Het kerkhof

"Niet echt," gaf ik toe. Er was weinig kerkelijks in haar familie, vroege voorouderen gingen naar de kerk om hun hekszijnde te verbergen, dat was voornamelijk tijdens heksenvervolgingen, en daar gingen vaak juist mensen bij verloren die geen heksen waren, gezien heksen zich hiervoor te veel lieten op gaan in de menigten en ook niet voldeden aan de heksenideeën van de samenleving. "Mijn moeder heeft niets met de kerk of andere geloofsgemeenschappen." Legde ik uit. Ze geloofde in wat ze voelde en dat was voor haar genoeg. Net alsdat ze in veel gevallen vind dat je het verleden moet laten rusten. Inmiddels had ik alweer het idee dat er een mens naast me zat in plaats van haar eventuele leraar. Niet dat ik leraren niet als mensen beschouwden, meer dat ik probeerde te voorkomen de leraren een persoonlijkheid toe te kennen, buiten hoe ze voor de klas waren om.

Ik glimlachte zwakjes en knikte. Ik snapte het wel, tegenwoordig stond de kerk nog maar weinig centraal in de levens van de mensen. Zelf had het mij ook jaren geduurd voordat ik me geheel aan God had gewijd en daarnaast was ik soms ook nog sceptisch over de kerk. Na diep adem gehaald te hebben om mijn emoties te kunnen onderdrukken vertelde ik haar wat er jaren terug gebeurd was; 'Mijn ouders en ik hadden geen geweldige relatie, veel ruzies en weinig contact, ik was een moeilijke jong volwassene die zichzelf probeerde te vinden. Ik had ze niet meer gezien sinds mijn vertrek naar de universiteit en toen, rond het begin van het nieuwe jaar, kreeg ik bericht dat ze spoorloos verdwenen waren. Geen sporen van inbraak, verzet of een teken dat ze op reis zouden gaan of wat dan ook. Ze waren eenvoudig weg.' Ik stopte even om rustig adem te halen en om voor mezelf de belangrijke details, die niemand wist er tussen te plaatsen. Ik was die dag thuis geweest, om hen te vergeven en om vergiffenis te vragen, maar dat was enkel op ruzie uitgelopen.. 'De graven die hier liggen,' ging ik verder ' zijn enkel gedenkplaatsen. Ze zijn nooit gevonden, maar iedereen heeft de hoop allang opgegeven.' Telkens als ik het verhaal vertelde voelde het niet als mijn verhaal, het leek eerder een krantenartikel dat ik voorlas, dan dat ik uit ervaring sprak.
____

Goh, wat lang xd. Sorry!

Ik keek hem aan en merkte dat ik medelijden voor hem voelde. "Dat lijkt me verschrikkelijk, je beide ouders in een keer te verliezen en dan niet eens weten wat er gebeurd is." Mijn blik vestigde zich op een steen. "Zal achter al die verdwijningen hetzelfde zitten?" Vroeg ik mezelf hardop af. Mijn gedachtes gingen maar de mythe's van Mystic Falls. Heksen, weerwolfen en vampieren. Ik wist dat er minstens een waar was. Mijn oma beweerdde dat ze allemaal echt waren en mijn moeder zei er enkel over dat je niemand snel mocht vertrouwen. Misschien waas het naïef maar ze zou het pas geloven als ik het zag.

Haar gezicht weerspiegelde de medelijden die ik al op zo veel gezichten had zien staan. Het ergste was dat ik door hun medeleven, het verdriet slechter kon hebben. Ik wendde dan ook mijn blik van haar af en richtte me op haar vraag. Ik was er sterk van overtuigd dat de verdwijningen met elkaar te maken hadden. Hoe kon het anders dat er zo veel mensen in een korte periode waren verdwenen in hetzelfde dorp? 'Ja.' Zei ik concluderend, alsof er geen ander antwoord mogelijk was. Mijn handen vormden zich weer eens tot vuisten, want de frustatie gierde door mijn lijf. Natuurlijk was er een link, die was er altijd al geweest en dat was dit vervloekte dorp.

