Het zuiderlijke bos.

Ik volgde zijn vinger en keek blij verrast toen hij voorstelde mee te lopen. 'Graag, ik krijg het nog wel voor elkaar om nog eens te verdwalen als ik in mijn eentje die kant op ga.' Ik glimlachte dankbaar naar hem en wachtte tot hij met me mee zou lopen. 'Ik ben zo stom om hier te verdwalen, ik kwam hier toen ik een klein meisje was, ieder weekend, en ik dacht het pad nog wel te kennen.' verzuchtte ik en glimlachte onschuldig naar de jongen.

'Ben je hier sinds kort weer terug dan?' vroeg ik nadenkend over wat ze zei. 'Nouja ik woon hier pas net en kom ook voor het eerst hier dus heb het maar bij dit pad volgen gehouden.' zei ik. Ik slingerden mijn tas om mijn schouder en stond op. Als automatisch stak ik mijn hand naar haar uit, nieuwsgierig naar haar naam. 'James,' stelde ik mezelf voor.

'Ja, mijn familie is weer terug verhuisd. Het voelt als een soort thuis komen.' vertelde ik hem. 'Oh, ik dacht al dat je nieuw was. Ik probeerde al te bedenken wie je zou kunnen zijn. Misschien hadden we wel als kinderen samen gespeeld.' zei ik zachtjes lachend en pakte zijn hand glimlachend aan nadat hij was op gestaan. 'Harper, aangenaam kennis te maken, James.'

'Die kans is niet zo groot,' zei ik terwijl ik begon te lopen. 'Maar jij kent dus nog veel mensen?' vroeg ik ter bevestiging. 'Ik weet echt nog niet eens de helft van de namen uit mijn klas,' zei ik lachend. Ik vroeg me eigenlijk af in hoeverre ik ze überhaupt zou herkennen als ik nu iemand uit mijn klas was tegen gekomen.

'Ik ken iedereen hier.' zei ik met een afwezige blik, maar voegde nog toe; 'Behalve de nieuwelingen. Ik ben altijd nieuwsgierig naar nieuwe mensen. Waar kom je vandaan?' Onderzoekend liet ik mijn blik over zijn lichaam glijden. Hij zag er uit als een aardige jongen, maar een niet heel slimme. Hij zou geen idee hebben wat hem ging overkomen.

'Pittsburg' antwoorden ik toen ze vroeg waar ik vandaan kwam. 'Het is hier toch nogal dood vergeleken met hier.' zei ik terwijl ik even mijn blik op Harper richten. Ze was echt heel knap. Willekeurig gin ik met mijn hand door mijn haar. 'En waar was jij heen?' vroeg ik uit nieuwsgierigheid.

'Aha, interessant. Mis je het?' vroeg ik hem. Ik zag zijn ogen op mij gericht en glimlachte waarna ik mijn haar over mijn schouder gooide. 'Ik, ik was overal en nergens.' antwoordde ik onverschillig. Ik had nogal wat plekken bezocht sinds ik hier weg was gegaan. Toch was ik een paar jaar op dezelfde plek gebleven. Ik had boek naar boek afgezocht in dezelfde bibliotheek naar iets dat me kon helpen, mijn familie kon helpen.

'Ja,' antwoorden ik eerlijk. Het kwam niet eens zozeer door familie of vrienden die daar woonden, maar meer dat er daar vergeleken met hier toch meer te doen was. En ook al had ik me daar ook wel eens verveeld, hier leek het nog meer. 'Overal en nergens?' vroeg ik. 'Dat is een hoop en tegelijkertijd ook weinig.' zei ik waarna ik even glimlachte.

'Vrienden die je achter hebt moeten laten?' vroeg ik hem. Ik moest moeite doen om geïnterresseerd te blijven over zijn leven. Het was maar een saaie jongen, als je hem vergeleek met de meest uitbundige mannen die ik had ontmoet in mijn leven. 'Ik ben off the radar gebleven.' vertelde ik hem en keek geschrokken op. 'Wat was dat?' vroeg ik hem zachtjes en ging dichter bij hem lopen, klampte me aan zijn arm vast.

