Het kerkhof

Voor een kort moment had ik geglimlacht bij haar lippen op de mijne waarbij ik nu haar aankeek en een vinger op haar lippen legde. 'Hush, babe. Je moet me niet bedanken.' Met een klein glimlachje keek ik haar aan en legde mijn handen op haar heupen. Even leek ik de verleiding op Zoë weer niet te kunnen weerstaan, maar hield haar meer op een afstandje nu. 'Wat dacht je van nog een borrel?' Het klonk stom, dat wist ik, maar ik kon er wel eentje gebruiken op dit moment. Al snel keek ik van haar weg. Ogen waren een zwakte bij me hoewel ik hield van duidelijk contact. Nu was even niets duidelijk.

'Ik dacht dat je het nooit zou vragen.' Grapte ik, waarna ik zijn hand in de mijne verstrengelde en hem mee trok richting de tafel met drank erop. Met mijn losse hand veegde ik de overige tranen van mijn gezicht af en begon toen weer te lachen. Ja - mijn manier om mezelf te verdedigen, het was niet ideaal - maar het werkte het gros van de tijd. Met mijn vrije hand pakte ik een al ingeschonken drankje en gaf deze aan Daniel. 'Alstublieft Meneer,' Glimlachte ik. Zelf pakte ik er ook eentje en proostte deze tegen zijn beker aan. 'Op... Tja - op wat?' Lachte ik. 'Ach, maakt het uit.' En ik dronk wat van het drankje. Ik moest toegeven dat het ongelofelijk ranzig was, veels te sterk voor mij.

Enkel bekeek ik haar bezorgd aan terwijl ik van het drankje dronk. Liever dronk ik bier in plaats van vruchtige drankjes. Op jou. Ook klonk ik mijn bekertje tegen het hare en voelde hoe haar hand in de mijne lag. Het was ergens leuk, maar aan de andere kant niet. Met Zoë zou ik maar al te graag nog optrekken. 'Op de gekken die we zijn.' Hierna dronk hij meteen het drankje op en zette het bekertje dus op tafel. 'Dus Halloween is nogal... pakkend dit jaar.' Met een grijns keek ik haar aan en trok haar meer naar de dansvloer. Echter zachtjes. 'Kom je nog?'

Glimlachend keek ik hem aan, toen ik vervolgens het bekertje neerzette en de dansvloer op werd getrokken. Toen knikte ik. 'Zo zou je het inderdaad kunnen noemen ja,' Gniffelde ik, terwijl ik weer langzaam en ritmisch op de muziek bewoog. 'Je hoeft je niet in te houden hoor, voor mij.' Lachte ik, toen ik zag dat hij minder enthousiast was dan net. Zo leek het tenminste te zijn. 'Ik ben nog steeds dezelfde Zoë' Verzekerde ik hem met een glimlach rond mijn mond.

Natuurlijk was zij nog hetzelfde. De vraag was of ik dat nog was. Mijn glimlach verdween niet van mijn lippen waardoor ik even dicht tegen haar aan botste. Ik danste een beetje, maar niet bepaald veel terwijl ik naar Zoë keek. Maar wat als ik het verkeerde doe, Zoë? Ga je me dan haten? 'Dat moet ik wel, want geloof me... Dan... Dan zouden we nu niet staan dansen. Jij bent misschien nog hetzelfde, maar of ik dat ben dan weet ik het niet.' Zachtjes liet hij haar met één hand los. Niet zeker van wat ze moest doen.

'Hoezo ben je niet meer dezelfde? Ben ik zo erg.' Lachte ik, ergens diep achterin mijn stem was een lichte spot te vinden. Ik snapte niet wat hij bedoelde, doordat ik daarnet even tripte, was hij veranderd? Het was niet echt logisch in mijn ogen. Toch danste ik gewoon door, tot hij me losliet en ik keek hem aan. 'Oké, Danny - wat is er aan de hand?' Als het aankwam op problemen oplossen van andere, was ik daar een ster in. Ik kon altijd veel beter omgaan met problemen van andere mensen dan met mijn eigen problemen, die wilde ik simpelweg niet onder ogen zien. Ik had er zo mijn eigen redenen voor, niet dat het me dan meteen kwijtschold om te doen wat ik wilde, maar toch.

Even schudde ik mijn hoofd. 'Is het gek dat ik je misschien leuk vond? En dan kusje ergens meende. Af en toe draag ik best wel een schild, maar er is niks.' Hierbij keek ik haar aan. Het kwam eruit. Ik had het gezegd en Zoë moest maar bekijken wat ze er meedeed. Dit betekende niet dat ik een relatie met haar moest aangaan vanaf het begin, maar ik wou niet doen dat er daarnet niets was gebeurd. Dat er niets gebeurd was voor mij. 'Je bent knap, grappig en leuk, Zoë. Daar kan ik onmogelijk rondom kijken zonder het feit dat ik ook daadwerkelijk je gekust heb. Een kus.'