Ik voelde letterlijk zijn frustratie. Ik zag zijn hand samenknijpen en zonder er over na te denken legde ik mijn hand op zijn vuist. Het had geen nut om zich er zo over op te winden. Veel kon er nu niet veranderd worden. Bij de aanraking voelde ik nog sterker de frustratie, na enkele seconde haalde ik mijn hand dan ook weer weg. Emoties voelde ik pas als ze heel heftig waren. Op het moment dat iedereen het kon zien ging ik het pas voelen. Vuur maken, dingen laten zweven, spreuken. Het ging me allemaal beter af dan emoties voelen en aura's lezen. Die dingen waren voor mijn gevoel zo lastig. Al die kleuren al die emoties.

Pas toen Alicia haar warme hand weghaalde had ik door hoe gefrustreerd ik was geraakt. Met veel moeite probeerde ik mezelf te kalmeren en mijn lichaam tot rust te brengen, het kwam nog wel eens voor dat er rare dingen om mij heen gebeurden wanneer ik te ver op ging in mijn gevoelens. Met een gefronsde blik richtte ik me op Alicia, haar gezicht had iets zachts en straalde een soort kalmte uit die ik langzamerhand overnam en waarmee ik uiteindelijk een verontschuldigende glimlach op mijn gezicht kon toveren. 'Excuses, ik liet me gaan.' zei ik wat ongemakkelijk. 'Wat een indruk moet ik nu wel niet achter hebben gelaten.' Zuchtend leunde ik naar achteren en glimlachte toen weer naar Alicia.

"Een menselijke indruk" glimlachte ik. "Ik had gewoon mijn mond moeten houden, ik heb de neiging om af en toe te ver door te vragen." Ik keek even hem aan en staarde daarna weer voor me uit. Nu al me stom voelend dat ik mijn hand op die van hem had gelegd. Dat was gewoon vreemd. "Sorry," voegde ik aan mijn eerdere woorden toe. Even richtte ik mijn blik op zijn gezicht om daarna weer naar het denkbeeldige punt te staren. Nee, vandaag ging het er niet in zitten om nog even wat stenen op te zoeken. Ach, dat kwam later dan wel weer een keertje.

'Nee, het is logisch dat je het vraagt. Er is niets mis om een beetje interesse te tonen in je medemens.' vertelde ik haar geruststellend. Langzaam kwam ik omhoog van het bankje, van de pijnlijke houding die ik al een tijdje had aangehouden. Twijfelend stak ik mijn hand naar haar uit. 'Mag ik voorstellen om hier weg te gaan en misschien een warmere en aangenamere plek op te zoeken?' Ik wist niet waarom, maar Alicia intrigeerde mij sterk en ik verlangde er dan ook naar om meer over haar te weten te komen.

Ik nam zijn hand aan om overeind te komen. Eigenlijk alleen maar omdat het ook zo lullig was om hem met uitgestoken hand te laten staan. "Lijkt me een goed plan." Lachte ik oprecht. "Wat had je in gedachten?" begon ik, om te voorkomen dat ik straks een keus moest maken. Dat zorgde er mooi voor dat ik niet alle plekken in gedachten af hoefde te gaan, enkel dat ik nog moest instemmen. Hij had iets over zich heen wat me toch gemakkelijk liet voelen. Iets wat niet vaak voorkwam met vreemden.

Ik had haar hand weer los gelaten toen ze op was gestaan en dacht enkele seconden na. Eigenlijk had ik vantevoren al besloten om na mijn bezoek aan het kerkhof een koffie te gaan halen om op te warmen. Nu kon ik Alicia net zo goed met me meenemen. 'Een koffie zou mij wel goed doen, kan ik er jou ook eentje aanbieden?' Afwachtend keek ik haar met een opgewekte uitdrukking aan. Een beetje goede koffie in mijn systeem zou me zeker oppeppen.

"Lijkt me goed!" Ik glimlachte toen ik zijn opgewekte uitdrukking zag. "Ik geloof dat je het nodig hebt." lachte ik. Ik pakte mijn tas onder het bankje vandaan en maakte de rits dicht om hem om mijn schouder heen te slaan. "Ik denk alleen wel dat ik voor chocolademelk ga," voegde ik nadenkend toe. Ik hield op zich wel van koffie, maar op dit moment had ik meer zin in warme chocolade.

