Het noordelijke bos

Bewonderend luisterde ik naar de plekken waar Logan was geweest, ik kon wel begrijpen dat het voor hem niet zo leuk was geweest als het in mijn ogen leek. Ik schudde mijn hoofd toen hij vroeg of ik ergens anders had gewoond. Mijn oma en moeder vonden het prima hier, ondanks de mythes hadden ze zich hier altijd veilig gevoeld vertelden ze mij telkens weer. Bovendien hadden ze beide jeugd herinneringen aan deze plek en vooral mijn oma wilde niet de plaats verlaten waar mijn opa had geleefd. Mam had wel ergens anders gewoond, met mijn vader, maar, zo had ze me een keer verteld, alleen in Mystic Falls kon ze die man vergeten. Ik had mijn vader nooit gekend. 'Ik zou hier graag een keer weg willen gaan.' zei ik zachtjes, verbaasd dat ik dit tegen een vreemde zei.

Teon ik vertelde waar ik allemaal had gewoond, klonk het ook gewoon krankzinnig. Maar ik wist zeker dat ik hier nu wel een tijd zou blijven. Mijn vader zou het nooit goed vinden dat ik ergens naartoe ging, totdat ik mijn krachten onder controle had. Want dat had ik nog lang niet. Ik lachte om haar woorden. 'Hopelijk klinkt het niet raar als ik nu zeg dat ik eigenlijk wel heel graag hier een hele lange tijd wil blijven. In elk geval tot ik school heb afgemaakt, maar voor mij is dat ongeveer gelijk aan een eeuw,' vertelde ik. 'Maar ik kan je vertellen dat de wereld de meest mooie plekken hebben, waard om door veel mensen gezien te worden.'

Ik knikte begrijpelijk toen hij vertelde dat hij hier graag een tijdje zou willen blijven. Te veel van iets was nooit goed, dus constant op weg zijn zou ook niet erg prettig zijn. 'Ik hoop dat ik die plekken ooit zal zien.' zei ik glimlachend, maar niet met al te veel hoop. Ik wist ook wel dat ik door mijn krachten gebonden was aan Mystic Falls, dit was misschien de enige plek waar ik er nog iets mee kon.

'Vast wel,' glimlachte ik bemoedigend toe. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat iemand zijn hele leven op dezelfde plek zou blijven. Op een gegeven moment zou je alle plekken, mensen en geheimen weten en dan was er niets meer aan. 'En tja, Mystic Falls lijkt me best gaaf, dus een ramp is het ook niet om hier te wonen.'

Zwak glimlachte ik op zijn laatste opmerking. Ik begon steeds meer het idee te krijgen dat wonen in Mystic Falls niet het meest geweldige was dat er bestond. Na de aanvaarding met Liam leken alle mythes een stuk echter en dus ook de gruwelen die hier plaats zouden hebben gevonden en nog steeds plaats vinden. Een rilling kroop over mijn rug en toen er een stilte tussen ons inviel omdat ik niets meer wist te zeggen keek ik ongemakkelijk om me heen.

new

Ik keek op naar de volle maan en knarste mijn tanden. Mijn hele lichaam deed pijn en het lopen was moeizaam, maar ik moest bij de oude resten van het huis komen. Het waren alleen nog maar enkele stenen muren, maar ze waren stevig genoeg om me niet los te laten. Ik struikelde hard, maar duwde mezelf weer snel omhoog. Ik had genoeg tijd, maar die konden zo om zijn.

Met het oude spreukenboek onder mijn arm geklemd liep ik op mijn hoede door het bos. Het was volle maan, de lucht was rijk versierd met sterren een geen wolk hield het weinige licht tegen. Het boek had me verteld dat voor de spreuk die ik uit wilde voeren, deze omstandigheden het resultaat zouden verbeteren. Daarom was ik er vannacht stiekem tussen uit geknepen, als mijn moeder en oma het hadden geweten, zouden ze me tegen hebben gehouden. Maar ik moest en zou de spreuk uitproberen, ook al wist ik hoe gevaarlijk de bossen nu waren.

Ik kreeg nog een steek door mijn lichaam en trok toen mijn shirt uit. De ijzeren, lange ketting had ik om mijn lichaam gebonden en voelde zwaar aan. Maar het zou me in bedwang houden, zodat ik geen gewonden maakte. Ik bleef die zin steeds herhalen, om mezelf kalm te houden. Ik zette het op het rennen om tijd te winnen.

