Huis van Logan

Niet groot, erg klein en ook niet gezellig. Het is een huis die je het liefste mijdt. Binnen daarintegen is het wel gezellig.

Met mijn armen om mezelf heen geslagen liep ik richting de voordeur van Logan's huis. Het was een mooie dag vandaag, met veel zon en warmte, maar bij de aanblik van het huisje kreeg ik spontaan kippenvel. Of het kwam omdat ik zo ontzettend nerveus was, dat was natuurlijk ook een mogelijkheid. Ik trok mijn opgestroopte mouwen van mijn kleurrijke vestje naar beneden. Voor deze gelegenheid had ik waarachtig nagedacht over wat ik aantrok, god wat had dat veel tijd gekost. Bij de deur gekomen, belde ik aan en haalde diep adem terwijl ik om mij heen keek. Ik kon me logan helemaal niet voorstellen in deze ongezellige omgeving.

Ik sprong op bij de bel en liep naar de deur toe, terwijl ik een laatste blik op mijn vader wierp. Hij stond al een half uur voor de spiegel zijn overhemd en das goed te doen. Zo schijnheilig. Ik deed de deur open en glimlachte toen ik Frances zag staan. Ik sloeg mijn armen om haar heen en hield haar eerst even stevig tegen me aan. Ik liet haar weer los en hoorde mijn vader achter eraan komen lopen. 'Pap, dit is Frances.'

Glimlachend had ik tegen hem aangeleund toen hij me omhelsde. Nu probeerde ik die lach op mijn gezicht te behouden toen ik Logan's vader aan zag komen lopen. 'Hallo meneer Dallas.' Ik had thuis al tientallen complimentjes en gesprekstarters onder elkaar gezet. Maar toen ik hier aankwam had ik al door dat de wat-heeft-u-een-prachtig-mooi-huis openingszin niet ging werken, ik was een slechte leugenaar. Nerveus keek ik naar Logan en vervolgens weer naar zijn vader.

Ik keek naar mijn vader, die zichzelf ook voorstelde en met een immense glimlach daar stond te staan. Ik pakte Frances' hand vast en nam haar mee naar binnen. Ik werd lichtelijk rood, omdat het huis gewoonweg niet eruit zag. Het was oud en er stond heel weinig. Mijn vader en ik waren heel erg arm. 'Ga maar zitten,' zei ik geruststellend en ging zelf ook op de bank zitten.

Ik nam naast Logan plaats en glimlachte naar hem en vervolgens naar zijn vader. Ongemakkelijk staarde ik naar mijn handen en keek vervolgens de kamer rond. Het was niet groot, maar het zag er in tegenstelling tot de buitenkant erg gezellig uit. Glimlachend ging ik even verzitten. 'En wat eten we?' vroeg ik om de stilte te verbreken.

Ik keek even naar mijn vader, die er vreselijk blij uitzag, en wreef over mijn hoofd. 'We eten lasagne. Mijn vader heeft het zelf gemaakt.' Ik kon toch een glimlach opbrengen, omdat hij er de hele dag voor in de keuken had gestaan. 'Maar het zit nu nog in de oven.' Ik leunde naar achteren en sloeg mijn armen om haar heen. 'Pap, is het goed als we anders eerst even naar mijn kamer gaan en dan zometeen komen?' Hij knikte, dus ik stond op en keek Frances even vragend aan.

Lasagne, ik hield van lasagne, maar zelfs al aten we rode bieten dan had ik ze nog opgegeten alsof ik ze geweldig vond. Ik werd alleen maar nerveuser van de blije uitdrukking op meneer Dallas zijn gezicht dus knikte opgelucht toen Logan vroeg of we naar zijn kamer konden. Ik glimlachte naar Logan en stond vervolgens ook op om hem te volgen naar zijn kamer.

