Het Football-veld

Genevieve's lippen werkte verkoelend en ik merkte dat de woede langzaam uit me gleed. Arthur had gelijk, ik zou iedereen kwijt raken en dan ook nog eens door geen enkele moeite te doen. Ik wou net weglopen, toen er een vrouw aankwam, die vreselijk op Genevieve leek. 'Ehm... hoi?' mompelde ik verlegen. Nog een vampier en waarschijnlijk een zus van Genevieve. Ik keek op toen er een agent bij kwam staan en haalde een hand door mijn haren. 'Sorry, ik was.. ben nog steeds enorm uitgelaten door de wedstrijd. Mijn leraar hier en ik botste en ik... het ging perongeluk. Maar we hebben het samen al uitgepraat.' Ik keek Arthur smekend aan. 'Nietwaar, meneer Ivers?' Ik wilde niet in nog meer problemen komen.

Sceptisch keek ik naar Genevieve en rolde toen met mijn ogen. Ik pakte Teoh's hand om die stevig te schudden en ik glimlachte sarcastisch naar hem. 'Je schoonzus, Harper, aangenaam.' Mijn blik richtte ik nu op Arthur, die vervelende heks die overal zijn neus in stak. Ik had hem wat willen aandoen maar keek verrast op om Ryan aan te zien komen. 'Agent Orestes, fijn dat u er bij bent. Deze 'botsing' had zomaar uit de hand kunnen lopen.' Ik sloeg mijn vlecht terug over mijn schouder.

Als wespen in een wespenvanger kwamen er een voor een meer mensen bij staan. Ik keek naar agent Orestes en glimlachte vriendelijk naar hem. 'Inderdaad, alles is uitgepraat. Teoh, ik zie je maandag wel weer op school. Laten we dit maar gewoon vergeten, niet?' Ik liet mijn ogen kort op Teoh rusten, maar liet ze verder afdwalen naar Genevieve. Ik wist niet wat ze zou doen als ik hier verder mee ging en misschien beweerde ik wel dat ik niet bang voor haar was, maar ik vreesde zeker wat ze kon doen met mij of met Eleanor.

Ik keek de agent die erbij was komen staan aan en glimlachte. 'Zie je, helemaal niets aan de hand.' Voegde ik er nog aan toe en sloeg een arm om Teoh heen. 'We waren toch net van plan om weg te gaan, niet waar?' Ik keek nog even om naar Harper en grinnikte. Ik keek nog even met een volle glimlach naar Arthur. 'Ik zie je snel weer.' Zei ik zoetjes en draaide me om.

Ik luisterde ze allemaal bedenkelijk aan en wreef daarna over mijn kaak. 'Oké, prima, goed dat het is opgelost.' Ik zag de blonde vrouw met de jongen weglopen en gebaarde daarna naar de leraar. 'Wilt u dat deze kant opgaan?' vroeg ik strikt, wijzend naar de tegenovergestelde richting. Ik had de hele tijd geen aandacht aan Harper geschonken, omdat ik volledig in mijn rol opging. 'Hoi Harper,' zei ik zachtjes en glimlachte.

Ik keek mijn zus en Teoh na en schudde mijn hoofd. Probelemen, dat zou het veroorzaken. Ik draaide me om naar Ryan en glimlachte naar hem. 'Ryan.' zei ik slechts en bekeek kort zijn uniform. Het paste hem goed en niet alleen het pak, maar ook de rol van agent. Niet dat ik ineens bang werd omdat hij zoveel autoriteit uitstraalde, maar op de een of andere manier hoorde die rol bij hem. Ik wierp nog een kritische blik op Arthur voor hij vertrok.

Grimmig keek ik die twee na en richtte me op Orestes. 'Natuurlijk, sorry voor de onrust. Het zal niet meer gebeuren.' verontschuldigend glimlachte ik naar hem en liep de richting in waarheen hij me wees. Met een donkere blik liep ik terug naar mijn plaats en ging weer bij Igraine en de rest zitten. Mijn armen sloeg ik over elkaar en zonder iets te zeggen staarde ik naar het veld.