Licht zenuwachtig keek ik op het klokwerk dat om mijn nek hing, ik had niet veel tijd meer tot middernacht. Vluchtig haastte ik me tussen de bomen door, om de open plek te bereiken waar ik normaal oefende met simpelere spreuken. Eenmaal daar aangekomen, pufte ik vermoeid en steunend tegen een boom keek ik rond om op adem te komen. Tot mijn schrik hoorde ik voetstappen, snel en gehaast.

Ik ging steeds harder rennen, steeds paniekeriger, wat steeds erger en erger werd. Mijn ademhaling werd hijgeriger en zelfs al beestachtig. Ik sloot mijn ogen en probeerde mezelf tot rust te brengen. Ik deed ze weer open en zag dat ik op een open plek was belandt. Toen keek ik op, en op dat moment kon ik me geen moment voorstellen dat ik ooit banger was geweest. 'Frances,' zei ik geschrokken.

Ik had me achter een boom willen verschuilen, maar de persoon was zo snel bij me dat ik nog vastgenageld aan de grond stond toen deze de open plek in liep. Mijn mond opende zich en enkele tellen kon ik niets uitbrengen. 'Logan, wat doe jij hier?' vroeg ik verrast en buiten adem van de schrik.

Ik kon me niet bewegen van de schrik. 'Wat doe jij hier?' echode ik haar vraag. Ik voelde een koude stroom paniek door mijn lichaam stromen en sloot kort mijn ogen. Ik opende en keek haar bezorgd aan. 'Je moet nu weggaan, Frances, ik meen het. Het is gevaarlijk en ik wil echt niet dat je iets overkomt.' Ik zette paar stappen naar haar toe en keek haar serieus aan.

'Wat? Nee.' antwoordde ik abrupt en keek hem verward aan. Waar had hij het nou over? Hij liep hier toch zeker net zo veel risico als ik op het moment? Bovendien was ik echt geen zielig meisje dat zichzelf niet kon verdedigen, in tegendeel. Stevig klemde ik het spreukenboek onder mijn arm en keek rond. 'Waarom?' vroeg ik stug en nog steeds lichtelijk verward omdat ik hem niet begreep.

Ik beet hard op mijn lip en zocht naar woorden om haar hier weg te krijgen. Ik liep naar haar toe en pakte haar hand. 'Ik kan het je niet zeggen, maar er gaat zometeen iets ergs gebeuren. Iets heel ergs en ik wil dat je dan weg bent.' Ik zette een stap naar achteren en spreidde mijn armen. Het verwonderde me dat ik nog zo aardig en kalm bleef. Meteen op dat moment voelde ik mezelf even verliezen en mijn stem bitser worden. 'Het is volle maan en ik loop er zo bij. Ik denk dat je het dan wel kan raden.'

In de war luisterde ik naar zijn woorden en probeerde de link te vinden tussen wat hij bedoelde en wat hij me vertelde. Ik bekeek hem van top tot teen, hoe hij daar stond zonder shirt en met die ijzeren ketting. Zijn gezicht zag er gepijnigd uit en bezorgd zette ik een stap naar voren. 'Logan, ik ga je zo niet alleen laten.' zei ik onzeker, want ik moest toegeven dat hij me bang had gemaakt met al die onduidelijkheden.

Ik slikte en wendde mijn hoofd af. Ik moest haar hier echt wegkrijgen. Mijn gezicht werd hard, terwijl ik nog een korte blik op de maan wierp. 'Laten we zeggen dat als je hier blijft, dat je dan de grote freakshow haat meemaken waar ik in een grote wolf verander. Wil je dat soms?' Ik keek haar aan en voelde dat ik de harde blik die ik altijd zo makkelijk vond op te zetten rond deze tijd van mijn gezicht smolt door haar aanwezigheid. 'Ik ben een monster Frances,' stamelde ik.

Ik weet niet of het aan het tijdstip lag of aan de onverwachte gebeurtenis, maar mijn hersenen werkten niet echt mee. Stompzinnig keek ik naar Logan's voeten en iedere keer als ik iets wilde zeggen, slikte ik mijn woorden weer in. Uiteindelijk keek ik fronzend op. 'Nee, natuurlijk niet.' zei ik koppig en hoopte dat hij me simpelweg voor de gek hield. Maar de uitdrukking op Logan's gezicht was vrij duidelijk, hij meende ieder woord dat hij zei.