Ik pakte haar hand vast en nam haar mee naar mijn kamer. Eenmaal aangekomen deed ik nerveus mijn deur open en leidde haar binnen. Mijn kamer was echt minuscuul. Er paste precies een bed in en een bureau en dat was het. Ik had niet eens een stoel nodig, want ik kon vanaf mijn bed zo schrijven op mijn bureau. Ik ging op het bed zitten en lachte even nerveus. 'Het is hier gelukkig nog best te leven,' fluisterde ik.

Ik had niet anders verwacht dan dat de kamer klein zou zijn, het huis zelf was al erg klein, maar dit was echt de minimale grootte die een kamer kon zijn. Ik plofte naast hem op bed en sloeg mijn armen om hem heen. Met alle macht probeerde ik de woede die in me opborrelde binnen te houden. Hoe kon zijn vader dit hem aandoen? Logan hierheen halen, naar niets, naar een of ander gat met mythische wezens.

Ik hield haar stevig vast en had dat ook echt even nodig. De warmte die ze me bracht was heerlijk en gelukkig ook kalmerend. Ik drukte mijn lippen even zachtjes op haar wang en streelde haar rug. 'Ik ben blij dat hij vandaag zo enthousiast is en blij. Hij is ook een aardige man.' Soms. Nou ja, nauwelijks tegen mij. Ik was een beest in zijn ogen en niets meer dan dat.

Ik liet Logan los en keek hem serieus aan. 'Het kan me geen zak schelen of hij vandaag vrolijk is, hij zou altijd enthousiast en aardig moeten zijn met jou in huis.' De frustratie kwam naar boven en ik beet op mijn lip om niet woedend te worden. Voorzichtig drukte ik mijn lippen op die van hem en omhelsde hem weer. 'Logan, echt, je bent altijd bij ons welkom.'

Ik legde even mijn hand op haar wang, gepijnigd om haar zo te zien. 'Het is zoals het is en ik heb er vrede mee. En ik zal zeker vaak bij je langskomen, want het is geweldig bij je thuis. Jij bent geweldig, Frankie.' Na haar kus drukte ik opnieuw mijn lippen op de hare en daarna mijn voorhoofd tegen de hare. 'Hopelijk lust je wel lasagne,' zei ik zwak glimlachend.

'Als ik honger heb, lust ik werkelijk alles.' merkte ik vrolijk op en wreef over mijn maag. Alsof op commando rommelde deze in antwoord en ik grinnikte naar Logan. Ik wilde niet dat het al te serieus werd vanavond, misschien was het beter gewoon te doen dat alles leuk en gezellig was. Hopelijk had iedereen dan een prima avond en kon ik me beter inhouden. Het zou wat zijn als ik precies hier en vandaag mijn controle zou verliezen.

Ik grijnste en drukte een kus in haar nek. Ik hoorde mijn vaders stem van beneden en haalde diep adem. 'Kom, het eten is klaar.' Ik pakte haar hand vast en nam haar mee naar beneden. Ik schoof een stoel naar achteren, zodat ze kon zitten en ging zelf tegenover haar zitten en mijn vader aan het hoofd. De lasagne zag er werkelijk echt lekker uit. 'Eet smakelijk,' zei ik.

Ik liet me door Logan naar beneden nemen en nam plaats op de stoel die hij naar achteren had geschoven. Glimlachend snoof ik de heerlijke lasagne lucht op. 'Het ziet er heerlijk uit, meneer Dallas.' Beleefd glimlachte ik naar Logan's vader. Iedere keer als ik naar de man keek had ik zo'n dubbel gevoel dat ik me liever gewoon op het eten richtte. Ik keek dan ook zeer aandachtig naar de lasagne waar nog stoom van af kwam.

Mijn vader stond op en begon de lasagne te verdelen. Ik bleef naar Frances kijken en daarna naar het eten op mijn bord. Ik nam een hap, maar het was nogal heet, dus wachtte ik verder af. Het idee was echt heerlijk. Hij kookte werkelijk nooit zo lekker voor mij. Ik stond op en keek ze vragend aan. 'Willen jullie wat drinken?'