Ik knikte nog kort naar Arthur en keek daarna weer naar Harper. Ik wist niet bepaald wat ik moest zeggen, dus stopte ik mijn handen in mijn zakken en keek hoe beide groepen wegliepen. 'Je deed het goed op het veld,' glimlachte ik en keek weer naar de grond. 'Ehm, nu de wedstrijd toch afgelopen is, wil je bij mij en een vriendin komen zitten? Want ik heb beloofd dat ik terug zou komen, dus...'

'Dankje.' zei ik glimlachend terwijl ik mijn nagels bestudeerde. Ik keek op bij zijn vraag en hield mijn hoofd gekanteld terwijl ik nadacht over mijn antwoord. 'Graag, laat me even mijn spullen pakken.' Ik wachtte niet op een reactie en liep al richting de banken waar de cheerleader spullen lagen. Ik trok een sweater aan, pakte mijn tas en pompoms en liep terug naar Ryan. Ik nam mijn tijd, ik had alle tijd.

Ik liep met Genevieve mee en stopte pas toen we uit het zicht waren. Zuchtend wreef ik over mijn voorhoofd en keek haar aan. 'Oké, sorry Genevieve. Ik liet me totaal gaan.' Ik boog me naar voren en kuste zachtjes haar lippen. 'Denk je dat ik de beurs heb?' vroeg ik met een brede glimlach en keek haar benieuwd aan.

'Ben je soms helemaal gek geworden?' Ik duwde hem van me af en keek hem aan. 'Je mag van geluk spreken dat ik er was, want Arthur stond op het punt om je nek om te draaien.' Harper was ook heel dicht daarbij in de buurt en wat hij had geriskeerd was niet iets om zomaar te vergeten. 'Er waren een paar simpele regels die je moest onthouden en je hebt ze zojuist in één avond bijna allemaal gebroken.' Toen hij over zijn beurs begon begon ik geïrriteerd te ijsberen. 'Je beurs? Je hebt zojuist bijna bekend gemaakt dat je een bovennatuurlijk wezen bent en alles waar jij je druk om maakt is je beurs?' Vroeg ik ongelovig en bleef voor hem staan. 'Als dit nog een keer gebeurd kan ik niet garanderen dat je er weer zo goed vanaf komt.'

'Dat kan ik niet, Igraine. Ze doet me misschien niets direct aan, maar dan gaat ze achter jou aan. Wat nog erger is,' fluisterde ik tegen haar schouder aan en drukte daar een kusje op. 'Wat dacht je om niet ons huwelijkfeest hier te houden in Mystic Falls?' Ik keek hoe Arthur bij ons kwam zitten. 'Gaat het wel, kerel? Eleanor ligt daar ergens in het gras.' Ik had haar in het oog gehouden.

Ik keek haar verward en ongelovig aan. 'Ik snap echt niet waarom jullie die gast zo vrezen. Ik bedoel, je kan makkelijk zijn nek omdraaien. Hij had me echt niets aangedaan.' Ik pakte haar handen en keek haar serieus aan. 'Ik beloof je dat ik nooit meer zoiets zal doen. Ik houd me gedeisd.' Daarna glimlachte ik weer en rolde een pluk haar van haar om mijn vinger heen. 'Je ziet er prachtig uit.'

Ik draaide me naar Sebastiaan om en glimlachte. Ik hield mijn gezicht lichtjes schuin en keek hem zo aan. 'Dit had een leuke wedstrijd moeten worden,' verzuchtte ik en ging weer zitten. 'Maar we gaan het zeker buiten Mystic doen. Met sneeuw was het toch, nietwaar?' zei ik gelukzalig en keek daarna bezorgd naar Arthur, die weer kwam zitten. Ik wou hem alles vragen over wat er gezegd was, maar wachtte daar even mee. 'Ja, Eleanor is daar,' zei ik en wees naar haar gestalte. 'Wij wilden net weggaan, heb je nog een lift nodig? We kunnen Eleanor ook meenemen.'

'Het gaat niet alleen om hem!' Zei ik en trok mijn handen los uit die van hem. 'Het gaat erom dat de hele stad hier zit, er zijn mensen die machtiger zijn dan Arthur, veel machtiger zijn - maar als ze samenkomen, nou dan kan jij het in ieder geval schudden. Bij jou jas je een houten staak door je hart heen en je bent er geweest, kijk bij mij gaat t niet zo makkelijk. Maar goed - je moet het zelf weten.'

