Burnt Beans

Hm, was dat bij mij ook maar gebeurd, maar nee - pleeggezinnen waren natuurlijk beter. Niet dus. Ik dronk het laatste beetje van mijn koffie op en knikte. 'En je biologische ouders komen waarschijnlijk hier vandaan?' Vroeg ik geïnteresseerd. Ik was soms wel geïnteresseerd naar mensen toe, als ze aardig waren tenminste en hij viel onder de categorie aardig. Net als Teoh.

'Mijn vader. Over mijn moeder is vreemd genoeg niets bekend, maar ze kan ook hier vandaan komen.' Even bekeek ik haar onderzoekend. Niet omdat ik niet wist hoe ze er uit zag, maar om te kijken wat er achter dat uiterlijk zich schuil hield. 'En jij hebt al veel plaatsen gehad, vanwege verhuizingen of vanwege verplaatsingen?' vroeg ik niet geheel onbeleefd en erg nieuwsgierig. Ik brak mijn voornemen om niet te veel over haar problemen na te denken, ik kon het niet laten.

'Verplaatsingen.' Gaf ik eerlijk toe en keek hem aan. 'Ik ben niet altijd de liefste geweest, en ben ik nog niet altijd hoor. Maar - de mensen hier lijken een redelijk goede invloed op me te hebben.' Ik speelde wat met het lepeltje dat naast het kopje lag en keek even naar buiten toe. 'Ben je al een beetje gewend?' Vroeg ik uiteindelijk. Ik hield er niet zo van om over mezelf te praten.

'Het ligt vast aan de suiker en melk dat me dat helemaal niet verbaast.' zei ik glimlachend omdat ik haar niet zou veroordelen over hoe ze dan al niet was. 'Ligt dat aan de mensen of ligt dat aan jezelf?' vroeg ik veel betekenend. Uit ervaring bleek maar al te vaak dat het meestal niet aan anderen lag wanneer het beter leek te gaan, maar eerder aan jezelf om je meer open stond voor verbetering. 'Mja, het dorpidee is nog steeds beangstigend, maar de mensen zijn aardig.'

'Beide denk ik.' Zei ik oprecht en keek hem aan. 'Ik vond het ook niet geweldig om weer naar een dorp te gaan hoor, ik was eindelijk gewend aan de grote stad - maar ik moet eerlijk toegeven dat het allebei wel iets heeft.' Alles had zo zijn voor- en nadelen en dat gold voor voor steden en dorpen. 'Het voordeel is dat je ontzettend snel vrienden maakt, maar het nadeel is, is dat er geen zak te beleven valt.'

'Ik ben het zo eens met dat laatste!' Ik had het feest wat schijnbaar jaarlijks werd gevierd al gemist en dat bleek een van de weinige echt grote gebeurtenissen hier. In baltimore was er dagelijks wel iets te vieren en anders waren er wel grote wedstrijden of andere gigs. Hier was het onmogelijk rustig. 'En ook met het deel dat je snel vrienden maakt. Kan ik jou ook al toevoegen aan de nooit eindigende lijst van Eli's vrienden?' vroeg ik grinnikend.

Bij zijn laatste vraag begon ik te lachen. 'Waarom ook niet,' Zei ik. 'Natuurlijk mag je me toevoegen. The Cappuccino Girl.' Voegde ik er met een glimlach aan toe en bekeek hem voor een aantal seconde. Ik had er nog helemaal niet naar gekeken, maar eigenlijk zag hij er best goed uit. Met mijn hand gleed ik kort door mijn donkere haren heen en schoof het lege kopje vervolgens naar de rand van de tafel, zodat iemand het op kon halen.

'Mooi!' zei ik tevreden en glimlachte naar haar. 'Dan is mijn missie bereikt en hoef ik me niet meer zo uit te sloven.' Grinnikend vouwde ik mijn handen samen en keek het volle café rond. 'En ik ga alvast op zoek naar mijn volgende target. Zie jij enige potentie in de mensen hier om te tippen aan jou vriendschap?' Ja, ik zat weer eens in mijn vrolijke, vrienden fase. Niet verrassend aangezien de volle maan net voorbij was en ik in opperste stemming was.

