Het schoolplein.

Ik liet me vallen in het gras. Ik was altijd blij dat ik hier even naartoe kon komen na school. Het was rustig om te kijken hoe mensen gehaast naar huis vertrokken of hier ook rustig in het gras een beetje kwamen zonnen. Mensen zaten zo raar in elkaar. Ik was dan wel zelf mens geweest vroeger, maar het voelde alsof ik geestelijk en fysiek mijlenver van hun lag. Niet dat ik mezelf slimmer zag ofzo, want ik kon wel indenken dat hier een paar slimmere mensen dan ik zouden zijn. Ik bedoelde de manier waarop ik dacht. Ik zakte een beetje onderuit en steunde op mijn ellebogen.

Met mijn tas over mijn arm hangend, liep ik de school uit over het schoolplein heen. Ik had geen les gehad vandaag, maar ik moest eventjes iets ophalen uit mijn kluis. Ik was een opdracht vergeten te maken - en hij moest morgen af. Meestal was ik niet zo'n type dat haar huiswerk maakte, maar nu had ik me voorgenomen om deze opdracht gewoon te doen. Eenmaal op het schoolplein, scheen de zon fel in mijn gezicht - dus hield ik mijn hand ervoor, waardoor mijn opdracht klakkeloos op de grond viel. Zuchtend knielde ik neer om mijn opdracht op te pakken, toen ik tot de conclusie kwam dat er een jongen zat. 'Oh - sorry.' Lachte ik,

Er passeerde iets verder een meisje en die liet iets later een papier vallen dat mijn kant op ritselde. Ik drukte mijn hand erop zodat het niet verder zou wegwaaien. Ik keek op toen het meisje opeens zo dicht in mijn buurt was. Dat was ik niet gewend. Ik kon het ritme van haar hartslag en het bloed dat door haar aderen stroomde duidelijk horen. Ze verontschuldigde zichzelf meteen en ik glimlachtte begrijpend. 'Niet erg.' zei ik. 'Ik laat die stomme papieren ook altijd slingeren.' zei ik met een klein glimlachje om mijn lippen. Ik stak traag, mensentraag, mijn arm naar haar uit en gaf haar het papier weer terug.

Dankbaar keek ik hem aan toen hij mij het blaadje overhandigde. 'Dankjewel,' glimlachte ik, terwijl ik mijn boek - inclusief blaadjes - in mijn tas probeerde te proppen. Dit plan werkte echter niet zoals ik had gehoopt dus hield ik de blaadjes maar gewoon vast. 'Sorry, ik ben echt een kluns af en toe.' Zei ik. Ontertussen bestudeerde ik de jongen even kort. Ik had hem hier nog niet vaker gezien, waar ik uit concludeerde dat hij nieuw was. Ik sprak mijn gedachte meteen uit. 'Ben je nieuw hier op school? Ik heb je nog niet vaker gezien hier.'

Ik knikte toen ze me bedankte voor het teruggeven van haar blaadje. Ze begon het onhandig in haar tas te proppen en gaf het uiteindelijk op. Ze verontschuldigde zich omdat ze zo'n kluns was en ik grijnsde breed. Daar kon ik niet over meepraten, ik was al lang vergeten wat het was om klunzig te zijn. 'Maakt niet uit, ik heb dat ook vaak voor.' zei ik maar. Het zou nogal arrogant zijn om te zeggen dat ik nooit klunzig was. Haar blik gleed over mijn gezicht en niet veel later vroeg ze of ik nieuw was. Ik knikte. 'Ja, een maand ofzo. Maar ik ben overal al aan gewend.' zei ik met een glimlach.

'En bevalt het je al een beetje?' Ik besloot om maar even een praatje met hem te houden, hij was tenslotte nieuw en praten kon geen kwaad. Omdat hij naast een grote boom zat, ging ik ertegen aan staan en keek hem eventjes aan. 'Ik ben trouwens Zoë - aangenaam.' Ik stak mijn hand naar hem uit en glimlachte even kort. Meestal spotte ik de nieuwe mensen al na een paar dagen, maar hem had ik in die maand nog niet gezien.

Ik keek omhoog om haar aan te kijken. Ik haalde mijn schouders op door haar vraag of het me hier al een beetje beviel. Het was hier wel rustig, rustiger dan de drukke stad waar ik vandaan kwam. Hier was tenminste zuurstof die je kan inademen. 'Hallo Zoë, ik ben Aiden.' stelde ik mezelf ook voor. Ik sloot mijn hand om de hare en schudde die even voor ik hem losliet en weer met mijn hand in het gras steunde. 'Ja, het is best gezellig. Het is hier rustig en daar houd ik wel van.' zei ik en glimlachtte even naar haar.