'Nou, laten we gaan, dan trakteer ik je op die chocolademelk met extra slagroom. Alleen als je dat wilt natuurlijk.' Ik liep glimlachend alvast voor haar uit en net bij de poort wachtte ik geduldig op Alicia. Toen ze er was, vertrok ik met een laatste blik op het kerkhof in de richting van Burnt Beans.
_____

Arthur is gone (:

/Alicia is ook gone haha/

Ik liep het kerkhof op, eigenlijk puur uit verveling. Ik had nu niet zoveel te doen, en om nu weer te gaan drinken in de cocktailbar had ik ook niet echt zin. Ik liet mezelf op het bankje vallen en ging erop liggen met mijn voeten op de leuning, starend richting de half bewolkte hemel. Hier en daar schenen er wat sterren door en ook de maan was voor een deel zichtbaar. Het was voorlopig nog geen volle maan. Ik liet mijn handen in mijn zakken verdwijnen waarbij mijn ellebogen over de voor- en achterkant van het bankje uitstaken.

Diep in mijn jas gedoken wandelde ik het kerkhof op, de maan gaf net genoeg licht om het pad dat tussen de graven lag te kunnen zien. Het was niet mijn bedoeling geweest om zo laat nog naar deze plek te komen, ook al kon ik mijzelf verdedigen, het voelde toch niet prettig om hier op dit tijdstip te zijn. Ik slingerde daarom vluchtig mijn weg tussen de stenen en kwam uiteindelijk bij de twee gedenkstenen van mijn ouders. Ik knielde er neer en raakte beide stenen aan, nadat ik een kruisje had geslagen. Na mijn ontmoeting met Ariana had ik mij tamelijk leeg gevoeld, nu zij terug was, merkte ik ook hoe groot de leegte van mijn verdwenen ouders was, hoe erg ze me ook behandeld hadden, want ik wist dat ze dat hadden gedaan omdat ze van me hielden. Ik slikte de prop in mijn keel weg en grinnikte zwakjes. Daar zat ik dan dramatisch te doen.

Ik hoorden hoe er voetstappen dichterbij kwamen, ook herkenden ik de geur van een mens. Te lui om te kijken concentreerde ik me op de voetstappen die plots tot stilstand kwamen. Mijn nieuwsgierigheid was groot genoeg geworden om op te kijken, een aantal meters bij mij vandaan stond een man geknield voor twee graven. Ik liet hem zijn kruisje slaan en wachtte tot hij opkeek. "Goedenavond," zij ik terwijl ik zijn richting op keek en rechter op ging zitten, met mijn voeten op het bankje zittend. Nee, zo laat had ik niet verwacht nog iemand tegen te komen, maar misschien kon dit nog in mijn voordeel werken.

Mijn grijns verdween toen ik een stem achter me hoorde. Op mijn hoede keek ik om en glimlachte toen ik een jonge vrouw op een bankje zag zitten. 'Goedeavond.' antwoordde ik haar en kwam moeizaam overeind. Vluchtig klopte ik het zand van mijn knieeën en richtte me toen op de jonge vrouw. Ik kon met enekel het schijnsel van de maan niet zeggen of ze jonger of ouder was dan ikzelf, maar ze zat in ieder geval in dezelfde leeftijdscategorie. Afwachtend bestudeerde ik haar en vroeg me af wat ze hier deed.

Ik zag hem deze kant uitkijken, hij bleef stilstaan en kijken. "Rook je?" ik pakte het doosje sigareten ui mijn zak, "Zo nee, dan vind je het niet erg toch?" vroeg ik terwijl ik zijn kant op bleef kijken en ook de aansteker uit mijn zak haalden, als hij rookte was dat de uitgelezen kans om hem uittenodigen naast me te komen zitten en hem eens beter te kunnen bekijken. Zonder echt op het antwoord te wachten stak ik mijn sigaret aan.