'Ja oké, ik weet dat ik het heb verpest,' zuchtte ik en schopte een steen weg. 'Maar wat had je dan verwacht? Ik ben nog geen twee weken getransformeerd, elk uur moet ik opnieuw bloed drinken en mijn krachten kan ik niet beheersen.' Ik liep van haar vandaan naar mijn auto. 'Wil je een lift?' vroeg ik en maakte hem open.

'Ik verwacht dat je je inhoudt en niet naar dingen gaat zoals een football-wedstrijd, maar nee - meneer moest natuurlijk weer naar de wedstrijd toe gaan en het riskeren om mensen leeg te zuigen.' Snauwde ik richting hem en draaide me om. 'Ik vind m'n weg zelf wel.' Mooi niet dat ik bij hem in een auto ging zitten. Ik had nu al spijt dat ik m had veranderd.

Ik merkte hoe Ryan terug kwam en ook een blond meisje. Ik praatte echter gewoon verder. Eenmaal moest ik hier een artikel rond kunnen schrijven. Hierdoor zou ik weer een mooi plaatsje kunnen krijgen in het blad. Dus wat belangrijk is.

'Ja prima,' riep ik haar nog achterna en liep weer naar de tribune toe, waar ik onder de trap wachtte. Ondertussen vroeg ik aan de EHBO-hulp hoe het met de gewonde jongen ging, en daarmee ging het alweer stukken beter. Opgelucht haalde ik adem en nam zo Harper mee naar boven. 'Juliet, dit is Harper. Harper, dit is Juliet.'

'Ik hou van je, Zoe. Daarom ben ik er altijd voor je en omdat ik het maar al te graag doe.' Zacht streelde ik over haar wang. 'Ook al kan ik er erg nutteloos in zijn.' Ik voelde hoe mijn hand vochtig was van haar tranen. 'Het komt goed, dat beloof ik,' fluisterde ik zacht en wiegde haar weer.

'Je bent er niet nutteloos in.' zachtjes haalde ik mezelf uit zijn omhelzing en veegde de tranen van mijn gezicht af. 'Ik moet m'n tas en pompons nog ophalen, zou je alsjeblieft mee willen lopen?' Ik voelde me echt niet veilig hier, ondanks dat ik wist dat Eleanor of Teoh me nooit iets zou aandoen, in dat laatste geval in ieder geval niet expres.

Ik drukte een kusje op haar wang. 'Dankje allerliefste schat en natuurlijk ga ik mee. Ik gaf haar mijn voetbaljasje waarbij ik haar deur open deed. Stevig sloeg ik een arm rond haar lichaam zodat ze wist dat ze niet alleen was. Voor we startte met wandelen knuffelde ik haar eens goed.

Ik sloeg mijn armen stevig om hem heen, knuffelde hem even en liet hem vervolgens weer los. 'Dankje.' zei ik nogmaals en liep richting het veld waar alles inmiddels weer wat gesust was. Al snel zag ik mijn tas liggen en liep er naartoe, om hem vervolgens op te pakken en om mijn schouder te slaan. Mijn pompons nam ik in mijn andere kant mee en ik keek om naar Dan. 'Moet jij nog iets pakken?'

Ik ging niet meteen in op het voorstel aangezien een jongen me een intressant verhaal vertelde over Mystic Falls in het algemeen. Toch rondde ik af met hem en nam afscheid waarna ik naar het meisje keek dat Ryan had meegebracht. 'Aangenaam kennis met je te maken Harper.' Ook al kende ik haar niet en had hij nog eens haar naam niet genoemd.

Ik liep met Ryan mee naar boven en glimlachte lief naar Juliet. 'Insgelijks, Juliet.' Ze was mooi, natuurlijk had ze niets van het onsterfelijke schoon, maar ze was een knappe vrouw. Ryan was in goede handen terecht gekomen en dat irriteerde me mateloos. 'Dus jij houdt je ook al bezig met andermans problemen?' vroeg ik haar met een glimlach, doelend op haar werk als, waarschijnlijk, journalist. Net zoals Ryan met zijn politie werk. Alhoewel hij dingen oploste en zij ze enkel beschreef.