'Weetje wat ik denk..' Mijn gedachten werden even op een ander spoor gezet door zijn antwoord. 'Kom eens mee.' Ik trok hem mee naar een plek waar het rustiger was. Even weg van alles en iedereen. 'Niemand kent mij echt,' Begon ik. Het was iets wat ik nog nooit aan iemand vertelt had. 'Iedereen kent de lieve, altijd lachende, vrolijke Zoë.' Ik keek hem even aan voor bevestiging, maar wachtte er eerlijk gezegd niet echt op. 'Dat is mijn buitenkant. Daar ben ik heel eerlijk in. Zo ben ik geworden, maar zo was ik nooit. Dat is niet de echte Zoë. En begrijp me niet verkeerd, want ik vind je echt een hele - hele leuke jongen, en dat meen ik echt. Ik vind je echt heel erg leuk. Maar je moet je goed bedenken of je voor die Zoë valt, of voor de echte Zoë.' Hij had recht op de waarheid. De waarheid die ik altijd voor mezelf had gehouden, de waarheid die nu eens naar buiten toe moest komen.

Ik ging enkel echt dichter bij haar staan bij de woorden die eigenlijk intiem waren aangezien ze het niet met vele had gedeeld. Dat stond vast. Zachtjes nam ik haar gezicht in mijn handen, maar dwong haar tot niks. Ik wou enkel dat ze mee aankeek en dat ze zou voelen hoe warm ik het had in haar nabijheid. 'Mijn besluit staat al lang vast, Zoë. Enkel lijk jij nog te moeten kiezen.' Even slikte ik. 'Ik hou van de uitbundige en uitdagende, Zoë. Degene waar je veel plezier kan mee hebben, maar ook van degene die dan niet haar masker draagt. Ik zou gemakkelijk de jonge vrouw kunnen liefhebben die zichzelf vindt. Misschien moet ze dat eerst doen voordat zich een overhaaste jongen zijn hart wordt gebroken of het hare breekt. Brokstukken zijn voor niks nodig.' Zachtjes drukte hij een klein kusje op zijn lippen. 'Hoe je ook bent Zoë, je bent op je best.'

Zijn woorden overdonderde mij enigszins. Nooit had ik verwacht dat ik dat soort woorden uit Daniels mond hoorde komen en iets maakte me ook bang. Het was iets wat ik altijd had gehad. Toen hij mijn dwong hem aan te kijken door mijn gezicht in zijn handen te nemen, glimlachte ik. 'Nog nooit heeft iemand dat tegen mij gezegd, weet je dat.' Het voelde ergens goed om te horen dat ik kon zijn wie ik was, dat ik perfect zou zijn. Nog nooit, maar dan ook nog nooit had iemand dat tegen mij gezegd, zelfs mijn ouders niet. Of in ieder geval niet voor zover ik me kan herinneren. Het ontroerde me ergens, maar ik hield me dit keer in, het was halloween - geen tijd om in janken uit te barsten dus. Mijn ogen gleden even af naar beneden en daarna weer naar zijn ogen. 'Misschien heb ik mijn keuze ook wel gemaakt,' Zei ik met de lach op mijn gezicht die ik daarvoor ook al die tijd op had gehad. Mijn hoofd ontbond zich van zijn handen en langzaam en teder vormde mijn lippen zich naar de zijne. Het was zacht, niet dwingend, maar liefdevol.

Het enigste wat ik had kunnen doen was met een schaamrode kleur naar haar glimlachen. Ik wou niet de jongen zijn met goedkope praatjes. Normaal zei ik deze woorden niet zomaar tegen iemand en Zoë was zo iemand. Niet zomaar iemand. Waar het vandaan kwam wist ik niet en ik zou het waarschijnlijk ook nooit ontdekken, maar dat maakte me niets uit. Ik hoorde haar woorden aan en voelde hoe haar tedere lippen zich met mij samenvoegde. Zachtjes kuste ik haar terug. Erg zacht, maar sloeg een soort van beschermend mijn armen rond haar heen. Ik liet haar echt niet meer gaan. Niet nu. Voor een kort moment haalde ik mijn lippen van die van haar. 'Je gaat moeten smeken, Starling als je wilt dat ik je nu laat gaan.' Weer drukte ik mijn lippen op die van haar. Er was geen haast.