Ik scande de ruimte rond en schudde mijn hoofd. 'Niemand is zo'n geweldige vriendin als ik.' Zei ik overdreven beledigd en begon te lachen. 'Oké, dat meende ik niet. Even dat je het weet.' Er waren wel eens mensen die dat soort dingen serieus namen.

'Ik ben anders ook een geweldige vriendin, hoor.' merkte ik quasi geraakt op en glimlachte daarna. 'Ik dacht even dat je het echt meende, maar jij begrijpt natuurlijk heel goed dat ik de meest geweldige vriendin ben.' Ik kantelde mijn hoofd lichtjes en keek geamuseerd naar de onderzetter met de geschreven tekst. Er moest nog heel wat bij, maar hier zat wel iets in, The Capuccinno Girl, het zou wel iets worden.

Ik begon te lachen bij zijn woorden en knikte. 'Je bent inderdaad de beste vriendin ever.' Zei ik overdreven en grinnikte. Hij had wel humor en ik vond het leuk dat hij zo muzikaal was. Tenminste, daar ging ik vanuit aangezien kijk liedjes leek te schreven. 'Wat voor hobby's heb je eigenlijk? Naast liedjes over mij schrijven natuurlijk.' Grinnikte ik.

'Danku, danku, ik ben blij met de erkenning.' Ik grinnikte en fronste toen ik nadacht over mijn hobby's. 'Nou, ik schrijf niet alleen liedjes, ik speel ze ook nog eens. En ik kijk graag low-budget films en verzamel cd's. Soms probeer ik sociaal te zijn en spreek met vrienden af, maar dat was het wel.' Af en toe verander ik in een beest, erg leuke hobby, geen goed gespreksonderwerp. 'En wat doe jij naast niet-echte-koffie drinken?'

'Impressive.' Zei ik toen hij zijn hobby's vertelde. 'Fotografie, in alle soorten en maken en het liefste met oude camera's. Oude camera's verzamelen in ook een soort hobby. Alleen wel een erg dure kan ik je vertellen.' Die dingen waren tegenwoordig niet goedkoop meer, zeker nu ze niet meer werden gemaakt en er niet echt veel werkende waren.

'Leuk! En ik kan wel begrijpen dat, dat een dure hobby is ja. Doe je het al lang?' vroeg ik geinteresseerd. Ik vond fotografie een geweldig vak, zelf was ik er niet goed in, maar ik had aardig wat tentoonstellingen gezien met indrukwekkende exposities. En ik was liever zelf ook geen onderwerp van het 'alziende' oog, ik was de jongen die altijd omgedraaid, met gesloten ogen, handen voor het gezicht of met een gekke bek op de foto stond.

'Al sinds dat ik elf ben. Ik wilde herinneringen aan de pleeggezinnen waar ik inzat, dus zo is het er eigenlijk ingerold. 'Dus jij gaat een liedje over mij schrijven en ik maak een fotocollectie van jou, goede deal vind je niet.' Zei ik met een grijns en fotografeerde hem met een denkbeeldige camera. 'Je bent wel fotogeniek.' Zei ik concluderend toen ik even naar hem keek.

'Nee!' Mijn handen vlogen al naar mijn gezicht bij het idee alleen al. Bah, ik had in mijn leven al genoeg geposeerd voor mijn moeders schilderij dat ik mezelf een vrijstelling had gegeven om op foto's te staan. 'Ik ben té fotogeniek, dat kan je camera niet aan.' zei ik lacherig terwijl ik van de beweging met mijn handen een ongemakkelijke pose maakte. 'Echt, van mij wil je geen fotocollectie.'

Ik begon te lachen bij zijn reactie en hield mijn handen onschuldig omhoog. 'Ik sneak wel ergens met mijn onzichtbare camera in en dan maak ik stiekem foto's.' Grapte ik. 'Nee hoor, als je het niet wilt, dan doe ik het niet.' Ik glimlachte even. Ik wilde mensen niet dwingen tot dingen die ik leuk vond om te doen. Het plezier moest van beide kanten afkomen.

