Het kerkhof

Met een klein glimlachje keek ik Zoë aan en haalde onhandig mijn schouders op bij haar vraag naar Eleanor. 'Ze is gemeen, Zoë. Daarom moet ik haar niet bepaald erg graag, maar ik denk niet dat we elkaar ooit in de haren zouden vliegen aangezien ik Teoh zie als mijn beste vriend en zij jou als haar beste vriendin. We willen niemand tegen elkaar opzetten. Tenminste ik toch niet.' Even keek ik rond. 'Ik dacht dat ik haar naar het bos had zien lopen.' Om eerlijk te zijn had ik het te druk gehad met haar, maar ach. Misschien moest ze plassen of zo iets.
Echter keek ik haar weer diep aan. 'Ik vleit u? Wel, dat is me een eer mevrouw Starling. Een vrouw zo prachtig als u is het meer dan waard.'

Lachend keek ik hem even aan. 'Ik weet dat jullie elkaar niet mogen.' Mijn lach verdween even en ik keek hem serieus aan, 'Maar ik ben blij dat jullie elkaar niet in de haren vliegen.' Lachte ik, toch uiteindelijk weer waarna ik mij weer helemaal losgooide. 'Je praat alsof je uit 1800 komt ofzo,' Grinnikte ik, waarna ik plagerig mijn tong naar hem uitstak, 'En daarbij Eleanor is niet gemeen, en als ze gemeen is tegen jou - dan heeft ze daar vast wel een rede voor.' Grinnikte ik, 'Maar daar gaan we het nu niet over hebben,' Besloot ik, toen ik ergens een klein beetje ongemakkelijkheid bespeurde.

Mijn oog viel op een meisje. Donkerbruine haren, gekleed in een schaars politiepakje van leer. Nonchalant als ik was liep ik naar haar toe en leunde ik tegen de boom aan. Op dat moment hield iets me tegen om haar aan te spreken. Mijn instinct vertelde me dat zij niet het juiste meisje was en mijn instinct had gelijk. Er was iets aan haar, ik wist wat, maar er was iets. Mijn blik gleed over haar heen, maar ik zei nog steeds niets – puur uit voorzorg, ik wilde nog niet ergens dood in een greppel liggen. Je wist nooit wat ze ineens kon doen. Wie - of beter gezegd wat - ze was.

Ik voelde hoe ogen naar me leken te staren waardoor ik een stapje naar achter zetten en me tegen een borstkas bewoog. Een sterk borstkas. Meteen draaide ik me weer om en zag een charmante jonge man tegen dezelfde boom staan als ik. Ergens voelde het niet goed om met vreemde te praten. Iets wat ik bepaald niet deed, maar deze had wat over zich heen hangen wat me afstoot, maar ergens weer leek aan te trekken. Ik was echt veel te naif soms. De stilte duurde langer dan normaal terwijl ik hem in me opnam. 'Je bent nieuw, niet?'

Ik lachte en drukte haar enkel dichter tegen me aan terwijl ik vlotjes op de muziek bewoog. Toen ze haar tong uit stook, deed ik alsof ik er in zou bijten, maar keek even naar mijn beste vriend die zich vrouwelijk compagnie had aangemeten. 'Als Teoh er niet op stond te kijken dan durfde ik heel wat meer hoor.' Ook ik stak mijn tong nu uit en stak even een verdwaalde pluk weg bij Zoë. Mijn hand reek naar nog een drankje dat op een dienblad voorbij kwam en ik dronk ervan. 'You enjoy it?'

Met een glimlach pakte ik het bekertje uit zijn hand en dronk deze tot de helft leeg. 'Oh yes I do.' Zei ik, terwijl ik naar zijn drankje keek. 'Sorry, ik had dorst.' Verontschuldigde ik mezelf heilig. Toen hij over Teoh begon keek ik even om en begon ik te lachen. 'Hij is morgen toch weer alles vergeten, en volgens mij gebruik je hem gewoon als een schild. Als je zoveel durft, waarom bewijs je het dan niet.' Uitdagend keek ik hem aan en danste ondertussen gewoon verder. Met een speels lachje op mijn gezicht keek ik hem eventjes aan en keek vervolgens weer om naar Teoh. Hij deed me wel lachen, die gozer kreeg het ook altijd voor elkaar om meiden om hem heen te hebben.