Niets wat we deden was overhaast en dat was maar goed ook. Op dit moment moest ik even alles laten bezinken wat er in de afgelopen paar minuten allemaal was gezegd. Ergens bevatte ik het nog steeds niet helemaal, dat ik me echt bijzonder voelde. Ook dit was een gevoel dat ik nooit echt had gehad. Tuurlijk waren er wel eens jongens geweest die me hadden gevleid, maar nooit had ik me speciaal gevoelt. Niet zoals dit, en ik wist niet of het goed was. Natuurlijk was het goed, maar het voelde onnatuurlijk aan. Toen hij even stopte begon ik te lachen. 'Wie zegt dat ik dat wilt.' Mijn wenkbrauw ging eventjes omhoog en mijn lippen krulde op tot een glimlach toen zijn lippen weer op de mijn belandde. Ik wist niet hoe lang dit sprookje ging duren, maar voor mij mocht het nog wel eventjes doorgaan.

Nog steeds hield ik het enkel bij het kussen van haar lippen, maar hield het langer stand. Daarbij legde ik mijn gevoel voor haar erin. Om eerlijk te zijn wou ik dat ze me als zoveel meer beschouwde als een leuke jonegn, maar dat kwam niet vanzelf en geforseerd al helemaal niet. 'Mooi zo. Dan zitten we op dezelfde golflijn.' Ik keek haar aan en hield met een glimlach mijn neus tegen de hare. 'Zullen we weer dansen?'

Kort lachte ik en knikte vervolgens. 'Dat lijkt me een goed idee,' Beaamde ik toen hij over dansen begon. Ik was er wel even aan toe om alles even lekker van me af te schudsen. Dansen was daarvoor de beste optie op dit moment. Automatisch trok ik hem mee richting de plek waar de muziek vandaan kwam. De blikken die op ons gericht waren negeerde ik. Ze maakt me bang, vooral die van een jongen. Angstaanjagend als hij was, stond hij in het zwart gehuld naar mij te kijken. De blik bevatte meer dan duizend woorden, waarvan ik er geen een kon vinden.

Hoewel we terug naar de dansvloer afschoven bleek Zoë een beetje in elkaar te krimpen. Of meende ik dat nu slechts? Het was alsof haar aandacht naar iets werd getrokken dat helemaal niet fraai was. Mijn hand kwam op haar schouder terecht. Had ik haar maar helemaal niet gekust dan had ze nu nog gelachen en plezier gemaakt. Ik voelde mezelf als pretbederver. 'Gaat het wel?' Ik nam enkel nog een drankje van iemand aan. Het zou niet zo lang meer duren en ik was heen. Compleet weg.

'Oh ja - nee, sorry. Ik dacht dat ik wat zag.' Lachte ik, waarna ik me weer tussen de mensen voegde en begon te dansen. Nu pas merkte ik dat ik mijn drankje voelde zitten. Ik was niet dronken en ook nog niet aangeschoten, maar hij zat er wel. Wat dat betreft kon ik best weg goed tegen alcohol, wat wel fijn was - aangezien ik me nooit echt inhield. Ik keek hem even aan, misschien had hij wel gelijk. Misschien was hij wel veranderd, ook al snapte ik nog steeds niet helemaal wat hij daar nou mee bedoelde. Ik zou hem later nog wel eens vragen wat hij nou precies bedoelde. Dat is, als hij zich niet inhield, niet meer met hem wilde dansen ofzoiets. Ik wist nog niet eens meer precies wat hij zei.

De jongen bevalde me voor geen meter. Op een of andere rare manier was ik op dit moment helder en wist ik dat we weg moesten gaan. Ik pakte Eleanors handen vast, gaf haar een 'vergeef me' blik en drukte mijn lippen op de hare. Meteen duwde ik haar zachtjes naar achteren, de drukke menigte in. Tegen haar lippen aan sprak ik: 'Sorry als ik nu je grens overschrijdt of je half aanrand, of wat meiden ook denken als iemand ze plotseling zoent, maar die gast beviel me niet.' Toen we voor mijn doen ver genoeg waren, stapte ik naar achteren en wreef over mijn achterhoofd. 'Sorry.'

Met een zelfgenoegende glimlach keek ik de twee na. Met mijn gehoor kon ik hun gesprek makkelijk volgen. Het was niet iets waar een ieder vanuit ging, maar het was in situaties als dit wel erg makkelijk. De mens, wat moest je ermee. Ze waren zwak – en ze kuste mensen omdat ze weg wilde komen. Hoofdschuddend mengde ik me weer in de menigte, richting de tafel met drank, waar ik een bekertje vanaf pakte.

Frances knikte als bevestiging. 'Ja, natuurlijk.' vertelde ze Alicia glimlachend. Misschien was het niet een volledig eerlijk antwoord, maar ze vermaakte zich best, alhoewel ze zich niet echt op haar plaats voelde. Met een hand veegde ze een pluk rood haar uit haar gezicht en bekeek Alicia schuins. 'En jij dan?' vroeg ze nieuwsgierig. Het was Frances namelijk ook niet ontgaan dat Alicia bij haar stond, een waarschijnlijk minder leuk gezelschap dan Alicia's andere vrienden, zoals Daniël, maar die leek het druk genoeg te hebben met Zoë.

