Het schoolplein.

Door de opmerkingen van Frances over hoe vreemd Mystic Falls wad moest ik weer denken aan wat Arthur had gezegd. 'Waarom zou je weggaan als je familie, vrienden, herinneringen, huis, vertrouwde omgeving, alles waar de meeste mensen waarden aan hechten hier is? Er zijn genoeg dingen hier die je kan doen. Ik zie mezelf hier ook niet heel snel weg gaan, jij wel?' vroeg ik. Ik dacht eerder ma over waarom mensen hier kwamen of weggingen dan waarom ze hier bleven. Mijn vader kwam hier niet vandaan, dat wist ik zeker, en hij was hier gebleven vanwegen mijn moeder en ging hier weer weg met waarschijnlijk dezelfde reden. Of nu ik er zo over dacht, miste hij misschien gewoon zijn oude buurt. Wie weet.

'Ik geloof niet dat ik hier ooit weg kan.' gaf ik toe en zuchtte. Dat was het liefste wat ik deed, gewoon wegblijven, maar ik zou toch wel terug komen, want ja, zoals Alicia zei had ik hier alles. Niet dat ik het er mee eens was dat Mystic Falls een vertrouwde omgeving was, daar begon ik namelijk steeds meer aan te twijfelen. 'Het zal wel aan mij liggen.' merkte ik op en leunde mijn hoofd naar achteren tegen de boomstam.

Ik glimlachte kort. 'Maar het is en blijft en vreemde plek.' zei ik. 'Maar misschien is het op andere plekken ook wel zo.' dacht ik hardop. Ik was nooit echt buiten Mystic Falls geweest. Ik dacht er soms wel eens over of er misschien op andere plekken ook dit soort dingen gebeurden als hier gebeurden. Dat het hier misschien helemaal niet zo vreemd is. Dat heksen helemaal niet zo vreemd zijn. Of de andere legendes. Of misschien was het gewoon stille hoop. Dat er ergens een plek was waar er niet leraren waren die even kwamen vertellen dat een vriendin misschien ook wel een heks is. 'Weetje,' begon ik. Maar ik beslot dat ik het eerst zeker wou weten voor ik het aan Frances zou vragen. 'Nee, laatmaar.' voegde ik eraan toe.

'Inderdaad, misschien hebben we een te geromantiseerd beeld van de buitenwereld.' Tenminste, ik wist wel dat ik er een te geweldig beeld van had, maar alles leek beter in vergelijking met dit dorp. 'Hey! Dat is niet eerlijk, als je zo begint, wil ik de rest ook weten.' Ik prikte haar in haar zij en bestudeerde haar gezicht, haar aura. Wat wilde ze niet vragen of zeggen?

Ik moest lachen om haar reactie. 'Sorry.' zei ik. 'Het is een eentje raar om te zeggen of vragen.' zei ik. 'Als het namelijk waar is dan is dat geweldig, maar als het niet klopt schrijf je me af als gek of idioot of niet goed wijs of alle drie.' Ik ging liggen in het gras en keek omhoog naar de blaadjes in de boom en twijfelden even of ik voelde wat ik dacht te voelen. Maar misschien kwak het gewoon omdat ik te graag wou dat het waar was.

Grinnikend keek ik voor me uit, naar de mensen die voor bij liep en kletsten met vrienden en lachten. 'Wie is er niet gek of idioot of gewoonweg doorgedraaid? Dat zijn we allemaal wel eens.' Ik had geen idee waar ze nu op doelde, het sloeg nergens op. Misschien was het iets met Teoh of.. Ik had echt geen idee. Nieuwsgierig keek ik weer naar Alicia. 'Kom op, zeg het maar, gooi het er uit.' Bemoedigend glimlachte ik.

Ik keek haar met een glimlach aan door mijn hoofd haar kant op te draaien. 'Je bent een schat Frances,' en eigenlijk verdiende ze het ook om te weten. 'Je wil het echt weten hè?' ik ging weer rechtop zitten. 'Als je beloofd me niet voor gek te verklaren, of ineens gaat schreeuwen, want de hele school kijkt ons dan aan, daar heb ik geen zin in.' zei ik welles waar met een glimlach.

'Hmm, dat valt wel mee.' wierp ik tegen en schudde lichtjes mijn hoofd. 'Ik wil het echt weten.' Ik ging rechter zitten om goed te horen wat ze te zeggen had. 'Sinds wanneer ben ik een aandachtstrekker.' stelde ik glimlachend en toen berustend; 'Dat doe ik echt niet, ik zweer het!' Mijn hand hield ik op om die belofte aan te sterken.