'Ook,' zei ik. Ik keek kort de richting uit waar ze geschrokken naar om had gekeken, maar had zelf niets gemerkt. 'Wat was wat?' vroeg ik dan ook. Toen ze zich aan me vast had geklampt. Niet een van de vreselijkste dingen. Nee, ik was niet iemand die snel bang was. Toch moet ik toegeven dat ik alerter werd door haar geschrokken reactie.

'Ik dacht dat ik iets hoorde.' zei ik verontschuldigend en lachte naar hem. 'Ik ben nogal snel bang, met al dat gespuis dat hier rond loopt.' Ik keek om me heen. Te belachelijk voor woorden dat ik ergens bang voor was, ik had geen angst. 'En de mythes, je weet maar nooit wat er van waar is.' fluisterde ik met bange oogjes en hield hem nog steeds stevig vast.

Ik ga wel het een en ander over mythes gehoord van de buurman voornamelijk, die het sowieso van het lolbroek en grapjas had. Maffe vent was dat. Ik was sowieso meer van het eerst zien, dan geloven. Maar het zag er niet naar uit dat ze er van op zou vrolijke als ik dat zou zeggen en legde dan ook gerustellend mijn arm om haar. 'Het zal wel een dier geweest zijn,' zei ik dan ook met een gerustellende glimlach.

'Ja, dat zal het wel zijn geweest.' Gefascineerd bestudeerde ik zijn gezicht, zijn glimlach en uiteindelijk zijn hals waar ik duidelijk zijn aders zag lopen. Zijn hartslag galmde in mijn oren en ik het niet laten mijn hand in zijn nek te leggen en met mijn nageltoppen over de aders te strijken. Zo makkelijk was het soms, mensen waren zo naïef.

Me afvragend wat ze deed fronste ik toen ze zich meer richten op mijn hals dan op mijn gezicht terwijl ze met haar hand in mijn nek legden en met haar vingertoppen erover streek. 'Wat doe je?' vroeg ik dan ook toen ze even zo stond.

'Niet, jongetje, helemaal niets.' Glimlachend kwam ik dichterbij en legde mijn lippen in zijn hals. Ik snoof de geur van zijn bloed op en sloot mijn ogen genietend. Het verlangen naar zijn bloed was sterk, maar ik kon me nog wel even inhouden. Ik had nog wat wilskracht over om hem echt bang te maken. 'Wat voor bloedtype ben je?' vroeg ik hem terwijl ik mijn andere hand ook in zijn nek legde en hem doordringend aankeek.

Over het algemeen had ik niets tegen lichamelijk contact, maar dit was toch wel vrij vreemd. Het onschuldige, bange meisje leek ineens amper nog op dat meisje. Ik keek haar onderzoekend en verward aan toen ze vroeg naar mijn bloedtype. 'Ik heb geen idee....' zei ik twijfelachtig. Wat maakte bloedtype nu weer uit?

'Och, dat maakt me eigenlijk ook niet zo veel uit.' Ik liet zijn nek los en glimachte luchtig naar hem. Niemand snapte het. Hoe kon zo'n meisje nou ineens zo anders uitpakken? Dat vroegen ze zich allemaal af. 'Bloedgroep B heeft het meeste smaak. Maar dat hangt ook van de levensstijl af. En eigenlijk doe ik het wel met iedere bloedgroep, zolang het maar rood en gezond is.' Mijn ogen lichten op, wat komen ging anticiperend. 'Jij ziet er erg gezond uit.'

Ik bleef haar, met waarschijnlijk een nogal stom uitziende gezichtsuitdrukking aankijken. Ergens moest ik denken aan de mythes waar zij, en de buurman, het eerder over gehad had, maar moest vervolgens lachen. 'Ja, ik ben kerngezond, mijn bloed smaakt vast heerlijk.' zei ik ervan overtuigd dat ze een grap maakte. 'Maar ik geloof dat ik het nodig heb, anders mocht je wel een slokje.' voegde ik er aan toe.