Nieuwe dan NIEUW
Ik strompelde een beetje over het plein met mijn tas in mijn hand. Ik liet hem schuren over de grond en genoot van het kraspende geluid dat het maakte. Als ik eens op het schoolplein kwam - wat ongeveer nooit gebeurde - mochten mensen weten dat ik er was. Ik plofte op het gras en en ging liggen, mijn hoofd op mijn handen. 'O Danny, waar gijt zij?' riep ik luid. Ik rolde tot ik op mijn rug lag en keek naar de lucht. Een wolk leek op een hamburger.

Mijn zwarte, kleine eastpack hing met slechts één band om mijn rug. Ik was gekleed in een lichtblauwe baggy jeans en grijze trui met bijhorend mutsje en ook nog een openhangende zwarte nette jas. 'Oh, Teoh, Oh Teoh, waar bent gij, mijn liefste Teoh?' Met een grijns keek ik zijn richting uit en liep naar hem toe. Nee, ik rende om daarna boven op hem plaats te nemen. 'Hey lekkertje! Heb je me gemist?' Plagend porde ik in zijn buik.

Ik grijnsde toen ik hem aan zag lopen. Ik rolde op mijn rug en wachtte op zijn komst, maar ik had natuurlijk kunnen weten dat hij op me ging zitten. Een luide kreet kwam uit mijn mond, maar ik moest ook heel hard lachen. 'Op dit moment mis ik je niet,' piepte ik met afgeknepen stem. Ik had net zoals Dan een mutsje op. Ik pakte hem van mijn hoofd en sloeg hem ermee. 'Geen lucht hierzo onder je.'

Overdreven zette ik mijn handen in mijn zij. 'Dat was de bedoeling, adoh! Jij spelbreker.' Ik probeerde zijn handen naar de grond te doen zodat hij me niet verder zou slaan. Toch ging ik van hem af. 'Dus je bent echt wel wat aan je stijl aan het doen?' Grijnzend wees ik naar het mutsje. 'Dus wat is er ondertussen allemaal gebeurd in Teoh-lief zijn leven?'

Ik kuchte toen hij weer van me af ging en duwde mezelf omhoog. Ik grijnste breed. 'Nou, onwillekeurig, want ik heb een vreselijke bad hairday, en Zoe zei dat ik me zo echt niet op straat kon vertonen en pakte deze muts uit mijn kast. Ik durfde niet tegen haar in te gaan... Maar nu is ze er toch niet.' Ik haalde een hand door mijn haar en propte de muts in mijn broekzak. Ik had een versleten spijkerbroek met gaten aan en een rode hoodie. Lekker nonchalant. 'Mijn leven? Die gaat zijn rolletjes. Weinig huiswerk, veel lol.' Ik keek hem aan een grinnikte. 'Jouw leven gaat ook in treinvaart, he Danny?'

Even grinnike ik en droomde weer weg bij de naam Zoe. Ik was erg, maar het kon ook niet anders dan niet aan haar te denken. Toch luisterde ik naar Teoh. 'Een treinvaart zou ik niet kunnen zeggen aangezien ik van ieder moment geniet. Nogal overdonderend. Goddamnit. Je hebt geen idee hoe hoog ik loop met mijn hoofd. Ben je trouwens boos op me? Of zo iets? Ik had het echt niet zien aankomen, maar opeens... BOEM!'

Ik deed Daniel na, zoals het net stond, met zijn handen tegen zijn heupen aan en een heel boos gezicht. 'Daniël William Alexander McKenzie, ik ben razend.' Ik sprong op hem en hield hem in een houdgreep, wat lastig was, omdat hij heel sterk was. Ik kon mijn gezicht niet boos houden en lachte. 'Ongelofelijke gek die je bent, natuurlijk ben ik niet boos!' Ik stond op en wiegde mezelf in een dans. 'Met je hoofd in de wolken, zo verliefd. Danny is een hartendief! Of beter, mijn zusje is een hartendief!''

Toch trapte ik er even in. Waarbij ik schrok. 'Ik haat je, Teoh! Ooit gedacht om misschien dit jaar mee te doen aan het schooltoneel. Of is het dit keer weer een musical?' Weer haalde ik mijn schouders op. 'Ja, ik ben verschrikkelijk hard verliefd op je zusje. Ze is zo... Ik hou van haar. Maar ik weet niet of het wederzijds is.'

Ik viel bijna op de grond van het lachen, omdat Daniel echt schrok. 'Ja, ik doe ook mee,' lachte ik hard. 'Waarschijnlijk word ik een boom ofzo, of een bijtje die zoem zoem zoem mag roepen.' Ik plofte naast hem neer en keek hem even serieus aan. Ik hield mijn gezicht schuin en dacht diep na. 'Van iemand houden... Het klinkt alsof je echt hoteldebotel bent.' Ik kruip naar hem toe en leg mijn hoofd op zijn buik, wat allemaal gejoel oproept door de mensen die rondom ons zitten. Ik negeer het en luister. 'Ja hoor, vlinders in de buik. Of het was je hart, die ongeveer uit je borstkas klopt doordat ik bij je ben.' Ik grinnik en ga weer rechtop zitten. 'Je hebt geluk dat je mijn moeder al kent. Haar vader is heel erg aardig, dus kennis met hem maken is een makkie. But watch out, moeder Gard ligt altijd op de loer.'