Ik keek haar even aan en twijfelden. Het was niet echt de ideale plek en ik wist ook biet of ik hier goed aan deed. 'Een uhhh vriend,' ik had bijna leraar willen zeggen, maar het was denk ik niet slim om te zeggen wie het had verteld. 'die zei laatst iets tegen mij over jou en daardoor vraag ik me nu af of het klopt.' leidde ik mijn vraag in. Waarschijnlijk kon ze straks makkelijk de link leggen met dat ik een heks was dus ik hoopte echt dat het klopte. 'Ben je een heks?' floepte ik er dan ook uit.

Ik was sceptisch over hoe ze haar vraag inleidde, waar ging dit heen? Mensen hadden wel eens eerder dingen over me gezegd, maar dat was slechts geroddel en waarschijnlijk niet waar, maar nu leek het Alicia het erg aan te gaan. Stil keek ik haar aan toen ze het er uit gefloept had. Ik was geschrokken en verbaasd, wie had dat haar verteld? Ik wist dat Logan dat nooit zou doen en mam en oma net zo min, maar Liam.. 'Het is niet waar.' zei ik abrupt. 'Dat slaat nergens op, wie heeft je dat aangepraat?'

Ik merkte dat haar ontkenning me ergens teleurstelden, het zou zo mooi zijn, maarja. Ik keek haar even aan. Ze begon niet te lachen over dat het onzin was, dat verbaasden me, ze begon niet te lachen over dat mythische wezens onzin waren. 'Zoals ik al zei: een vriend...' ik ging Arthur zijn naam niet noemen, ik zou ook niet willen dat hij dat deed bij mij. 'Je verklaard me niet voor gek dat ik er in geloof,' merkte ik op. Niet begrijpend waarom niet. Ik zou mezelf voor gek verklaren. 'Geloof je in de mythes?' ik was nog verward en het kwam niet eens in me op om haar aura te bekijken.

Ik ontweek haar blik en keek naar mijn schoenen. Nerveus strikte ik mijn veters opnieuw, om maar iets met mijn handen te doen te hebben. Liam was geen vriend van Alicia, hij kon het niet zijn. Maar wie wist het dan nog meer? Hoe waren ze er achter gekomen? En waarom wilde Alicia dit weten? Uiteindelijk keek ik weer op en knikte. 'Ja.' zei ik enkel. 'Jij?' Terwijl ik dit vroeg richtte ik me op haar aura, als ze loog, dan wilde ik het weten ook.

'Ja,' stootte ik min of meer in een lach uit, waarom zou ik het anders serieus vragen? Maar ze legde de link niet en dat verbaasde me. Maar goed ze geloofde er dus in. 'Ben je er bang voor?' besloot ik te vragen. Het was een raarder gesprek dan dat ik me had kunnen voorstellen. Ergens had ik gehoopt dat ze gewoon een heks was en zou zegen; ja, jij ook? En dat er verder niets veranderden. Anders had ik verwacht dat ze zou lachen omdat ik het geloofden of direct het aan mij linkte, maar dit was gewoon anders.

Het viel me op hoe oprecht Alicia was en dat maakte me alleen maar schuldiger dat ik niet gewoon de waarheid sprak. Tenminste dat ik haar niet vertelde wat ik was. 'Ja, het lijkt me onverstandig om geen angst te hebben als je er in gelooft.' Ik keek haar aan en veegde een pluk haar terug achter mijn oor. Wat maakte het uit als Alicia wist dat ik een heks was, ze geloofde immers al in de mythen. Ik vroeg me af hoe het kwam dat ze er in geloofde.

'Die vriend, hij is een heks.' besloot ik te zeggen. Ze zou toch geen idee hebben dat het Arthur is, want echt vrienden waren we niet, eigenlijk had ik hem pas enkele keren buiten de les gesproken. Daarbij, ze geloofde erin, dus ze zou niet denken dat ik gek was dat ik dat soort dingen geloofden. De link met mij had ze desondanks nog niet gelegd. Wat ergens een opluchting was, maar aan de andere kant was het misschien wel zo eerlijk om het haar gewoon te vertellen.

'Wát?' vroeg ik verbaasd en sloeg een hand voor mijn mond, omdat ik mijn verbazing zo duidelijk had laten blijken. Ik had er nooit zo bij stil gestaan of er meerdere heksen waren hier, ik had het mijn moeder of oma ook nooit echt gevraagd. 'Maar-' Ik wilde zeggen dat, dat niet kon, iemand zou het me toch wel verteld hebben als er meerdere heksen waren?