'Mensen kunnen wat liters bloed verliezen voordat ze het echt gaan merken.' Ik glimlachte. 'Jij kan wel wat bloed afstaan, aan een goed doel? Een mooie vrouw?' Hij vond het allemaal zo grappig, maar ik was bloedserieus geworden. Ik legde één van mijn handen weer in zijn nek en drukte aan de andere kant mijn lippen zacht op zijn huid. Zo zacht, zo zwak. Mijn tanden kwamen te voorschijn en het bloed begon te stromen.

Ze bleef serieus kijken waardoor de lach van mijn gezicht verdween. Opnieuw legde ze haar hand in mijn nek en toen ik een stap naar achter wou doen zette ze haar lippen in mijn nek waarna ik een pijnlijke steek kreeg. 'Au, godver- wat kr- laat me los,' begon ik tegen te stribbelen toen het echt pijn deed en ze me niet los liet. Ik prbeerde me dan ook van haar los te trekken.

Stevig pakte ik hem vast. Tegenstribbelen zou geen optie zijn. Langzaam dronk ik verder en toen ik genoeg had, keek ik hem triomfantelijk aan. 'Nog steeds niet bang voor de mythes?' vroeg ik hem terwijl ik met mijn vrije hand mijn mond afveegde. Het verlies aan bloed zou hem verzwakken, maar niet zo erg dat hij niet zelf op zijn benen kon staan, dus liet ik hem los en sloeg mijn armen over elkaar.

Ondanks dat ze me steviger vast nam probeerde ik me los te trekken. Het kon toch niet dat er zo veel kracht in zo'n meisje zat. Ik hield me in niet te veel te laten merken hoe een pijn het deed, maar slaagde daar toch niet volledig in. Toen ze haar bek uit mijn nek haalden greep ik automatisch naar mijn nek, waar ik direct spijt van had. 'Jezus, jij... Kreng.' mompelde ik toen ik het bloed op mijn hand zag en verdomde het simpelweg om te reageren op wat ze zei. Ik merkte wel dat ik iets licht was in mijn hoofd en denken schoot niet zo lekker op, maar dat laatste had niet zoveel met het feit dat ze net bloed uit me zoog te maken. Langzaam drong het tot me door. Het knappe, schattige, angstige, lieve meisje was in eens een angstaanjagend monster.

Ik bekeek hem, hoe hij zou reageren. Ze waren allen verbaasd, maar reageerden altijd anders. 'Nou, niet zo onaardig, ik heb je nog wel in leven gelaten.' zei ik met een valse lach en ging met een hand door mijn blonde haar. 'En ga je nu een beetje beter opletten als je alleen in het bos gaat wandelen? Misschien wordt je dan nog eens verstandig om niet met vreemde mensen in contact te komen.'

'Prima, volgende keer als iemand komt met de boodschap verdwaald te zijn zal ik die persoon alleen achterlaten.' merkte ik op. Alsof je dan iemand zou laten voor wat het was, dat zou niemand doen. Nouja, niemandsie ook naar iets menselijk was. Echt helder denken kon ik niet en mijn nek deed verdomde veel pijn.

Ik glimlachte en met mijn vinger veegde ik een straaltje bloed uit zijn hals. Ik stopte mijn vinger in mijn mond en likte het bloed er vanaf. 'Natuurlijk niet, daar ben je veel te galant voor, jongen.' Ondertussen haalde ik een zijden zakdoek tevoorschijn en wreef over mijn vingers en handen. 'Bovendien ga je dit alles weer vergeten, dus kan het best zo zijn dat je me volgende week weer hier tegenkomt en wéér, zonder dat je nog iets weet, mij de weg uit het bos zal leiden.'