Het zuiderlijke bos.

Automatisch bracht ik mezelf meer naar achteren toen ze met haar vinger langs mijn hals ging. 'Waarom zou ik... Ik wil het niet eens weten ook.' zei ik de wond deed echt pijn en eigenlijk wou ik gewoon weg. Maar ik had zo het idee dat als ik weg zou lopen het niet zou helpen.

Zachtjes lachte ik toen hij van me weg stapte. Ik pakte hem ruw bij zijn boven arm vast en keek hem met een penetrerende blik aan. 'Je vergeet deze hele ontmoeting, je gaat zometeen vrolijk terug naar huis en als iemand naar de wond in je nek vraagt. Dan vertel je dat je ongelukkig gevallen bent. De volgende keer als je me tegenkomt, kan je, je niet herinneren waar je me van kent.' Ik glimlachte kort en liet zijn blik los. Met mijn nagel, trok ik nog een kras door de wond op zijn hals heen, de twee puntjes zouden zo minder opvallend zijn. Daarna liet ik hem los en verdween uit het zicht.

Gone

-James doet wat ze zegt en is goneeeeee-
-NEW-

Opzoek naar afleiding was ik er bos in gegaan. Ik was eerst van plan geweest om ergens iets te gaan drinken, maar onderweg was ik al mensen tegen gekomen van school en daar had ik nou net geen zin gehad dus liep ik nu een beetje doelloos in het bos. Ik had al voor de zoveelste keer deze week ruzie gehad met mijn moeder en daar had ik nu ook geen zin in.

Ik liep in het bos. Puur omdat de volle maan eraan kwam. Ik voelde me hier dan thuis tussen het geritsel. Iets wat me totaal niet aanstond aan mezelf trouwens; ik haatte het om dit afschuwelijke beest te zijn. Hoewel met de gebeurtenissen van de laatste tijd ik dankbaar was dit te mogen zijn in plaats van een vampier. Ik ging tenminste dood en liep niet eeuwig rond met een vloek. Mijn nageslachten wel (als die er dan ooit zouden komen). Het gedaante voor met met haar rode haren kwam me bekend voor. Alicia. Juist wat ik niet nodig had.

Ik wist dat iets verderop een watertje was en eigenlijk was ik daar onbewust naar op weg gegaan. Ik voelde me altijd beter bij water. Misschien dat ik om die reden door was gegaan na mijn C diploma. Diep verzonken in gedachten schopte ik tegen een gevallen eikeltje aan.Waarom kon alles bij mij gewoon niet makkelijk zijn. Een vader, een moeder, geen heksen gedoe, een vriendje waarmee ik meer dan 3 dagen per maand het leuk had en niet de rest van de maand ofwel ruzie ofwel gedoe. Ach, eigenlijk maakte het hele vader gedoe me niets uit, ik had een schat van een moeder en eigenlijk wou ik het hele heks zijn ook niet kwijt. Teoh wou ik al helemaal niet kwijt. Waarom kan niet alles gewoon makkelijk zijn?

Wat me nog slechter gezind maakte was dat we allebei stopte bij het water. 'Van plan om door te lopen?' Met een grijns keek ik haar aan. Ondanks alles had ik mijn uitdagendheid voor Alicia niet verloren.

Ik keek om bij het horen van een bekende stem. Fijn Eleanor, alsof ik daarop zat te wachten. 'Nee,' antwoorden ik. 'Dat ben ik niet van plan.' ik nam een steentje en mikte deze in het water. 'laat me raden, jij wou ook naar dit stukje bos en gaat hier eigenwijs, of om mij dwars te zitten, blijven? Dan zal ik je maar vast waarschuwen, ik heb alles behalve zin in ruzie, dus probeer eens niet iets uit te lokken wil je.' zei ik. Nee, ik ging me nu niet laten weg jagen.

'Ik kom hier altijd dus laat me niet lachen. Jij bent het minste van mijn zorg.' Hierbij speelde ik met een pluk haar terwijl ik plaats nam in he gras om een SMS te versturen naar Arthur. Het was fijn om even niemand rond me te hebben. Buiten dan Alicia die alles verklootte.

'Geloof me, het is niet mijn bedoeling je te laten lachen.' mompelde ik waarna ik tegen een boom bij de oever ging zitten en mijn blik richtte op het water. Mijn handen verborg ik in de mouwen van mijn trui terwijl ik in kleermakerszit ging zitten.

