden, maar dat officiele had me weerhouden, want met één krabbeltje zou ik mijn definitieve beslissing nemen en kon ik niet meer terug naar het simpele leven dat ik de laatste jaren had geleid.

De vraag hoe je 'in zekere zin' ergens kan wonen, doemde in mijn hoofd op, maar ik negeerden het gezien er waarschijnlijk honderden mogelijkheden waren, en ze mij waarschijnlijk allemaal niets aan gingen. Hoewel aan de andere kant het gesprek nog geforceerder werd als ik nu over iets anders begon. "Bent u net hierheen verhuisd?" besloot ik geïnteresseerd te vragen, dat was ook de meest logische reden waarom hij hier in zekere zin woonden. Ik was nieuwsgierig naar de man die naast haar was komen zitten. Even twijfelden ze om een poging te doen zijn aura te bekijken, maar deze liet ik ook snel weer voorbij varen. Nee, aura's waren misschien wel mijn slechtste punt en een verkeerd beeld van iemand krijgen was niet iets waar ik op stond te wachten.

'Ja.' antwoordde ik haar en wachtte enkele seconde voor ik mijn antwoord vervolgde. 'Ik heb hier mijn jeugd doorgebracht, maar mijn studie ergens anders gevolgd. Er was mij een baan aangeboden en daar ben ik nu voor terug gekomen.' Glimlachend keek ik naar haar en vroeg me af wat de reden voor haar nieuwsgierigheid was. Ik had mezelf nooit echt als een interressant persoon gezien, maar ik vond nieuwe mensen ook altijd weer erg intrigerend. Daarom kon ik het ook niet laten om haar aura weer te bekijken.

"Welkom terug dan maar" glimlachte ik als antwoord. "Mag ik vragen wat voor een baan?" vroeg ik geïnteresseerd, ergens kon ik me niet voorstellen dat iemand terug zou gaan naar Mystic Falls als je al jaren ergens anders gestudeerd had. Tenzij je vele goede kennissen, vrienden en familie hebt hier. Verder was hier nooit heel veel interessants, op wat vreemde verdwijningen en een nog vreemdere mythen na. Waarvan er minstens een waar was. Nadat ik hem even had aangekeken had ik mijn blik op de stenen een meter of drie voor ons gericht waardoor ik niet door had gehad dat hij net langs me had gekeken, zoals mijn moeder altijd zei dat je aura's het best kon zien en zoals zij dan ook regelmatig naar mij keek.

'Biologieleraar.' antwoordde ik simpel en wendde mijn blik van haar af. 'En schooldokter.' voegde ik er nog aantoe, alhoewel dat laatste niet erg veel extra toevoegde aan mijn baan. Ik had het laatste dan ook niet aangenomen omdat ik het zo graag wilde, alleen het vak biologie had me erg getrokken, maar met de extra functie kon ik dichter bij de leerlingen komen, dus dichter bij de mythes die de ronde deden. Toen ik zo mijn problemen had met mijn krachten, zoals het in brand steken van mijn eigen kleren, kwam ik ook altijd bij de schooldokter. Het verbaasde me dan ook niets toen de schooldokter er als eerste achter was gekomen wie en wat ik was. Hij leerde me bepaalde dingen over mijn soort, dingen die mijn ouders me weigerden te vertellen, die zij ontkenden. Ik was hem, meneer Triston, dan ook ontzettend dankbaar, maar tegelijk was ik boos op hem dat hij verdwenen was toen mijn ouders waren overleden. Fronzend keek ik voor me uit, totaal in gedachten verzonken.

"Echt? Dan kan het dus zijn dat ik niet meer met een random stranger praat maar met mijn leraar" sprak ik mijn gedachte hardop uit. "O, zo bedoelde ik het niet..." voegde ik toe toen ik besefte hoe lomp dat eruit kwam. Ik nam hem nog eens in me op, misschien was hij ook wel ouder dan ik dacht, of een jonge leraar, dat kan ook. Het was vreemd om nu ineens te beseffen dat hij misschien wel mijn nieuwe Biologie docent was en dat had toch iets anders dan een vreemdeling. Het was nou eenmaal zo dat ik over het algemeen een grotere afstand bewaarde van leraren dan van andere mensen. Ook als er een leraar in The Grill kwam was dat anders dan wanneer er een buurman kwam. In dit geval scheelde het wel dat ik misschien helemaal geen les van hem zou krijgen en dat ik hem kende voor ik wist dat hij leraar was. Dat was dan ook wat er voor zorgde dat ik nu niet meteen een mentaal grotere afstand nam. Hij was nu meer de man van het kerkhof dan een leraar, niet dat beter klonk...