'Ik doe ook mee aangezien ik een weddenschap met iemand uit het team heb gesloten. Dus ik eb de rol van de boom al.' Even grijnsde ik. En gaf hem een speels duwtje. 'Ik vraag haar niet gelijk tem huwelijk hoor!'

Ik stak mijn vuist in de lucht. 'YES, dan kunnen we een stel spelen,' lachte ik. 'Romeo en Julian, ik zie het al helemaal voor me!' Ik grijnste en sloeg hem op zijn been. 'Jaja, dat zeg je nu, en over paar maanden? Straks ben ik al oom!!! Geen tienervader worden hoor Daniel, want weet alvast, ik kom dan niet oppassen. Krijgen ze slechte invloeden van hun oom.'

Toch ging ik wat rechter zitten. Dit keer kon ik echt niet lachen om zijn woorden buiten het Romeo en Julian gedeelte dan. 'Teoh... Ik heb echt geen twijfels over haar of mijn gevoelens, maar het is niet bepaald officieel denk ik. Ook al hebben we de hele middag meer aan elkaar gezten dan film gekeken of iets anders gedaan. Daarbij haal ik het echt niet in mijn hoofd om iemand te bezwangeren. Kinderen maken me net ietsjes te veel lawaai. Hoewel een baantje als vrachtwagenchaffeur me niet mistaat en een appartement van één kamertje terwijl Zoe kassierster en serveerster is met een nooit slechtsmakkende kauwgom in haar mond.' Dat was wel een grapje. 'Ik hou van haar en ik hoop dat ze dat ook beseft. Ik wil haar. Niemand anders.'

New
Eleanor liep met tegenzin op het plein. Haar haren zaten in een hoge dot en rond haar heupen zat een strak rokje met daaronder een zwarte panty. Aan haar voeten zaten dan weer hoge sleehakken. Misschien kon ze soms opvallen. Andere keren was het misschien een beetje raar, maar zij voelde zich comfortabel in haar vel. Hierbij nam ze plaats op een bankje en haalde nog wat huiswerk tevoorschijn. Het zou beter zijn als ze zich meer voor school inzette.

Ik zat met mijn rug tegen een boom geleund en bestudeerde mijn huiswerk. Hoewel ik op mijn favoriete plekje zat, voelde ik me niet echt geweldig. Ik kon er maar niet tegen dat ik de vragen niet begreep. De vragen gingen precies over die dingen waar ik blijkbaar niets over wist. Gefrustreerd legde ik mijn schrift naast me en vroeg me af of ik misschien aantekeningen had gemist. Even liet ik mijn blik over het schoolplein gaan en vond Eleanor. Ik had met haar les, en hoewel ik haar niet kende, kon ik best naar aantekeningen vragen, toch? Twijfelend stond ik op en liep in Eleanor's richting.

Ik lette enkel goed op in de les. Toch in sommige en had het geluk dat ik iets of wat goed aantekeningen kon maken. Enkel kon ik er door geraken dankzij de proefwerken. Op kleine testen scoorde ik in het algemeen minder. Toen ik even op keek om na te denken over een vraag, stond Frances voor me. Ik stopte met op mijn pen te bijten. 'Kan ik je soms helpen, Frances?'

'Ja, tenminste dat hoop ik.' verklaarde ik terwijl ik wat ongemakkelijk neerkeek op Eleanor. 'Voor geschiedenis moesten we toch vragen maken over de mythen? Maar ik denk dat ik een aantal aantekeningen niet heb, want ze beginnen het ineens over kinderen van de maan te hebben, over weerwolven. En ik heb slechts aantekeningen van de verhalen over vampieren en heksen.' Ik probeerde met zo min mogelijk emotie over het onderwerp te praten, want het ging me veel meer aan dan ik wilde laten merken. 'Heb jij daar aantekeningen over?' vroeg ik aarzelend.

Even keek ik haar aan. Naar het schijnt zouden we de regisseur voor het stuk als geschiedenisleerkracht krijgen. Dat riep weer herinneringen op naar Helloween. 'Ja, dat heb ik. Hopelijk kun je aan mijn afkortingen uit, maar werkwoorden durf ik dus af te korten door een een streek boven de eerste letter te zetten. Dus zijn is de letter z met een horizontale streek daar boven. Hebben bij de h enzovoort.' Ik schoof mijn schrift naar haar toe met foto's van mij en Zoë erop. Opeens dacht ik eraan om beter nog eens met haar te praten.