'Tuurlijk niet,want ik ben slechte Eleanor. Ahboe, ahboe!' Hierbij keek ik haar weer aan en trok een zielig gezichtje. 'En ik ben hier ook niet om het bloed onder je nagels te halen, maar ik kan verdergaan als je wilt?'

Ik keek haar kort aan maar richtte mijn blik daarna weer op het water. 'Doe lekker waar je zin in hebt. Het heeft toch geen nut om je te zeggen iets niet te doen. Je doet het toch wel als je het wil.' zei ik waarbij ik mijn hoofd tegen de stam van de boom achter me legde.

Ik zuchtte. Vooroordelen had deze rosse trut blijkbaar met hopen. 'Alicia, hou je mond. Ik kwam hier om alleen te zijn en ik neem aan jij ook dus laten we beiden verstikken in ons verdriet. In stilte dan.' Mijn stem was ongeduldig. Ik wou alleen zijn, maar zij was hier en nu was het niet meer alleen.

Tuurlijk, zij stelt het als een vraag, ik antwoord en mag mijn mond weer dichthouden. Het zou eens niet zo zijn. Ik trok mijn benen op om mijn armen erom heen te doen en legde mijn kin op mijn knieën. Ik had geen eens zin om erop in te gaan.

Ze leek erg verdrietig. Niet dat het me heel veel kon schelen, maar nu Teoh een vampier was... 'Het spijt me erg van Teoh.' Mijn stem klonk opeens bevend. Ja, ik leek weer in het huilen kunnen uitbarsten.

Ik keek op bij haar bevende stem en bekeek haar kort. Eigenlijk was ik te druk bezig geweest met me aan haar ergeren om er bij stil te staan dat ze niet bepaald vrolijk was. 'Wat spijt je van Teoh?' vroeg ik. Er waren zat dingen waar ze op kon doelen en ik had geen idee in welke maten ze daar van wist.

'Het feit dat hij geransformeerd is. In een monster.' Ik wist niet in mate dat ze wist over dat alles, hoewel ik een raar gevoel bij haar kreeg. Altijd tegen de volle maan aan. Vampier en weerwolf waren uitgesloten waardoor ik aan een heks dacht, maar ik denk eerder dat het gevoel er is omdat ik haar niet mag.

'O dat,' zei ik toen ze het vampier ding bleek te weten. 'Dat is wel het laatste waar ik me zorgen om maak.' voegde ik eraan toe. Nouja ik was er wel mee bezig, maar dat was meer om te bedenken hoe ik hem kon helpen en goed, soms dwaalde mijn gedachte af naar of er een "ons" in de toekomst mogelijk was, maar ik had hem gezegd dat dat nog even duurde dus vond dat ik daar zelf ook later pas bij stil mocht staan. 'Zitten is prettiger, of vind je van niet?' vroeg ik doelend op haar verdriet en dat ze bleef staan.

'Eerder dan zorgen om je relatie?' Hierbij hield ik mijn hoofd vragend schuin. 'Zitten is inderdaad prettig dus daarom sta ik niet op?' Ik lachte even bij die opmerking. 'Enkel in het verdriet blijven zitten is allesbehalve leuk. Het spijt me trouwens van die kus tussen ons. Hij had niet mogen gebeuren, maar het gebeurde.'

'Ja, daar maak ik me eerder zorgen over.' zei ik al voordat ik er over na gedacht had. Ik had werkelijk waar geen idee waarom ik dat tegen haar zei. Ik keek kort haar kant op en kon toen een lach niet onderdrukken. 'Oké, ik geloof dat ik mijn bed weer in moet. Zo wat ben ik heerlijk wakker' Bij haar laatste woorden glimlachte ik enkel even. Ik wist niet echt hoe ik daar op moest reageren. Ze zij nu tenminste dat het haar speet. 'Dankje,' zei ik dan ook na een stilte.

Ik begreep het niet goed, maar glimlachte toch ergens flauwtjes. 'Gevoelens onderdrukken is een sterke kant van me, maar soms kan die negatief uitpakken. Dus hoe ga je zijn hartje terugveroveren? Die Genevieve is een smerig teef en al helemaal nizt goed voor hem.' Misschien zou een restyling goed uitpakken voor Alicia. Haar vroulijkezijde meer in de kijker zeten in plaats van die bandshirt en spijkerbroekjes.