‘Misschien.’ Antwoordde ik, met een scherpe ondertoon achter mijn stem. Het was duidelijk dat ze mij ook niet vertrouwde, desondanks vond ik haar naïef. In haar ogen bespeurde ik onrust, maar haar lichaam straalde dat niet uit. Roodkapje die recht in de val loopt van de grote boze wolf. Nooit was ik een prater geweest, alleen als het mij uitkwam zei ik iets. Egoïsme zouden mensen het noemen, ik noem het echter gewoon verstandig. Als je niets zegt, kan je ook niets kwijtraken – je identiteit blijft geheim en zelf profiteer je daarvan. Zo was het in ieder geval bij mij.

'Oh ja?' Met een grijns trok ik Zoë naar me toe. 'Dat gaat je kosten, dief.' Dit kwam er laag en een beetje grommende uit terwijl ik haar pal tegen me aan trok zodat ik haar kon voelen. Met een glimlach streek ik haar haren weg uit haar gezicht. 'Ik gebruik hem niet als schild, ik ben geen lafaard en jij gaat boeten.' Mijn lippen kwamen zonder twijfel op die van Zoë. Lichtjes verkennend omdat nieuw voor me was. Niet het zoengedeelte, maar wel haar lippen op die van mij. Ik voelde het smaakje van haar lipgloss.

Even schudde ik met een glimlach mijn hoofd. 'Het welkomstcomité is alvast op je afgekomen?' Wat deed hij anders in de bossen? De beruchte plaats waar stelletjes gingen vrijen en dus ook hun privacy vonden. Enkel deed ik mijn haar weer goed en bekeek hem nog eenmaal in zijn ogen waarna ik glimlachte en me omdraaide. Hij was knap, maar hij had een dikke nek. Ik speelde graag spelletjes, maar speelde ze niet graag mee. 'Eleanor,' zei ik simpel en draaide me op. Ik was toe aan nog een drankje terwijl ik mijn shotje naar binnen goot.

Kort keek ik haar aan. Het had kans op slagen, maar ik moest haar afkomst weten. Wat was ze. Gewoon een zielig mens, of iets anders. Mijn drankje verdween al snel in mijn slokdarm, die naar het zwarte gat leidde. Zo had ik het gekroond. Niets in mijn leven was ooit perfect geweest en dat zou het ook nooit worden. Onsterfelijkheid was het enige wat me een beetje aanstaat in de leven. ‘Liam.’ Kort en nors als mijn stem was sprak ik het woord dat mijn naam moest voorstellen uit. Ik had vele namen, maar dit was de naam die ik op dit moment had aangenomen. Kort en krachtig.

(Hahah, sorry - de woorden moeten wel van Ellie afkomen, want een echte prater is hij nog niet xd)

Het voorspelbare moment kwam voor mij toch onverwacht, toen ik zijn lippen tegen de mijn aan voelde dansen. Ja, het was een dans en hij was aan het leiden. Ik daarentegen liet me meevoeren met de stroom van emoties die zich in mijn hoofd vormde. Toen bedacht ik me ineens dat dit weer de eerste keer is dat ik iets voelde oplaaien in mijn buik, sinds dat mijn moeder was overleden. Ik had het afgezworen voor een tijdje. Geen gekus of gezoen meer voor mij, tot de dag van vandaag had ik me daaraan gehouden. Hierdoor kreeg ik ook gemengde gevoelens bij de daad die ik nu aan het verrichten was. Het was fout en goed tegelijkertijd. Toch beëindigde ik de kus en keek ik hem schuldbewust aan. Een klein glimlachje speelde op mijn lippen. 'Sorry - het is gewoon..' Verder dan dat kwam ik niet, een golf van emoties overspoelde mij, waarom wist ik niet. Het liefste had ik gehad dat het allemaal binnen bleef zitten, opgekropt - maar zoals vaker ging dat natuurlijk niet. Gefrustreerd als ik was, liet ik hem los en liep ik weg van de menigte, mijn tranen al weg wrijvend.

