Het noordelijke bos

'Het is een feit dat ik het gewoon niet kan. Ik heb alleen losse stukjes, geen hele.' Ik haalde onverschillig mijn schouders op en las dat inderdaad mijn moeder me 'opgeroepen' had. 'Yeap, gelukkig, deze reus heeft reuze honger.' Ik grinnikte om mijn slechte grap en keek toen naar haar. 'Nou, ik zie je morgen denk ik wel. Het was leuk om je te ontmoeten.'

Ik stond ook op en hing mijn mandje weer aan mijn arm. Ik glimlachte en keek naar hem op. Wauw, hij was nog langer dan ik dacht. 'Ik moet ook maar weer eens gaan.' Giechelend stond ik op mijn tenen en haalde de krans van zijn hoofd af. 'Anders zijn is goed, maar misschien zal ik de krans zelf maar dragen. De armband is voor jou.' Ik zwaaide nog even en liep daarna naar de rand van de open plek. 'Tot morgen Eli!'

Toen we tegenover elkaar stonden viel het extra op hoe lang ik was en hoe klein zij was. Ik boog mijn hoofd toen ze de krans er van af haalde en ik keek trots naar de armband die nog steeds stevig om mijn pols zat. 'Dankje, ik ben er heel blij mee.' Voorzichtig raakte ik een bloemetje aan en richtte me toen weer op haar. 'Tot morgen en succes met je eerste dag!' Zelf moest ik de andere kant op, dus draaide me om nadat ik haar had uitgezwaaid en liep terug naar huis.

Gone

NEW
Ik liep van het pad af die door het bos leed en ging naar een plekje dat ik eerder ontdekt had. Het was een veldje vol met gras en prachtige bloemen. Ontspannen nam ik plaats en plukte de bloemen die rondom me lagen om er een krans van te maken. De bloemen legde ik op mijn witte jurkje en zo pakte ik er steeds eentje op om deze aan de ander te rijgen.

Ik liep enkel rond aangezien ik me verveelde. Hierbij zag ik een mooi gedaante dat kinds bloemetjes aanhet rijgen was. Iets wat al mijn zusjes ooit gedaan hadden en een keer had ik er eentje gemaakt voor Genevieve. Ze had me uitgelachen omdat het helemaal mislukt was. 'Hallo daar,' glimlachte ik vriendelijk toen ik voor haar stond.

Ik keek op bij een stem en zag de gedaante van een man voor me staan. Ik glimlachte en hield mijn hoofd even schuin. 'Hallo daar,' echode ik zijn woorden en keek weer naar mijn handen. Ik had zijn aanwezigheid van een afstand al gevoeld, maar ik kon niet goed plaatsen wat hij was. Ik keek weer omhoog en hield mijn hand boven mijn ogen, aangezien ik in de zon keek.

Hierbij ging ik ook zitten voor haar. 'Bloemkransjes?' Ik glimlachte. Ze zag er erg jong uit, maar zeker een tiener. Mooi gezichtje, verzorgde huid; zo had ik het graag. 'Is dat de reden dat je naar hier brengt?'

Ik lachte en duwde mezelf omhoog, om de krans op zijn haren te leggen. Hierbij keek ik hem aan en probeerde een beter beeld van hem te krijgen. Hij was ouder dan dat ik was, maar wát hij was, kwam ik maar niet uit. Ik schudde mijn hoofd en ging weer zitten. 'Laten we zeggen dat ik meer van de natuur houd dan van al die drukte tussen huizen en met al die mensen.'

Ik lachte bij de krans. Was ze nu aan het flirten? Ik hield het op en begon zelf bloemetjes aan elkaar te rijgen. Het ging gemakkelijk eenmaal ik erin zat. 'Natuurliefhebber dus? Mystic Falls is niet al te druk lijkt me. Enkel al te saai. Mag ik?' Ik hield haar het armbandje van bloemen voor.

Ik bekeek zijn handelingen met zijn handen en glimlachte. 'Ja, een hele erge natuurliefhebber,' vertelde ik en trok mijn knieën naar me toe, om daar mijn armen om te slaan. Lachend haalde ik mijn schouders op. 'Dat is waar, maar iedereen lijkt elkaar te kennen en praat over elkaar. Ik houd daar niet zo van, dat dorpsfeertje.' Ik stak mijn hand door de armband van bloemen en bekeek hem aandachtig. 'Bedankt, hij is prachtig.'

'Prachtig? Meer half mislukt, maar bedankt.' Ik keek haar met een glimlach aan die lichtjes speels was. 'Misschien is het stadsleven ook wel iets voor jou? Ik hou van de natuur, maar er is zoveel in de stad om je bezig te houden. Heath trouwens.' Ik besloot maar eens de gentleman te zijn.

Ik glimlachte ook en knikte. 'Ik heb ook weleens in de stad gewoond en ik moet je gelijk geven, er is veel om je mee bezig te houden.' Ik stak mijn hand uit en schudde die van hem. 'Ariel.' Ik liet zijn hand weer los en begon te pulken aan mijn jurkje. 'Je klinkt als iemand die uit de stad komt. Woon je hier al lang, of ben je hier ook naartoe verhuisd?'