'Als je ze niet had onderdrukt dan waren jullie samen geweest.' Zuchtte ik. Nu ik het zo zei klonk het alsof ik een tweede keus was. Nouja misschien was dat ook wel zo. Ergens vroeg ik me af hoe het kon dat Eleanor dat wist. Hoewel ik het toch ook via via had meegekregen. 'Zou het niet andersom moeten zijn? Zou hij niet mijn hart moeten, nouja terugveroveren is niet het juiste woord...' dacht ik hardop. Ik haalde mijn schouders op. Ik wist het allemaal echt niet meer de laatste tijd. Want alles wat ik leek te weten bleek toch om de haverklap anders te zijn. 'Hoe zit het met jou dan?' vroeg ik 'Je hebt iets met Arthur, toch? Waar komt al dat verdriet dat je hier brengt vandaan?'

Ik zou niet ingaan over Arthur. 'Nee, we hebben niets. Hij is een leerkracht.' Dit met andere woorden: Hij is een leerkracht dus ik kan niets met hem hebben dus hou je mond erover. 'Ik en Teoh zou mooi geweest zijn voor een tijdje, maar we zouden vast en zeker een flikkerrelatie hebben gehad. Nee, Alicia. Het hoorde zo: jij en hem. Jullie hielden elkaar in evenwicht. Genevieve is een speciale vampier; ze fucked met zijn hersenen. Laat hem dingen denken die er niet zijn. Ze kan het toch. Dus wat ben jij? Een heks, niet?' Ik kon haar er beter maar gelijk met confronteren. Altijd de beste aanpak. Soms toch. 'Ik hou van Teoh. Altijd gedaan en zal ik ook altijd doen. Hij is een erg goede vriend, liefdesgevoelens zijn vervlogen, maar het feit dat hij niet meer menselijk is doet me pijn aangezien ik het al lastig vind om het deels niet meer te zijn.'

Ik keek haar aan bij haar woorden. Ik had mijn aura lessen weer opgepakt en het was duidelijk dat er wel iets was en dat ze er niet over in wou gaan. Ik wou ingaan op enkele van haar woorden, maar eigenlijk deden haar woorden me best wel goed. Haar plotselinge omschakeling naar mythes maakte dat ik niet eens schrok van dat ze het wist. Ze had er al eerder iets over gezegd. Misschien had ik het van haar ook al wel geweten, enkel er nooit over na gedacht. 'Weerwolf, toch?' vroeg ik hoewel het eigenlijk meer een conclusie was. Bij haar woorden dacht ik na of ik dan eigenlijk ooit een mens was geweest of er nog een was of het nooit was geweest. 'Het doet me pijn te zien hoeveel pijn het hem doet, het niet ouder worden terwijl andere dat wel doen en dat hij dingen moet doen die hij niet wil om in leven te blijven. Maar het zou hypocriet zijn als ik hem iets daarvan kwalijk zou nemen of om een van deze dingen die hij niet wil hem maar in de steek te laten. Hij kan er net zo min iets aan doen als jij of ik.' ja, dat was iets waar ik de laatste tijd veel over had gedacht. Het was niet om haar aan te vallen, schuldig te laten voelen, aantemoedigen of wat dan ook. Eigenlijk was het vooral het voor een keer hardop te zeggen.

Ik bevestigde het niet. 'Ik ben enkel boos op mezelf voor dat te laten gebeuren. Ik voel me er verantwoordelijk voor. Teoh had ons nodig en nu heeft hij ons meer als ooit nodig.' Weer begon het te regenen. 'Je bent erg sterk, Alicia. Hou die mentaliteit vooral, want Mystic Falls gaat veel te verduren krijgen met Genevieve en haar psychopatyse hulpjes.' Ik stond recht. 'Zin in koffie?'

'Hij laat je toch niet helpen, of hij laat niets merken.' zei ik. Hoewel ik het mezelf ook kwalijk nam. Ik voelde hoe de druppels op me neer begonnen te vallen en keek haar even aan toen ze zij dat ik erg sterk was. 'Nee, ik doe enkel alsof. Dat maakt het makkelijker.' zei ik. Ergens was ik blij dat het regenen, dan vielen de tranen die in mijn ogen stonden niet op. 'Ja, eigenlijk wel.' zei ik waarna ik opstond.