De reactie van Frances was nogal verbaasd, en dat was eigenlijk meer een reactie die ik eerder had verwacht, niet nadat ze zei dat ze in de mythes geloven. Maar dit gesprek verliep toch als niet zoals ik me had voorgesteld of had kunnen voorgesteld. Want sinds Arthur had meegedeeld dat hij dacht dat Frances een heks was zat ik er al regelmatig over te denken om het haar gewoon te vragen en te vertellen. 'Maar?' vroeg ik toen ze haar zin niet verder leek af te maken.

'Maar waarom dacht hij dat ik een heks was?' vroeg ik aarzelend. Het was niet zo dat wij heksen een ingebouwde radar hadden voor andere heksen, dat wist ik zeker, maar aan iets moet die persoon toch gedacht hebben dat ik net zoals hem was. Ik had mijn armen voor me gevouwen en durfde Alicia niet aan te kijken, omdat ik bang was dat ik dan spontaan toe zou geven dat ik inderdaad een heks was.

'Geen idee eigenlijk, ik denk dat hij er heel erg op let, bij mijuuh...' ik ga meteen spijt van wat ik zaad gezegd en bedoelde mezelf nog te herstellen. 'Bij iemand anders had hij het ook bij het juiste einde. Dus nouja, ik vroeg het me nu af...' Ik beet even op mijn lip en keek haar kort aan, maar staarde daarna meer langs haar heen. Op dit soort momenten kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Nu was het maar gewoon hopen dat ze het niet doorhad.

Verdacht keek ik naar Alicia, dus er was nóg iemand die ook heks was. 'Hoe komt het dat je er in gelooft?' vroeg ik kritisch en durfde haar nu weer aan te kijken omdat ik doorhad dat zij net zo goed als ik iets verborg, iets geheim hield. Daar hoefde ik geen aura's voor te lezen, haar houding sprak boekdelen.

'Omdat ik heb gezien wat hij deed en omdat ik zelf een heks ben.' zei ik zachtjes, wetend dat ik me er niet meer uit kon kletsen nu. En eigenlijk luchtte het ergens ook wel op om het tegen haar te zeggen. Daarbij, ze geloofde erin. Maar ze ga ook gezegd dat ze er bang voor was. Iedereen om ons heen liep nog even gehaast of rustig als daarvoor. Ik keek haar nu aan om haar reactie te kunnen peilen, maar wou er niet te lang over doorgaan. 'En jij dan?' vroeg ik terug.

Ik knipperde meerdere malen met mijn ogen, wreef over mijn slaap en keek Alicia recht aan. Meende ze dat nou? Ik moest moeite doen om mijn verbazing in te perken, ik had dit echt niet zien aankomen. Maar ik was ook niet echt iemand die dingen snel door had, maar dit.. Wisten oma en mam dit? Uiteindelijk ontsnapte een nerveuze giechel mijn mond en knuffelde ik Alicia lachend.

Ik bleef haar een beetje onzeker aankijken oen ze me vol verbazing aan keek. Ok, het was ook niet echt een standaard mededeling die te verwachten viel en ik wist niet hoe ik zou reageren dan, maar ik had toch wel graag dat ze iets zei. Echter bleef ze stil en kon ik biets anders doen dan haar aankeken wat veel te lang duurden voor mijn gevoel. Bij de plotse omhelzing voelde ik dan ook mijn spieren kort aan spannen maar al snel weer ontspannen waarna ik mijn armen even om haar legde. Ze lachte. Dat was goed. Al ga ik geen idee waarom.

Toen Alicia ontspande pakte ik bij haar schouders vast en hield haar een eindje van me en schudde lachend mijn hoofd. 'Wat zijn wij een stelletje onnozele, naïeve personen.' Ik kreeg de glimlach niet van mijn gezicht af, het was te amuserend dat we al een hele tijd vriendinnen waren, maar het nog nooit hadden gemerkt. 'Beide heksen en het niet eens doorhebben.' Grijnzend rolde ik met mijn ogen.

Een beetje onnozel keek ik haar aan bij de woorden dat we onnozel en naïef waren. Dat ik naïef was was sowieso wel duidelijk, maar ik snapte haar op dit moment niet. Bij haar laatste woorden drong het pas tot me door. 'En, maar, en... Dan zeg je net gewoon van n... O, jij.' maakte ik een paar halve zinnen waarna ik haar op mijn beurt om haar hals vloog. 'Hij had dus toch gelijk. Wat geweldig.' zei ik met een glimlach naast haar gezicht. Het idee dat er iemand van haar leeftijd ook een heks was en dus ongeveer net zo veel tijd had gehad om dingen te leren en waar ik al die tijd al vriendinnen was geweest was gewoon maf, maf maar ook geweldig.