Op het eerste moment merkte ik helemaal niet dat mijn arm rond Eleanors schouders naast mijn zij viel, en ze dus niet meeliep. lk was veel verder heen dan ik had gedacht. Dus danste ik met Alicia en Frances, wat ook echt heel erg leuk was, maar toen ik merkte dat Eleanor weg was, werd ik toch ongerust. Ik ben een soort leeuwenmoeder die al haar welpen bij elkaar wil houden, al zijn de welpen nu mijn vrienden. Ik zou het me nooit vergeven als ze nu ergens dood, verkracht of ziek achter een boom ligt. En dat Daniel en Zoe naast me zoende, hielp natuurlijk ook niet mee. Ik was niet jaloers, maar nou ja, als je ver heen bent, dan ga je gewoon rare dingen denken. 'Ik ga even Eleanor zoeken,' brabbelde ik en liep de menigte in. Ik herkende veel gezichten - de jongen die het feest gaf, zit in mijn schooljaar en is een goede vriend - dus hebben we ook wel ongeveer dezelfde vrienden. Steeds ongeruster, omdat ik Eleanor niet kon vinden, keek ik rond, tot ik haar met een onbekende jongens ergens zag staan. Normale mensen in alleen een lendendoekje zouden zich ongemakkelijk voelen bij een ''cool' (zo voelde hij zich overduidelijk), maar ik vond het wel grappig. Tarzan in actie. Ik liep naar haar toe en ze draaide zich net om. 'Hey Eleanor,' glimlachte ik blij.

Ze glimlachte even toen ze Daniël met Zoë zag zoenen. Ze keek echter wel daarna de andere richting op. Morgen zou ze hem wel uithoren. Teoh was inmiddels al aan het weglopen om Eleanor te zoeken. Ze volgde hem even met haar ogen, maar al snel verdween hij in de mensenmassa. Alweer min of meer verlaten door een danspartner, gaat goed. Dacht ze een beetje geërgerd. "Wil je nog heel graag dansen of zoek je liever de warmte op van een vuurkorf?" vroeg ze na een paar seconden aan Frances. Ze wist dat Frances niet van drank hield, dus zij was tenminste niet dronken. Het was Alicia niet ontgaan dat er af en toe een blik op haar gericht was, kon ook niet anders, het meisje dat in vormloze bandshirts liep, ineens in een minuscuul jurkje.

Ik keek even op toen Teoh voor mijn neus stond, maar hield ook halt bij de woorden van Liam. 'Hey Tarzan.' Mijn woorden waren redelijk kort, maar ik was bewust dat hij wel mij was komen zoeken en dat was lief. Hoewel ik niet wist of iemand het hem had opgedragen. Even keek ik Liam aan over mijn schouder. 'Dit feestje is misschien op een kerkhof, maar dan moet je er nog niet bijlopen als een grafzerk.' Hierbij nam ik Teoh vast en liep weer door de menigte met hem aan mijn hand. Mensezn konden soms zo akkelig zijn.

Echter was de kus helemaal niet afgelopen zoals ik wou. Voor ik het wist was ze met betraande ogen de menigte inliep. 'Zoë!' Maar weg was ze. Zo snel ik kon spurtte ik haar achterna. De tintelingen in mijn lichaam waren nog niet verdwenen. Ik voelde nog steeds de heerlijke zachte lippen op die van mij. Enkel had ze me niet terug gekust op de manier waarop ik haar had gekust. Dat vertelde me genoeg, maar toch... Ik had haar aan het huilen gekregen en dat op Halloween. Ze zou een leuke tijd moeten hebben. Eindelijk bij haar aangekomen legde ik een hand op haar schouder en trok haar zachtjes naar me toe zodat ik haar kon knuffelen, als ze het wou. 'Het spijt me, Zoë... Ik had je eerst het duidelijk moeten maken dat ik je ging kussen... Sorry...' Het speet me eigenlijk niet. Ik zou het gewoon zo opnieuw doen. Het was egoïstisch en niet vriendelijk, maar zij... Niet enkel haar schoonheid trok me aan.

