Huis van fam. Kole

Aan de rand van het Zuiderlijk Bos gelegen is het huis van de familie Kole. Het is een groot, imposant en eeuwenoud gebouw dat bij de stichting van Mystic Falls werd gebouwd in opdracht van de Kole's. Het biedt ruimte aan een hoop kamers, badkamers, bibliotheek, keuken, eetzaal, hal, woonkamer, studeerkamer en ga maar door. Onder het huis bevindt zich een kelder en op de bovenste verdieping is er nog een stoffige zolder. Overal in de kamers kun je antieke meubels vinden die al tientallen jaren meegaan en verzameld zijn door de familie door de tijd heen. Verder sluit de tuin aan op het zuiderlijk bos en huist het misschien gelijk aan het donkere bos de gevaarlijkste wezens van Mystic Falls.

Mijn benen lagen op de antieke salontafel die we ooit hadden gekocht. Altijd had ik het een lelijk ding gevonden, maar sommige onder ons wilde het perse laten staan, dus accepteerde ik dat. Het betekende overigens niet dat ik er voorzichtig mee omging, maar niemand in dit huis was bepaald voorzichtig. Een diepe zucht ontsnapte uit mijn mond toen ik de tafel hoorde kraken en ik haalde mijn benen er toch maar vanaf. Anders had ik het weer gedaan.

'Te laat.' Ik stond naast de bank(?) waar Genevieve op zat en leunde nonchalant tegen de armleuning terwijl ik naar mijn tweelingzus keek. 'Ik hoorde hem al steunen en kreunen, je kunt beter je voeten gewoon nooit er op leggen.' vertelde ik haar met een opgetrokken wenkbrauw. 'Ik moet ook jouw rendierhoofd boven de kachel accepteren, dus jij accepteert mijn spuglelijke salontafel ook maar.'

Ik keek naar achteren en begon te lachen. 'Ik weet het, maar ja - ik heb hem zelf geschoten, dus ik moest hem wel ophangen.' Zei ik en gebaarde dat ze naast me moest komen zitten. 'Ik zal geen poging meer wagen om je salontafel te vernielen, alright.' Nee, dit was zeker niet mijn eerste poging en eigenlijk wenste ik dat het ook niet de laatste was. Maar ja - beloofd is beloofd.

'Oh, herinner me er alsjeblieft niet aan.' zei ik glimlachend en ging naast haar in de bank zitten waarna ik een pluk haar naar achteren streek. 'Ik houd je daar aan!' En of ik haar daar aan zou houden, al kwamen we hier pas over 300 jaar weer, dan nog zou ik herinneren dat die tafel hier stond en zou blijven staan. 'Ik geef het niet graag toe, maar het voelt toch als een soort thuis komen hier.'

Ik keek haar aan en knikte. 'Het voelt inderdaad goed ja, om hier weer te zijn.' Gaf ik toe. Ik was nooit een gevoelsmens geweest en ik zou het ook nooit worden, maar wat ze zei was waar. Dit was als thuis. Dit was de plek die je "thuis" noemde als je ergens anders was en het voelde goed om terug te zijn. 'Al moet ik zeggen dat andere niet zo blij waren om me te zien. Sebas bijvoorbeeld.' Ik kreeg een onheilspellende grijns rond mijn mond. 'En weetje wat nou het ironische is. Hij is verloofd, en niet zomaar met iemand, nee - met onze eigen Igraine.' Het was om je dood te lachen.

Als vampier was je over het algemeen nergens thuis, maar we hadden hier ons eigen plekje gemaakt, met al die lelijke spullen. Ik leunde naar acteren en keek naar het plafond en glimlachte bij het noemen van Sebastiaan. Och, die goeie jongen. 'Maak je zijn leven weer zuur, zusje?' Bij haar laatste opmerking keek ik haar weer aan en trok een wenkbrauw op. 'Igraine, kleine Igraine, twee-kleur oog Igraine?' Dat was een verrassing.