'Nee en doe wat je niet laten kunt.' Ik glimlachte vriendelijk naar haar en stopte mijn handen terug in de zakken van mijn jas. Wat ongemakkelijk richtte ik mijn blik op de lucht en glimlachte toen er een briesje voorbij streek. 'Prachtige avond, niet?'
Het was cliché, maar de stilte was erger en ik wilde niet zomaar weg lopen, dat leek me al helemaal ongepast. Daarnaast was het ook echt een prachtige avond, de regen van overdag was gestopt en het was geheel niet koud, het beetje wind dat er was, voelde zelfs aangenaam warm aan.

Ik blies een stroom rook uit maar bleef in zijn richting kijken. "Iets minder wolken en hij is perfect," antwoorde ik op zijn cliché vraag, ergens verbaasde het haar dat hij niet gewoon weg liep, hoewel dat onbeschoft was. "Er is nog genoeg ruimte hoor, of blijf je liever staan?" ik verbaasde mezelf dat ik nog zo vriendelijk deed, eigenlijk wou ik hem enkel van wat dichterbij zien. "Ik ben Elisa trouwens" Ik praten in een stroom door hoewel ik meestal mensen enkel aankeek, maar dat ging nu niet. En qat maakte me het eigenlijk uit, ik voelde me prima.

Ik knikte instemmend, natuurlijk waren die wolken het die het net iets minder dan perfect maakten. 'Ik ben Arthur, aangenaam kennis te maken Elisa.' reageerde ik toen ze mij haar naam vertelde. Als reactie op haar vraag nam ik naast haar plaats op het bankje. Als ik naar huis zou gaan, zou ik toch alleen zitten, gezelschap kon geen kwaad, toch? Ik glimlachte vriendelijk naar Alicia en keek toen het stille kerkhof over.

Arthur, ik dacht even over de naam na. Door de jaren heen ontmoet je veel mensen met dezelfde naam, ik koppelden dan ook gelijk zijn stem en geur vast aan de naam om hem niet te vergeten. Dichterbij voegde ik zijn gezicht daar ook aantoe. Ik ging in kleermakerszit zitten, met mijn rug in de richting van de armleuning. Ik keek hem aan terwijl hij over het kerkhof heen keek. Ik gokte dat hij ergens begin twintig was, niet iemand die nog naar school ging in ieder geval. Terwijl ik rustig verder rookte verbrak ik als eerste weer de stilte. "Wat brengt je zo laat nog op het kerkhof?" ik verwachtte de vraag terug dus had mijn antwoord al klaar liggen. Gezien wachten tot de zon weer op komt om eens een kijkje te nemen in dit dorp niet als antwoord voldeed.

Elisa was gaan verzitten en ook ik draaide mijn lichaam zodat ik naar haar gericht stond. 'Mijn ouders.' zei ik en knikte met mijn hoofd in de richting van de grijze stenen. Ik was al een tijd geleden gestopt met het er omheen draaien tegenover vreemden. Wat maakte het uit als ook zij het wisten? 'Wat brengt u hier?' vroeg ik geïnterresseerd en bekeek haar gezicht, afwachtend op een reactie.

Zijn ouders, hij leek me wat jong om zijn beide ouders op een natuurlijke manier te hebben verloren, maar dat liet ik maar even in het midden. "Dit leek me 's avonds wel een rustige plek om even na te denken, van de frisse ligt te genieten en naar de sterrenhemel te kijken." antwoorde ik.. Het klopte ook wel, ik wou even nadenken, maar dat ik de afgelopen tweehonderd jaar hier ging overdenken hoefde hij niet te weten. Ik vracht de sigaret weer naar mijn mond om hem daar in te laten hangen en de rits van mijn jas iets hoger dicht te doen. Al was dat enkel om te laten lijken dat ik last had van de kou.

'Het heeft inderdaad zo zijn charmes.' zei ik vriendelijk, maar sceptisch. Een kerkhof was in mijn ogen niet bepaald een plek om er na te gaan denken, eerlijk gezegd kreeg ik er koude rillingen. Maar aan de andere kant was de stilte die hier zo vredig en kalm aanvoelde erg aangenaam. Bovendien zou niemand je hier zomaar storen, zeker niet s'avonds laat. 'En waar denkt u dan aan?' vroeg ik en keek haar geïntrigeerd aan. Mijn instinct zei me dat deze jonge vrouw veel te melden had.