'Viel hij je lastig?' vroeg ik boos. Niet gericht tegen haar maar de vreemdeling. Hij zag er vreselijk apathisch uit, wat me niet stond. Ik pake haar hand stevig beet en keek rond of ik de anderen weer kon vinden. Maar ik zag alleen Zoe, huilend. Ik wees met mijn vinger naar haar. 'Zoe is aan het huilen, we moeten even naar haar toe.' We liepen richting Zoe, maar zagen ook Daniel op haar af lopen. Ik keek Eleanor aan en grinnikte. 'Jij bent een meisje en kan logischer nadenken. En ik kan door die drank ook niet goed nadenken. Ernaartoe gaan of het ze samen laten oplossen?'

Frances had maar een beetje bij de groep gestaan. Zich in de gesprekken mengen was niet echt haar ding, dus observeerde ze enkel de mensen om zich heen. Toen ze gingen dansen voelde ze zich al helemaal niet op haar plaats. Gelukkig had ze nog wat ritme gevoel en beweegde ze wat losjes op de muziek mee, het zag er vast belachelijk uit, maar ze moesten het er maar mee doen. Ondertussen keek ze rond en volgde de mensen die om haar heen danste. Ze droomde wat weg en schrok op toen Alicia haar wat vraagde. 'Laten we de warmte opzoeken voor jij hier doodvriest.' Frances grinnikte naar Alicia en bekeek het korte jurkje dat haar, zo moest ze bekennen, erg goed stond.

Boe, ik kom binnenvallen.

De dag voor volle maan. Zoals elke avond zwierf ik rond in het bos. Maar dit keer was me iets anders opgevallen; een feest op het kerkhof. In de eerste instantie had ik toegekeken naar de feestende mensen. Een paar jaar geleden had ik ook mee gedaan, maar nu.. Nee. Toch liep ik naar tien minuten naar de mensen toe. De eerste bekende die ik zag was dan ook Zoë, maar toen ik de aandacht om haar heen zag, nam ik meteen al afstand. 'Hi' zei ik uiteindelijk toch maar. Mijn handen belandde in mijn broekzak. Zoals gewoonlijk benugelde er een sigaret in mijn mond, zelfs al was het bos na 10 dagen geen regenval al aardig droog. Een fles drank op de grond trok mijn aandacht en ik pakte hem dan ook op. Kennelijk waren deze mensen al ver af. Maar goed, lekker boeiend.

Achter zich had Alicia de stem van Daniël herkent die Zoë riep, fronsend had ze even achterom gekeken, om nog net Daniël te zien weglopen. Alicia kon het niet laten om even te lachen om de opmerking van Frances. Ook al vroeg ze zich af wat er daarnet gebeurd was, ze vond Daniël toch niet heel snel terug, dacht ze. "Kom mee dan," ze trok Frances aan haar hand mee de menigte door, naar de voor haar gevoel dichtstbijzijnde vuurkorf. "Ahh warmte," zuchtte ze toen ze de warmte van het vuur tegen haar huid aanvoelde komen. De oranje gloed kwam over hun heen en kleurde hun kostuums iets oranje. Ze ging tegen een boom die vlakbij de vuurkorf stond aanstaan en leunde hiertegen. Met hakken over een begraafplaats met voor de helft zanderige grond en modder; geen goed plan. "Heb je het een beetje naar je zin?" vroeg ze aan Frances, ze hadden nog niet echt veel tegen elkaar gezegd, Frances had überhaupt niet zo veel gezegd.

'Nee, Teoh. Dat deed hij niet.' Even ging ik speels door zijn haar en lachte. 'Ik kan mijn plan trekken hoor. Een beschermer heb ik niet nodig.' Voor een kort moment leek mijn duim zijn hand te strelen terwijl onze vingers verstrengeld waren met elkaar. Bij zijn woorden viel mijn bezorgde blik op Zoë. Misschien kon ik al raden wat er gebeurd was, misschien ook niet. Ook keek ik naar de halfnaakte vampier die op haar af liep. 'Laten we ze het eerst samen uit zoeken.' Echter legde ik mijn andere hand ook in de zijne. Hier konden we wel dansen en daarbij ook Zoë in het oog houden. 'Ik haat het om haar zo te zien...'