'Water, alsjeblieft.' antwoordde ik op Logan's vraag en keek naar de lasagne die zijn vader op had geschept. Om een ongemakkelijke stilte te voorkomen richtte ik me op Logan's vader en vroeg geïnterresseerd; 'Woont u al lang in Mystic Falls?' Logan woonde er nog niet lang, dat wist ik, maar als zijn vader hier al lange tijd woonde, vond ik het vreemd dat ik hem niet kende. Iedereen kende elkaar in dit dorp.

Ik liep naar de keuken en schonk voor ons alledrie water in. Ik wist dat mijn vader er niet blij mee zou zijn, maar hij moest zich maar aanpassen. 'Hmm, ja, al best lang. Ik kom alleen nauwelijks in het centrum,' hoorde ik hem achter me zeggen. Ik liep terug met de glazen en glimlachte naar Frances. 'Alsjeblieft Frankie.' Ik ging weer zitten en nam een slokje.

Ik knikte en glimalchte toen Logan terug kwam met de glazen water. Geduldig wachtte ik tot iemand begon met eten en bedacht ondertussen een manier om vooral geen rode saus over mijn kleren te knoeien. Afwachtend nam ik een slok water en keek even licht glimlachend naar Logan. Het zou nog een lange avond worden.

Ik nam een hap van mijn eten en daarna nog eentje. Ik knipoogde naar Frances en glimlachte geruststellend. Ik zag dat mijn vaders glas al snel leeg was, dus ik stond op om hem te vullen. Ik liep naar de keuken toe en vulde het glas. Ik hoopte echt dat Frances een leuke avond had. Ik liep terug en mijn ogen waren zo op Frances gefixeerd, dat ik het servetje op de grond niet zag liggen. Ik voelde dat de hoofd nog iets raakte, maar daarna was alles zwart.

Toen zij begonnen met eten nam ik ook aarzelend een hap. Het was nog warm, dus bij de volgende hap blies ik totdat ik dacht dat het wel afgekoeld genoeg zou zijn. Ik had net een slok water genomen en wilde meneer Dallas complimenteren op zijn kookkunsten toen ik me omdraaide naar Logan. Zijn val had ik niet eens meer gezien, ik zag hem enkel op de grond liggen. Het glas in mijn hand viel toen ik geschrokken overeind kwam. 'Logan!'

Ik deed aarzelend mijn ogen open, zodat ik een wazige wereld zag. Mijn hoofd bonkte van pijn en in een opwelling ging ik met mijn hand langs mijn hoofd, en voelde iets plakkerigs aan mijn hand. Bloed. Ik duwde mezelf grommend omhoog en ging even zitten, omdat de wereld opnieuw wazig werd. 'Frankie...?' zei ik aarzelend. Ik hoorde net wel haar stem.

Ik geloof dat ik vloekte toen ik het glas kapot hoorde klappen, maar daar besteedde ik niet zo veel aandacht aan. Terwijl ik neerknielde bij Logan bespeurde ik bloed op de vloer. Ik pakte zijn hand vast en kneep er zachtjes in. 'Logan? Kun je me horen of zien of..' Bezorgd hield ik een hand achter zijn rug, opdat hij niet achterover zou vallen.

Ik knipperde opnieuw afwezig en fixeerde toen mijn blik op Frankie. Mijn hand ging instinctief naar haar wang. 'Hey Frankie,' zei ik met een flauwe glimlach. 'Ik kan je zien en horen, maar niet zo heel erg goed.' Mijn hoofd bonkte zo enorm hard. 'Ik heb denk ik een gat in mijn hoofd. Het doet pijn en het bloedt.' Ik keek naar de grond en probeerde de beelden scherp te krijgen. 'Sorry dat je me zo moet zien.'