'Een klein beetje maar,' Gaf ik met wat plezier toe en keek haar aan. 'Twee-kleur oog Igraine ja.' Het was waarschijnlijk puur toeval, maar toch was het leuk. Het gaf me tenminste nog een beetje plezier. Daarbij viel er genoeg te dreigen tussen die twee als ik daar zin in had. 'Maar helaas, ze wilde ons niet als bruidsmeisjes.' Grapte ik en begon enigszins te lachen. 'Je had zijn hoofd moeten zien, het was gewoon te leuk voor woorden toen hij mij zag. "de dagen dat ik van je hou zijn over." oh kom op zeg, ik kon in zijn ogen zien dat het niet was, maar goed.'

'Zou ze in het groen trouwen?' vroeg ik me hardop af en ging toen verder; 'Niet als bruidmeisjes, ondankbaar kind! Oh, maar Gene, niemand kan stoppen van jou te houden, jij hebt een bepaald effect op mannen, daar komen ze nooit meer van af.' Grinnikend keek ik haar aan en sloeg mijn benen over elkaar.

'Ik heb geen flauw idee, Seb had niet de behoeften om details te delen nadat ik had gedreigd om Igraine om het leven te brengen als hij me ooit nog eens zou aanvallen.' Ik glimlachte triomfantelijk en keek haar even aan. 'Gelijk heb je - al moet ik zeggen dat drie kwart van die gozers echt meuk was. En ontzettend saai in bed.'

'Je vindt vast wel weer iemand interrassants of spannends.' Ik krulde een pluk haar tussen mijn vingers en staarde er intens naar. 'Ben je nog andere oude bekenden tegen gekomen?' vroeg ik, hoewel ik er naar uit zag om verrast te worden door de mensen die ik tegen zou komen. Als je al zo lang leefde, kwam je overal bekenden tegen. En anders kenden zij jou wel.

'Hm, nee - eigenlijk nog niet echt nee.' Bedenkelijk gaf ik haar antwoord. Ik was slechts alleen even naar het bos geweest om te kijken wat er rondliep en toen stuitte ik op Sebastiaan. Het was misschien niet helemaal toeval, want ik had al gehoord dat hij hier ergens rondliep, maar ik was toch aangenaam verrast geweest dat hij alleen in het bos zat te treuren.

Ik liep met een bedenkelijk, maar toch verafschuwend gezicht door de gangen, richting de stemmen van Genevieve en Harper. Ik kwam de kamer inlopen en plofte naast ze op de bank. 'Ik snap niet waarom we naar een verrot stadje gaan, in een gestoord groot huis en waar bekenden rondlopen?' Ik grinnikte even. 'Sebastiaan, goede gast. Hij kon je in elk geval een beetje in de toom houden,' zei ik plagerig.

'Ik snap niet waarom we jou mee hebben genomen.' merkte ik lief glimlachend op en trok mijn rokje onder Tommy vandaan, hij was er subtiel genoeg bovenop gaan zitten. 'Die mening deel ik verbazingwekkend genoeg met je.' Ik keek Genevieve veel betekend een en leunde weer naar achteren om het plafond te bestuderen. 'Tommy, in welke klas zit je?'

'Hij hield me niet in toom, het enige wat hij deed was aan m'n reet hangen en rond bazuinen over hoe geweldig het wel niet was dat hij iets had met een Original.' Merkte ik droog op en keek naar Tommy. 'Waarom? Waarom niet? Ik vind het hier eigenlijk best wel leuk.' Zei ik amusant en speelde wat met mijn blonde lokken. 'Daarbij als je het in dit huis niet leuk vind, waarom zit je hier dan?'

'Ik zit in de hoogste klas, maar ik ga er denk ik mee stoppen. Seb en Ig geven ook les.' Ik haalde mijn schouders op. Ik was toch geen schoolmens. Ik moest hard lachen. 'Hij hing inderdaad nogal aan je reet, als je begrijpt wat ik bedoel.' Ik keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Er is hier serieus niets te doen. Maar ik maak het nog wel leuk, let maar op.' Ik legde mijn benen ook op het tafeltje en keek even op. 'Ik blijf hier ook niet. Ik ga zo een boomhut maken, waar alleen vrouwen, bier en bloed binnen mogen komen. En nee, niet mijn zussen, als jullie onder vrouwen wilden vallen.'