Mijn rechter wenkbrauw schoot in een driehoek omhoog toen de jongen aankwam en meteen in de aanval schoot. Opgeschoten type in z'n lap stof. Emotieloos keek ik hem aan en liep vervolgens naar hem toe. Voor hem bleef ik staan. 'Koppel?' Kort keek ik naar Eleanor en weer terug naar de jongen. Het zag er niet naaruit, het was ook niet zo dat het meisje mij mocht, maar het voelde goed om iemand overstuur te maken en de jonge man die voor mij stond was daarvoor de perfecte kandidaat in mijn ogen. Met een ironisch lachje schudde ik mijn hoofd, maar zei verder niets.

Even haalde ik mijn wenkbrauwen op bij het korte woord van Liam. Kon hij soms enkel met één woord praten? 'Buitenlander?' Schoot ik in de aanval. 'I wish, Liam, I wish.' Daarna keek ik weer naar Teoh. Natuurlijk wist ik dat deze er helemaal van genoot, maar ik wou nu even mijn prime-time. Zonder dat irritante mugje bij mijn oor. Juist ja, deze jonge man had iets waarvan ik totaal niet hield.

Ik schudde mijn hoofd, die ik tegen zijn schouder aan verborg. Het was niet dat ik ervan schrok. Ik wist eigenlijk nog niet eens wat het was. Daarna keek ik hem aan. 'Dat is het niet,' Mompelde ik wat verbouwereerd over mezelf. 'Het is gewoon - met mijn moeder, en alles erbij.' Verder kwam ik niet echt, ik had geen idee welke woorden ik moest gebruiken. 'Het is gewoon de eerste keer dat ik weer iemand echt toelaat sinds dat mijn moeder is overleden.' Zei ik uiteindelijk maar. 'Of verdwenen - ik weet het nog niet eens.' Nooit had ik echte bevestiging gehad dat ze overleden was, nooit hadden ze een lichaam gevonden of andere genetisch materiaal dat kon bewijzen dat ze er niet meer was. 'Ik denk dat het me gewoon een beetje overdonderde.' Ergens was het wel fijn dat we nu een beetje afgelegen stonden van iedereen.

Zachtjes streelde ik door haar haren en sloot hierbij mijn ogen. Het was heerlijk om aan te horen dat ik de eerste was in al die tijd. Ik wist dat Zoë het zonder moeder moest doen en had altijd al gedacht dat ze hier niet helemaal over zou zijn. Toen ik mijn ogen opende zag ik dat ze me aankeek waarbij ik haar betraande wangen zorgvuldig afveegde met mijn cape. Ik kon niet tegen gehuil. Daardoor veranderde ik altijd in een heuse teddybeer. Als ik later kinderen zou hebben dan zou ik ongetwijfeld een grote softie worden. Even glimlachte ik zwakjes. 'Je bent ook de eerste in lange tijd die me echt tot die actie gekregen hebt. Het maakt wel uit... Ik heb je overstuur gekregen en ik vond het net zo leuk om je zo vrolijk te zien.' Een diepe zucht verliet mijn lippen terwijl ik na dacht. 'Dan ga ik je niet meer proberen te overdonderen.'

Een klein glimlachje sierde mijn mond. Hij was een stuk groter dan ik was, ondanks dat ik hakken aan had, dus ging ik op mijn tenen staan en duwde zachtjes mijn lippen op de zijne. Het was heel subtiel. Daarna ging ik weer gewoon staan. 'Dankje,' Zei ik met een glimlach en streek een pluk haar achter mijn oren weg. Op dit moment had ik het gekruld, maar er was steeds één vervelend plukje dat naar voren sprong. 'Misschien had ik dit juist wel even nodig, anders bleef ik voor eeuwig in die depressieve sleur hangen.' Niemand had ooit iets doorgehad, dat ik het er zo moeilijk mee had. Ik had het gewoon ver weg gestopt en ik bleef altijd lachen, gewoon lachen was het beste. 'Dus nogmaals... Dankje.'