Lichtelijk verward keek ik haar een moment aan en keek haar toen met een schuldige blik aan. 'Mijn excuses, ik had u niet als een, eh, leerling ingeschat.' Het was waar, ik had er deze keer niet eens bij stilgestaan dat ze misschien nog naar de middelbareschool zou gaan, ze leek mij meer een studente. Daarnaast vond ik het geen probleem om met leerlingen te praten en aangezien ik nog van niemand hier echt leraar was geweest had ik verwacht dat anderen het ook niet erg vonden, Zoë was immers niet weggerend toen ik het haar had verteld. Wat ongemakkelijk glimlachte ik naar haar en zei toen; 'Ach, nu je me al ontmoet hebt, heb je vanzelfsprekend een voorsprong op de anderen om bonuspunten te scoren.'

Ik wist even niet of ik het als een belediging of een compliment moest zien dat hij me niet als leerling had ingeschat. Toch besloot ik het te laten voor wat het was en het als geen van beide op te vatten. Ik lachte wel oprecht om zijn laatste toevoeging. "In dat geval," begon ik, alsof ik er iets achter zou zeggen wat ik niet zou doen. "Begrijp me niet verkeerd hoor, maar ik had gewoon niet verwacht dat u een leraar zou zijn." ik voelde me een beetje stom door haar opmerking, ze had gemerkt dat het toch iets ongemakkelijker werd om een gesprek te voeren.

Ik had meteen door dat Alicia zich ongemakkelijk voelde door het feit dat ik leraar was en had spijt dat ik het haar had verteld. Doordat zij zich zo voelde, gedraagde ik me ook zo en ging iet wat zenuwachtig verzitten. 'Oh, dat geeft niet, ik zie er ook niet bepaald leraar-achtig uit.' zei ik en grijnsde omdat ik niet wist wat ik anders moest doen en misschien als ik het zelf niet zo serieus zou nemen, kon ik haar op haar gemak stellen. 'Ik zal me niet als leraar gedragen, je hoeft geen strafregels te schrijven of iets anders in die trant, dus wees maar gerust.' Glimlachend keek ik haar hoopvol aan, ik wilde haar absoluut niet weg jagen.

Ik haatte mezelf op dit moment dat ik niet gewoon mijn mond had kunnen houden. Niet alleen ik had op dit moment een ongemakkelijker gevoel, maar ik merkte het ook bij hem. "Mooi" lachte ik, dit keer oprecht. Ondanks dat bleek dat hij een leraar was merkte ik nog steeds iets aan hem wat een soort van vertrouwen opriep. Ik kon het niet thuis brengen en even spiekte ik toch naar zijn aura. Ik concentreerde me op de plaats waar het aura te zien was, om het ook daadwerkelijk te zien. Ik probeerden te doen alsof ik enkel dromerig voor me uit staarde, en hoopte dan ook dat hij dat enkel dacht. Toch, ik was niet de beste acteur en meestal was er een hoop van mijn gezicht af te lezen. Ik herkende enkel een kleur die als helder geïnterpreteerd kon worden, vaak duiden dat op netjes. Verder waren er een of twee kleuren waarover ik twijfelden maar voornamelijk kleuren die ik niet thuis kon brengen, maar wel eerder gezien had. "Is het onbeleefd te vragen wat u hier doet?" liet ik de nieuwsgierigheid toch de overhand nemen. Daarbij, ik zat niet op een gesprek te wachtte waarbij het heel duidelijk was dat hij mijn leraar was. Liever stelde ik dat uit.

Vanzelfsprekend had ik haar dromerige blik gezien en herkende deze, omdat ik hem vaak genoeg zelf had gebruikt om het andere te verbloemen. Natuurlijk wist ik het niet zeker en liet ik dan ook niets merken, maar keek haar enkele seconden nieuwsgeirig aan. Zou het? Kon het? En ik had gedacht dat het weken, maanden zou duren voordat ik mijn 'soort' zou herkennen. Ik was waarschijnlijk ook ongepast opgewonden toen ik haar vraag beantwoordde. 'Nee, geheel niet, een uiterst vanzelfsprekende vraag. Ik heb het graf van mijn ouders bezocht.' Het had geen zin om er omheen te draaien.

Hij leek een beetje, opgewonden of misschien wel enthousiast terwijl hij de vraag beantwoorden. Ik keek hem dan ook even aan. Nee, het kon niet echt dat dat veel te maken had met zijn antwoord. Misschien had ik het gewoon fout gehoord. "Zijn ze jong overleden?" vroeg ik oprecht geïnteresseerd, hij leek me namelijk niet oud genoeg om ouders te hebben die al een jaar of 75 waren. Aan de andere kant, wist ik dat er ook mensen waren die op hun veertigste of zelfs vijfenveertigste vader werden, de moeders waren dan toch meestal nog jonger.

Eigenlijk had ik na Alicia's antwoord pas door dat ik mijn opgewondenheid moest verbergen en dat ging veel te gemakkelijk wanneer ik het over de dood van mijn ouders had. 'Ja..' antwoordde ik en vervolgde; 'Je hebt vast wel gehoord van de verdwijning van de pastoor en zijn vrouw, het was een uitermate populair onderwerp op dat moment.' Niemand die in Mystic Falls woonde, kon dat ontgaan zijn, alhoewel ik me afvroeg of zij misschien niet net te jong was om het te weten. Haar ouders zouden er waarschijnlijk meer over weten.