"Jawel," antwoorden Alicia naar waarheid. Hoewel ze niet het idee had dat ze echt bij het groepje hoorden, maar dat was niet zo vreemd, Zoë en Eleanor had ze nooit echt gesproken en Teoh kende ze voor vanmiddag niet eens. "Help me wel alsjeblieft herinneren dat ik volgend jaar iets langers aandoe," ze trok weer het jurkje recht en glimlachte even naar Frances. "Ik hoop wel dat Danny morgen geen kater heeft, of straks dronken is want we zouden nog iets afspreken voor morgen," sprak ze haar gedachte hardop uit. "Achja," ze genoot van de warmte die van de vuurkorf afkwam.

Ik kon me enkel laten overdonderen door de verrassende lippen van Teoh. Ze waren zachter dan verwacht. Niet dat ik ooit verwacht had om hem te kussen. Het voelde er vies om eigenlijk het stiefbroertje van Zoë te kussen. 'Hopelijk heeft Zoë dit niet gezien of Daniël.' Anders heb je voor de rest van je leven geen rust meer,' grapte ik zachtjes tegen zijn lippen aan. Hij maakte de afstand tussen ons in weer. Toch nam ik zijn hand vast. 'Het maakt niet uit... Overlevingssystemen kunnen we niet negeren, maar... Hij zat enkel de grote jongen uit te hangen. Niet veel om je dus zorgen over te maken.' Voorzichtig boog ik voorover om hem nog een dankbaar kusje te geven op zijn wang. Eerder kaaklijn. 'Zullen we de rest maar zoeken?'

Ik voelde me niet goed en nee, dat kwam niet door de drank. Het was gek, totaal absurt, hoe snel ik verliefd werd na een kusje. Of toch maar kus. Het was typisch mij om verliefd te worden op een meisje dat enkel brokstukken zou nalten. Laten we niet vergeten dat ze de stiefzus is van mijn beste vriend.
Toch danste ik mee en liet even weer mijn vingers in die van Zoe glijden terwijl ik naar haar glimlachte. Ze zag er erg aantrekkelijk uit in dat jurkje. 'Hoeveel man zou nu jaloers op me zijn?' Het kwam er een beetje plagnd uit terwijl ik grijnsde en haar hand zacht vasthield, maar toch weer stevig.

'Hmm..' Ik deed eventjes alsof ik nadacht en gaf hem daarna het meest voor de hand liggende antwoord 'Veel?' Het was waarschijnlijk het antwoord wat hij zelf ook op de vraag zou geven en wat hij, waarschijnlijk, wilde horen. Daarom gaf ik hem dat antwoord. Als ik eerlijk was geweest had ik gezegd "Niet veel" of "Geen een." Maar dat was ook weer zoiets. Toen zijn vingers zich in de mijne verstrengelde glimlachte ik even naar hem en danste iets dichter tegen hem aan. Mijn hoofd werkte nog op volle toeren, er schoten wel een miljoen vragen per minuut langs en op slechts enkele had ik een goed antwoord.

Het was niet dat ik een antwoord erop had verwacht. Ik wou enkel van onderwerp veranderen. 'Waarschijnlijk.' Hierbij glimlachte ik flauwtjes, maar dat vormde om naar een grijs toen we dicht bij elkaar danste. Eigenlijk dacht ik eraan om naar huis te gaan. Het was leuk hier; ik had een goede tijd tot nu toe. Maar toch voelde het niet meer goed om na daarjuist weer vrolijk met haar te dansen. We hadden een soort van serieus gepraat en nu...
Laat je toch gaan zuurpruim!
Mijn geweten wist inderdaad beter en schreeuwde naar me om gerust te laten. Ook mijn andere hand kwam op haar terecht terwijl ik even lachte. Zij wou ook plezier hebben en dit was een feestje. Beter hield ik me er dan ook aan.

Misschien had ik beter mijn mond kunnen houden, ja dat was waarschijnlijk beter geweest. Ergens tussen ons in heerste een ongemakkelijke stilte, die maar niet werd opgevuld. Dit heeft geen zin, dacht ik bij mezelf, terwijl ik hem gewoon glimlachend aankeek. Het was moeilijker dan verwacht, liegen tegen hem op dot moment. Het liefste wilde ik gewoon naar huis toe en op mijn bed neerploffen, om vervolgens wakker te worden en te ontdekken dat is allemaal een droom was. Maar dat was het niet en dat wist ik. Misschien moest ik mijn gemengde gevoelens aan hem vertellen - nee dat zou alles weer verpesten. Of vragen of hij zin had om mee te gaan naar huis? Nee, dat bracht ook weer de verkeerde gedachten over.