'Hier opgegroeid. Weer weggegaan. Je kent het verhaal wel. Nu ben ik weer hier met heel mijn familie.' Ik nam de hand aan en schudde deze. 'Hoewel in de natuur je ook weet te verassen.' Hierbij kreeg ik een speelse glimlach rond mijn lippen. Puur omdat ik op haat duidde. Slecht flirten had soms zijn voordeel. Bij sommige vrouwen.

'Met de hele familie? Dat klinkt gezellig,' zei ik plagerig, doelend erop of hij zussen en broers had. Met deze woorden van hem was ik er eigenlijk wel van overtuigd dat hij gewoon mens was, alhoewel... Ach, ik moest me er niet zo'n zorgen om maken. Ik glimlachte verlegen bij zijn woorden en keek naar mijn handen. 'En, werk je hier ook ergens?' zei ik om de stilte te verbreken.

'Werken is voor iedereen besteet buiten aan mij.' Ik lachte en tilde haar hoofd op zodat ik haar aan kon kijken. 'Niet verlegen worden hé.' Weer die typische glimlach van mij. 'Jawel, ik heb een broer en drie zussen. Allemaal jonger, want ik ben hooguit al bejaard. Dus jij gaat nog naar High School?'

Ik voelde hoe hij mijn hoofd omhoog tilde en keek hem hierdoor weer aan. Ik glimlachte en hield mijn hoofd schuin. 'Drie zussen?' giechelde ik. 'Wauw, je hebt een grote familie. Maar hooguit bejaard? Ik schat je rond de twintig?' Ik knikte en speelde met de bloemenarmband rond mijn pols. 'Ik zit nog op high school, laatste jaar.'

'Ik kan met zo om. Het is niet dat we constant ruzie maken... Bitchfights around the house.' Hierbij grijnsde ik. '21 jaar. Waar waren mijn jaren op High School?' Ik lachte even. 'Lijkt lang geleden,' Wat het ook ergens was.

Ik luisterde bedenkelijk naar zijn woorden, proberend een beeld voor me te krijgen. Zelf had ik nooit broertjes of zusjes gehad en ik was altijd jaloers geweest op de mensen die dat wel hadden. Ik giechelde en haalde een hand door mijn haren. 'Wat ben ik ook blij als ik over paar weken nooit meer naar school hoef en kan doen wat ik wil.'

'Mijn advies is om toch wel door te doen. Ik kan niks dus daardoor ben ik gestopt.' Hierbij glimlachte ik even en ging door mijn haar waardoor ik weer het kransje opzette. Het gegiechel plezierde me. Hierbij hield ik mijn hoofd schuin. Ze was speciaal. Anders.

'Dat valt waarschijnlijk réuze mee,' zei ik met een glimlach en pakte mijn mandje erbij, om er een bakje aardbeien uit te halen. Ik stopte er eentje in mijn mond en genoot van de smaak. Ik gaf hem uitnodigend aan hem. 'Wil je er ook eentje? Ze zijn heerlijk.' Ik moest weer lachen toen hij de krans weer opzette. 'Hij staat je goed,' plaagde ik.

'Maar jou veel beter, magische bosnymf.' Hierbij zette ik het kransje op haar hoofd. Haar aanraken zei genoeg: ze was geen heks, noch een weerwolf noch een vampier. Maar ze zat daar tussenin. Sexy, als jet mij vroeg. Ik nam n aardbei aan en at het op. Hoewel ik niet echt van menselijk voedsel hield. 'Lekker, maar ik hou eigenlijk niet echt van aardbeien.'

Ik giechelde zachtjes toen hij de krans op mijn hoofd zette, maar was al snel stil toen hij me aanraakte. Hij was een vampier, daar was ik nu wel zeker van, maar ook weer anders. Hij was niet zoals ik, niet zoals elk ander persoon die ik ooit had ontmoet. Ik hield mijn hoofd schuin en glimlachte. 'Waar houd je dan van, Heath?' vroeg ik en stopte ondertussen een aardbei in mijn mond.

Ik wist dat ze erachter was gekomen. Echter zou dit nog leuk worden. Onze gezichten dicht bij elkaar. 'Wil je een geheimpje weten, Ari?' Een speelse grijns vormde zich rond mijn lippen. 'Ik hou meer van bloedsinaasappel. Als je weet wat ik bedoel.'

Ik zag dat hij steeds dichterbij kwam en wachtte zijn antwoord af, al wist ik wel wat er zou komen. 'Ik weet wat je bedoelt,' zei ik licht glimlachend en stond op. Ik deed mijn schoenen uit en liep zo door de weide. Ik had nog met geen enkele vampier hier gesproken hier, al wist ik niet of ik hem zo mocht noemen. Ik wist niet eens dat ze hier ook waren, en als ik zijn woorden moest geloven, waren zijn broer en zusters ook anders.

Ik keek hoe ze vrolijk door de velden liep alsof niet haar kon raken. 'Hybrid niet? Dan snappen we elkaar perfect.' Ariel was een mooie jongevrouw. Jammer dat ze helemaal alleen net hier moest rondlopen en rond aan het paraderen was voor de neus van een Original.