'Oh, dus jij gaat me alvast voorbereiden op mijn toekomstige fame, huh, met het stalkerige papparazzi gedoe. Geweldig!' Ik lachte geamuseerd en leunde naar achteren in mijn stoel, waardoor het hout kraakte. 'Gelukkig, daar ben ik blij mee en ik hoefde niet eens op mijn knieeën.' zei ik glimlachend en oprecht blij. Het was leuk om vrienden te hebben die vergroeid waren met hun camera, totdat ze ook jou op foto's gingen zetten.

Lachend knikte ik. 'Ik stoom je helemaal klaar voor een leven vol camera's.' Ik grinnikte om de gedachte en keek hoe mijn lege kopje op een dienblad verdween. 'Wil je later ook verder als songwriter? Of echt als artiest?' Ergens kon ik me goed met hem relateren. We hadden beide geen biologische ouders meer, maar dat betekende niet dat ik hem meer mocht - of iets in die richting. Ik wist alleen wel wat hij voelde, alhoewel onze situaties waren natuurlijk wel anders.

'Ik weet nog niet wat ik precies wil gaan doen. Als muziek er maar een deel van uit maakt. Maar nu ga ik voor de singer-songwriter carrière, alhoewel ik graag een band zou starten.' Ik had veel dromen en wist dat ze waarschijnlijk sneller niet uit zouden komen dan wel, maar ik zou niet zomaar opgeven. En misschien kwamen ze wel uit en ook al was die kans klein, ik deed het er wel voor.

'Als ik een instrument kon bespelen was ik wel in je band gekomen. De Cappuccino band,' Grapte ik. 'Maar helaas ben ik niet gezegend met een mooie stem, of met het talent om een instrument te bespelen.' Vroeger wilde ik dolgraag gitaar spelen, maar het mocht nooit - van niemand. Nu beschouwde ik mezelf als "te oud" om het nog te leren. Daarbij had ik nu mijn fotocamera's en daar was ik ook maar als te blij mee.

'Je kunt altijd nog de triangle bespelen. Daar heb zelfs jij talent voor.' zei ik plagerig. 'En ik ben niet gezegend met een geweldig talent voor fotograferen.' Tenminste, ik nam aan dat ze ook goed was in wat ze deed. Het zou zonde zijn van al dat geld dat ze er aan besteedde als het niets was. Ik keek zo onopvallend mogelijk op de klok, ik wilde niet laten lijken alsof ik weg wilde, maar het was al aardig laat geworden. Ik wenkte een seveerster en vroeg om de rekening. Daarna richtte ik me op Megan. 'Ik moet zo gaan, helaas heb ik geen talent met het verkorten en verlengen van tijd.'

Lachend schudde ik mijn hoofd. 'Volgens mij speel ik dan zelfs uit de maat.' Zei ik met een glimlach rond mijn lippen. En keek ook om naar de klok toen hij dat deed. 'Helaas ik ook niet.' Zei ik grinnikend. 'Maar ik moet ook weer gaan, dus dat is goed getimed.' Ik had beloofd om "thuis" te zijn vanavond, om te vieren dat de proeftijd voorbij was. Het was eigenlijk ook wel het vieren waard en dat was ook de reden voor mijn goede humeur.

'Dat zal wel meevallen!' De serveerster kwam aan met de bon en ik haalde mijn portomonnee tevoorschijn, waarna ik snel betaalde voor ons beide, voordat Meg zelf de tijd had om haar geld te pakken. Het meisje wilde me wisselgeld geven maar ik glimlachte vriendelijk naar haar en vertelde haar dat het zo goed was. Na mijn geld terug gestopt te hebben stond ik op. 'Nou, Meg, het was leuk je te ontmoeten.'

Nog voor ik mijn portemonnee uit mijn tas had gehaald had hij al betaald. 'Oh..' Bracht ik even van verwarring uit en stopte mijn portemonnee weer terug. 'Een echte gentleman.' Lachte ik. 'Bedankt voor de cappuccino en koffie. En het was me een waar genoegen.' Bracht ik deftig uit, waarna ik opstond en de stoel weer aanschoof. 'Nou, we zien elkaar vast nog wel een keer - het lijkt me onmogelijk als dat niet gebeurd in ieder geval.'