'Ik zou je poten maar van die tafel afhalen, anders zorgt Harper er wel voor dat die gekke wapenuitrusting van jou binnenkort bij het afval ligt.' Zei ik met een grijns. Ieder van ons had zo zijn eigen meubels in dit huis, maar ze werden niet door iedereen geaccepteerd. Zoals ik al zei vond ik deze tafel afschuwelijk, maar Harper wilde er geen afscheid van nemen.

'Leuk juist, ze gaan het nog moeilijk krijgen met Harper Kole.' zei ik en keek fronzend toe hoe hij zijn voeten op de salontafel legde. Zijn vuile vieze poten op míjn tafel. 'En elke boom hier in de omgeving afbrandt opdat je niet eens een boomhut kán maken.' Ik duwde zijn benen van tafel en stond op om de tafel verder weg te schuiven. 'Zo, nu kun je er niet eens bij met je voeten.'

Ik begon te lachen om Harper's uitbarsting en grinnikte naar Tommy. 'Don't wake the beast.' Zei ik vermakelijk en zette een triomfantelijke glimlach rond mijn gezicht. 'Ik ben die fout ook begaan en ze dreigde met mijn mooie elandhoofd.' Zei ik, terwijl ik met mijn hand door zijn krullerige haar wreef.

Ik grinnikte en ging languit op de bank liggen. 'Ik heb alleen de wapenuitrusting voor mezelf, dus ik neem de boomhut erbij. Ik kom niet aan jullie spullen, en jullie niet aan mijn hut.' Ik glimlachte vrolijk. 'Gaan jullie die twee nou echt het leven verzieken? Ik was blij dat Igraine weg was, dan kon ik tenminste iemand anders nemen. En Seb was gewoon een gekke gast, hij was tof. Speel met mensen, veel boeiender en jonger.' Ik pakte een pluk haar van Harper en wond die om mijn vinger. 'Naiever.'

'Ik geloof dat we het leven van Igraine al genoeg verziekt hebben en Gen hier zal wel voor Sebastiaan zorgen, ik ga me wel met iets nuttigers bezig houden.' antwoordde ik grinnikend op zijn vraag en glimlachte bij zijn opmerking over mensen. 'Waren wij dat ook niet?' Ik keek naar de lok om zijn vinger en warde op mijn beurt door zijn haar.

'Genoeg verziekt? Alsjeblieft zeg, ze heeft nog niet eens gekregen wat ze verdiend heeft.' Ze was bij ons weggegaan? Nou dan kon ze het krijgen. 'Tja - ik zou zeggen, veel plezier op school, terwijl ik mensen martel.' Een triomfantelijke blik kwam in mijn ogen te staan. Nee, school was niets voor mij. Ik wist wat ik moest weten en had ik nieuwe informatie nodig, dan heb ik genoeg boeken die ik kon lezen. Daar had ik geen mensen voor nodig die mij de les lazen.

Ik haalde mijn schouders op. 'Liever kwijt dan dat ze hier nog was. Altijd Onwerkelijk hoeveel moeite jullie doen voor zulke saaie dingen.' Ik zuchtte even en rolde mijn ogen. Ik hield heel veel van mijn zussen, maar soms kon ik ze wel slaan. Dit was de reden dat ik toch op school bleef. 'Ik ga het een groot, ziek circus maken op school. Een soort van tweede boomhut,' lachte ik.

'Maak er maar Tommy's en Genn's feestje van, dan geniet ik op de achtergrond wel mee.' Ik maakte niet graag mijn handen vuil, ik liet liever anderen dat soort werk doen, ik keek liever toe van een afstandje dan dat ik me in de actie voegde. School, het was al weer een aantal jaren geleden dat ik me er aan gewaagd had, maar ik had de laatste tijd een verlangen aan routine en die hoopte ik hier te vinden.

'Dan wens ik jullie daar beide veel plezier, geloof me - je bent er zo weer van afgekickt.' Ik had altijd een ontiegelijke hekel aan school gehad, maar toch had ik het meerdere malen afgerond. Niet zo vaak als de rest, maar vaak genoeg om kennis te hebben erover.