Ik keek in haar ogen. 'Je weet wel dat ik gelijk heb,' mompelde ik en keek opnieuw even bezorgd naar de maan. Ik had niet lang meer. 'Je moet echt gaan,' zei ik haastig en duwde haar zachtjes, maar dringend van de open plek af. 'Ren naar het zuiden, daar heb ik mijn auto staan.' Ik grabbelde in mijn zak en haalde de autosleutels eruit. 'Als je niet weet hoe je moet rijden, blijf je er maar gewoon inzitten en wacht tot de volle maan over is. Laat me niet voordat de volle maan over is binnen. Begrepen?' Ik had geen idee hoe ik na mijn hele verandering dan thuiskwam, omdat ik dan teveel pijn had om te lopen. Ik zou mijn vader wel op een of andere manier seinen. 'Alsjeblieft Frances, ga!'

Ik slikte de prop in mijn keel door en kneep mijn handen tot vuisten. Als ik toe zou geven aan wat ik dacht, zou het echt zijn en ik hoopte alles behalve dan dat deze hele gebeurtenis echt was. Ik liet me van de open plek af duwen en nam de sleutels van Logan aan, maar had nog niets uitgebracht. Uiteindelijk draaide ik me om en liep van Logan vandaan, zo rustig mogelijk, ik wilde niet laten zien dat ik van binnen schreeuwde in paniek. Als het waar was, dan was ik hier inderdaad niet veilig. De sleutels klingelden in mijn hand en na nog een laatste blik op Logan te hebben geworpen, verdween ik rennend tussen de bomen.

Ik zuchtte opgelucht en sloot mijn ogen even kort, tot ik haar voetstappen niet meer hoorde. Toen draaide ik me direct om en rende naar de muren toe. Ik zag ze al in de verte opduiken en haalde de kettingen van mijn lijf af. Eenmaal daaraangekomen zette ik de ketting aan de muur vast en bond het uiteinde om mijn nek. Een andere ketting zette ik ook vast en bond ik om mijn middel heen. Ooit was ik losgebroken en had iemand... Ik schudde mijn hoofd om de beelden en het gegil uit mijn hoofd te zetten en plofte tegen de muur neer. Nog paar minuten en het zou beginnen.

Uiteindelijk kwam ik bij de auto aan en vlug opende ik de deur en ging zitten. Nadat ik de deuren vergrendeld had, de verwarming op stand tropisch had gezet en de sleutels in het contact had gestopt, zag ik dat mijn handen hevig trilden. Nu gaan rijden zat er niet in. Ik probeerde de chaos in mijn hoofd te ordenen terwijl ik doelloos voor me uit staarde.

De verandering leek wel uren en uren te duren, en dat was ook zo. Het deed meer pijn dan voorgaande keren, omdat ik nog veel meer pijn had dan alleen dat stomme veranderen. Frances had me gezien en wist hoogwaarschijnlijk wat ik was. Gelukkig was het nu weer over. Ik trok mijn broek aan, die gelukkig niet gescheurd was, en pakte alle kettingen weer op. Elke stap leek het alsof ik in spijkers stond en de kettingen wel honderd kilo waren. Ik kwam eindelijk aan waar ik mijn auto had neergezet en hij stond er nog. Ik tikte zachtjes tegen het raam aan waar Frances tegenaan lag te slapen en hoopte dat ze niet te erg zou schrikken.

Ik kon me niet herinneren dat ik in slaap was gevallen, maar het was in ieder geval wel zo. Een tikkend geluid wekte me uit mijn slaap en ik schrok overeind. Stijfjes keek ik naar buiten en zag Logan, hij zag er vermoeid uit, maar hij was heel en hier en helemaal Logan. Ik klungelde wat met het slot van de deur, maar trok deze uiteindelijk open en stapte de auto uit. Enkele seconden keek ik fronzend naar Logan terwijl ik mijn pluizende haar achter mijn oren stopte.

Ik zag hoe ze de auto uitliep en deed een stap achteruit. Ik liet de kettingen op de grond vallen en keek haar verontschuldigend aan. 'Hey Frances,' mompelde ik en voelde mijn benen steeds zwaarder worden. Ik probeerde de blauwe plekken op mijn rug te verbergen en glimlachte zwakjes. Ik wist niet wat ik moest zeggen, dus keek ik haar maar gewoon aan.

'Hey' fluisterde ik terug en knipperde omdat er niets anders te doen was. We stonden daar tegenover elkaar en ik realiseerde me hoe slecht hij er eigenlijk uitzag. Het deed mij pijn omte bedenken hoeveel pijn het hem deed. Diep haalde ik adem, keek naar de grond en liep toen naar hem toe. Ik omhelsde hem onhandig, zo goed als ik kon met mijn kleine lichaam in vergelijking met de zijne en legde mijn hoofd tegen zijn schouder.